บทที่ 12 เวรกรรมตามสนองตระกูลหลิว
by ต้าเต่าสามพัน
14:47,Dec 07,2020
"หลิวรูหยาน, แกทำอะไรได้บ้าง,เรื่องเล็กแค่นี้ยังช่วยตระกูลไม่ได้! "
คำพูดของหลิวหงชิงทำให้หลิวรูหยานไปสู่จุดต่ำสุด
แม้ว่าหลิวหงชิงจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย พูดจาไม่ให้เกียรติหลิวรูหยานและตะคอกด่าขึ้นมา
"แกไปเอากับมันแล้ว ทำไมยังไม่สามารถทำให้ดวนเทียนซิงเปลี่ยนใจได้อีก? "
"หลิวรูหยาน, นี้แกจะเอาตระหลิวให้ตายไปแล้วใช่มั้ย! "
"ตระกูลหลิวดีกับแก,แกมันคิดแต่ผลประโยชน์ตัวเอง ไม่สนใจคนอื่น ๆ ว่าจะเป็นจะตายเลยหรือ! "
เมื่อสมาชิกตระกูลหลิวได้ยินว่าหลิวรูหยานทำไม่สำเร็จแล้ว รุมตัวตำหนิหลิวรูหยานโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย
หลิวรูหยานรู้สึกเวียนหัวมาก, รู้สึกชาไปทั้งตัว น้ำตาไหลริน :
"ฉันเปล่า ฉันไม่ได้นอนกับมัน! "
"ทำไมพวกคุณต้องมาโทษฉัน ฉันทำผิดอะไร ฉันไปขอให้เขายกเลิกสัญญากับตระกูลเราหรอ เพราะพวกคุณต่างหากที่ไม่ปรับปรุงก้าวหน้า หวังแต่จะพึ่งพา "
"ตอนนี้เขาไม่สนใจพวกคุณแล้ว ฉันทำยังไงได้! "
หลิวรูหยานตะคอกใส่ ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ไม่สนใจว่าตัวเองไม่มีสถานะในตระกูล
เพี๊ยะ! ได้ยินแค่เสียงฝ่ามือไปกระทบกับใบหน้าของหลิวรูหยาน
หลิวรูหยานถอยหลังไปสองก้าว รีบจับขอบโต๊ะไว้เกือบล้มลงไปกับพื้น เธอมองไม่ชัดว่าใครเป็นคนตบเธอ
"นังตัวดี แกกล้าดียังไงมาสั่นสอนพวกฉัน ให้แกไปนอนกับดวนเทียนชิง ทำไมแกไม่ฟังคำสั่ง "
"ถ้าแกไปนอนกับมันแล้ว มันต้องเปลี่ยนใจแน่ๆ "
"ไอ้บ้าเอ้ย! บ้าจริงๆ! "
ในขณะนี้ หยู่เสี่ยวฮุ่ยก็ร่วมใจด่าหลิวรูหยานอีกคน จับมือหลิงรูหยาน พูดอย่างผิดหวังว่า : "รูหยาน ทำไมเธอไม่เชื่อฟัง! เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเราหรือ! "
"นี้มันบริษัทใหญ่นะ! "
หลิวเฟิงหลบอยู่ด้านหลัง เวลาแบบนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดสักคำ
หลิวรูหยานยืนนิ่ง หันไปมองคนพวกนี้ยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงและร่างของเขาก็ล้มลงไปที่พื้น ไม่สามารถควบคุมตัวได้
เมื่อสติของเธอกำลังจะหายไปเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอถูกประคองด้วยมืออันอบอุ่นขนาดใหญ่จากนั้นได้ยินเสียงตบดัง เพี๊ยะ! ดังขึ้นในห้อง
แต่ไม่ใช่เสียงที่ตบเธอ เธอไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเธอสลบไปก่อน
หลิวเซียลูกคนที่สามมองไปทางเยว่เฟิงที่พุ่งเข้ามาในห้องอย่างไม่คาดคิดจับใบหน้าของตัวเองที่ถูกเยว่เฟิงตบจนบวมแดง มองไปที่เย่วเฟิลและด่าทอว่า
"ไอ้ชาติหมา แกคิดว่าแกเป็นใคร! กล้าดียังไงมาตบฉัน " เธอโกรธจนหน้าชา
"เพี๊ยะ! "
ทันทีที่เธอพูดจบ เยว่เฟิงก็ตบเธออีกครั้ง เยว่เฟิงประคองตัวหลิวรูหยานที่หมดสติไว้ มืออีกข้างหนึ่งชี้ไปที่ตระกูลหลิวและด่าอย่างรุนแรงว่า: "พวกแกให้ภรรยาของฉันไปยั่วยวนคนอื่น เธอก็คนในครอบครัวของพวกแก! ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ”
การปรากฏตัวของเยว่เฟิงทำเอาทุกคนตกใจมาก
"เยว่เฟิง แกยังกล้ามาอีกเหรอ แกมีสิทธิอะไร นี้มันเรื่องของตระหลิว คนนอกไม่ต้องมายุ่ง! ”
"ออกไป! "
"คนไร้ประโยชน์ ออกไปจากที่นี่!"
