บทที่ 1350 หนามยอกเอาหยามบ่ง

สุรเสียงยังไม่ทันที่จะได้กล่าวจบลง

เย่เฟิงพลันตบฝ่ามือหนึ่งที่เหมือนกันออกไปแล้ว

ราวกับว่าเป็นวายุหนาวพิรุณขมเลยก็ไม่ปาน สายฟ้าวับวาวเสียงดังลั่น วายุพิรุณโหมกระหน่ำ...