บทที่ 4 หลิวจือเฉินถูกทุบตี

ที่ประตูใหญ่ของกลุ่มเฟิงซิง ได้มีโชว์วิชาศิลปะการรุมสกรัมเกิดขึ้น

หลิวจือเฉิน ถูกกลุ่มหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ถูกฝึกมาอย่างดีรุม เขาเลยต้องป้องกันตัว โดยหนึ่งต่อสิบ สุดท้ายโดนรุมกระทืบจนร้องเสียงหลงออกมา

"เชี่ยเอ้ย! พวกคุณทำอะไรเนี้ย พวกเรามาเซ็นสัญญานะ กลุ่มเฟิงซิงของพวกคุณทำกับพันธมิตรทางการค้าแบบนี้เรอะ!"

หลิวจือเฉิน ถูกกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากไปกับพื้น แล้วรุมกระทืบ

เขาของความเมตตาอย่างสุดชีวิต เมื่อไม่ได้ผล เขาเลยด่ากลับไปแทน

หลิวรูหยาน ตกใจกับสิ่งที่เห็น เขากะว่าจะเข้าไปช่วยห้าม แต่เขาเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆจะห้ามได้หรือ? หัวหน้ายามทำให้เธอตกใจจนถอยออกไป แน่นอน หน่วยรักษาความปลอดภัยชุดนี้ไม่ลงไม้ลงมือกับเธอแน่นอน

"ใครให้ท้ายพวกคุณ ถึงได้มั่งใจขนาดนี้? พันธมิตรเรอะ ตลอดสองปีนี้ตระกูลหลิวของคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายของกลุ่มเฟิงซิงให้การสนับสนุนคุณ พวกคุณนับอะไร พวกคุณเป็นเพียงหนึ่งในบริษัทที่ กลุ่มเฟิงซิงของเราถือว่าช่วยเอาบุญเท่านั้น ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว พวกคุณคิดว่าพวกคุณเป็นใครกัน แค่ขอทาน รู้มั้ย ฮ่าๆๆ!"

หัวหน้ารักษาความปลอดภัยได้รับคำสั่งโดยตรงจากดวนเทียนซิง และไม่มีทางที่จะไว้หน้าคนตระกูลหลิว
ุ
เยว่เฟิงเป็นลูกพี่ของดวนเทียนซิง ลูกพี่ของเขาถูกครอบครัวหลิวรังแกเป็นเวลาสองปี น้องคนนี้มีหรือที่จะไม่ช่วยแก้แค้นแทนพี่ชาย?

"หยุดตีเขาได้แล้ว ขืนยังไม่อยู่มีหวังเขาตายแน่ นี้มันอะไรกัน ฉันคือหลิวรูหยาน ฉันรู้จักกับคุณดวนเป็นอย่างดี!"

หลิวรูหยานหลั่งน้ำตาอยู่ด้านข้าง เธอตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

"หุบปาก!" หัวหน้ารักษาความปลอดภัยชี้ไปที่หลิวรูหยาน ทำให้หลิวรูหยานกลัวจนถอยไปหลายก้าว "อย่าพูดเรื่องความสัมพันธ์กับเคุณดวนกับพวกเรา คุณเป็นหลิวรูหยานแล้วยังไง ตอนนี้จะไม่ให้คุณเข้าไป แล้วคุณจะทำไหม? ผมจะบอกคุณก่อนนะ กลุ่มเฟิงซิงจะยุติความร่วมมือทั้งหมดกับตระกูลหลิวของคุณนับจากนี้ กลับไปบอกไอ้แก่ตระกูลหลิวของคุณนะ รอตายเถอะ!”

คำสุดท้ายนี้ เหมือนฟ้าผ่ากลาววันแสกๆ หลิวรูหยานถึงกับมึนไปเลย

"ยกเลิก ... ยกเลิกความร่วมมือ... ”

สี่คำนี้หมายความวันยังไง?มันหมายถึงต่อไปนี้ตระกูลหลิวจะไม่มีคนค่อยหนุนหลังแล้ว ไม่มีการสนับสนุนจากกลุ่มเฟิงซิง ตระกูลหลิวไม่เหลืออะไรแล้ว ทรัพยากรส่วนใหญ่ของตระกูลหลิวไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป พวกเข้าได้แต่หาทางออกเอง

แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เนื่องจากความช่วยเหลือของกลุ่มเฟิงซิง ตระกูลหลิวจึงคิดที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากทรัพยากรของกลุ่มเฟิงซิง ไม่มีใครเคยคิดเลยว่าน่าจะใช้ทรัพยากรจากกลุ่มเฟิงซิงเพื่อยืนด้วยตัวเอง และเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตระกูลหลิว

ก็เหมือนกับกบที่อยุ่ในน้ำอุ่น คุ้นเคยกับน้ำอุ่น เมื่อน้ำอุ่นเย็นลง มันกลับไม่คุ้นเคยกับน้ำเย็นอีกต่อไปแล้วได้แต่รอความตายเท่านั้น

กลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ไม่กล้ารุมจนเขาตายแน่นอน พวกเขารุมจนหลิวจือเฉินแทบจะหมดลมหายใจแล้วพวกเขาก็หยุด พวกเขาทั้งหมดก็เดินกลับเข้าบริษัท

หัวรักษาความปลอดภัยโยนเงินสองสามพันให้หลิวจือเฉิน แล้วยิ้มไปด้วยพูดไปด้วยว่า:"ไปหาหมดซ่ะ แค่นี้คงพอแล้ว ใสหัวไปซ๋ะ ต่อไปไม่ต้องกลับมาที่นี้อีก ไม่งั้นเจอหนึ่งครั้งกระทืบหนึ่งครั้ง"

ในตอนนี้ หลิวจือเฉิน ถูกทุบตีจนหน้าช้ำจมูกเบี้ยว เขากลัวมาก สั่นไปทั้งตัว และร้องไห้ออกมา

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ตระกูลหลิวได้ใช้ประโยชน์จากกลุ่มเฟิงซิง เพื่อสร้างบารมีให้เมืองชู่โจว เขาใช้ประโยชน์จากตระกูลหลิว และในตระกูลหลิวเขาก็กำลังมีบารมีและรุ่งเรือง น้องๆอย่างพวกหลิวรูหยาน มีใครบ้างที่ไม่สนับสนุนเขา แม่แต่ป้าๆน้าๆก็ตาม ทุกคนต้องสนับสนุนเขา เพราะเขาจะเป็นคนที่สืบทอดมรดกต่อจากปู่ของเขา

แต่วันนี้ เขาถูกยามรักษาความปลอดภัยรุมทำร้ายและเหยียมหยาม ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

"พี่เฉิน เป็นไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันจะเรียกรถพยาบาล!”

หลิวรูหยานก็ตกใจและสั่นไปทั้งตัว เขารีบวิ่งไปประคองตัวหลิวจือเฉิน

ตอนนี้ตัวของหลิวจือเฉินนั้นเต็มไปด้วยเลือด มันช่างน่ากลัวจริงๆ

"รูหยาน นี้มันเกิดเชี่ยอะไรขึ้นว่ะ คุณไม่เป็นเพื่อนกับดวนเทียนซิงหรอกหรือ" หลิวจือเฉินทำหน้าเจ็บใจเขาจับหลิวรูหยานไว้แน่นและร้องไห้ออกมา: "ไอ้พวกเชี่ยนี้ ไม่พูดอะไรก็มารุมฉัน นี้ฉันไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจงั้นหรือ ถ้ารู้แบบนี้ไม่มาฉันไม่มาแล้ว"

หลิวรูหยาน ก็ร้องไห้อย่างหนัก เขารับไม่ได้กลับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้:"ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลย ดวนเทียนซิจะยุติความสัมพันธ์และร่วมมือทั้งหมดกับตระกูลหลิว พี่เฉิน เราจะทำอย่างไร จะทำอย่างไรดี!”

หลิวจือเฉิน เจ็บปวดไปทั่วและหายใจด้วยความเจ็บปวด และด่าว่า:"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าต้องทำเชี่ยยังไง พาฉันไปหาหมอก่อน แล้วเรียกพวกคุณปู่มาให้หมด"

"ตระกูลหลิวของฉัน ... คราวนี้มันบรรลัยแล้ว!"

......

ในโรงพยาบาล หลิวจือเฉินเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดและนอนพักในห้องคนไข้

ในเวลานี้ ทั้งห้องคนไข้เต็มไปด้วยผู้คนจากตระกูลหลิวรวมถึงคุณปู่ หลิวหงชิงก็ตกใจมาก

"เพี๊ยะ!"

เสียงตบอะไรสักอย่างดังขึ้นในห้องคนไข่ แม่ของจงหงหลิวจือเฉินได้ตบเข้าที่หน้าของหลิวรูหยานไปหนึ่งที และดุด่าเขาอย่างหนัก:"นางตัวนี้ ตอนนี้กล้ามากเลยนะ ! กล้าร่วมกับคนอื่นมาทำร้ายพี่ชายตัวเอง แกกลัวว่าจือเฉินจะมาแย่งความดีความชอบใช่ไหม กลัวจือเฉินจะแทนที่แกในตอนนี้ใช่ไหม กลัวว่าคนที่จะมาสนิทสนมกับคุณดวนเทียนซิงจะกลายเป็นจือเฉินไม่ใช่แกใช่ไหม! ฉันรู้มานานแล้ว ดวนเทียนซิงทำไมถึงดีกับแก พอแต่แกคนเดียว ไม่พอคนอื่น แกมีอะไรในกอไผ่กับมันใช่ไหม มันถึงได้ช่วยแกแบบนี้ ถึงว่าเยว่เฟิงแต่เข้าบ้านเรานานขนาดนี้แกถึงไม่ยอมนอนห้องเดียวกับมัน ที่แท้แกมันอีตัวมีชู้นี้เอง! ทำลูกชายฉันขนาดนี้ ถ้าเขาเป็นอะไรไป ฉันไม่เอาแกไว้แน่!"