ผู็ชายในตระกูลหลิวพับแขนเสื้อขึ้นมา พวกผู้หญิงก็แสดงออกถึงความแข็งแกร่งของตัวเองและพวกเขาก็อยู่ในท่าทางที่พร้อมจะต่อสู้กับเยว่เฟิง
"หุบปาก! " เยว่เฟิงตะคอกเสียงดัง
ทันใดนั้นก็พบว่าเยว่เฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่เยว่เฟิงคนเดิมที่ทนเชื่อฟังให้เขารังแกอีกต่อไป เยว่เฟิงในตอนนี้มีบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้นั่นคือ ... ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า
ตระกูลหลิวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเยว่เฟิงที่เป็นลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องในวันนั้น ทำไมถึงดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
แต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็อึ้งกับอำนาจของเขา
พวกเขาไม่รู้ว่าเยว่เฟิงที่หลุดพ้นออกไป ไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลหลิวที่ปล่อยให้พวกเขาดูถูกอีกต่อไป แต่เป็นมังกรที่ทะยาน เขาเป็นลูกชายของตระกูลดัง เพราะฉะนั้นเขาไม่จำต้องเกรงกลัว
นี่คืออำนาจที่เขาควรมี!
"ใครก็ตามที่ก้าวมาข้างหน้า ฉันจะลากมันออกไปและฝังตอนนี้!"
เยว่เฟิงมองไปที่คนเหล่านี้อย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ครอบงำ
ตระกูลหลิวผู้ชราอ่อนแอและป่วยต่างหวาดผวา ถอยหลังสองก้าวทันที หลิวเฉิงเฟิงชี้ไปที่เยว่เฟิง พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น:
"แก ... แกกล้าหรือ! เยว่เฟิง อย่าลืมสิว่าแกเคยเป็นคนในครอบครัวตระกูลหลิวนะ หัดรู้จักตอบแทนบุญคุณบ้าง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เยว่เฟิงก็หัวเราะเสียงดังอย่างเย็นชา:
"หือ? คุณมีบุญคุณต่อฉันด้วยหรือ"
"ดูถูกฉัน คอยรับใช้แกเหรอ หลิวเฉิงเฟิง คำนี้พูดออกจากปากแกไม่รู้สึกผิดกับตัวเองบ้างรึไง! "
หลิวเฉิงเฟิงถูกเยว่เฟิงด่าจนพูดไม่ออก "แก แก แก " หลายครั้ง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ ฉันอยากจะขึ้นไปสั่งสอนเยว่เฟิงแต่ไม่กล้า เพราะเขาอายุมากแล้วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยว่เฟิงแน่นอน
"ไอ้บ้า! แกมาทำอะไรที่นี่แกมาที่นี่เพื่อแสดงความไร้มารยาทรึไง!"
หลิวหงชิงที่อบู่บนเตียงโรงพยาบาลโกรธมากจ และชี้ไปที่เยว่เฟิงเพื่อสั่งสอน
เยว่เฟิงมองไปที่เขาและหัวเราะเยาะ:
"ผมจะมาดูเวรกรรมตามสนองตระกูลหลิว ตระกูลแกไร้ความปรานีและตอนนี้ก็กำลังถูกลงโทษ ไอ้แก่ บังคับให้หลานสาวตนเองไปนอนกับผู้ชาย"
"หลิวหงชิง รอตายเถอะ! แก่แล้วยังไม่ตายไปสักที สักวันหนึ่งแกตกอยู่มือในฉันล่ะก็!"
