บทที่ 14 เสือภูเขาหิมะกระหายเลือด

เสือภูเขาหิมะที่อยู่ตรงหน้าตัวนี้ มีความสามารถในการกระโดดที่เหนือความคาดหมายของคนทั่วไป ทำให้บรรดาพลซุ่มยิงที่ดักรออยู่บนที่สูง ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย และสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกตะลึงมากกว่านั้นก็คือ ความสามารถในการหลบหลีกของเสือภูเขาหิมะ ลูกธนูที่ยิงออกไปทำร้ายได้มากที่สุดก็แค่เส้นขนของมันเท่านั้น ผ่านไปไม่นาน กองกำลังทหารก็บาดเจ็บล้มตายไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว...

องค์ชายรองตะโกนเสียงดัง

"พลธนูพร้อมยิง อย่าให้เสือภูเขาหิมะมีโอกาสโจมตีได้ พลโล่ก็เดินหน้าต่อไป ห้ามหยุด คนด้านหลังเตรียมสังหารทันที"

ระหว่างที่ตะโกน องค์ชายรองก็เติมลูกธนูของตนเองไปด้วย

องค์ชายผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เยาว์วัย ราวกับหลงใหลในศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างมาก เวลานี้จึงได้แสดงจิตวิญญาณของกษัตริย์ที่มีมาแต่กำเนิดออกมา เห็นลูกธนูนั้นเคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็ว ยิงไปที่ด้านหลังของเสือภูเขาหิมะ เมื่อเสือภูเขาหิมะรู้สึกได้ถึงอันตราย ก็สายเกินไปที่จะหลบเลี่ยงได้แล้ว เสือภูเขาหิมะหันกลับมา ลูกธนูจึงแทงเข้าไปที่ขาด้านหน้าของมันอย่างโหดเหี้ยม

"โฮก…”

เสือภูเขาหิมะร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องดังกึกก้องกึกก้องไปทั่วหุบเขา

"จู่โจมต่อไป ตราบใดที่ไม่ตายก็ห้ามหยุด ถ้าเสือภูเขาหิมะวิ่งหนีจากทิศทางของผู้ใดไปได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ตาย แต่หลังจากจบเรื่องแล้วข้าจักฆ่ามันให้ได้ด้วยเงื้อมมือของตนเองย่างแน่นอน"

เสือภูเขาหิมะที่ได้รับบาดเจ็บดูเหมือนจะเข้าใจว่า ผู้ที่ยืนอยู่ทางด้านล่างนี้ ถูกปกป้องด้วยโล่และหอกยาว จึงเป็นเป้าหมายของมัน ด้วยเหตุนี้เสือภูเขาหิมะจึงอดทนต่อความเจ็บปวด อาศัยหินภูเขาหลบหลีกลูกธนู ส่งเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงไปยังองค์ชายรอง...

"ยกโล่ป้องกัน พลหอกเตรียมพร้อม"

องค์ชายร้องตะโกนเสียงดัง

ถ้าพูดถึงเสือตัวใหญ่ขนาดนี้ พุ่งเข้ามาหาตนเอง จะไม่หวาดกลัวนั่นจะเป็นไปได้หรือ? แต่องค์ชายรองเข้าใจดีว่า หากตอนนี้กองกำลังทหารกระจัดกระจายออกไป นั่นก็คือต้องตายอย่างแน่นอน

"ดันไว้ อย่าขยับ"

"ตุ๊บ...ตุ๊บๆ...”

ฉับพลันเสียงปะทะอย่างดุเดือดก็ดังขึ้น เห็นคน 4-5 คนถูกกระแทกจนตัวลอย องค์ชายรองยังคงประเมินพละกำลังของเสือภูเขาหิมะต่ำเกินไป

ในทางกลับกันเสือภูเขาหิมะตัวนั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเลย หอกยาวสี่ห้าด้ามทิ่มแทงลงบนตัวของมัน เลือดสดๆ ไหลออกมา จนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ขนบนตัวอาบย้อมไปด้วยสีแดง

เสือภูเขาหิมะโกรธมาก มันไม่สนใจบาดแผลที่มีเลือดไหลนอง มันพุ่งทะยานมุ่งหน้าไปยังองค์ชายรอง

"ปกป้ององค์ชายรอง ถอยทัพ ทั้งหมดดึงความสนใจของเสือภูเขาหิมะไว้ คนด้านหลังรีบพาองค์ชายรองออกไป"

ราชองครักษ์คนหนึ่งตะโกนเสร็จ ในเวลาเดียวกันตนเองก็ชักดาบออกมาแล้วกระโจนพุ่งเข้าไป

เมื่อขบวนแถวกระจัดกระจายออก คนเหล่านี้ก็ไม่มีทางที่จะชนะเสือภูเขาหิมะได้เลย สิ่งที่พวกเขาต้องทำตอนนี้คือปกป้ององค์ชายรอง เพราะราชองครักษ์เหล่านี้เข้าใจดีว่า ในกรณีที่เกิดเหตุร้ายกับองค์ชาย ครอบครัวของพวกเขานั้นจะต้องถูกฝังไปพร้อมกัน

ราชองครักษ์คนแรกพุ่งเข้าไป ใช้ดาบฟันที่หลังเสือภูเขาหิมะ บาดแผลไม่ได้ลึก แต่สำหรับเสือภูเขาหิมะที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ก็ถือว่าย่ำแย่มาก เสือภูเขาหิมะตัวนั้นพุ่งไปข้างหน้า กระโจนเข้าโจมตีราชองครักษ์คนนี้โดยตรง แล้วกัดเข้าที่คอของเขา ราชองครักษ์จึงสิ้นใจในชั่วพริบตา...

