บทที่ 15 เอาเธอไปใช้หนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ ในที่สุดเย่เฟิงก็เข้าใจทุกอย่าง

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมที่นี่ถึงได้รกรุงรังเหมือนโดนปล้น สิ่งของหลายอย่างก็เสียหายหมดแล้ว

ที่แท้ก็มีคนที่เหมือนโจรมาปล้นที่นี่จริง ๆ ?

"พวกเขาเป็นใคร?"

มองดูคนกลุ่มนั้นรื้อตู้รื้อของ เย่เฟิงขมวดคิ้ว

"เป็นเจ้าหนี้"

ไป๋เว่ยเว่ยเมินทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับสถานการณ์นี้แล้ว

"พวกเขาลงทุนจำนวนมากในบริษัทของพี่ชายฉัน"

"ต่อมาบริษัทล้มละลาย ทรัพย์สินถูกยึด ไม่เหลืออะไรเลย"

"พวกเขาหาพี่ชายฉันไม่เจอ สุดท้ายก็มาเอาของที่นี่เพื่อไปใช้หนี้"

เย่เฟิงพูดด้วยความโกรธเล็กน้อยว่า : "แล้วทำไมคุณไม่แจ้งความ? หรือไม่มีใครสนใจเลยหรือไง?"

"ไม่เป็นไร........." ไป๋เวยเวยยังคงมีสีหน้าอารมณ์ที่ไม่สนใจใยดี "เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ หนี้ของพี่ชายก็คือหนี้ของฉัน หากพวกเขาต้องการสิ่งใดก็ปล่อยให้พวกเขาเอาไป "

เมื่อเย่เฟิงเห็นสิ่งนี้ เขาก็ไม่ได้ทำอะไร ได้แต่มองทั้งหมดนี้ด้วยสายตาเย็นชา

เนื่องจากถูกรื้อค้นมาแล้วหลายครั้ง แม้ว่าชายวัยกลางคนจะพาคนมาด้วยไม่น้อย แต่ก็ไม่พบของมีค่าอะไรเลย เขาอดไม่ได้ที่จะรำคาญเล็กน้อย

"ให้ตายเถอะ! นี่มันบ้านของอดีตคนที่รวยที่สุดในโลกเลยนะ ทำไมถึงได้ยากจนขนาดนี้! หาอะไรไม่เจอสักอย่าง?"

"สาวน้อย! มีสมบัติล้ำค่าอะไรที่เธอซ่อนไว้บ้างไหม?"

"พูดออกมา ตกลงเธอเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน?"

ไป๋เวยเวยตอบกลับไปด้วยความสงบนิ่งว่า : "พวกคุณชอบอะไรก็เอาไป ข้าวของของฉันทั้งหมดอยู่ที่นี่"

ชายวัยกลางคนยืนอยู่ในความมืด จ้องมองไปที่ไป๋เวยราวกับสัตว์ร้ายที่จ้องมองเหยื่อของมัน

"หึหึ....ฉันไม่ทันสังเกตุจริง ๆ ว่าน้องสาวของไป๋โส่วฉีค่อนข้างสวย! ถ้าแต่างหน้าแต่งตัวอีกหน่อยต้องสวยมากแน่ ๆ "

"สาวน้อย ตกลงเธอเป็นน้องสาวของไป๋โส่วฉี หรือลูกสาวนอกกฎหมายของเขากันแน่! ?"

ไป๋เวยเวยไม่สนใจเรื่องพวกนี้ และพูดซ้ำว่า : "พวกคุณอยากได้อะไรก็เอาไป อย่ามาทำให้ฉันรำคาญ"

ชายวัยกลางคนยิ้มยิงฟัน "แล้วถ้าฉันอยากเอาเธอไปชําระหนี้ล่ะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เวยเวยก็สะดุ้งทันที และร่างกายของเธอก็สั่นเทา

"พี่ชายของเธอเป็นหนี้ตระกูลชุยของเรามากขนาดนั้น กะอีแค่เฟอร์นิเจอร์ผุ ๆ เหล่านี้ จะไปพอได้ยังไง?"