"ถึงตอนนั้น ฉันจะโรยเถ้ากระดูกของแกทิ้งให้หมด! ”
เยว่เฟิงโกรธมาก เขาแอบวิ่งออกช่วงที่ฮันเสี่ยวชิและดวนเทียนซิงไม่ได้สังเกตุ แต่เขาก็สงบอารมณ์ลงแล้ว เขารู้ว่าไม่สามารถมาโรงพยาบาลเพื่อฆ่าตระกูลหลิวทั้งหมดได้
แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของเยว่เทียนเซือง ตระกูลเยว่ แต่เขาก็ไม่สามารถทำร้ายร่างกายผู้อื่นต่อหน้าสาธารณะได้มิฉะนั้น แม้แต่เยว่เทียนเซืองก็ช่วยเขาไม่ได้
เดิมทีเยว่เฟิงแค่ต้องการมาโรงพยาบาลเพื่อพูดคำพูดที่รุนแรงกับตระกูลหลิว แต่เมื่อเขามาถึงหน้าประตูเขาก็ได้ยินคนในตระกูลหลิวด่าหลิวรุหยาน เขาเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้ พุ่งเข้าตบหลิวเซียก่อน
"แก แก แก……”
"แกอวดดีมากนัก แกคิดว่าแกเป็นใคร! ”
เมื่อถูกเยว่เฟิงด่าขนาดนี้ สีหน้าของหลิวหงชิงซีดด้วยความโกรธและแทบจะเป็นลมในตอนนั้น
เยว่เฟิงเลิกสนใจคนเหล่านี้แล้วประคองตัวหลิวรูหยานกำลังจะไป
"แกทำอะไร แกปล่อยลูกสาวของฉัน! "
"แกไม่ใช่สามีของเธอแล้ว แกต้องการอะไร! ”
เมื่อเห็นว่าเยว่เฟิงกำลังจะพาหลิวรูหยานไปหยู่เสี่ยวฮุ่ย ก็รีบไปห้ามด้วยความโกรธ
เยว่เฟิงมองอดีตแม่ยายคนนี้อย่างเย็นชา ไม่มีความเมตตาแม้แต่นิด เยว่เฟิงถีบเธอกระเด็นออก แล้ววิ่งหนีไป
"โอ๊ยยย! ”
"ไอ้เด็กบ้า ฉันจะแจ้งความ มันลักพาตัวลูกสาวฉันไป! "
ภายในห้องผู้ป่วยแทบจะระเบิด หยู่เสี่ยวฮุ่ยอยากจะวิ่งตามไป แต่มีพยาบาลห้ามอยู่หน้าประตูไม่ให้เขาออกไป
"ห้องคุณช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ย! โรงพยาบาลไม่ได้เปิดให้คุณใช้คนเดียวพวกคุณไม่พักผ่อน คนไข้คนอื่นๆ ก็ต้องพัก! "
พยาบาลทนไม่ไหวอีกต่อไปในช่วงสองวันที่ผ่านมาครอบครัวนี้ทะเลาะกันในวอร์ดทุกวันและผู้ป่วยในวอร์ดรอบ ๆ ก็เริ่มคอมเพลนห้องนี้
"แกว่ายังไงนะ ยัยบ้า! ”
"พวกเราคือตระกูลหลิว แกกล้าพูดกับพวกฉันอย่างนี้แกไม่รู้อิทธิผลของตระกูลหลิวในเมืองชูโจวหรือ! ”
หลิวเชียและจงหงแทบบ้า พวกเขากำลังจะทะเลาะกับพยาบาล
เมื่อได้ยินเช่นนี้นางพยาบาลก็วางมือบนหน้าอกของเธอมองไปที่คนพวกนี้ด้วยความเยาะเย้ยและพูดว่า:
"ตระกูลหลิวเหรอ คุณไม่ใช่ตระกูลหลิวที่คุณเคยเป็นอีกต่อไปแล้วจ่ะ กลุ่มเฟิงซิงเตะพวกคุณไปแล้ว”
"ตอนนี้เมืองชูโจวทั้งหมดรู้แล้วว่าตระกูลหลิวกำลังจะจบแล้ว คุณยังมีหน้าอยู่ที่นี่โอ้อวดอีก "
"ฉันเตือนพวกคุณอีกครั้ง ถ้าหากพวกคุณยังส่งเสียงอะไร ฉันจะแจ้งความ! "
นางพยาบาลไม่ไว้หน้าให้ตระกูลหลิวแม้แต่นิด
คำพูดเหล่านี้ เหมือนดั่งมือของเยว่เฟิงตบไปยังใบหน้าทุกคน
ตระกูลหลิวของพวกเขา ... ไม่ใช่ตระกูลหลิวเหมือนเดิมอีกต่อไป นี่คือความเป็นจริงที่พวกเขาต้องยอมรับ
คำพูดของหลิวหงชิงทำให้หลิวรูหยานไปสู่จุดต่ำสุด
แม้ว่าหลิวหงชิงจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย พูดจาไม่ให้เกียรติหลิวรูหยานและตะคอกด่าขึ้นมา
