บทที่ 10 เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่

"ไปรอผมอยู่ข้างๆ!!" โม่ฝานดึงตัวหญิงสาวคนนั้นไปข้างๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

ซูเยว่ที่อยู่ข้างๆพูดแซะว่า "นายไหวหรือเปล่าเนี่ย?!"

"เป็นผู้ชายจะตอบว่าไม่ไหวไม่ได้!!"

เหล่านักเลงที่แต่งกายดูแปลก และย้อมผมด้วยสีสันที่แปลกประหลาดพุ่งตรงเข้ามาทางโม่ฝานพร้อมกัน

ในมือของทุกคนล้วนมีมีดโค้งอยู่คนละเล่ม

"ฟันไอ้หมอนั่นให้ตายซะ!!" ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตะคอกพูดด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว

โม่ฝานในตอนนี้ไม่รีบไม่ร้อน เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงหนึ่งมวนแล้วสูดเข้าปอดลึกๆ

"มีด เขาไม่ได้เล่นกันแบบนี้!!"

ทันทีที่สิ้นเสียง โม่ฝานขยับร่างกายและหายวับไปจากสายตาทุกคน

เขาไม่ได้หายตัวไปจริงๆ แต่เป็นการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เร็วจนไม่คาดคิด

แคว็ก!!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น ณ สถานที่เกิดเหตุเต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งความน่าสยดสยอง

เมื่อเทียบกับการบอกว่าคนพวกนี้ได้รุมล้อมโม่ฝานเอาไว้ จะดีกว่าถ้าบอกว่าโม่ฝานเป็นคนรุมล้อมพวกเขาไว้!!

"อ๊ากก!!"

จากการที่นักเลงคนสุดท้ายโดนถีบจนกระเด็นออกไป การต่อสู้ในครั้งนี้ก็ถือว่าได้จบลงเช่นกัน

ทุกคนที่นอนอยู่บนพื้นกำลังกรีดร้องโหยหวน ณ ตอนนี้ ขาทั้งสองข้างของชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นคนนั้นเริ่มสั่นเทาขึ้นมา

"ผี…..ผีหลอก จะมีมนุษย์แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร….."

โม่ฝานก้มเก็บมีดที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา "แกจะลงมือเองหรือจะให้ฉันช่วย?!"

"ไอ้หนู แกรู้หรือเปล่าว่าผลสุดท้ายของการรุกรานสำนักมังกรดำมันน่ากลัวแค่ไหน!!"

ชิ่วว!!

ยกมือขึ้น มีดลง ชายใส่แว่นคนนั้นเพิ่งพูดจบ เขาก็รู้สึกว่าบริเวณหน้าอกของตัวเองปวดร้าวไปหมด เมื่อก้มหน้าลงไปมอง เขาถึงจะพบว่ามีดสั้นเล่มนั้นได้ปักอยู่กลางหัวใจของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"แล้วแกรู้หรือเปล่าว่า ผลสุดท้ายของการมามีปัญหากับฉันมันจะสาหัสมากแค่ไหน?! ถ้ามีดสั้นนั้นแท่งลึกเข้าไปอีกแค่หนึ่งมิลลิเมตร ตอนนี้แกได้กลายเป็นศพร่างหนึ่งไปตั้งนานแล้ว!!" โม่ฝานค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขาพลางแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มนั้นทำให้เขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

"ไสหัวไป!!"

จากการตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวของโม่ฝาน ทุกคนต่างล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากพื้น ไม่มีความจองหองพองขนอย่างเมื่อกี้นี้อีกต่อไปแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโม่ฝานที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ในแววตาของพวกเขานอกจากความหวาดกลัวแล้วก็ยังคงมีแค่ความหวาดกลัว!!

………..

เช้าวันต่อมา

"น้ำ…..เอาน้ำมาให้ฉัน….."

