บทที่ 16 คุณทำให้เขาสิ้นหวัง

หลี่ฮ่าวหยางและหวังชูเฟินถึงกับผงะเมื่อได้ยินเสียงหยูเสี่ยวฮุ่ยด่าทอในห้องรับแขก

"ฮ่าวหยาง ดูเหมือนหยูเสี่ยวฮุ่ยจะชอบลูกดีนะ" หวังชูเฟินแอบยิ้มเบาๆ ลูกชายเธอเพอร์เฟคไปทุกเรื่อง แต่ทำงานหนักจนไม่มีเวลาหาแฟน แต่ลูกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมว่าจะคบกับหลิวรูหยาน เธอเคยแต่งงานแล้วนะ ลูกต้องคิดดีๆก่อน"

หวังชูเฟินเตือน อย่างน้อยหลี่ฮ่าวหยางก็เป็นคนที่มีอนาคต หากจะหาผู้หญิงที่พึ่งหย่ามา ยังไงก็ต้องมีคนนินทาแน่

"แม่ นี้มันสมัยไหนแล้ว เคยแต่งงานแล้วไง" หลี่ฮ่าวหยางยิ้มจาง ๆ และกล่าวว่า "นอกจากนี้อดีตสามีของเธอเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว นี้ผมเคยสืบมาบ้างแล้ว หลิวรูหยานไม่เคยนอนห้องเดียวกับเขาเลย แค่ผมไม่รังเกียจก็พอ ผมก็ไม่ได้เด็กแล้ว ผมรู้สึกว่าหลิวรูหยานเหมาะสมกับผมกันดี แต่ไม่รู้ว่าเธอจะชอบผมหรือเปล่า"

ผู้ชายมองผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะมองที่รูปร่างหน้าตาเป็นอันดับแรก แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของหลิวรูหยานจะไม่ได้สวยร้อยเปอร์เซ็น แต่เก้าสิบเปอร์เซ็นได้ หลี่ฮ่าวหยางถูกใจหลิวรูหยานมาก

"ลูก ลูกเจียมเนื้อเจียมตัวเกินไปแล้ว เธอจะไม่ชอบลูกได้ยังไง"

"ตระกูลหลิวกำลังจะล้มละลายแล้ว หลิวรูหยานเคยแต่างงานอีก ต้องบอกว่าเธอไม่เหมาะกับลูกมากกว่า"

หวังชูเฟินรีบแก้คำให้

สองแม่ลูกกำลังคุยกันอย่างเงียบ ๆ จู่ๆประตูห้องนอนก็เปิดออกมา ทั้งสองรีบหยุดการสนทนาทันที เห็นหลิวรูหยานวิ่งออกจากห้องร้องไห้มีรอยนิ้วมือห้านิ้วบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป

"รูหยาน ...นี่ ”

เมื่อเห็นเช่นนี้หลี่ฮ่าวหยางรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันที

หลังจากนั้นหยูเสี่ยวฮุ่ยก็เดินออกจากห้อง ดูออกว่าพึ่งโมโหมา แต่หันหน้าไปทางหลี่ฮ่าวหยางเธอก็ฝืนยิ้มและพูดอย่างเขินอายว่า:

"ต้องขอโทษทีนะคะ ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ ยัยรูหยานปกติเราตามใจเธอมากไป บวกกับช่วงนี้ตระกูลหลิวมีปัญหานิดนึง อารมณ์ร้อนไปหน่อย ลูกอย่าคิดมากนะฮ่าวหยาง รูหยานหย่าไปแล้ว อีกอย่างเธอไม่เคยรักเยว่เฟิง เพราะฉะนั้นลูกต้องพยายามหน่อย จีบเธอติดแน่ ลูกรูหยานต้องการคนดูแล”

