บทที่ 17 ถูกคนใส่ร้าย

ผมไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เป็นการเริ่มนวดบนร่างกายของเธอ เพราะว่าไม่ใช่การนวดแบบพิเศษของผม ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องหาจุดฝังเข็มต่างๆ

"คุณผู้หญิงจาง แรงของผมแบบนี้พอใจได้ไหม?"

ช่วงเวลาที่ผมนวดไปถึงช่องท้องส่วนล่างของเธอ เห็นได้ชัดว่าผมรู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่ออยู่พักหนึ่ง ผมคิดว่าผมใช้แรงมากเกินไป เลยสอบถามเล็กน้อย

"ช่วยด้วย! มีคนอยู่ไหม! เขาจะข่มขืนฉัน!"

จู่ๆ เธอถอดเสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองโยนลงบนพื้น หลังจากนั้นเข้ามากอดผม เริ่มตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ผมคิดไม่ถึงเลยว่าข้างในของเธอไม่ใส่อะไรเลย นอกจากนี้ไม่รู้ว่าทำไมบนร่างสีขาวราวกับหิมะ ถึงมีรอยดูดสีแดงของความรักเป็นจุดๆ

"คุณกำลังทำอะไร? คุณบ้าไปแล้วเหรอ? หุบปากเดี๋ยวนี้!"

ผมต้องการออกแรงเพื่อโยนเธออกจากร่างกายของผม แต่ก็ไร้ผล ผมพยายามเอามือปิดปากเธอ กลับถูกเธอกัดอย่างแรงหนึ่งที

"ช่วยด้วย มีคนอยู่ไหม! ช่วยฉันด้วย!"

ช่วงเวลาที่ผมกำลังเจ็บปวด ประตูห้องก็ถูกคนผลักออกอย่างแรง ต่อจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาล้อมเอาไว้ ชายที่แข็งแกร่งสามสี่คนผลักผมนอนลงไปที่พื้น ฉังเล่อปกป้องผู้หญิงคนนั้นไว้ด้านหลัง นอกจากนี้ถอดเสื้อคลุมของตัวเองลงมาแล้วสวมให้เธอด้วยความหวังดี

"เอาไว้เวรคนนี้ไปที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้!"

คาดไม่ถึงว่าโจวฉังเซิงจะเดินออกมาจากกลุ่มคนที่อยู่หน้าประตู เหลือบมองผมหนึ่งที สั่งคนหลายคนที่จับผมเอาไว้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่า ฉังเล่อต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นวางยาใส่ผม ดังนั้นจึงระวังตัวมาโดยตลอด กลับคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้นี้

ผมหันกลับไปมองฉังเล่อ เพียงแค่เห็นเขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"ไอ้สารเลว! คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะทำเรื่องแบบนี้ออกมา!"

ผมเพิ่งจะเข้าไปในห้องสำนักงานของเถ้าแก่โจว เขาเตะมาที่ท้องของผมหนึ่งที ผมปวดจนเกือบจะยืดเอวตรงไม่ได้

"ผมไม่ได้ข่มขืนเธอนะ เป็นเธอที่ใส่ร้ายผม!"

เรื่องถูกคนใส่ร้ายแบบนี้ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางยอมรับ

"ใส่ร้ายแก? เธอมีความแค้นกับแกหรือว่าแกข่มขู่ผลประโยชน์ของเธอ? เธอเป็นแค่ลูกค้าธรรมดาคนหนึ่งของร้านพวกเรา เธอมีเหตุผลที่ต้องใส่ร้ายแกไหม?"

เห็นได้ชัด การอธิบายของผมพวกเขาไม่มีทางเชื่อแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอกว่า

ผมเงยหน้ามองโจวฉังเซิง ผมรู้ว่าตอนนี้ภายในใจของเขาจะต้องมีความสุขกับความโชคร้ายของผมแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วเขาต้องการหาโอกาสไล่ผมอยู่แล้ว

"ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ สิ่งที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง"

"ถ้าหากแกต้องการพิสูจน์ว่าตัวเองบริสุทธิ์ อย่างนั้นแกก็เอาหลักฐานมาให้ฉัน ฉันโจวฉังเซิงก็เป็นคนที่มีเหตุผลคนหนึ่ง ตอนนี้เรื่องที่แกข่มขืนลูกค้าหญิงถูกตราตรึงเอาไว้แล้ว คนมากมายมองเห็นแล้ว และก็ได้ยิน ฉันไม่สามารถปล่อยแกไปโดยไม่มีหลักฐาน"

ห๊ะ บอกว่าเป็นคนมีเหตุผล มองไปที่ใบหน้าของโจวฉังเซิง ผมทนไม่ไหวจนอยากจะหัวเราะออกมา นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉังเล่อเริ่มใส่ร้ายผมกับพี่ชิง เขาเคยพูดเหตุผลกับผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

"คุณรอเอาไว้เลย ผมจะต้องหาหลักฐานออกมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง!"

