บทที่ 15 นาย! ผ่านการทดสอบแล้ว

“ลุกขึ้น!” ซูเยว่เบิกตากว้างจนดวงตากลมโตพลางตวาดเสียงดังใส่โม่ฝาน

แต่ทว่าโม่ฝานกลับใช้มือจัแขนของเธอเอาไว้ ทำให้ระยะห่างของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงแค่ประมาณ 5 มิลลิเมตรเท่านั้น

ราวกับสามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นของฝ่ายตรงข้าม ซูเยว่มองดูชายหนุ่มที่กำลังกดทับอยู่ด้านบนตัวเอง ทำให้จังหวะในการหายใจของเธอยิ่งถี่ขึ้น

โม่ฝานอมยิ้มมุมปาก “งั้นแบบนี้ก็ถือว่าผมผ่านแล้วใช่ไหมครับ?!”

“นาย!” ไฟโกรธที่อยู่ในใจซูเยว่ลุกโชนหนักมาก ก่อนหน้านี้เธอไม่อยากให้โม่ฝานเข้ามาทำงานในบริษัท

แต่ตอนนี้เธอกลับอยากให้ไอ้หมอนี่มาทำงานในบริษัทมากๆ เพราะถ้าเกิดเป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะได้มีโอกาสอบรมสั่งสอนเขาดีๆสักตั้ง!

“นาย! ผ่านการทดสอบแล้ว!” ซูเยว่พูดกดเสียงต่ำอย่างโกรธเคือง

มู่ชิงเอ๋อร์ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วตำหนิว่า “รีบลุกขึ้นมา แล้วไปรายงานตัวที่ห้องรปภเดี๋ยวนี้!”

“....”

ไอ้สาระเลวนี่ เดิมทีเธอกะจะให้ซูเยว่อบรมสั่งสอนเขาดีๆสักตั้งแล้วค่อยไล่เขาออกไปจากบริษัท ให้เขาเข้าใจว่าระหว่างเขาและตัวเองนั่นแตกต่างกันมากเกินไป

แต่กลับยังไม่ถึงเลยว่าโม่ฝานไม่เพียงสามารถเอาชนะซูเยว่ได้ แถมเขายังแต๊ะอั๋งซูเยว่ไปอีกด้วย

มู่ชิงเอ๋อร์ในตอนนี้สามารถสัมผัสได้ถึงไฟโกรธที่อยู่ในใจซูเยว่ได้

โม่ฝานค่อยๆลุกขึ้นมา เมื่อมองหน้าซูเยว่แล้ว ก็มีภาพเหตุการณ์ที่ร้อนแรงอย่างเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวเขาอย่างควบคุมไม่ได้

“สีม่วง เหมาะสมกับเธอมาก!” เขาเลียริมฝีปากพลางพูดอย่างทะเล้น

ตอนนี้มู่ชิงเอ๋อร์รีบใช้นิ้วชี้มาตรงสายเสื้อในของตัวเองแล้วย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “เยว่เยว่ สายเสื้อในตกแล้ว…..”

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วซูเยว่ถึงจะก้มลงไปมองบริเวณไหล่ของตัวเอง ก่อนที่เธอจะพบว่าสายเสื้อในของตัวเองตกลงมาแล้วจริงๆด้วย มากไปกว่านั้นคือพวกผู้ชายที่อยู่ในห้องเริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปด้วย

ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ ต้องรีบบันทึกไว้!

แชว็ก เสียงแฟลชดังขึ้น

“ไอ้สาระเลว ลบให้หมด ไม่งั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะทำให้พวกแกรู้ซึ้งถึงคำว่าหายนะไปตลอดชีวิต!” ซูเยว่หันหน้ากลับมาขมวดคิ้วแน่น ภายในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยไฟโกรธที่ลุกโชน

ผู้สมัครเหล่านั้นต่างหลับตาปี๋ลงไปโดยสัญชาตญาณ และนีบขาทั้งสองข้างเอาไว้แน่นๆ

ถ้าเกิดแววตาสามารถฆ่าคนได้ละก็ ตอนนี้โม่ฝานคงตายเป็นล้านแปดพันครั้งแล้ว

“พอได้แล้ว มัวยืนบื้อทำไม ตอนนี้นายเป็นหนึ่งในรปภของจินซือหย่ากรุ๊ปอย่างเป็นทางการแล้ว รีบไปรายงานตัวเถอะ!” เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงไม่ให้ทั้งสองคนนี้ได้ทะเลาะกันอีกครั้ง มู่ชิงเอ๋อร์จึงรีบไล่ให้โม่ฝานไปรายงานตัว

แต่ซูเยว่กลับก้าวเท้ายาวไปตรงหน้าโม่ฝาน “ในเมื่อฉันเป็นผู้อำนวยการฝ่ายบุคคล งั้นเดี๋ยวฉันจะไปส่งมัน! ด้วยตัวฉันเอง!”