หลี่ฮ่าวหยางพยักหน้าทันที หลังจากได้เช่นนี้:"คุณป้าไว้ใจได้ เริ่มแต่พรุ่งนี้ ผมจะส่งดอกกุหลาบให้เธอทุกวัน เพื่อให้เธอเห็นความจริง ผมดูออกว่ารูหยานเป็นเด็กกตัญญู ผมชื่นชมเธอมาก ถ้าวันนี้เธออารมณ์ไม่ดีวันนี้ผมขอกลับก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ท่านก็อย่าผลักไสเธอมากเกินไปให้เวลาเธอหน่อย"

เมื่อเห็นว่าหลี่ฮ่าวหยางเด็กดีขนาดนี้ หยูเสี่ยวฮุ่ยมองเขาเป็นลูกเขยในอนาคตแล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะให้หลิวรูหยาน หลี่ฮ่าวหยางอยู่ด้วยกันให้ได้

"เด็กคนนี้สถานะดีแล้วยังเป็นเด็กดีขนาดนี้ ดีกว่าเยว่เฟิงนั้นอีก!"

การนัดบอวันนี้ดูไม่เป็นใจเท่าไหร่ เจ้าตัว หลิวรูหยานหนีออกไปแล้วด้วย หลี่ฮ่าวหยางและหวังชูเฟินเองก็ไม่อยากอยู่นาน จึงขอตัวกลับก่อน

...

หลังจากที่หลิวรูหยานวิ่งออกไป เธอก็เกือบจะเป็นลมเพราะหัวร้อนมากไป

เธอมีไข้สูงอบู่แล้วตอนนี้ไม่มีใครพึ่งพาได้ ทำอะไรไม่ได้จึงต้องโทรหาเพื่อนสนิทเฉันหยูถิง ให้เฉันหยูถิงมารับเธอ

เฉันหยูถิงเป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของหลิวรูหยานและยังคงติดต่อกันหลังเรียนจบ หลังจากเรียนจบมา เฉินหยูถิงก็เข้าทำงานบริษัทที่บ้าน บ้านเธอทำธุระกิจเกี่ยวกับเครื่องสำอาง ถึงจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้โดนตระกูลบังคับขนาดนี้

พูดได้ว่าตอนนี้หลิวรูหยานไม่เหลืออะไรแล้ว ตระกูลหลิวกำลังจะล้มละลาย สมาชิกในบ้านต่างขายบริษัททิ้ง บริษัทเธอเองก็หนีไม่พ้น อีกอย่างเธอไม่มีจุดยืนในตระกูลหลิวเลย เอาความกล้าจากไหนไปชิงมารดกกับหลิวเฉิงเฟิงและหลิวเซีย

"ดูแกสิ มีไข้อยู่ยังจะหนีออกมาคนเดียว ถ้าฉันมาช้าอีกหน่อย แกนอนข้างถนนแน่"

พอถึงบ้านเฉินหยูถิง หลิวรูหยานก็นอนลงเตียงอย่างหมดแรง

"รูหยาน ฉันไม่ได้ว่าแม่แกนะ แต่นี้แกพึ่งหย่าก็รีบหาแฟนให้เลย ฉันเดานะ บ้านหลี่ฮ่าวหยางรวยใช่มั้ย"

เฉินหยูถิงเพิ่งป้อนยาลดไข้หลิงรูหยาน และคุยกับเธอข้างเตียง

สำหรับหยูเสี่ยวฮุ่ยแล้ว เฉินหยูถิงก็พอรู้บ้าง ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก รักเงินยิ่งกว่าชีวิต เมื่อก่อนมักจะมาขอเธอยืมตังบ่อย

หลิวรูหยานยิ้มอย่างขมขื่น:"ก็ใช่หน่ะสิ ถ้าคนอย่างเยว่เฟิง แกจะถูกใจหรอ ก็ชอบที่หลี่ฮ่าวหยางมีสองบริษัทมีรากฐาน”