หลิวจือเฉินเป็นคนที่ทุกคนในบ้านเอ็นดูที่สุด เมื่อเห็นลูกใช่ตัวเองโดนทำถึงขนาดนี้ ทำให้เธอขาดสติ และโทษเรื่องที่เกิดขึ้นว่าเป็นความผิดของหลิวรูหยาน

หลิวรูหยานเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ เขาจะทนการหยามเกียรติแบบนี้ได้ยังไง แต่ในครอบครัวของหลิว ครอบครัวของพวกเขาไม่มีสถานะ ไมต้องพูดถึงจงหงภรรยาของหลิวเฉิงเฟิงแม่ผู้ให้กำเนิดของหลิวจือเฉิน เขาเป็นพวกชอบใช้กำลังไม่ฟังเหตุผลอยู่แล้ว

เธอทำได้แค่ร้องไห้อย่างเสียใจ และโต้แย้งว่าเธอไม่รู้เรื่องเลย

"ซ้อใหญ่ ยังไม่ท้นได้รู้ความจริงก็ลองไม้ลงมือกับลูกสาวฉันแล้วหรือ ซ้อทำเกินไปแล้ว!"

แม่ของหลิวรูหยานหยูเสี่ยวฮุ่ยเห็นลูกสาวของเธอถูกรังแก ก็โกรธจนตัวเอาเท้ากระทืบพื้้น ดูสถานการณ์แล้วพวกเขากำลังจะทะเลาะกันในไม่ช้า

"หลิวเฟิง ลูกสาวของคุณถูกคนอื่นรังแก คุณยังยืนโง่อยู่ตรงนั้นทำไม คุณเป็นไอ้ขี้ขลาดหรือไง!"

เมื่อหยูเสี่ยวฮุ่ยเห็นสามีของเธอก้มหัวลงต่ำไม่พูดอะไรเลย ในตอนนั้นความโกรธที่นางได้เเก็บไว้มากมายในใจได้ระเบิดออกมา

หลิวเฟิงกล้าที่จะเถียงกับพี่สะใภ้ของตัวเองสักที่ไหน เขาทำได้เพียงเขาไปห้ามเสี่ยวฮุ่ย ด้วยน้ำเสียงเบาๆ:"พอแล้ว คุณไม่เห็นเรอะจือเฉินถูกทำร้ายขนาดนี้ ซ้อใหญ่เลยคุ้มอารมณ์ไม่อยู่ คุณอยากมาก่อเรื่องเพิ่มอีกเลย"

เมื่อหยูเสี่ยวฮุ่ยเห็นแบบนี้เธอก็คว้าเสื้อผ้าของหลิวเฟิงและถูกทุบตีทันที และพูดพร้อมน้ำตาว่า:"คุณมันเศษสวะ ทำไมคุณมันกระจอกเหมือนเยว่เฟิงแบบนี้! ลูกสาวของคุณถูกรังแกแต่คุณไม่กล้าช่วย คุณยังเป็นพ่อคนอยู่ไหม!"

ในขณะนี้ จิตใจร้อนรุ่นอย่างหลิวหงชิงเอาไม้เท้ากระแทกพื้นอย่างแรง แล้วด่าอย่างเสียงดังว่า:"เอาล่ะ! ทะเลาะกันในโรงพยาบาล นี้มันอะไรกัน จะทะเลาะก็ไปทะเลาะกันที่บ้าน !"

เมื่อคุณปู่กล่าวเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลย

"จือเฉิน บอกฉันสิ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นที่กลุ่มเฟิงซิง?"

แม้ว่าหลิวจือเฉินจะช้ำและสะบักสะบอม แต่เขาก็ยังคงมีสติ แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้ใส่ร้ายหลิวรูหยาน และพูดตามความจริง:"ผมไม่รู้ แต่คราวนี้โทษรูหยานไม่ได้จริงๆ พวกเขาไม่พูดพร่ำทําเพลงอะไรก็ลงไม้ลงมือกับผมเลย ยังหยามเกียรติตระกูลหลิวเขาเรา แม้แต่รูหยานเพราะเขาก็ไม่เป็นมิตรด้วย"

หลิวจือเฉินมองไปที่หลิวหงชิง สั่นไปทั้งตัว พูดอย่างเสียงสั่น:"พวกเขายังบอกอีกว่า ... จะตัดการติดต่อทั้งหมดกับตระกูลหลิวของเรา และยุติความสัมพันธ์และความร่วมมือทั้งหมด!"

ประโยคสุดท้าย ราวกับเสียงฟ้าผ่าที่ดังกึกก้อง และผ่ากลางหัวของคนตระกูลหลิวทุกคน

ในตอนนี้ ทุกคนถึงกับตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ไม้เท้าของหลิวหงชิง ก็ได้ตกลงสู่พื้น