บทที่ 5 เป็นสามีต้องสมัครด้วยหรอ?

เสียบกุญแจเข้าไปแล้วออกแรงบิดเล็กน้อย ประตูดังเอี๊ยดและถูกเปิดออกทันที

"เชี้ยย!! เรื่องจริงป่ะเนี่ย!!" บุหรี่ที่คาบอยู่ในปากของชายหนุ่มคนนั้นได้ตกลงพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

โม่ฝานหันหน้ากลับมาเล็กน้อยแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก "พอใจหรือยัง?!"

"เป็นไปไม่ได้!! นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าตอนนี้คุณหนูชิงเอ๋อร์อยู่ในสถานะโสดมาโดยตลอด แถมคุณชายจำนวนมากที่มีชื่อเสียงที่มาจีบเธอ ต่างก็ตามจีบไม่สำเร็จ เธอจะตกหลุมรักคนอย่างแกเนี่ยนะ?! 50 หยวน ขายกุญแจมาให้ฉัน!!"

"....."

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วทำให้โม่ฝานถึงกับต้องกลั้นขำ สมองความคิดของไอ้หมอนี่ตลกมากเกินไปหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ชายหนุ่มคนนั้นจึงแกล้งจงใจทำเป็นพูดเหมือนเสียใจว่า "งั้นบวกเพิ่มให้แกอีก 50!! ทั้งหมด 100 หยวน แกเอากุญแจนั้นมาให้ฉันเถอะ ถ้าเกิดแกขายให้ฉัน ฉันก็จะไม่ตามเอาเรื่องแก ในฐานะที่แกขโมยกุญแจของคุณหนูชิงเอ๋อร์!!"

"พูดบ้าอะไรเนี่ย?! ขโมย?! นี่คือกุญแจที่ภรรยาฉันยื่นมาให้ฉันด้วยมือของเธอเองเลยนะ บนนี้ยังมีรูปถ่ายของเธอแขวนติดอยู่อีกด้วย!!" โม่ฝานแกว่งกุญแจที่อยู่ในมือไปมาพลางพูดอย่างร้ายๆ

รูปถ่ายที่แขวนติดอยู่กับกุญแจนั่นคือคือรูปถ่ายที่มู่ชิงเอ๋อร์ใส่ชุดว่ายน้ำอันเซ็กซี่เร้าร้อนงั้นหรอ

คาดว่าน่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้เร่งรีบเกินไป เลยทำให้เธอหยิบกุญแจให้โม่ฝานผิดดอก นี่คือกุญแจที่ปกติมู่ชิงเอ๋อร์ใช้เป็นประจำ ไม่งั้นด้านบนไม่มีทางมีรูปถ่ายที่เซ็กซี่แบบนี้ของเธอแขวนติดอยู่แน่นอน

โม่ฝานแกว่งกุญแจที่อยู่ในมือไปมาต่อหน้าชายหนุ่มคนนั้นอยู่สักพัก ทำเอาเขารู้สึกหิวกระหายมากจนน้ำลายแทบจะไหลถึงพื้น "เชี้ยย รูปถ่ายของเทพธิดา!!"

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกระโจนเข้ามาเพื่อหวังจะแย่งกุญแจไปจากมือโม่ฝานด้วย แต่ทันใดนั้นเอง!!

"พวกนายกำลังทำอะไรน่ะ?!" มีเสียงอันเย้ายวนของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

เมื่อหันหน้ากลับไปมอง ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงคือมู่ชิงเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?!

ดูจากสภาพ เธอน่าจะเพิ่งกลับมาจากบริษัท ในมือเธอยังมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกถุงใหญ่

จู่ ๆ โม่ฝานก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาทันที หรือว่าเมื่อก่อนภรรยาของตัวเองกินของพวกนี้เพื่อดำรงชีวิตอย่างนั้นหรอ?!

มิน่าล่ะร่างกายถึงดูขาดสารอาหาร ถ้าเป็นแบบนี้แล้วต่อไปลูกของพวกเขาจะขาวๆอ้วนๆได้หรอ?! ขาดสารอาหารตั้งแต่ตอนนี้ แล้วอนาคตจะเป็นยังไง!!

"คุณหนูชิงเอ๋อร์ คุณกลับมาพอดีเลยครับ ไอ้หมอนี่มันขโมยกุญแจบ้านคุณ!!" ชายหนุ่มคนนั้นขยับไปข้างๆมู่ชิงเอ๋อร์ภายในพริบตา แล้วใช้นิ้วชี้มาทางโม่ฝานพลางพูด

แต่ใบหน้าของมู่ชิงเอ๋อร์ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจเช่นกัน แถมยังจงใจรักษาระยะห่างกับชายหนุ่มคนนั้นอีกด้วย

"หลิวเฟย ฉันกับคุณอยู่ในความสัมพันธ์แบบลูกค้าเท่านั้น นอกจากเรื่องงานแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะไม่เข้ามาลุกล้ำชีวิตส่วนตัวของฉันอีกนะคะ!!"

