บทที่ 9 ชายที่แตกต่าง

ผู้หญิงเดรสแดงคนนั้นกำลังถือแก้ววอดก้าอยู่ในมือ แต่ทว่าตอนนี้แก้วเหล้ากลับลอยอยู่กลางอากาศ

"นายน่าสนใจกว่าพวกเขามากๆเลยล่ะ แม้กระทั่งวิธีในการจีบสาวก็ไม่เหมือนชาวบ้านเขา!!"

โม่ฝานค่อยๆโน้มตัวเข้ามาสูดดมกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวเธอทีนึง "เพราะฉะนั้นแล้ว….ช่วยตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยวที จะนัดไหมครับ?!"

"นี่นาย!!"

วินาทีนี้สายตาของเธอเริ่มล่องลอยเล็กน้อยและรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก

หลังจากนั้นเธอก็ได้ดีดนิ้วให้กับบาร์เท็นเดอร์ทีนึง "เอาเหล้าขึ้นมา!!"

ไม่นานนัก ก็มีบาร์เท็นเดอร์สองคนเข็นเหล้าต่างๆออกมา

แก้วเหล้าสิบกว่าใบต่อตัวเรียงกันเป็นรูปพีระมิด พวกเขาทั้งสองคนนั้นเดินเข้ามาพูดอย่างให้เกียรติให้ความเคารพว่า "พี่เยว่ นี่เป็นของที่คุณต้องการครับ!!"

เมื่อเห็นพฤติกรรมที่ดูเคารพยำเกรงบ้านของบาร์เท็นเดอร์ทั้งสองคนนั้นแล้ว โม่ฝานก็กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เห็นได้ชัดเจนเลยว่าตัวเองเดาถูกต้องแล้ว คาดว่าเธอน่าจะเป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้!!

ซูเยว่ยื่นนิ้วที่เรียวยาวนั่นออกมาลูบวนอยู่บนปากแก้ว "ดื่มเหล้าวิสกี้ทั้งหมดนี้ให้หมด แล้วคืนนี้ฉันจะเป็นของนาย!!"

"งั้นคืนนี้ ผม! จะได้นอนกับคุณแน่!" โม่ฝานหัวเราะอย่างจองหองพองขนแล้วพูด

"ก่อนหน้านี้ก็มีคนปากดีแบบนี้อยู่หลายคนเหมือนกัน ตอนนี้พวกเขาน่าจะยังอยู่ในห้อง ICU อยู่!"

"แต่ผมไม่เหมือนกับพวกเขา!!"

"....."

ตอนนี้ ณ มุมใดมุมหนึ่งในบาร์

สายตาของผู้ชายสวมใส่แว่นคนนึงกำลังจ้องมองมาทางนี้

"เฮียเจียง เดี๋ยวผมขึ้นไปจัดการมันตอนนี้เลยไหมครับ?!" ชายหนุ่มผมเหลืองอีกคนนึงที่อยู่ข้างๆพูดด้วยอารมณ์ที่โกรธเคือง

ชายที่สวมใส่แว่นตาคนนั้นสูบบุหรี่เข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา "มีคนเข้าไปเยอะขนาดนั้นแล้ว นายเคยเห็นใครคนไหนที่สามารถเดินลงมาจากตรงนั้นได้ไหม?! คืนนี้ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของฉันเท่านั้น!!"

"แต่ว่า…..ท่านแปดบอกไว้แล้วว่า มัน! จำเป็นต้องตาย!!"

"ของที่ล้ำค่าขนาดนี้ ถ้าไม่สนุกและเพลิดเพลินดีๆก่อน งั้นหน้าตาและผิวหนังอันงดงามของมันก็เสียเปล่าสิ!!"

"....."

บนโต๊ะบาร์ในตอนนี้ ใบหน้าที่เรียวบางและสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ตินั่นของซูเยว่เต็มเปี่ยมไปด้วยความช็อกแล้ว

หนึ่งแก้วหมด ต่อด้วยแก้วนึง และหมดไปอีกแก้วนึง!

เหล้าวิสกี้ไหลลงท้องอย่างต่อเนื่อง แต่สีหน้าของผู้ชายคนนี้กลับไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งหลังจากที่ดื่มแก้วสุดท้ายลงท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โม่ฝานถึงจะถอนหายใจเฮือกยาวอย่างสบายใจ "เออะ!! เหล้านี่จางไปหน่อยนะ!!"

"......"

เหล้าวิสกี้ทั้งหมดนี้มีเกือบหนึ่งกิโลกรัม แบ่งออกเป็น 30 แก้ว ไม่ว่ายังไงก็เป็นเหล้า 50 กว่าดีกรีอยู่ แต่เขากลับสามารถดื่มมันได้เหมือนเป็นน้ำเปล่าอย่างนั้นหรอ

ทุกคนที่เหลือที่อยู่ด้านล่างยิ่งรู้สึกฮือฮามากขึ้น

"ให้ตายเถอะ!! ไอ้หมอนี่ไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อนหรอวะ?!"