"แกไปเอากับมันแล้ว ทำไมยังไม่สามารถทำให้ดวนเทียนซิงเปลี่ยนใจได้อีก? "
"หลิวรูหยาน, นี้แกจะเอาตระหลิวให้ตายไปแล้วใช่มั้ย! "
"ตระกูลหลิวดีกับแก,แกมันคิดแต่ผลประโยชน์ตัวเอง ไม่สนใจคนอื่น ๆ ว่าจะเป็นจะตายเลยหรือ! "
เมื่อสมาชิกตระกูลหลิวได้ยินว่าหลิวรูหยานทำไม่สำเร็จแล้ว รุมตัวตำหนิหลิวรูหยานโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย
หลิวรูหยานรู้สึกเวียนหัวมาก, รู้สึกชาไปทั้งตัว น้ำตาไหลริน :
"ฉันเปล่า ฉันไม่ได้นอนกับมัน! "
"ทำไมพวกคุณต้องมาโทษฉัน ฉันทำผิดอะไร ฉันไปขอให้เขายกเลิกสัญญากับตระกูลเราหรอ เพราะพวกคุณต่างหากที่ไม่ปรับปรุงก้าวหน้า หวังแต่จะพึ่งพา "
"ตอนนี้เขาไม่สนใจพวกคุณแล้ว ฉันทำยังไงได้! "
หลิวรูหยานตะคอกใส่ ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ไม่สนใจว่าตัวเองไม่มีสถานะในตระกูล
เพี๊ยะ! ได้ยินแค่เสียงฝ่ามือไปกระทบกับใบหน้าของหลิวรูหยาน
หลิวรูหยานถอยหลังไปสองก้าว รีบจับขอบโต๊ะไว้เกือบล้มลงไปกับพื้น เธอมองไม่ชัดว่าใครเป็นคนตบเธอ
"นังตัวดี แกกล้าดียังไงมาสั่นสอนพวกฉัน ให้แกไปนอนกับดวนเทียนชิง ทำไมแกไม่ฟังคำสั่ง "
"ถ้าแกไปนอนกับมันแล้ว มันต้องเปลี่ยนใจแน่ๆ "
"ไอ้บ้าเอ้ย! บ้าจริงๆ! "
ในขณะนี้ หยู่เสี่ยวฮุ่ยก็ร่วมใจด่าหลิวรูหยานอีกคน จับมือหลิงรูหยาน พูดอย่างผิดหวังว่า : "รูหยาน ทำไมเธอไม่เชื่อฟัง! เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเราหรือ! "
"นี้มันบริษัทใหญ่นะ! "
หลิวเฟิงหลบอยู่ด้านหลัง เวลาแบบนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดสักคำ
หลิวรูหยานยืนนิ่ง หันไปมองคนพวกนี้ยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงและร่างของเขาก็ล้มลงไปที่พื้น ไม่สามารถควบคุมตัวได้
เมื่อสติของเธอกำลังจะหายไปเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอถูกประคองด้วยมืออันอบอุ่นขนาดใหญ่จากนั้นได้ยินเสียงตบดัง เพี๊ยะ! ดังขึ้นในห้อง
แต่ไม่ใช่เสียงที่ตบเธอ เธอไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเธอสลบไปก่อน
หลิวเซียลูกคนที่สามมองไปทางเยว่เฟิงที่พุ่งเข้ามาในห้องอย่างไม่คาดคิดจับใบหน้าของตัวเองที่ถูกเยว่เฟิงตบจนบวมแดง มองไปที่เย่วเฟิลและด่าทอว่า
"ไอ้ชาติหมา แกคิดว่าแกเป็นใคร! กล้าดียังไงมาตบฉัน " เธอโกรธจนหน้าชา
"เพี๊ยะ! "
ทันทีที่เธอพูดจบ เยว่เฟิงก็ตบเธออีกครั้ง เยว่เฟิงประคองตัวหลิวรูหยานที่หมดสติไว้ มืออีกข้างหนึ่งชี้ไปที่ตระกูลหลิวและด่าอย่างรุนแรงว่า: "พวกแกให้ภรรยาของฉันไปยั่วยวนคนอื่น เธอก็คนในครอบครัวของพวกแก! ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ”
การปรากฏตัวของเยว่เฟิงทำเอาทุกคนตกใจมาก
"เยว่เฟิง แกยังกล้ามาอีกเหรอ แกมีสิทธิอะไร นี้มันเรื่องของตระหลิว คนนอกไม่ต้องมายุ่ง! ”
"ออกไป! "
"คนไร้ประโยชน์ ออกไปจากที่นี่!"