คำพูดสองคำสุดท้าย เธอแทบจะกัดฟันพูดเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกัดแรงเกินไปหรือเปล่า ทำให้ริมฝีปากของเธอเริ่มมีเลือดไหลซิบออกมา

นี่เธอรู้สึกเกลียดโม่ฝานจนเข้าไส้ไปแล้ว เมื่อคืนทำไมตัวเองถึงได้ขึ้นเตียงกับคนหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้นะ หลังเมานี่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันพังทลายลงไปได้จริงๆ!

ถึงกลับทำให้เธอต้องขายหน้าต่อสาธารณชน คอยดูเลยนะว่าต่อไปเธอจะสั่งสอนเขายังไง!

“งั้นก็ต้องรบกวนผู้อำนวยการฝ่ายบุคคลด้วยนะครับ~” โม่ฝานยักไหล่อย่างชิลล์สบายพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ไอ้หมอนี่ยิ่งรู้สึกได้ใจ ซูเยว่ก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากจนคันไม้คันมือ เธอใกล้จะอกแตกตายแล้ว

เมื่อเห็นว่าซูเยว่พาโม่ฝานจากไปแล้ว มู่ชิงเอ๋อร์ก็ได้ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ยังไงอย่างนั้น “ไอ้หมอนั่นนี่ทำให้ฉันสบายใจไม่ได้เลยนะ!”

นึกย้อนไปถึงตอนที่โม่ฝานกระทืบรปภทั้งหมดในบริษัทจนล้มนอนกองอยู่บนพื้น แถมยังเอารองเท้าเหม็นๆยัดเข้าไปในปากพวกเขาอีก วันนี้ถ้าเกิดรปภกลุ่มนั้นรู้ว่าโม่ฝานจะได้เป็นเพื่อนร่วมงานของพวกเขา คาดว่าชีวิตของโม่ฝานที่อยู่ในแผนกรปภก็คงจะไม่ได้ดีไปถึงไหนหรอกมั้ง!

เมื่อคิดแบบนี้ได้ มู่ชิงเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างสะใจ รอพวกรปภคนเก่าๆกีดกันโม่ฝานเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นตัวเองค่อยลงไปช่วยไกล่เกลี่ยแล้วกัน หึ ดูซิว่านายจะเก่งได้ถึงไหนกันเชียว!

……….

เดินออกมาจากห้องประชุม ซูเยว่และโม่ฝานคนนึงเดินอยู่ด้านหน้าคนนึงเดินอยู่ด้านหลัง

แต่ทันใดนั้นเองซูเยว่ก็ได้หยุดฝีเท้าลง ทำให้โม่ฝานเดินชนเข้ากับเธออย่างจัง กลิ่นหอมอ่อนๆได้กระแทกเข้ามาในจมูกอีกครั้ง

“เธอเดินอยู่ดีๆ ทำไมถึงหยุดเดินอย่างกะทันหันแบบนี้ล่ะ” เขาลูบๆจมูกตัวเองพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย

ซูเยว่หันหน้ากลับมาลากตัวโม่ฝานแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

“เห้ยย นี่คือห้องน้ำหญิงนะ!” โม่ฝานอุทานอย่างตะลึง

ทันทีที่สิ้นเสียง โม่ฝานก็ถูกซูเยว่ผลักเข้าไปในห้องน้ำหญิงทันที ก่อนที่เธอจะปิดประตูดังปัง

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความลุกลน โม่ฝานอดไม่ได้ที่จะเอาลำตัวแนบติดกับผนังห้องพลางยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “เธอพักก่อนเถอะ เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ?!”

“หุบปาก!” ซูเยว่ตะคอกเสียงต่ำ ภายในแววตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความแปลกหน้า เหมือนกับว่าเมื่อคืนทั้งสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยังไงอย่างนั้น

ต่างว่ากันว่าผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้หัวใจ แต่ในมุมมองของโม่ฝาน ผู้หญิงต่างหากที่ไร้หัวใจ

ซูเยว่กระชากคอเสื้อของโม่ฝานเอาไว้

“มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันสิ อดิดาสที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่ตั้ง 50 หยวนเชียวนะ ช่วยรักษาหน่อยได้ไหม​?!” โม่ฝานพูดด้วยใบหน้าที่ขมขื่น เมื่อคืนสภาพตอนที่หญิงสาวคนนี้เมาเหล้าดูงดงามมากๆ แต่ตอนนี้หลังจากที่สร่างเมาแล้ว เธอก็บ้าคลั่งเหมือนแม่สิงโตตัวนึงยังไงอย่างนั้น!

