บทที่ 1 หาภรรยา

"อ๊ายย​​——!! หมาตัวนี้ไม่ได้ล่ามโซ่ไว้ รีบลากตัวมันออกไป ไม่งั้นเดี๋ยวสักพักมันอาจจะเยี่ยวขี้เรี่ยราดได้!!" พนักงานสาวต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์กรีดร้องอย่างตะลึง

ณ บริษัทคอสเมติกส์จินซือหย่าแห่งเมืองเจียงโจว โม่ฝานในตอนนี้กำลังจูงหมาพิทบูลตัวนึงอยู่ในมือและยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบริษัท "ผมมาตามหาภรรยาผม อีกอย่างหมาตัวนี้ของผมเชื่องมากๆ มันไม่ขี้เยี่ยวเรี่ยราดแน่นอน!!"

หลังจากพูดจบ ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว หมาพิบูลตัวนั้นก็ได้ไปปรากฏตัวอยู่ข้างขาที่เรียวยาวของพนักงานสาวต้อนรับคนนั้นแล้ว มันกำลังใช้ขาหน้าทั้งสองข้างกอดขาที่เรียวยาวของพนักงานสาวต้อนรับเอาไว้

ริมฝีปากของโม่ฝานกระตุกแรงมาก ลูกพี่ นี่เรากลับประเทศจีนกันแล้วนะ ช่วยเก็บสันดานหื่นกามนั่นของแกกลับไปหน่อยได้ไหม!

"อ๊ายย! ภรรยาของคุณจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง รีบออกหมาตัวนี้ออกไปให้พ้น!"

พนักงานสาวต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ใกล้จะอกแตกตายแล้ว

เธอเคยเห็นนักเลงอันธพาลมาหลากหลายรูปแบบ แต่ในเมื่อหมาตัวนี้ยังอันธพาลมากขนาดนี้ งั้นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าของหมาตัวนี้เลย ไอ้หมอนั่นต้องไม่ใช่คนดีอะไรแน่นอน!

"บริษัทของพวกคุณมีผู้หญิงที่ชื่อมู่ชิงเอ๋อร์ไหม ผมจะมาพาเธอไปจดทะเบียนสมรส"

โม่ฝานถามพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง

"คุณ…..คุณช่วยพูดใหม่อีกครั้งซิ ว่ามาตามหาใครนะ?!"

"มู่ชิงเอ๋อร์ ผมจะไปจดทะเบียนสมรสกับเธอ!"

พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์คนนั้นรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้ตัวเองอุทานออกมา ทั่วทั้งบริษัทมีผู้หญิงที่ชื่อมู่ชิงเอ๋อร์อยู่จริงๆ

ซึ่งเธอคนนั้นก็คือซีอีโอของจินซือหย่ากรุ๊ปนั่นเอง

การแต่งกายดูธรรมดา แถมยังมีหมาพิทบูลที่ดูดุร้ายมากๆอีกตัวหนึ่ง สายตาของเขาก็เอาแต่จับจ้องมาตรงหน้าอกของเธออยู่ตลอดเวลา ทั้งคนละหมาต้องไม่ใช่พันธุ์ดีอะไรแน่นอน!

พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหารปภทันที "รปภคะ ช่วยมาที่นี่ด่วน มีคนมาก่อความวุ่นวาย!!"

"เฮ้ๆๆ ผมเป็นคนดีนะ ผมมาตามหาภรรยาผมจริงๆ!!" โม่ฝานพูดด้วยใบหน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์

แต่ทว่ามีชายร่างใหญ่ที่หน้าตาดูดุร้ายประมาณ 7-8 คนได้วิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนมาในเครื่องแบบรปภ แถมในเมื่อยังมีอาวุธพกติดมาอีกด้วย

แหม่ๆ!!

โม่ฝานรู้สึกหมดคำจะพูดมากๆ ตัวเองไม่ได้กลับประเทศจีนมานานมากๆแล้ว เดี๋ยวนี้วิธีการทักทายของคนจีนนี่เป็นการทักทายด้วยกำลังแบบนี้หรือ?!