ผู็ชายในตระกูลหลิวพับแขนเสื้อขึ้นมา พวกผู้หญิงก็แสดงออกถึงความแข็งแกร่งของตัวเองและพวกเขาก็อยู่ในท่าทางที่พร้อมจะต่อสู้กับเยว่เฟิง
"หุบปาก! " เยว่เฟิงตะคอกเสียงดัง
ทันใดนั้นก็พบว่าเยว่เฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่เยว่เฟิงคนเดิมที่ทนเชื่อฟังให้เขารังแกอีกต่อไป เยว่เฟิงในตอนนี้มีบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้นั่นคือ ... ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า
ตระกูลหลิวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเยว่เฟิงที่เป็นลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องในวันนั้น ทำไมถึงดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
แต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็อึ้งกับอำนาจของเขา
พวกเขาไม่รู้ว่าเยว่เฟิงที่หลุดพ้นออกไป ไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลหลิวที่ปล่อยให้พวกเขาดูถูกอีกต่อไป แต่เป็นมังกรที่ทะยาน เขาเป็นลูกชายของตระกูลดัง เพราะฉะนั้นเขาไม่จำต้องเกรงกลัว
นี่คืออำนาจที่เขาควรมี!
"ใครก็ตามที่ก้าวมาข้างหน้า ฉันจะลากมันออกไปและฝังตอนนี้!"
เยว่เฟิงมองไปที่คนเหล่านี้อย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ครอบงำ
ตระกูลหลิวผู้ชราอ่อนแอและป่วยต่างหวาดผวา ถอยหลังสองก้าวทันที หลิวเฉิงเฟิงชี้ไปที่เยว่เฟิง พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น:
"แก ... แกกล้าหรือ! เยว่เฟิง อย่าลืมสิว่าแกเคยเป็นคนในครอบครัวตระกูลหลิวนะ หัดรู้จักตอบแทนบุญคุณบ้าง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เยว่เฟิงก็หัวเราะเสียงดังอย่างเย็นชา:
"หือ? คุณมีบุญคุณต่อฉันด้วยหรือ"
"ดูถูกฉัน คอยรับใช้แกเหรอ หลิวเฉิงเฟิง คำนี้พูดออกจากปากแกไม่รู้สึกผิดกับตัวเองบ้างรึไง! "
หลิวเฉิงเฟิงถูกเยว่เฟิงด่าจนพูดไม่ออก "แก แก แก " หลายครั้ง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ ฉันอยากจะขึ้นไปสั่งสอนเยว่เฟิงแต่ไม่กล้า เพราะเขาอายุมากแล้วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยว่เฟิงแน่นอน
"ไอ้บ้า! แกมาทำอะไรที่นี่แกมาที่นี่เพื่อแสดงความไร้มารยาทรึไง!"
หลิวหงชิงที่อบู่บนเตียงโรงพยาบาลโกรธมากจ และชี้ไปที่เยว่เฟิงเพื่อสั่งสอน
เยว่เฟิงมองไปที่เขาและหัวเราะเยาะ:
"ผมจะมาดูเวรกรรมตามสนองตระกูลหลิว ตระกูลแกไร้ความปรานีและตอนนี้ก็กำลังถูกลงโทษ ไอ้แก่ บังคับให้หลานสาวตนเองไปนอนกับผู้ชาย"
"หลิวหงชิง รอตายเถอะ! แก่แล้วยังไม่ตายไปสักที สักวันหนึ่งแกตกอยู่มือในฉันล่ะก็!"