"ในเมื่อเธอโตแล้ว และยังสวยด้วย สู้ขายเธอตามแหล่งอโคจรแล้วค่อย ๆ เอาเงินมาจ่ายหนี้ดีกว่า!"

ในขณะที่พูด ชายวัยกลางคนก็โบกมือและสั่งทุกคน

"เอาไอ้เด็กนี่ไปด้วย!"

"คืนนี้ฉันจะฝึกให้เสียหน่อย จะได้ขายได้ราคาดี ๆ! หึหึหึ..............."

ลูกน้องทั้งซ้ายขวา กรูกันเข้ามาทางไป๋เวยเวยทันที

"พวกคุณจะทำอะไร?" ตอนนี้ไป๋เวยเวยตื่นตระหนกอย่างมาก "พวกคุณอยากได้อะไร ฉันให้พวกคุณหมดเลย แต่อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"

ชายวัยกลางคนยิ้มเย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า : "แต่ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว วันนี้ฉันจะเอาแค่เธอ!"

"ไอ้สารเลว!" ไป๋เวยเวยพูดด้วยความโกรธ "

"พี่ชายของฉันปฏิบัติต่อพวกคุณเป็นอย่างดี แม้ว่าเงินที่ตระกูลชุยของพวกคุณลงทุนกับเราจะสูญเปล่า แต่สิ่งที่พวกคุณได้ไปจากบ้านของเรา มากกว่านั้นซะอีก!”

"คุณไม่เพียงแต่เนรคุณเท่านั้น แต่ยังกล้าเอาเปรียบฉันด้วย? ถ้าพี่ชายของฉันออกมาในอนาคต เขาไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายวันกลางคนยิ่งหัวเราะเสียงดังมากขึ้น : "ไอ้หนูน้อย เธอยังฝันอยู่เหรอ พี่ชายเธอไม่มีวันออกมาหรอก! ชาตินี้ก็ไม่มีทาง!"

"เธอกลับไปกับฉันซะดี ๆ เถอะ ต่อไปเธอจะเป็นผู้หญิงของฉัน!"

ในระหว่างที่พูด ลูกน้องตระกูลชุยกลุ่มนั้นได้ล้อมไป๋เวยเวยไว้ครึ่งหนึ่งแล้ว และยื่นมือที่น่าขยะแขยงออกไปเพื่อจะจับตัวเธอ

"อ๊า——!" ไป๋เวยเวยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ

ในตอนที่มือสกปรกที่อยู่ข้างหน้าสุดพุ่งไปกําลังจะแตะแก้มของไป๋เวยเวยนั้น

เย่เฟิงก็ขยับตัว

——แกร็ก!

เย่เฟิงลงมือรวดเร็วดั่งสายฟ้า เขาบีบข้อมือของชายคนนั้นไว้

จากนั้นเขาก็บีบมันอย่างแรง มีเสียงกระดูกและเส้นเอ็นที่แตกร้าว

"โอ้ย——!" ลูกน้องคนนั้นจับข้อมือที่ถูกบีบ กรีดร้องและเป็นลมด้วยความเจ็บปวด

เย่เฟิงยืนขวางหน้าไป๋เวยเวย

"หืม! ? ไอ้หนุ่ม นายทำอะไร?" เมื่อชายวัยกลางคนเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมอง คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาฉวยโอกาสไปกลางคัน?

เย่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "ฉันไม่สนใจว่าพวกนายเป็นใคร และก็ไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้พวกนายเคยทำอะไร"

"แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันก็คือเจ้าของคนใหม่ของวิลล่าจรัสเหนือเมฆ"

"ทุกอย่างที่นี่ รวมถึงไป๋เวยเวย คนที่แตะต้องจะต้องตาย!"