เฉินหยู่ถิงได้ยินเช่นนี้แล้วถอนหายใจ:"แกมันตัวอยู่ในความสุข แต่กลับไม่รู้จักค่า ถึงเยว่เฟิงจะจนไปหน่อย แต่เขาดีกับแกมากนะ อีกอย่าง เยว่เฟิงเขาทำเพื่อครอบแกขนาดนี้ แต่คนในครอบครัวแกกลับไม่สนใจไยดี แกยังจะหย่ากับเขาอีก เขาเองก็มีพ่อมีแม่ ถ้าพ่อแม่เขารู้จะเสียใจแค่ไหน รูหยาน ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนสนิทแกคงด่าไปนานแล้ว ผู้ชายดีขนาดนี้ แกรู้ไหมครอบครัวหลิวทำเขาแน่ขนาดไหน"

ความสัมพันธ์ของเฉินหยูถิงและหลิวรูหยานดีมาก เธอเองก็รู้เรื่องของตระกูลหลิวมากพอ

เมื่อเห็นเฉินหยูถิงอารมณ์ขนาดนี้ หลิวรูหยานมองหน้าเธอด้วยความประหลาด:"หยู่ถิง แก... คิดว่าเราจะไปเกินไปแล้วเหรอ?”

เฉินหยูถิงหัวเราะเยาะ:"แกไม่รู้สึกเหรอ ตระกูลหลิวทำกับเขามากขนาดนี้แล้ว เแกยังจะทำกับเขาแบบนี้อีก เขาทำงานหนักสองปี แกก็ถืบเขาออกไปง่ายๆ แกดูแกตอนนี้ เยว่เฟิงไม่อยู่โดนรังอกขนาดนี้ ป่วยก็ไม่มีคนดูแล"

ได้ยินเฉินหยูถิงพูดแบบนี้แล้ว หลิวรูหยานใจสั่น กัดปากแล้วพูดอย่างปากแข็งว่า:"เป็นเขาที่ต้องการหย่า ไม่ใช่ฉัน จะให้ฉันอ้อนวอนขอไใ่หย่ากับเขาหรอ"

เฉินหยูถิงถอนหายใจและส่ายหัว:"ทำไมเขาทนแกมานานถึงสองปี ทำไมอยู่ๆถึงทนไม่ได้ นั่นไม่ใช่พวกแกทำกับเขามากเกินไปไง ถ้าแกดีกับเขาหน่อย เขาจะสิ้นหวังขนาดนี้เหรอ?”

หลิวรูหยานอึ้งเมื่อได้ยินคำว่าสิ้นหวัง: "สิ้นหวัง……"

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอรู้สึกถึงความสิ้นหวังอย่างแท้จริง

"ฉันทำให้เขาสิ้นหวังจริงๆเหรอ ... ”

จู่ๆหลิวรูหยานก็รู้สึกพูดไม่ออก จริงๆเธอเองก็ไม่รู้ใจตัวเอง หลังจากหย่ากับเยว่เฟิงไป ในใจเขารู้สึกเสียใจ

"เขาชอบแกมาหลายปี ถ้าเขาไม่สิ้นหวังเขาจะคิดริเริ่มหย่ากับแกหรือ แกไม่คิดหน่อยหรอ ฉันรู้สึก ถ้าไม่ใช่แม่แก แกคงไม่ทำกับเยว่เฟิงแย่ขนาดนี้"

เฉินหยูถิงแทบจะไม่พูดจาดีๆกับหลิวรู่หยานเลย

แต่ก็เพราะหลิวรูหยานเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอจึงพูดแบบนี้ เพราะเธอเยว่เฟิงเป็นผู้ชายที่ดี และรู้นิสัยของเพื่อนตัวเอง มีแค่เยว่เฟิงเท่านั้นที่สามารถทำให้หลิวรูหยานรู้สึกไว้วางใจได้

"แต่ ... เราหย่ากันแล้ว ... ”

หลิวรูหยานหันหน้าไปและพูดด้วยเสียงสั่น

น้ำตาเธอไหลหยดลงบนหมอน