บทที่ 7 ทําความอับอายขายหน้าต่อตระกูลหลิว

ยังไงหลิวหงชิงก็ยังเป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลหนึ่ง และยังเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลในของเมืองชูโจว โดนยามเล็กๆคนหนึ่งใช้อาวุธชีหน้าแบบนี้ มันช่างรู้สึกน่าอายจริงๆ

"จะทำอะไรน่ะ เคารพคนแก่ไม่เป็นบ้างหรือไง ฉันมาขอพอคุณดวนนะ รบกวนไปรายงานให้เขาที"

หลิวหงชิง เอามือไขว้หลังพร้อมมองหน่วยรักษาความปลอดภัย และพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหัวเราะเยาะ และมองไปที่ครอบครัวตระกูลหลิวเกือบ 20 คนแล้วพูดว่า:

"ผมนี้นับถือคนตระกูลหลิวของคุณจริงๆ ผมจำได้ว่าเมื่อวานคนของพวกคุณเคยมาแล้ว คือผมสื่อสารกับคุณไม่ชัดเจนเองหรือว่าคนตระกูลหลิวของคุณไร้ยางอายกัน ถึงได้หน้าด้านจะเขาบริษัทเฟิ่งซิงขอเราให้ได้"

เขาไม่ไว้หน้าคนตระกูลหลิวเลยสักคน นี้คือสิ่งที่ดวนเทียนซิงและฮันเสี่ยวชิสั่งเขา

คำพูดของเขาทำให้ครอบครัวตระกูลหลิวทั้งหมดโกรธมาก

"คุณพูดอะไร! คุณเป็นแค่ยาม ทำไมถึงได้กล้าพูดกับเราแบบนี้ ยังไตระกูลหลิวของเราก็เป็นตระกูลอันดับต้นๆของเมืองชูโจวนะ!"

หลิวหงชิงยกไม้เท้าขึ้นและดุด่าใส่หน่วยรักษาความปลอดภัย

ระหว่างที่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังจะโต้กลับ ฮันเซียชิก็เดินออกมาจากลิฟต์

"คุณฮัน"

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว และทักฮันเสี่ยวชิด้วยความเคารพ:

"ตระกูลหลิวอีกแล้วหรือ เมื่อวันเพิ่งมากันสองคน วันนี้ยกมาทั้งบ้านเลย”

ฮันเสี่ยวชิ พยักหน้าเมื่อได้ยินคำนั้นและพูดเบา ๆ ว่า:

"ฉันจัดการเอง”

ระหว่างนั้น เธอเดินมาหยุดต่อหน้าหลิวหงชิง มองดูกลุ่มคนที่เหยี่ยบหยามเยวเฟิง และพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า:

"ฉันคิดว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยของเราได้รับการสื่อสารกับคุณอย่างชัดเจนแล้วเมื่อวานนี้ กลุ่มเฟิงซิงของเรา จะยกเลิกความร่วมมือทั้งหมดกับตระกูลหลิวของคุณ"

ในตอนที่พูด เธอมองไปที่หลิวรูหยานท่ามกลางคนทั้งหมด แล้วยิ้มอย่างเย็นชา:

"แน่นอนว่า คุณหลิวรูหยานคุณโชคดีมาก บริษัทของเรายังคงจะร่วมมือกับบริษัทคุณจนความร่วมมือจะสำเร็จ"

"สำหรับ บริษัทอื่นๆของพวกคุณในตระกูลหลิว เราจะส่งคนไปยกเลิกสัญญาทั้งหมดแม้ว่าจะมีการค่าชดเชย เราก็ต้องยุติความสัมพันธ์กับคุณอย่างเด็ดขาด ไม่มีการผ่อนปรนและไม่เหลือลู่ทางอีก!"

คำพูดเหล่านี้ ราวกับน้ำเย็นที่เทลงบนหัวของหลิวหงชิง พร้อมดับความมั่นใจของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

"ทำไมล่ะ  ตระกูลหลิวของผมทำอะไรให้กลุ่มเฟิงซิงของคุณขุ่นเคือง ผมคิดว่าต้องมีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นแน่ โปรดขอให้คุณดวนออกมาหน่อย พูดให้ชัดเจนต่อหน้าเลย"

หลิวหงชิงขมวดคิ้ว และยังไม่ล่ะทิ้งความพยายาม:

"การยกเลิกสัญญาแบบไม่มีเหตุผลเช่นนี้ มันไม่ดีสำหรับทั้งสองฝ่าย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮันเสี่ยวชิก็หัวเราะแบบประชดออกมา

เธอเอามือกอดอก มองดูขอทานพวกนี้ แล้วพูดว่า:

"ขอร้อง เข้าใจให้ถูกต้องด้วย ตระกูลหลิวของคุณไม่มีน้ำยาอะไรเลย เป็นเราต่างหากที่พยุงพวกคุณขึ้นมา เราทำให้คุณลุกได้ก็ทำให้คุณล้มได้เช่นกัน ยกเลิกทุกอย่างกับพวกคุณ กลุ่มเฟิ่งซิงของเรา ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่นิดเดียว”

"นอกจากนี้ ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ครอบครัวหลิวทั้งหมดของคุณเป็นพวกเนรคุณ และก็เป็นพวกเศษสวะเท่านั้น!"