สีหน้าอารมณ์ของมู่ชิงเอ๋อร์ดูเรียบนิ่งเป็นอย่างมาก เธอในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยออร่าแห่งความเยือกเย็น

ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อหลิวเฟย เป็นผู้จัดจำหน่ายของบริษัทคอสเมติกส์จินซือหย่า แต่ว่าธุรกิจหลักๆที่เขาทำคือส่งออก แถมยอดขายที่เขาสร้างให้กับบริษัทก็มีมากกว่าหลายสิบล้านต่อปีเช่นกัน

เพราะฉะนั้นมู่ชิงเอ๋อร์จึงไม่อยากมีปัญหากับเขาตรงๆ แต่นอกเหนือจากเวลางานแล้ว เธอไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายพวกนี้

"แต่ว่า….มันเอากุญแจของคุณไป แถมด้านบนยังมีรูปถ่ายของคุณอีกด้วย!!" หลิวเฟยใช้นิ้วชี้ไปทางโม่ฝาน เหมือนเด็กขี้งอแงที่กำลังฟ้องแม่อยู่ยังไงอย่างนั้น ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเด็กน้อยวัยประถมที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับโทษให้ได้

เมื่อได้ยินว่ามีรูปถ่ายแขวนติดอยู่กับกุญแจ มู่ชิงเอ๋อร์จึงรีบค้นกระเป๋าของตัวเองทันที "ให้ตายเถอะ ให้ผิดดอก!!"

"ฉันเป็นคนเอากุญแจนั่นให้เขาเอง ไม่ทราบว่าคุณชายหลิวยังมีเขาถามอะไรอีกหรือเปล่า?!" เธอเก็บอารมณ์ลุกลนบนใบหน้ากลับมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

หลิวเฟยรู้สึกโมโหเป็นอย่างมากก่อนที่เขาจะถามออกไปตรงๆว่า "มันคือสามีของคุณจริงๆหรอครับ?! ไอ้นักเลงนี่มันดีกว่าผมตรงไหน?! ไม่หล่อเท่าผม แถมยังไม่รวยเท่าผมอีก!!"

"สามี?!" มู่ชิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหันไปมองแรงใส่โม่ฝานที่กำลังยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได เห็นเพียงเขากำลังยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตรงนั้น เธอก็เข้าใจขึ้นมาได้ภายในพริบตาเลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"ถูกต้อง เขาคือสามีของฉัน มีอะไรหรือเปล่า?! ทำไม ฉันจะมีเรื่องส่วนตัวแบบนี้หน่อยเลยไม่ได้หรอ?"

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วทำให้หลิวเฟยถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนวิญญาณออกจากร่างยังไงอย่างนั้น เทพธิดาที่ตัวเองตามจีบอย่างลำบากลำบน สุดท้ายกลับตกเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นแล้วอย่างนั้นหรอ!

ไม่!!

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของโม่ฝานดูได้ใจมากขนาดนั้นแล้ว จู่ ๆ มู่ชิงเอ๋อร์ก็รู้สึกเสียใจทีหลังขึ้นมาทันที

ทำไมเมื่อกี้ปากตัวเองถึงถ่อยได้ขนาดนั้นเนี่ย!

แต่ลูกคนรวยพวกนี้ชอบมาดักรอเธออยู่ใต้ตึกบ้านแบบนี้ตลอด มันน่ารำคาญมาก!

"ตอนนี้เชื่อหรือยัง?! กล้าพนันก็ต้องกล้ายอมรับความพ่ายแพ้ เป็นผู้ชายต้องคำไหนคำนั้น" โม่ฝานยักคิ้วพลางยิ้มอย่างกวนโอ๊ย

ใบหน้าของมู่ชิงเอ๋อร์ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความงุนงงเช่นกัน สองคนนี้พนันอะไรกัน!

หลิวเฟยกัดฟันแน่น "คุณปู่ครับ!"

"ว่าไงเอ้ย! หลานรักจ๋า ในเมื่อหลานเรียกฉันว่าปู่ งั้นหลานก็ต้องเรียกภรรยาฉันว่าคุณย่าด้วยหรือเปล่า!"

"นี่ ฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอ!!" มู่ชิงเอ๋อร์เอามือเท้าสะเอวพลางทำแก้มป่องพลางพูด

โม่ฝานเอามือเกยคางของเธอแล้วพูดว่า "ในหัวใจผม คุณจะเป็นองค์หญิงน้อยตลอดไปเลยครับ!!"

หลิวเฟยที่อยู่ข้างๆใกล้จะร้องไห้แล้ว นี่พวกเขาทั้งสองคนไม่สนใจหัวใจของคนโสดอย่างเขาเลย!

ได้มองคนอื่นพลอดรักกันอีกครั้งแล้ว!!

