บทที่ 77 อัจฉริยะในอดีต

“ถึงตาแกแล้ว!” โม่ฝานโยนไม้สนุ๊กเกอร์ไปพลางยิ้มแป้น

พ่านเฟยรับไม้สนุ๊กไป ก่อนที่มือทั้งสองข้างของเขาจะเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

เป็นเพราะความตื่นเต้นหรือความดีใจ?!

ไม่ใช่ทั้งนั้น!...