บทที่ 4 อสิธาราที่แกร่งที่สุดกลับมาอีกครั้ง

ไม่ได้มีเพียงชายวัยกลางคนที่ใส่สร้อยขึ้นสนิมคนนั้นคนเดียวเท่านั้นที่คุกเข่าลงไปแล้ว แม้กระทั่งลูกน้องทั้งหมดของเขาก็เข่าทรุดคุกเข่าลงไปกับพื้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วเหมือนกัน

"กลับไปบอกเฮียเลี่ยงอะไรนั่นของพวกแกด้วยว่า เธอ เป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าอยากจะแตะต้องตัวเธอ ก็ให้มาหาฉันโดยตรงได้เลย!!" โม่ฝานกระชากคอเสื้อของชายวัยกลางคนพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น "จำชื่อของฉันไว้ด้วยและจำเรื่องราวทุกอย่างที่ฉันทำกับแกในวันนี้ไว้ ฉันชื่อโม่! ฝาน!"

"ไสหัวไป!!"

ทันใดนั้นเองคนกลุ่มนี้ก็เหมือนถูกปิดผนึกยังไงอย่างนั้น ตกใจกลัวจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

ชายวัยกลางคนคนนั้นยิ่งตกใจกลัวจนใบหน้าขาวซีดไปทั้งหน้า

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวของโม่ฝานแล้ว ทำเอาทุกคนต่างตกใจกลัวจนหันหลังแล้ววิ่งหนีหางจุกตูดออกไปจากที่นี่ทันที

ทุกคนที่เหลือต่างรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก

"นะ….หนีไปแบบนี้เลยหรอ?!" มู่ชิงเอ๋อร์ในตอนนี้ก็ได้เอ่ยปากพูดด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความแปลกใจเช่นกัน

โม่ฝานยิ้มอย่างกวนบาทาพลางพูดว่า "แหะๆ คุณภรรยาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มีผมอยู่ด้วย จะไม่มีใครกล้ารังแกข่มเหงคุณอีก!!"

"หึ ห้ามเรียกฉันว่าภรรยา!!" การตอบกลับในครั้งนี้ของเธอ เธอแทบจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน จึงทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างรู้สึกอึ้งทึ่งอีกครั้ง

"....."

เหล่าพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ที่อยู่ในห้องโถง รวมไปถึงรปภที่ถูกโม่ฝานกระทืบจนไม่สามารถลุกขึ้นมาจากพื้นได้ในก่อนหน้านี้ต่างรู้สึกอึ้งทึ่งเป็นอย่างมาก

"พระเจ้า ซีอีโอของพวกเราอ้อนเป็นด้วยหรอเนี่ย!!"

"หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นสามีของบอสเราจริงๆ?!"

"ฉันว่ามีโอกาสเป็นไปได้ 80 ถึง 90 เปอร์เซ็นต์เลย จบแล้ว เมื่อกี้ฉันเพิ่งดูถูกเขาไป แล้วแบบนี้ฉันจะโดนไล่ออกไหมเนี่ย!"

"ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งลงไม้ลงมือกับผู้ชายของบอสไปหรอเนี่ย!! โบนัสของฉัน!!"

"......"

โม่ฝานยิ้มกรุ้มกริ่มพลางพูดว่า "แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ใช่ แต่หลังจากที่ผ่านไป 1 เดือนแล้วคุณก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี คุณภรรยาครับ เอากุญแจบ้านคุณให้ผมด้วยสิ!!"

"นายจะไปทำอะไร?!"

"ก็เข้าไปพักอยู่อาศัยไง ยังไงก็มีเวลาแค่ 1 เดือน หรือว่าคุณจะไม่ให้ผมได้พยายามหน่อยเลย?!"

"....."

มู่ชิงเอ๋อร์กลอกตาไปมา ถ้าเกิดมีเขาอยู่ด้วยงั้นต่อไปเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องส้วมอุดตัน?! และเรื่องหลอดไฟเสียไม่มีคนเปลี่ยนให้แล้วไม่ใช่หรอ?!