ฮันเสี่ยวชิ ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห และคืนความอัปยศอดสูที่ตระกูลหลิวทำให้เยวเฟิงไว้คืนให้พวกเขา 

เธอพูดทีละคำอย่างชัดเจอว่า:

"ตระกูลหลิว ไม่รักความก้าวหน้า คิดว่าใกล้ชิดกับกลุ่มเฟิงซิงของเราแล้ว ก็เอาแต่ดูดเลือดเราทุกวัน”

"ตอนนี้ เราไม่ปล่อยให้คุณขูดรีดอีกแล้ว กระวนกระวายใจไปทำไมล่ะ  ไม่มีพวกเราพวกคุณอยู่ไม่ได้แล้วหรือไง? กลุ่มเฟิงซิงช่วยคุณมาสองปี แล้วสองปีนี้พวกคุณทำอะไรบ้าง?”

"กินๆนอนๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเยว่ ... "

เธอยิ่งพูดยิ่งโกรธเกือบจะเปิดเผยตัวเยวเฟิง เธอรีบเปลี่ยนคำพูดทันที

"ถ้าไม่ได้เป็นเพราะความกรุณาของคุณดวน และเลี้ยงดูพวกคุณมาสองปี ครอบครัวหลิวของล้มละลายไปนานแล้ว!”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ข้างๆและมองอย่างตกตะลึงและพูดในใจ:

"เมื่อสาวสวยอย่างคุณฮันเสี่ยวชีโกรธขึ้นมา ช่างน่านับถือจริงๆ ... "

ในตอนนี้ คนตระกูลหลิวหน้าแดงทุกคน ไม่รู้ว่าพวกเขาละอายใจหรือโกรธ  แต่พวกเขาต้องด่าฮันเสี่ยวชิในใจอย่างแน่นอน

ใบหน้าของหลิวหงชิงถึงกับซีดจนขาวสลับเขียวเลยทีเดียว แม้ว่ากลุ่มเฟิงซิงจะใจดีกับพวกเขา แต่เขาก็ควรมาเหยี่ยบหยามขนาดนี้มิใช่หรือ?

"พอแล้ว!"

"สาวน้อย ผมยอมรับว่าตระกูลหลิวของเราได้รับความช่วยเหลือมากมายจากพวกคุณ แต่คุณไม่สามารถเอาความช่วยเหลือที่มีต่อพวกเรามาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตระกูลหลิวของเราแบบไม่โลกแบบนี้นะ!"

"ผมอยากพบคุณดวน ผมอยากพบเขาเดี๋ยวนี้!”

หลิวหงชิง กล่าวอย่างจุอกอย่างรุนแรง เขาพูดอย่างเสียงสั่น
 
ฮันเสี่ยวชิ ยืนอย่างอย่างสงบและเรียบเฉย แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า:

"เคุณดวนของเรา ไม่ใช่ใครหน้าไหนอยากเจอก็ได้หรือ”

"ฉันพูดอย่างชัดเจนแล้ว ใส่หัวออกไป อย่าบังคับให้ฉันต้องไล่เลย ฉันจะให้เกียรติแก่คนตระกูลหลิวอีกครั้ง ถ้าพวกคุณถูกขับไล่ออกไป พรุ่งนี้ตระกูลหลิวของคุณจะกลายเป็นตัวตลกให้คนในเมืองชูโจวได้หัวเราะเยาะอย่างแน่นอน  "

หลิวหงชิง โกรธจนแทบจะเป็นลม เขาชี้ไปที่ ฮันเสี่ยวชิ และพูดว่า "คุณคุณ" หลายครั้ง แต่พูดอะไรไม่ออก

"พ่อ ใจเย็นๆก่อน สุขภาพสำคัญกว่า” หลิวเฉิงเฟิงยังคงไม่ลืมที่จะแสดงความเป็นห่วงต่อหน้าคุณพ่อ

"รูหยาน เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณดวนไม่ใช่หรือ ช่วยออกมาพูดแทนตระกูลหลิหน่อย!"

"เจ้าหน้าโง่ ทำไมถึงไม่เคยเป็นห่วงตระกูลหลิวเขาเราเลย!"

ในเวลานี้ ในที่สุดตระกูลหลิวก็เข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ตระกูลหลิวไม่สามารถอยู่ได้อย่างแน่นอนหากปราศจากการสนับสนุนของ กลุ่มเฟิงซิง มิฉะนั้นพวกเขาจะตกจากสูงสุดสู่สามัญ และตกลงจนถึงก้นเหว และไม่เหลืออะไรอีกเลย !