"พี่เปียว รีบไล่มันออกไป มันเป็นคนที่มาก่อความวุ่นวาย ถึงกับกล้าบอกว่าซีอีโอของพวกเราเป็นภรรยามัน!!" พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์อุทานร้องอย่างตะลึง ภายในน้ำเสียงของเธอฟังดูมีความใส่สีใส่ไข่อยู่เล็กน้อย

"เธอเป็นภรรยาของผมจริงๆ ถ้าไม่เชื่อพวกคุณก็เรียกตัวเธอออกมาสิ….." ใบหน้าของโม่ฝานดูใสซื่อบริสุทธิ์มาก ทำไมยิ่งอธิบาย เรื่องถึงยิ่งย่ำแย่ลง…..

เมื่อชายร่างใหญ่ที่ดูมีน้ำหนักประมาณ 90 กว่ากิโลกรัมนั่นได้ยินแบบนี้แล้ว ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมหน้าท้องแล้วหัวเราะดังลั่น หัวเราะจนไขมันที่อยู่บนหน้าสั่นไปมา "อย่างแกเนี่ยนะ?! ยังคิดที่จะตามจีบซีอีโอของเราอีก กลับไปตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างนะ ไอ้นักเลง!! เห้ย ใครเป็นคนอนุญาตให้แกเอาหมาเข้ามาในนี้ หน้าตาก็ทุเรศ คนหน้าตาแบบไหนก็ต้องเลี้ยงหมาหน้าตาแบบนั้นจริงๆสินะ!!"

หมาพิทบลูตัวนั้นหันหน้ากลับไปจ้องเขม็งใส่ชายร่างใหญ่ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง อีกทั้งมันยังกำลังค่อยๆเดินตรงเข้าไปหาชายร่างใหญ่คนนั้นอีกด้วย

ณ ตอนนี้ ทุกคนต่างกันจ้องมองไปในทิศทางเดียวกันและพากันกลั้นหายใจ เห็นเพียงหลังจากที่หมาพิทบูลตัวนั้นได้เดินเข้าไปตรงหน้าชายร่างใหญ่แล้ว มันก็ได้หยุดลง

ใช้ขาทั้งสามข้างยืนอยู่บนพื้น ยกขาหน้าขึ้นมา แชว็ก——

ไม่นานนักชายร่างใหญ่คนนั้นแค่รู้สึกอุ่นๆตรงเท้า แถมยังมีไอร้อนลอยขึ้นมาอีกด้วย!

ทีนี้หมาพิทบูลมันโกรธจนขนลุกขนพองขึ้นมาแล้วจริงๆ…..

โม่ฝานใช้มือนวดขมับตัวเองอย่างปลง "เฮียรอง…..เราช่วยถ่อมตัวหน่อยได้ไหม ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็เป็นบริษัทของภรรยาฉันนะ….."

ณ ตอนนี้ ชายร่างใหญ่คนนั้นรู้สึกโกรธมากจนผมตั้งขึ้นมาแล้ว รองเท้าที่ตัวเองพึ่งซื้อมาใหม่ ใช้เงินเดือนครึ่งเดือนของตัวเองกว่าจะซื้อมาได้ แต่วันนี้เมื่อกี้นี้รองเท้าคู่ใหม่ของเขากลับถูก…..

"แก——!!ไอ้หนู ฉันจะฆ่าแก!!"

"หมามันเป็นคนทำนี่ แกก็ไปฆ่ามันสิ!!" โม่ฝานพูดด้วยใบหน้าที่ดูปลง

แต่ชายร่างใหญ่คนนั้นกลับไม่ให้เวลาเขาได้อธิบายอะไรเลย ง้างกําปั้นขึ้นมาแล้วพุ่งตรงเข้าไปหาเขาทันที

กำปั้นนี้ใหญ่กว่าลูกซาลาเปาเสียอีก แข็งแรงดั่งก้อนหิน!!