"นี่เป็นกุญแจสำรองของบ้านฉัน เดี๋ยวฉันจะทำให้นายพ่ายแพ้อย่างราบคาบเอง!!" เธอหยิบกุญแจดอกนึงออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนไปให้โม่ฝาน

เขารับกุญแจไป ก่อนจะทำท่าส่งจูบ "แล้วเจอกันนะครับคุณภรรยา!!"

"นายจะไปไหน?!"

"นี่ผมยังไม่ไปไหนเลยนะเนี่ย คุณก็ไม่อยากจากผมไปไหนแล้วหรอ?! ดูท่าคุณเริ่มตกหลุมรักผมขึ้นมาเล็กน้อยแล้วนะเนี่ย!!"

"ไสหัวไป!!"

"......"

พระเจ้า ชาติก่อนตัวเองทำบาปอะไรไปเนี่ย ทำไมชาตินี้ถึงได้มาพบเจอกับคนหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้!

อดทนต่ออีกนิด ระยะเวลา 1 เดือนเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว!!

……..

ณ สโมสรเอกชนระดับสูงแห่งหนึ่งในเจียงโจว

ผู้ชายชุดสูทคนหนึ่งกำลังถือลูกปัดอธิษฐานอยู่ในมือพลางนวดขมับ "แกหมายความว่า ข้างกายมู่ชิงเอ๋อร์มีผู้ชายคนหนึ่งปรากฏเพิ่มขึ้นมางั้นหรอ?! มันคือใครมาจากไหน?!"

"ตอนนี้…..ผมยังไม่ทราบครับ แต่ว่าเฮียเลี่ยง ผู้ชายคนนั้นมันน่าสยดสยองมากๆเลยนะครับ ภายในแววตาของมันเต็มไปด้วยปราณพิฆาต มันไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปคนนึงแน่นอน!!" ชายวัยกลางคนคนนั้นพูดด้วยสภาพจิตใจที่หวาดผวา

เพล็งง!!

ชายเสื้อสูทคนนั้นเขวี้ยงแก้วไวน์ที่อยู่ในมือลงพื้นทันที

"ไอ้กระจอก!! ไอ้พวกกระจอกเอ้ย ฉันเลี้ยงดูพวกแกไปให้ได้ประโยชน์อะไรวะ ไม่รู้แม้กระทั่งประวัติพื้นฐานของฝ่ายตรงข้าม พวกแกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอวะ!! จับโยนลงไปในทะเลให้หมด!!"

ทันใดนั้นเองก็มีชายร่างใหญ่สามสี่คนเดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้ามาล็อกตัวชายวัยกลางคนแล้วลากตัวเขาออกไป

"เฮียเลี่ยง เฮียเลี่ยงครับผมยังมีเรื่องจะพูดอีกครับ ผู้ชายคนนั้นเอาแต่เรียกมู่ชิงเอ๋อร์ว่าภรรยา ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนต้องไม่ธรรมดาแน่นอนครับ ตอนนี้ผมบอกเรื่องทุกอย่างที่ผมทราบให้กับคุณแล้ว ได้โปรดคุณช่วยปล่อยผมไปด้วยนะครับ ที่บ้านผมยังมีทั้งเด็กและคนแก่ ผมยังตายไม่ได้นะครับ!!"

เฮียเลี่ยงคนนั้นที่อยู่ในชุดสูทค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ "น่าสนใจแฮะ ผู้หญิงที่ฉันหมายตาไว้แล้ว แต่ยังมีคนกล้าเข้ามาแย่งกับฉันอีก!! หักขาข้างหนึ่งของมัน แล้วให้มันไสหัวกลับไปซะ!!"

"ขอบคุณเฮียเลี่ยงครับ ขอบคุณเฮียเลี่ยง อ๊ากกก!!"

"....."

……….