ณ โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองเจียงโจว

ซูเยว่ที่นอนอยู่บนเตียงกำลังพูดพึมพำด้วยริมฝีปากที่แห้งกร้าน ขนตาที่ยาวงอนนั่นยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย ตรงหางตายังมีคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหายไป

เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย เหมือนกระดูกกำลังจะแตกแยกออกเป็นชิ้นๆยังไงอย่างนั้น

แต่ทว่าในขณะที่เธอเพิ่งคิดจะลุกขึ้นอยู่นั้น แต่กลับมีมือใบใหญ่ของใครบางคนโอบกอดเธอเข้าไปในอ้อมอกก่อน

ในขณะที่กำลังคิดจะดิ้นรน แต่สมองเธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง ก่อนที่จะมีภาพเหตุการณ์ที่บ้าคลั่งของเมื่อคืนปรากฏขึ้นมาในหัว

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง เริ่มมีภาพเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองของเมื่อคืนปรากฏขึ้นมาในหัวสมองของเธออีกครั้ง ราวกับว่าเหตุการณ์นั้นได้ประทับอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำเธอไปแล้วยังไงอย่างนั้น

ซูเยว่นึกย้อนกลับไปถึงเมื่อคืน ทำให้ใบหน้าที่เรียวบางของเธอแดงเถือกไปจนถึงกกหู

เดิมทีเธอแค่อยากออกมาปลดปล่อยอารมณ์ แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มีอะไรกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน….

ซูเยว่อยากยื่นมือออกไปกอดโม่ฝาน แต่เธอกลับได้สัมผัสกับบาดแผลจำนวนมากที่อยู่บนแผ่นหลังโม่ฝาน มากไปกว่านั้นคือยังมีแผลจากปืนอีกด้วย และตำแหน่งบาดแผลที่อยู่ใกล้ที่สุดคือบนหัวใจอย่างนั้นหรอ บาดแผลนั่นกลายเป็นแผลเป็นแล้ว ซึ่งแผลเป็นนั้นมีความยาวประมาณสิบมิล นี่ต้องเป็นบาดแผลที่เกือบคร่าชีวิตเขาแน่นอน

เขา เป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่?

บาดแผลทุกจุดที่อยู่บนร่างกายทำให้หัวใจของซูเยว่สั่นคลอน ผู้ชายคนนี้ต้องมีเรื่องราวของเขาแน่นอน!!

แม้จะไม่ถือว่าแข็งแกร่งมาก แต่เขากลับให้ความรู้สึกคนเหมือนเป็นคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

"ลาก่อน และหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก!!" ซูเยว่หอมแก้มโม่ฝานเบาๆ หลังจากนั้นเธอก็ได้ค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียง มองดูเตียงเดี่ยวแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งของที่ผู้ชายทุกคนต่างอยากครอบครอง แต่สุดท้ายเธอกลับมอบให้กับผู้ชายที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ

ลูกตาของโม่ฝานเคลื่อนไหวไปมาเล็กน้อย เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ซูเยว่ก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ขาอันเรียวยาวที่อยู่ภายใต้ถุงน่องสีดำ ใบหน้าที่งดงามอย่างไร้ที่ติ เอวที่เรียวบาง เมื่อดูจากมุมข้างแล้วเธอยิ่งดูน่าหลงใหล

"กลับเร็วขนาดนี้เลยหรอครับ?!" โม่ฝานเลียๆริมฝีปากตัวเอง เหมือนยังจำความรู้สึกเมื่อคืนได้

ซูเยว่ในตอนนี้สร่างเมาเยอะมากๆแล้ว ทำให้เธอกลับไปเป็นเจ้าหญิงหิมะเย็นชาเหมือนก่อนอีกครั้ง

ราวกับว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนไม่ใช่เธอยังไงอย่างนั้น

"ที่นี่มีเงิน 500 หยวน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ถือซะว่าเป็นความฝันแล้วกัน!!" ซูเยว่หยิบเงิน 500 หยวนออกมาจากกระเป๋าตังค์วางไว้บนเตียงแล้วพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

เมื่อโม่ฝานเห็นธนบัตรสีแดงเหล่านั้นแล้ว ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ "งั้นแบบนี้…..ก็ถือว่าผมโดนคุณนอนล่ะสิ?!"