"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนดื่มเหล้าวิสกี้ไปกว่า 30 แก้ว แต่กลับไม่รู้สึกเมาเลยแม้แต่น้อย!!"

"มันเก๊กอยู่หรือเปล่า มีคนบางกลุ่มที่ถึงแม้จะดื่มเหล้าเท่าไหร่หน้าก็ไม่แดง แต่ไอ้หมอนี่แม่งยังบอกว่าเหล้าไม่เข้มอีก เชื่อไหมเดี๋ยวผ่านไปอีก 1 นาทีมันก็ล้มลงไปแล้ว?!"

"....."

ซูเยว่เทเหล้าวอดก้าสองแก้ว นี่เป็นเหล้าที่เข้มข้นมากเลยนะ คนธรรมดาทั่วไปดื่มแค่แก้วเดียว ก็ถือว่าเกินขีดจำกัดแล้ว

"ดื่มแก้วนี้ให้หมด คืนนี้ฉันจะทำตามทุกอย่างที่นายบอก!!" เธอมองหน้าโม่ฝานแล้วพูดด้วยอาการที่รู้สึกเมาเล็กน้อย แต่ผู้หญิงมีเสน่ห์อยู่อย่างนึงนั่นก็คือ ยิ่งเมายิ่งสวย!!

โม่ฝานตอบตกลงทันที ทั้งสองคนควงแขนกันและดื่มเหล้าวอดก้ากันคนละแก้ว

"พอใจหรือยัง?!"

ซูเยว่ลุกขึ้นมาด้วยร่างกายที่เซไปเซมาเล็กน้อย "ไป!! เปิดห้อง!!"

ร่างกายของเธอเซลงไปในอ้อมอกโม่ฝาน ก่อนที่เขาจะค่อยๆประคองตัวเขาออกไปด้านนอก

ทุกคนต่างรู้สึกช็อกเป็นอย่างมาก และยิ่งรู้สึกโกรธ บวกกับความไม่ยอม!!

พวกเขารออยู่ที่นี่มานานมากๆแล้ว และที่รอไปก็เพื่อรอให้ซูเยว่เมา ถึงตอนนั้นไม่แน่อาจจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นได้

สาเหตุของคนจำนวนมากที่มาในบาร์นั้นไม่ได้มีแค่การดื่มเหล้าอย่างเดียวเท่านั้นและจุดประสงค์ที่มากกว่านั้นคือ

‘การมารอพิสูจน์ศพ!!’

ความอัปยศของธรรมชาติมนุษย์ได้ปรากฏอย่างชัดแจ่มแจ้ง ในเมื่อเป็นผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้ครอบครอง งั้นคนอื่นก็อย่าได้ครอบครองเช่นกัน

เทพธิดาที่เป็นเหมือนของล้ำค่า กลับถูกชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนนักเลงป่าเถื่อนอุ้มกลับไปอย่างนั้นหรอ วินาทีนี้ใบหน้าของทุกคนต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความอิจฉา!

ถ้าเกิดมีโอกาสได้มีอะไรกับผู้หญิงแบบนี้ แม้อายุขัยจะลดน้อยลงอีก 10 ปีก็ไม่เป็นไร!!

"แม่งเอ้ย ถ้ารู้งี้ตั้งแต่แรกฉันก็ควรจะลองเสี่ยงตายดูสักตั้ง!! ผู้หญิงแบบนั้นมันเป็นเหมือนของล้ำค่าชัดๆ!!"

"มาพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เทพธิดาถูกคนอื่นอุ้มไปแล้วจ้า"

"เมื่อก่อนเคยมีความรักที่ซื่อสัตย์และจริงใจวางอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันกลับไม่รักษาความรักนั้นไว้ดีๆ จนกระทั่งความรักนั้นหายไป ฉันถึงจะรู้สึกเสียใจทีหลัง….."

"......"

ณ มุมใดมุมหนึ่งในบาร์

"เฮียเจียง คนคนนั้นไปแล้วครับ!!" ชายหนุ่มผมเหลืองคนนั้นอุทาน

ชายที่สวมใส่แว่นตาคนดับบุหรี่ที่อยู่ในมือ "เรียกพี่น้องทุกคนมา ตามสะกดรอยมันไป!!"

"ครับ!!"

เดินออกไปจากบาร์ โม่ฝานอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองซูเยว่พลางยิ้มอย่างข่มขื่นพลางพูดว่า "เราจะไปที่ไหนกันน่ะ?!"

"ฉันจะรู้ได้ยังไง วันนี้นายเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด ถ้านายไม่รังเกียจเอาตรงนี้ก็ได้นะ!!" หญิงสาวคนนั้นมองหน้าโม่ฝานอย่างเย้ายวนพลางพูดอย่างร้ายๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่เป็นคำพูดที่เธอจงใจพูดกลั่นแกล้ง "นายคงไม่ใช่…..ผู้ชายซิงหรอกใช่ไหม?!"