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าราชองครักษ์คนอื่นๆ ตกใจกลัว แต่ไม่กล้าถอยหลังกลับ ทำได้เพียงยุ่งเกี่ยวอยู่ห่างๆ เท่านั้น

เวลานี้เหลิ่งเทียนหมิงตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ มองไปยังสนามรบที่นองเลือด กับแขนขาที่หักกระจัดกระจายไปทั่วพื้น เขาทนไม่ไหวจนต้องอาเจียนออกมา...นี่เป็นครั้งแรกของตนเอง ที่เห็นคนตายจริงๆ ฉากนั้น มันช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน

ท้ายที่สุดแล้วยังคงมีช่องว่างอยู่ระหว่างจินตนาการกับความเป็นจริง หลายวันมานี้ตนเองเพ้อฝันมาตลอด ว่าจะฆ่าคนที่ต้องการจะทำร้ายตนเอง และคนเลวที่ทำร้ายเสี่ยวหลันได้อย่างไร แต่หลังจากที่เห็นคนตายจริงๆ แล้ว จิตใจที่ถูกกระทบอย่างหนักยังคงทำให้ตนเองรู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างทนไม่ไหว

เวลานี้สองคนที่ประคององค์ชายรองที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสวิ่งเข้ามา วิ่งไปด้วยตะโกนบอกกับตนไปด้วย

"องค์ชายทุกพระองค์ รีบวิ่งเร็วเข้าพ่ะย่ะค่ะ"

เดิมทีเสือภูเขาหิมะตัวนั้น ที่พุ่งเข้ามาหาองค์ชายรองโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด และกระแทกมาที่องค์ชายรองโดยตรงผ่านโล่ป้องกันอันแน่นหนา จนกระเด็นออกไป ด้วยเหตุนี้เสือภูเขาหิมะจึงถูกทิ่มแทงจนเข้าเนื้อด้วยหอกหลายๆ ด้าม

เหลิ่งเทียนหมิงแอบคิดว่า เสือภูเขาหิมะตัวนี้ผิดปกติหรือเปล่านะ ถึงได้ตรงเข้าไปในหอกอย่างนั้น หรือต้องการจะให้ตายไปพร้อมๆ กันเลยหรือ? แกหนีไปก็ได้ ทำไมไม่วิ่งหนีไป?

"อืม ทำไมไม่วิ่งหนีนะ?"

จู่ๆ เหลิ่งเทียนหมิงก็นึกอะไรขึ้นได้ จำได้ว่าเคยดูทีวีมาก่อน ในนั้นเคยอธิบายไว้ว่า เสือเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่รู้จักถอยเมื่อเห็นว่ายากลำบาก จะไม่ทุ่มเทอย่างสุดชีวิตง่ายๆ นอกเสียจากจะมีเหตุผลที่ต้องสู้สุดชีวิต อาทิเช่น ลูก?

"หรือว่า จะมีลูกเสืออยู่ในละแวกนี้?"

เหลิ่งเทียนหมิงยืนอยู่ที่เดิม มองไปยังสองฝ่ายที่ยังคงต่อสู้กัน ร่างกายของเสือภูเขาหิมะเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดไหลนองเต็มพื้น แต่กลับไม่ยอมล่าถอยเลยแม้แต่น้อย

ใช่ มันต้องมีลูกเสืออย่างแน่นอน ฉะนั้นเสือภูเขาหิมะตัวนี้จึงได้สู้สุดชีวิตขนาดนี้ ดูเหมือนว่าลูกเสือนี้ จะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เหลิ่งเทียนหมิงมองดูอยู่ไกลๆ จนกระทั่งทุกคนถูกฆ่าตายหมด เสือภูเขาหิมะก็ทรุดตัวลงกับพื้น เป็นเวลานานหลังจากนั้น จึงค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้า...

ไม่ได้ ต้องตามไปดู เสือตัวนั้นคาดว่าน่าจะอยู่ได้ไม่นาน ถ้าจับลูกเสือมาได้ เอาไปถวายองค์ชายรองหรือเหลิ่งเลี่ยอ๋อง ตนเองไม่พลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยหรือ?

นึกถึงตรงนี้แล้ว เหลิ่งเทียนหมิงจึงตามไปอย่างไม่ต้องลังเลสงสัย...