ณ สุสานแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเมืองเจียงโจว

โม่ฝานกำลังยืนอยู่ตรงนั้นพลางมองดูภาพถ่ายขาวดำที่ติดอยู่บนหลุมฝังศพ

เขาคนนั้นคือผู้ชายคนนึงที่อยู่ในชุดทหาร สีหน้าของเขาดูเคารพยำเกรง ใบหน้าที่ดูจริงใจเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

"เมิงจื่อ ฉันกลับมาเยี่ยมนายแล้ว!!" โม่ฝานทำท่าวันทยาหัตถ์

อดีตเขาเคยเป็นหนึ่งในกองกำลังอสิธารา รูปร่างภายนอกของเขาดูอ่อนโยน สง่าผ่าเผย แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่าความทุกข์ที่อยู่ในใจเขานั้นมีมากน้อยแค่ไหน

จำเป็นต้องเข้ากรมหลังจากที่คนทั้งครอบครัวเสียชีวิต เพื่อเพื่อนรักของตัวเอง เขาโกรธเกรี้ยวจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และลาออกจากกองกำลังที่เคยทำให้คนทั้งโซนยุโรปหวาดผวา

โม่ฝานนำดอกเบญจมาศที่อยู่ในมือวางลงบนหลุมฝังศพ "นายไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่ฉันโม่ฝานยังมีชีวิตอยู่วันนึง!! ความแค้นในครั้งนั้น ฉันจะช่วยนายชำระกลับไปเอง!!"

ทำท่าวันทยาหัตถ์เพื่อเป็นการทำความเคารพอีกครั้ง จากนั้นเขาถึงจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากสุสานแห่งนี้

…….

คฤหาสน์หนานซานแห่งเจียงโจว เป็นโซนคฤหาสน์ที่เลิศหรูที่สุดในเมืองเมืองนี้

ตอนที่โม่ฝานมาถึงด้านล่างบ้านมู่ชิงเอ๋อร์ เห็นเพียงมีชายหนุ่มคนนึงกำลังพิงอยู่บนปอร์เช่คันนึงแล้วเงยหน้ามองดูตึกที่อยู่ตรงหน้า

"ลูกพี่ มารอคนหรอ?!" เขายิ้มอย่างหยอกล้อพลางถาม

แต่ทว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่มองโม่ฝานเลยแม้แต่รอบเดียว เขาแค่พูดดูถูกด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า "ไอ้นักเลงกระจอก!!"

"นายเป็นคนที่ตามจีบมู่ชิงเอ๋อร์อยู่หรอ?!"

"พูดอย่างกับแกไม่ใช่งั้นแหละ แต่ฉันว่าแกอย่าพยายามให้เสียเปล่าเลย หมาวัดอย่างแกน่ะยังคิดที่จะหมายปองดอกฟ้าอยู่อีกหรอ?!"

โม่ฝานแค่แสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า "ฉันต้องไม่เหมือนนายอยู่แล้วสิ เพราะนายเป็นได้แค่คนที่ตามจีบเธอตลอดไป ส่วนฉันกลับเป็นสามีของเธอ เป็นผู้ชายที่สามารถนอนกอดเธอได้ทุกวัน!!"

"แกคิดว่าฉันเชื่อแกหรอ!! ก็ไม่ลองหัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างเลยนะ แกก็คู่ควรกับมู่ชิงเอ๋อร์หรอ?!"

"....."

"จะพนันกันไหมล่ะ?! ถ้าเกิดฉันเป็นสามีของเธอจริงๆ นายจะต้องตะโกนเรียกฉันว่าคุณปู่สามครั้ง โอเคไหม?!" โม่ฝานยักคิ้วพลางพูดอย่างมีเลศนัย

ชายหนุ่มคนนั้นสลัดก้นบุหรี่ลงพื้นทันที "พนันก็พนันสิ ถ้าเกิดแกไม่ใช่สามีเธอ งั้นแกก็ต้องคุกเข่าลงแล้วเลียรองเท้าให้ฉัน!!"

"ดีล!!"

โม่ฝานบิดขี้เกียจทีนึงก่อนจะหยิบกุญแจดอกนึงออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเสียบกุญแจเข้าไปในลูกบิดประตูได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นเขียวก่ำขึ้นมาภายในพริบตา หรือว่าไอ้หมอนี่…..