ถ้าหมัดนี้ร่วงลงไป ร่างกายของฝ่ายตรงข้ามจะไม่แตกเป็นพลุเลยหรือ?!

"อ๊ากก——!! จะมีคนฆ่ากันแล้ว!!" พนักงานสาวต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์คนนั้นตกใจจนกรี๊ดอย่างตะลึง เอามือปิดตาทั้งสองข้างไว้ ราวกับว่าเธอสามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่โม่ฝานโดนต่อยจนเนื้อแหลกกระจายออกมาแล้วยังไงอย่างนั้น

ตุบบ——!!

เสียงตุบดังขึ้น และมีเสียงกระดูกแตกหักดังแทรกขึ้นมาด้วย

ทุกคนดึงสติกลับมา เมื่อมองไปตรงกลางของห้องโถงใหญ่แล้ว ทำให้พวกเขาต่างรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก อ้าปากกว้างจนคางแทบจะหลุดออกมา

โม่ฝานใช้ฝ่ามือของตัวเองกำกำปั้นของฝ่ายตรงข้ามที่พุ่งตรงเข้ามาเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือบนใบหน้าของชายร่างใหญ่คนนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ากกก!! แขนของฉันจะหักแล้ว พวกนายมัวยืนบื้ออยู่ทำไม รีบเข้ามาจัดการมันสิ!!"

รู้สึกอัปยศเป็นอย่างมาก!

รปภคนอื่นที่เหลือรีบลงมือทันทีเมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว พวกเขารีบพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับอาวุธที่อยู่ในมือ

โม่ฝานหันหน้ากลับไป ใช้สายตามองแรงไปข้างหน้า ถึงกับทำให้รปภทุกคนที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาตกใจเซจนต้องรีบก้าวถอยหลังกลับไป

เป็นแววตาที่ดูน่าสยดสยองมาก!!

"สู้กับฉัน ฉันกลัวจริงๆว่าจะทำให้พวกแกเสียเปรียบ….." เขายิ้มแฉ่งอย่างเห็นใจพลางส่ายหน้าไปมา

"ให้ตายเถอะ! จองหองมากเกินไปแล้ว เพื่อนทุกคนลุยเข้าไปสิ เอาให้มันพิการซะ!!"

"....."

ทันทีที่สิ้นเสียง ทุกคนแค่รู้สึกว่ามีเงาดำร่างหนึ่งได้กระพริบผ่านไปตรงหน้าตัวเอง ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว ก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เลือดกำเดาตีเป็นเส้นโค้งกำลังอากาศที่ว่างเปล่า

ต้องเลือกระหว่างไม่ลงมือกับลงมือก่อน!!

จะปล่อยให้โอกาสตกอยู่ในมือศัตรูไม่ได้เด็ดขาด!!

ภายในระยะเวลาหนึ่งนาทีสั้นๆ ก็มีคนกลุ่มนึงได้นอนกองอยู่กลางห้องโถงใหญ่ โม่ฝานนั่งอยู่ด้านบนสุดของคนกองนั้นแล้วกดโทรหาใครบางคน

"ไอ้หนู ถึงแล้วหรอ?!"

"ตาแก่ คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าทำไมผมถึงต้องกลับประเทศเพื่อมาตามหาภรรยาคนนึงของผมให้ได้ ผู้หญิงสวยๆน่ะต่างประเทศก็หาได้เยอะแยะไม่ใช่หรอครับ ตอนนี้ผมอยู่บริษัทแล้ว ถ้าคุณไม่บอกเหตุผลที่ผมต้องแต่งงานกับเธอมาหนึ่งข้อ งั้นผมก็จะไม่ขึ้นไป!!" โม่ฝานนั่งอยู่บนกองคนกลุ่มนั้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด

พนักงานสาวต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์คนนั้นตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรงนั่งกองลงไปกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คาดว่าน่าจะตกใจจนสมองโล่งเปล่าไปแล้ว

"จะเอาเหตุผลให้ได้เลยใช่ไหม?!"