"ถึงตอนนั้น ฉันจะโรยเถ้ากระดูกของแกทิ้งให้หมด! ”
เยว่เฟิงโกรธมาก เขาแอบวิ่งออกช่วงที่ฮันเสี่ยวชิและดวนเทียนซิงไม่ได้สังเกตุ แต่เขาก็สงบอารมณ์ลงแล้ว เขารู้ว่าไม่สามารถมาโรงพยาบาลเพื่อฆ่าตระกูลหลิวทั้งหมดได้
แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของเยว่เทียนเซือง ตระกูลเยว่ แต่เขาก็ไม่สามารถทำร้ายร่างกายผู้อื่นต่อหน้าสาธารณะได้มิฉะนั้น แม้แต่เยว่เทียนเซืองก็ช่วยเขาไม่ได้
เดิมทีเยว่เฟิงแค่ต้องการมาโรงพยาบาลเพื่อพูดคำพูดที่รุนแรงกับตระกูลหลิว แต่เมื่อเขามาถึงหน้าประตูเขาก็ได้ยินคนในตระกูลหลิวด่าหลิวรุหยาน เขาเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้ พุ่งเข้าตบหลิวเซียก่อน
"แก แก แก……”
"แกอวดดีมากนัก แกคิดว่าแกเป็นใคร! ”
เมื่อถูกเยว่เฟิงด่าขนาดนี้ สีหน้าของหลิวหงชิงซีดด้วยความโกรธและแทบจะเป็นลมในตอนนั้น
เยว่เฟิงเลิกสนใจคนเหล่านี้แล้วประคองตัวหลิวรูหยานกำลังจะไป
"แกทำอะไร แกปล่อยลูกสาวของฉัน! "
"แกไม่ใช่สามีของเธอแล้ว แกต้องการอะไร! ”
เมื่อเห็นว่าเยว่เฟิงกำลังจะพาหลิวรูหยานไปหยู่เสี่ยวฮุ่ย ก็รีบไปห้ามด้วยความโกรธ
เยว่เฟิงมองอดีตแม่ยายคนนี้อย่างเย็นชา ไม่มีความเมตตาแม้แต่นิด เยว่เฟิงถีบเธอกระเด็นออก แล้ววิ่งหนีไป
"โอ๊ยยย! ”
"ไอ้เด็กบ้า ฉันจะแจ้งความ มันลักพาตัวลูกสาวฉันไป! "
ภายในห้องผู้ป่วยแทบจะระเบิด หยู่เสี่ยวฮุ่ยอยากจะวิ่งตามไป แต่มีพยาบาลห้ามอยู่หน้าประตูไม่ให้เขาออกไป
"ห้องคุณช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ย! โรงพยาบาลไม่ได้เปิดให้คุณใช้คนเดียวพวกคุณไม่พักผ่อน คนไข้คนอื่นๆ ก็ต้องพัก! "
พยาบาลทนไม่ไหวอีกต่อไปในช่วงสองวันที่ผ่านมาครอบครัวนี้ทะเลาะกันในวอร์ดทุกวันและผู้ป่วยในวอร์ดรอบ ๆ ก็เริ่มคอมเพลนห้องนี้
"แกว่ายังไงนะ ยัยบ้า! ”
"พวกเราคือตระกูลหลิว แกกล้าพูดกับพวกฉันอย่างนี้แกไม่รู้อิทธิผลของตระกูลหลิวในเมืองชูโจวหรือ! ”
หลิวเชียและจงหงแทบบ้า พวกเขากำลังจะทะเลาะกับพยาบาล
เมื่อได้ยินเช่นนี้นางพยาบาลก็วางมือบนหน้าอกของเธอมองไปที่คนพวกนี้ด้วยความเยาะเย้ยและพูดว่า:
"ตระกูลหลิวเหรอ คุณไม่ใช่ตระกูลหลิวที่คุณเคยเป็นอีกต่อไปแล้วจ่ะ กลุ่มเฟิงซิงเตะพวกคุณไปแล้ว”
"ตอนนี้เมืองชูโจวทั้งหมดรู้แล้วว่าตระกูลหลิวกำลังจะจบแล้ว คุณยังมีหน้าอยู่ที่นี่โอ้อวดอีก "
"ฉันเตือนพวกคุณอีกครั้ง ถ้าหากพวกคุณยังส่งเสียงอะไร ฉันจะแจ้งความ! "
นางพยาบาลไม่ไว้หน้าให้ตระกูลหลิวแม้แต่นิด
คำพูดเหล่านี้ เหมือนดั่งมือของเยว่เฟิงตบไปยังใบหน้าทุกคน
ตระกูลหลิวของพวกเขา ... ไม่ใช่ตระกูลหลิวเหมือนเดิมอีกต่อไป นี่คือความเป็นจริงที่พวกเขาต้องยอมรับ
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