"เรื่องนี้สำคัญหรอ?! ผมแค่กลัวว่าเดี๋ยวสักพักคุณจะรู้สึกเสียใจทีหลังน่ะ!!"

"เป็นมนุษย์ในสังคมแบบนี้ ต้องคำไหนคำนั้น มีอะไรน่าเสียใจทีหลังหรอ!!"

หลังจากที่พูดจบ เธอก็ได้เดินขึ้นมากอดคอโม่ฝานและเดินเซไปข้างหน้า ด้วยความที่กำลังรู้สึกเมา เธอถึงกับแหกปากร้องเพลงอยู่กลางถนนเลย

แม้จะฟังไม่ออกสักคำ แต่โม่ฝานก็ไม่รบกวนเธอเช่นกัน เขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นผู้หญิงที่มีเรื่องราวแน่นอน แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่มีเรื่องราวเหมือนกันไม่ใช่หรือ?!

การออกมาดื่มเหล้า สิ่งที่ตามหาคือความเร้าใจและปลดปล่อยตัวเอง

ไม่ถามชื่อ ไม่ถามตัวตน ไม่ถามประวัติที่มาที่ไป พูดแค่การตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเท่านั้น!!

เข้าแค่ในร่างกาย ไม่เข้าไปในชีวิต ซึ่งนี่ต่างดีต่อทั้งสองฝ่าย!!

หลังจากที่เดินไปได้สักพัก เธอก็ได้ถอดรองเท้าส้นสูงออกเดินเท้าเปล่า แล้วถือรองเท้าส้นสูงไว้ในมือ

เหมือนเด็กน้อยอายุ 15 คนหนึ่งที่ค้นพบอะไรที่ยิ่งใหญ่ยังไงอย่างนั้น เดินไปด้วยหัวเราะเสียงดังไปด้วย แต่ในระหว่างที่หัวเราะอยู่นั้นเธอก็ค่อยๆร้องไห้ออกมา

คนทุกคนไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เราจินตนาการ บางครั้งคนคนนึงก็อ่อนแอมากๆได้เช่นกัน กลัวความโดดเดี่ยว กลัวความมืด และกลัวการเข้าใกล้ของคนแปลกหน้า

ทันใดนั้นเองด้านหน้าก็มีคนประมาณ 10 กว่าคนปรากฏขึ้น ก่อนที่พวกเขาจะเดินมาล้อมรอบโม่ฝานและผู้หญิงคนนี้เอาไว้

ตัวเองเพิ่งกลับประเทศได้ไม่นาน ไม่มีความจำเป็นต้องรีบดึงหาศัตรู ถึงแม้เขาจะมีศัตรู แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีทางที่ศัตรูของเขาจะเดินทางมาถึงเจียงโจวรวดเร็วแบบนี้

เพราะฉะนั้นมีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น "พวกมันมาหาคุณหรอครับ?!" โม่ฝานหัวเราะเยาะพลางถาม

"วันนี้ถ้าเกิดนายสามารถปกป้องฉันได้ ฉันจะคลอดลูกให้นายเอง คลอดให้ครบทีมฟุตบอลทีมหนึ่งเลย!!" ซูเยว่มองหน้าโม่ฝานพลางพูดอย่างสะลึมสะลือ "แต่ว่าถ้าเกิดนายกลัว งั้นนายก็จากไปตอนนี้ได้เลย ฉันสามารถรับมือเองได้!!"

"ผมไม่มีนิสัยที่ชอบทิ้งให้ผู้หญิงอยู่คนเดียวหรอกนะ" เขาแค่ยิ้มอ่อน

และในตอนนี้เอง ชายที่สวมใส่แว่นตาคนนั้นก็ได้เดินออกมาท่ามกลางผู้คน "ไอ้หนู ฉันขอเตือนแกไว้ก่อนว่าอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แกแตะต้องผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ถ้าประเมินสถานการณ์เป็น ก็รีบไสหัวไปซะ!!"

"โอ๊ะ?! แล้วถ้าเกิดฉันไม่ล่ะ?!" แววตาของโม่ฝานเป็นประกายขึ้นมา รังสีที่เฉียบคมได้เคลื่อนผ่านไปในแววตาเขา

ปราณพิฆาต!!

เป็นปราณพิฆาตที่แค่มองก็สามารถทำให้คนรู้สึกเกรงกลัวได้

แม้กระทั่งซูเยว่ที่อยู่ข้างๆเองก็รู้สึกตกตะลึง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชายใส่แว่นตาที่อยู่ตรงหน้าโม่ฝานเลย

"งั้นคืนนี้แกก็ตายเป็นเพื่อนมันเถอะ!!"