"ถูกต้อง!! ฉันเป็นคน นอนกับนาย!!"

"แต่ทำไมผมถึงจำได้ว่า เหมือนเมื่อคืนคุณจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะครับ?!"

"หุบปาก! อย่าพูดถึงเรื่องพวกนั้นอีก!"

"......"

ซูเยว่ในตอนนี้รู้สึกเขินมากจนหน้าแดงไปถูกหู ก่อนที่เธอจะรีบหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้อง

มองดูสภาพของเธอที่เดินจากไปอย่างเร่งรีบ โม่ฝานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ที่แท้โลกใบนี้มีอาหารฟรีอยู่จริงๆด้วย ไม่เพียงได้กินฟรี แต่ยังได้เงินอีกด้วย!!"

สมองความคิดของผู้หญิงคนนี้ ให้เขาคาดเดาอะไรไม่ถูก อย่าบอกนะว่าหน้าตาสวย แต่ต่อไปลูกที่คลอดออกมากลับมีไอคิวเหมือนแม่?!

โม่ฝานเปิดผ้าห่มออก มองดูบนเตียงและเขาก็เหม่อลอยอยู่นานมากๆเหมือนกัน ก่อนเมื่อคืน เขายังไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อนเลยไม่ใช่หรือ?!

แต่ว่าเรื่องนี้มันผ่านไปแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างมีเส้นทางที่ตัวเองต้องเดิน

เห็นว่าด้านนอกฟ้าสว่างแล้ว เขาจึงลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว นิสัยขี้เซามันไม่ใช่นิสัยที่ดีเลย!!

แต่เมื่อเดินออกไปจากโรงแรมแล้ว เห็นเพียง‘เฮียรอง’ก็กำลังเดินตัวสั่นตรงเข้ามาทางเขาเช่นกัน เจ้าหมาตัวนี้ฉลาดมากๆ มันสามารถตามหาร่องรอยของโม่ฝานได้ด้วยการใช้จมูก

"เมื่อคืนนายก็ยุ่งอยู่ตลอดเลยใช่ไหม?!" โม่ฝานก้มหน้ามอง‘เฮียรอง’พลางแสยะยิ้มพลางถาม

เมื่อคืนหลังจากที่เขาและซูเยว่จากไปแล้ว ไอ้หมอนี่ก็ได้จากไปพร้อมกับหมาซามอยด์นั่นเช่นกัน

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผู้หญิงเย็นชาคนนั้นรู้ว่าเมื่อคืนไม่เพียงเธอเท่านั้นที่เสียตัว แม้กระทั่งหมาของตัวเองก็เสียตัวไปด้วยเธอจะรู้สึกยังไง

ลุ้นจัง…..

งั้นต่อไปก็จะมีหมาพันธุ์ใหม่แล้วสิ พิทมอยด์?!

โม่ฝานหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะ 7 โมงเช้าแล้ว วันนี้ยังต้องไปทำงานที่จินซือหย่ากรุ๊ปอีก!!

เวลานี้ ณ บนรถปอร์เช่คันหนึ่ง

"ใช่สิ แกเห็นไอ้หมอนั่นหรือเปล่า?! วันนี้ตื่นเช้ามาฉันก็ไม่เห็นเงาร่างของเขาเลย!!" มู่ชิงเอ๋อร์หันหน้ากลับมาถามซ่งซืออวี่ที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งข้างคนขับ

ซ่งซืออวี่ที่กำลังทาสีเล็บอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า "นั่นคือสามีพี่นะ ฉันจะรู้ได้ยังไง?!"

"ยัยซืออวี่นี่ ห้ามพูดจาเหลวไหล ฉันไม่มีสามีแบบนั้นหรอกนะ!!"

"นี่มันก็ไม่แน่หรอกนะ ฉันรู้สึกว่าวิธีการดูแลเอาใจผู้หญิงของไอ้หมอนั่นนี่ได้ผลดีมากเลยนะ ภายในระยะเวลา 1 เดือน พี่อย่าได้ตกหลุมรักเขาเชียวน้า~"

"ฉัน!!"