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของโม่ฝานแล้ว ทำให้เธอกระตุกยิ้มมุมปากอย่างดูหมิ่น จากนั้นเธอก็ได้หยิบธนบัตร 100 หยวนออกมาฟาดใส่หน้าอกของเขาแล้วพูดว่า “ฉันขอเตือนแกไว้ก่อน ถ้าเกิดแกกล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนออกมาละก็ ฉันรับประกันได้เลยว่าแกจะอยู่ไม่สุขแน่!”

“เธอหมายถึงเธอในเมื่อคืนหรอ?!” โม่ฝานกระตุกยิ้มมุมปากอย่างทะเล้น

ฟึ่บบ ใบหน้าของซูเยว่แดงเถือกขึ้นไปถึงกกหูภายในพริบตา

ตุบ!

ซูเยว่ยกเข่าแทงใส่จุดสำคัญบนร่างกายโม่ฝานพอดีเป๊ะ

“ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ระวังฉันจะทำให้แกใช้งานไอ้เจ้านี่ไม่ได้ตลอดชีวิต!”

โม่ฝานโดนกระแทกจนรู้สึกจุกมาก เจ็บจนร่างกายเขาสไลด์ลงมากองอยู่บนพื้น ขดตัวเป็นก้อนอยู่บนพื้นห้องน้ำ

“ให้ตายเถอะ โชคดีที่ฉันเคยฝึกฝนมาก่อน ไม่งั้นครั้งนี้ฉันอาจจะจบเห่แล้วจริงๆ!”

ซูเยว่ทำเสียงหึอย่างเยือกเย็น “ตอนอยู่บริษัทช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อย ไม่งั้นฉันจะมีวิธีอีกหลากหลายวิธีเลยที่สามารถจัดการกับแก!”

หลังจากที่พูดจบเธอก็ได้ออกไปจากห้องน้ำโดยที่ไม่หันหน้ากลับมามองโม่ฝานอีกเลย ไหนบอกว่าจะส่งตัวเองไปห้องรปภไม่ใช่หรอ?!

หัวใจผู้หญิง เดายากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร!

“เห้ออ คำพูดของผู้หญิงเนี่ยนะ เชื่อไม่ได้แม้กระทั่งลมหายใจเดียวกัน!” โม่ฝานมองดูเงาหลังของซูเยว่ที่กำลังเดินจากไปแล้วส่ายหน้ารัวๆ

แต่ว่าเขายังไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงที่งดงามระดับประเทศในจิยซือหย่ากรุ๊ปจะมีเยอะขนาดนี้ ดูจากสถานการณ์แล้ว ชีวิตต่อจากนี้ของตัวเองต้องไม่สงบแน่นอน

……..

แผนกรปภ ขณะนี้ภายในห้องรปภเล็กๆนั้นคึกคักเป็นอย่างมาก

“พวกนายได้ยินหรือเปล่า วันนี้ไอ้หมอนั่นเท่มากๆเลยล่ะ กล้าแต๊ะอั๋งแม้กระทั่งผู้อำนวยการซูของเรา!”

“ก็ใช่ไง ผู้อำนวยการซูเป็นกุหลาบเปลวไฟที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในบริษัทเรามากๆ อารมณ์ของเธอนั้นร้อนแรงไม่เบาเลยนะ!”

“รปภคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อเดือนก่อน ก็โดนกระทืบจนเข้าโรงพยาบาลเพราะเอาแต่มองหน้าผู้อำนวยการซูจนน้ำลายไหลนี่แหละ เหมือนตอนนี้เขายังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลย!”

“......”

สาวสวยในบริษัทมีเยอะมากๆ แต่มีเพียงซูเยว่คนเดียวเท่านั้นที่คนอื่นไม่กล้ามอง แม้จะมีความคิดแบบนั้น แต่พวกเขาก็ทำได้แค่เก็บความคิดแบบนั้นไว้ในใจ

ถ้าเกิดใครพูดออกมาแล้วแพร่งพรายไปถึงหูซูเยว่ละก็ การโดนไล่ออกนั่นถือว่าเป็นโทษที่เบามากๆแล้ว หนักหน่อยก็โดนกระทืบจนบาดเจ็บสาหัส

ในขณะที่ทุกคนกำลังสุมหัวกันวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่นั้น ประตูห้องรปภก็ถูกคนอื่นเปิดออกเป็นเสียงดัง ปั้ง

“ชงชาให้ฉันเสร็จหรือยัง?!”

โม่ฝานในตอนนี้กำลังพิงอยู่บนขอบประตูพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์