"สืออี ตอนนี้ฉันไว้หน้าแกอย่างมากแล้ว เดิมทีต้องการส่งแกไปให้ตำรวจจัดการ แต่ว่าฉันก็ไม่ทำ หวังว่าแกจะรู้จักเจียมตัวสักหน่อยนะ ออกจากคลับของฉันเดี๋ยวนี้ อย่ามาก่อความวุ่นวายให้ฉันอีก"

ตำแหน่งของเถ้าแก่โจวยืนห่างจากผมสองเมตร ใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองผม ผมรู้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเอาผมเข้าห้องขัง แต่เป็นเพราะเขาหวาดกลัวคนเบื้องหลังของผม

สิ่งที่เขาสามารถทำได้คือให้ผมออกจากงานนี้ ถ้าหากผมไม่ทำงานที่คลับแห่งนี้แล้ว อย่างนั้นในอนาคตไม่ว่าปัญหาอะไรก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขาแล้ว

"โจวฉังเซิง แกเป็นคนที่ขี้ขลาดจริงๆ"

ที่มุมปากเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เยาะเย้ย มองดูโจวฉังเซิง หลังจากทิ้งประโยคที่เสียดสีแบบนี้เอาไว้ ผมหันตัวแล้วออกจากห้องสำนักงานของเขา

ด้านนอกประตูมีคนมากมายมาดูเหตุการณ์ ฉังเล่อก็อยู่ท่ามกลางคนกลุ่มนี้ ระงับความโกรธภายในใจเอาไว้ เดินไปทางเขาทีละก้าวๆ

"ไม่ต้องเสียแรงอะไรเลยก็สามารถจัดการผมแบบนี้ได้แล้ว ฉังเล่อ แกเป็นคนชั่วร้ายที่เต็มไปด้วยกลอุบายคนหนึ่งจริงๆเลยนะ"

"ห๊ะ สืออีเอ๊ย แกอายุยังน้อย กลับเข้าไปในท้องแม่แล้วพัฒนาสมองหน่อยดีกว่า" ฉังเล่อยื่นมือออกมา ต้องการตบไหล่ของผม ผมถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วหลบ

"ฉังเล่อ แกอย่าได้ใจมากเกินไป"

ใบหน้าที่เคร่งขรึม กวาดสายตามองคนที่อยู่รอบๆหนึ่งที หลังจากนั้นจากไป

เพียงแต่ผมไม่ได้กลับบ้าน แต่เป็นการโทรศัพท์หาพี่ชิง ขอให้เธอช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ใส่ร้ายผมคนนั้น

"สืออี เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ต้องการให้ฉันช่วยนายไหม?"

น้ำเสียงของพี่ชิงยังคงสงบเหมือนเดิม แต่ว่าผมกลับสามารถฟังออกถึงความห่วงใยของเธอ

"พี่ชิง คุณช่วยผมมากเกินไปแล้ว ในครั้งนี้ผมจำเป็นต้องจัดการด้วยตัวเอง"

"ก็ได้ นายระวังด้วยแล้วกัน"

เป็นถึงผู้ชายคนหนึ่ง แน่นอนย่อมมีศักดิ์ศรีของตัวเอง ถ้าหากเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังของผู้หญิง อย่างนั้นผมมีชีวิตอยู่แล้วจะมีความหมายอะไร?

หลังจากคุยกับพี่ชิงได้ไม่นาน ข้อมูลของผู้หญิงถูกส่งมาทางโทรศัพท์ เป็นเพียงแค่พลเมืองธรรมดาคนหนึ่ง ทำงานเป็นพนักงานขายในซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

ไม่น่าแปลกใจที่เธอใส่ร้ายผมเพียงเพื่อเงินจำนวนเล็กน้อย ยิ่งเป็นคนเล็กๆแบบนี้ ก็ยิ่งง่ายต่อผลประโยชน์อันน้อยนิดปิดตาทั้งคู่

ผมนั่งอยู่ข้างนอกซูเปอร์มาร์เก็ตมาเกือบสองชั่วโมง ก็เห็นเธอออกมาพร้อมกับอาหารมากมายที่กำลังจะหมดอายุในซูเปอร์มาร์เก็ต

ตามเธอมาจนถึงย่านบ้านเช่าราคาถูกที่ใหญ่ที่สุดในเมือง มองดูเธอเข้าไปยังตึกแห่งหนึ่ง ในเวลานี้เกือบจะเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว รอบๆไม่มีคนแม้แต่คนเดียว ผมมองดูอย่างละเอียดแล้ว รีบเดินตามข้างหลังของหญิงสาว เอาผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมเอาไว้แต่แรกมาปิดปากของเธอ

"ช่วย.....อืมอืม......"

ถุงเหล่านั้นของผู้หญิงตกลงบนพื้น ของที่อยู่ข้างในกระจัดกระจายเต็มพื้น เดิมทีเธอต้องการร้องขอความช่วยเหลือ กลับถูกผมปิดปากเอาไว้ในทันที

"อย่าขยับ และห้ามตะโกน ไม่อย่างนั้นฉันจะข่มขืนเธอที่นี่เลย!"

แค่แปปเดียวหญิงสาวก็ฟังออกเสียงของผมแล้ว เพราะว่าความกลัว คนทั้งคนสั่นสะท้าน ปากส่งเสียงร้องไห้หือหือออกมา

"ไป กลับบ้าน!"

แน่นอนผมไม่สามารถข่มขู่เธออยู่ข้างนอกแบบนี้ได้ตลอด ถ้าหากถูกคนเห็นเข้าล่ะก็ อย่างนั้นผมจบเห่แน่นอน

ข่มขู่หญิงสาว เดินไปทีละก้าวๆจนเจอห้องเธอ บังคับให้เธอเปิดประตู หลังจากเข้าไปในห้อง หาเชือกไนล่อนมาหนึ่งเส้น หมัดเธอไว้

"พูดมา ฉังเล่อจ่ายเงินให้คุณเท่าไหร่ ให้คุณมาใส่ร้ายผมแบบนี้?"

หาเก้าอี้มาหนึ่งตัว นั่งอยู่ตรงหน้าหญิงสาว น้ำเสียงที่เยือกเย็น

"นาย นายกำลังพูดอะไร ฉันไม่รู้ นาย นายรีบปล่อยฉันเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกคนแล้วนะ!"

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวไม่ต้องการพูดความจริงกับผม หัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งที ลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้ เดินมาอยู่ต่อหน้าเธอ ก้มหัวลงไปที่ติ่งหูของเธอแล้วใช้ลิ้นเลีย