"หึ! ไอ้หนู ชีวิตยังอีกยาวไกล ต่อไปแกอย่าได้ตกอยู่ในกำมือของฉันก็แล้วกัน!!" หลิวเฟยใช้นิ้วชี้หน้าโม่ฝานพลางพูดข่มขู่

เมื่อเผชิญหน้ากับคำคมขู่ที่ไม่มีความน่าเกรงขามแบบนี้ โม่ฝานไม่มีแม้แต่อารมณ์ที่จะชายตาลงไปมองเขาเลยด้วยซ้ำ ตัวละครแบบนี้ ถ้าจัดอยู่ในโซนยุโรปละก็ เขาต้องไม่มีทางมีชีวิตรอดได้ถึงสามนาทีแน่นอน

รอหลังจากที่หลิวเฟยขับรถออกไปจากที่นี่แล้ว มู่ชิงเอ๋อร์รีบสลัดมือของโม่ฝานออกไปทันที "ปล่อย!! ต่อไปห้ามเรียกฉันว่าภรรยาต่อหน้าคนอื่นอีก ได้ยินไหม?!"

"ได้เลยครับคุณภรรยา!!" โม่ฝานยิ้มอย่างหน้าด้านแล้วพูดว่า "ชุดดำในวันนี้ของคุณ สวยมากๆเลยครับ!!"

"....."

มู่ชิงเอ๋อร์ก้มหน้าลงไปมองช่วงล่างของตัวเอง ทั้งๆที่ตัวเองปกปิดทุกอย่างมิดชิดมาก ไอ้หมอนี่มองเห็นได้ยังไง?!

หรือว่าเขามีวิชามองทะลุทุกอย่าง?!

เธอรู้สึกหัวเสียมากจนต้องกัดฟันกรอด ถ้าการฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย เธออยากจะสับไอ้หมอนี่ให้ตายไปจากโลกนี้จริงๆ ไอ้หมอนี่มันเป็นนักเลงอันธพาลในกลุ่มคนเสเพลชัดๆ!

"ใช่สิคุณภรรยา ผมขอเงินสัก 200 หยวนได้ไหมครับ?!" โม่ฝานใช้มือเกาๆหัวอย่างเก้อเขินพลางพูด นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เขาเอ่ยปากขอเงินกับผู้หญิง

แววตาของมู่ชิงเอ๋อร์เป็นประกายขึ้นมา แม้ว่าเงิน 200 หยวนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับเธอ แต่การที่ผู้ชายคนนึงมาขอเงินกับผู้หญิงนั้น ไม่ว่ายังไงมันก็ดูยังไงยังไงอยู่…..

"นายจะเอาเงินไปทำอะไร?!" มู่ชิงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะถาม

โม่ฝานมองดูเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า "ไปซื้อเสื้อผ้าครับ และรวดซื้ออาหารมาให้เฮียรองด้วย…..เดิมทีเงินในบัญชีธนาคารผมมีสองร้อยล้านอยู่ครับ แต่ว่ามันเป็นบัตรของต่างประเทศ หลังจากที่กลับมาแล้วผมก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะใช้ไม่ได้….."

"สองร้อยล้าน?! อย่างนายเนี่ยนะ?!" เธอหลุดหัวเราะออกมา มูลค่าทั้งตัวของเขารวมกันแล้วยังไม่ถึง 100 หยวนเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับบอกว่าในบัตรธนาคารของตัวเองมีเงินสองร้อยล้านงั้นหรอ "จะขอเงินน่ะได้อยู่ แต่ฉันจะหักจากเงินเดือนนาย ฉันไม่รับเลี้ยงคนให้เปลืองข้าวสุกเปล่าๆหรอกนะ พรุ่งนี้มาสมัครงานด้วย!!"

"ห้ะ?! เป็นสามียังต้องสมัครด้วยหรอครับ!"

"ฉันหมายถึงงานรปภ!! ฉันเห็นว่าทักษะความสามารถในการต่อสู้ของนายไม่ธรรมดาเลย น่าจะสามารถรับมือกับหน้าที่งานแบบนี้ได้อยู่!!"

"....."

โม่ฝานรู้สึกมึนงงไปหมดแล้ว จากศักยภาพความสามารถของเขา แต่เขากลับคู่ควรกับการเป็นรปภอย่างนั้นหรอ?!

ถ้าเกิดเรื่องนี้แพร่งพรายกลับไปถึงโซนยุโรป พวกเพื่อนร่วมรบของเขาจะไม่หัวเราะเยาะเขาจนฟันร่วงเลยหรอ ‘ราชานรก’ ในอดีตที่เคยทำให้คนทั่วทั้งโซนยุโรปหวาดผวา

หลังจากที่กลับมาประเทศจีนแล้ว แต่กลับคู่ควรกับการเป็นแค่รปภอย่างนั้นหรอ!!

แถมยังทำงานให้ภรรยาตัวเองอีกด้วย พระเจ้า…..หรือว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาต้องดำรงชีวิตโดยการขายความน่ารัก?!