"ต้องให้เหตุผลหนึ่งมากับผม ไม่งั้นผมจะจองตั๋วเครื่องบินกลับไปตอนนี้แหละ!"

"เธอ…..เป็นน้องสาวเฉินเมิง คนหนึ่งใช้นามสกุลตามพ่อ คนหนึ่งใช้นามสกุลตามแม่!!"

"ว่าไงนะ?! น้องสาวของเมิงจื่อ?!"

"ถ้าเกิดเหตุผลนี้ยังไม่เพียงพอละก็ งั้นฉันจะบอกเหตุผลอีกข้อนึงกับนาย สามารถตามหาเบาะแสที่เกี่ยวกับการล่มสลายของตระกูลโม่ของนายเมื่อหลายปีก่อนจากตัวเธอได้ งานสมรสนี้เป็นงานที่นายท่านของทั้งสองตระกูลได้หมั้นหมายไว้เมื่อหลายปีก่อน และนี่คือโชคชะตา นายหนีไม่พ้นหรอก!!"

"ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของเฉินเมิงงั้นหรอ ที่แท้ญาติของเขาก็ยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อยู่!!"

"องค์กรโซนยุโรปได้หมายตาเธอเอาไว้แล้ว จะกลับหรือไม่กลับ นายกลับไปคิดพิจารณาเอาเอง!!"

"......"

……….

ณ ออฟฟิศของซีอีโอบนชั้น 16

ก๊อกก๊อกก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย

"เข้ามา!!" เธอเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่พอใจเล็กน้อย

ก่อนที่จะมีหญิงสาวในชุดทำงานคนนึงเดินตรงเข้ามาอย่างลุกลน "บอสคะ…..มีคนตามหาคุณค่ะ….."

"ไม่พบ!! ฉันบอกไปแล้วว่าฉันจะไม่ขอพบใครในเวลาทำงาน!!"

"แต่ว่า….."

"แต่ว่าผมเป็นสามีคุณนะ!!"

"......"

หญิงสาวคนนั้นยังไม่ทันได้พูดจบ โม่ฝานก็ได้เดินเข้ามาในออฟฟิศก่อนแล้ว

เมื่อเขามองเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์แล้ว ทำให้แววตาของโม่ฝานเป็นประกายขึ้นมา

ตอนที่อยู่โซนยุโรปเขาก็ถือว่าเคยผ่านสาวสวยมาหลากหลายรูปแบบจนนับไม่ถ้วนแล้ว คนที่หุ่นดีก็มีเยอะจนนับไม่ถ้วนเช่นกัน แต่ทว่าคนที่สามารถทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวได้นั้น มีแค่สามคนเท่านั้น และหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

คิ้วโก่งดังคันศร แววตางดงามเหมือนสายน้ำใต้แสงจันทร์!!

อื้มม!!

ตาแก่ไม่ได้โกหกฉันจริงๆด้วย ผู้หญิงคนนี้เหมาะกับการเอามาเป็นแม่ของลูกจริงๆ!!

มู่ชิงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอม เมื่อได้ยินคนอื่นพูดคุกคามเธอแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น ทำให้เธอโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที

"ไปเรียกรปภมาลากตัวคนคนนี้ออกไป!! หื้ม?! ทำไมถึงมีหมาตัวนึงอีก?! แถมหน้าตายังน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนี้อีกด้วย!!!"

หมาพิบูลตัวนั้นรู้สึกโกรธขึ้นมาภายในพริบตาอีกครั้ง มันเตรียมพร้อมที่จะเดินตรงขึ้นไปทำเรื่องร้ายๆ แต่ทว่าโม่ฝานกลับใช้เท้าเตะมันก่อนทีนึง "ออกไป ฉันจะคุยเรื่องทางการกับภรรยาฉันหน่อย!!"

"ใครเป็นภรรยาแกไม่ทราบ!!" มู่ชิงเอ๋อร์ในตอนนี้รู้สึกโกรธมากจนขนลุกขนพอง

"คุณณ!!" โม่ฝานลากเสียงยาว "ไงภรรยาผม!!"