หลิวรูหยานหน้าแดง และเก็บความอับอายไว้ และพูกับฮันเสี่ยวชิ:

"คุณฮัน โปรดให้ฉันพบคุณดวนเถอะ ฉันเป็นเพื่อนกับคุณดวน เขาจะพบฉันอย่างแน่นอน เพียงแค่คุณขึ้นไปรายงานกับเขาแค่คนเดียว ขอร้องเถอะ ...

ฮันเสี่ยวชิ รู้สึกสะใจ เมื่อเห็นหลิวรูหยานพูดอย่างวิงวอน ไอ้หญิงร้านคนนี้ แย่งเยว์เฟิงของเธอไป ยังไม่ดูแลเยว์เฟิงดีๆ ซ้ำยังค่อยกลั่นแกล้งเขา

"เธอเป็นใครกัน คุณดวยพูดเองว่าไม่อยากพบคุณ เธอและพวกของเธอใสหัวไปซ่ะ!”

ฮันเสี่ยวชิเหวี่ยงแขนให้หลุดจากมือของหลิวรูหยาน ไม่ไม่ไว้หน้าเธอเลย

หลิวรูหยาน นั่งทรุดตัวลงบนพื้น เกือบเสียสติเพราะถูกตระกูลกดดันเธอ

"นางตัวดี แกรีบไปขอร้องเขาเลยนะ แสดงความจริงใจหน่อย คุกเข่าขอร้องเขาได้ไหม!"

ป้าสามของหลิวรูหยานหลิวเซียเข้ามาจิกหัวของหลิวรูหยาน และดุด่าเขา

หลิวรูหยานร้องไห้และเดินเข้าไปอีกครั้ง โค้งคำนับและวิงวอนต่อ ฮันเสี่ยวชิ:

"คุณฮัน ขอร้อง โปรดช่วยฉันด้วย"

"ตระกูลหลิวของเราทำผิดอะไร  คุณขอให้คุณดวนบอกฉัน ตระกูลหลิวของเราสามารถแก้ไขได้”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฮันเสี่ยวชิ ไม่อยากตบหน้าหลิวรูหยานอีกครั้ง  เธอมองไปยังสมาชิกครอบครัวทีแปลกประหลาดพวกนี้ แล้วนึกในใจ ในโลกนี้ยังมีคนหน้าด้านแบบนี้อยู่บนลูกนี้อีกหรือ

เธอเรียกหน่วย รปภ และพูดอย่างเย็นชา:

"หัวหน้าหลิว จำได้ไหมว่าฉันกับคุณดวนมบอกคุณว่าอย่างไร”

หัวหน้าทำหน้างง แล้วเห็นหลิวจือเฉินหดตัวอยู่ข้างหลังคนในครอบครัว

"เข้าใจแล้วครับ!"

เขาขมวดคิ้ว และทักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นและพุ่งเข้าหา หลิวจือเฉิน คว้าตัวเขาและรุนกระทืบเขาอีกครั้ง

"แม่ง ! เมื่อวันเพิ่งกระทืบไปวันนี้ยังกล้ามาอีก มึงนี้อดทนต่อตีนได้ดีมากใช่ไหม!"

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยรุมไปด้วยด่าไปด้วย

เมื่อเห็นว่ามีการลงไม้ลงมือ ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด หลิวเฉิงเฟิงและจงหงห็นลูกชายของพวกเขาถูกรุมตี พวกเขาก็ต้องเข้าไปช่วย

"พวกคุณทำอะไร ปล่อยลูกฉันนะ!”

"ฉันขอสู้ตายกับพวกคุณ!"

ท่าทางฉุนเฉี่ยวของจงหงแสดงออกมาอีกครั้ง

แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ไม่ใช่คนบ้านตระกูลหลิว ดังนั้นพวกเขาไม่มีทางยอมเธอแน่นอน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งถีบจงหงออกกระเด็นไปไกล

"ฉันว่าคนตระกูลหลิวพูดดีๆแล้วฟังไม่รู้เรื่องใช่ไหม ใสหัวออกไป อย่าให้เราทำต้องให้พวกคุณเสียหน้าอีกเลย"

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเริ่มทนไม่ไหวและตะโกนใส่พวกเขา

หลิวจือเฉินถูกรุมทำร้ายอีกครั้งแบบไม่มีเหตุผล เขารู้สึกน้อยใจมาก ล้มลุกคลุกคลานไปหลบอยู่หลังของหลิวชิงหง แล้วร้องไห้พูดว่า

"คุณปู่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย พวกมันรุมทำร้ายผมอีกแล้ว พวกมันทำร้ายผม!" "

หลิวหงชิงเห็นดังนี้ น้ำตาไหลเป็นทาง  เขารู้ว่าตระกูลหลิวของเขากำลังจะจบแล้ว

"ตระกูลหลิวของผม ทำผิดอะไร!"