บทที่ 9 ไม่อย่างนั้นทำไมไม่รับเมียเพิ่มล่ะ?

กวนเสี่ยวโหรวแอบตัวอยู่หลังประตูและแอบดูสถานการณ์ในสนาม เมื่อเห็นว่า คนเจ้าเล่ห์เซี่ยกำลังจะลงมือเธอกลัวว่าจินเฟิงจะโดนทำร้ายเธอจึงวิ่งออกไปพร้อมกับไม้กวาดในมือ

จับไม้กวาดไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างชี้ไปที่ เซี่ยกวง “อย่ามาที่นี่ มานี่ ข้าจะตีเจ้า!”

จู่ๆ ในลานเล็กๆก็เงียบลง จากนั้นทุกคนก็หัวเราะออกมา

เพียงแต่รูปลักษณ์และภาษาของกวนเสี่ยวโหรวนั้นไม่ได้น่ากลัวและน่ารักเกินไป

ตาของเสี่ยกวงแทบจะทื่อ และเขาก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์และพูดว่า “จินเฟิง เจ้าจะไม่ยอมจ่ายค่าข้าวใช่ไหม?ปล่อยให้กวนเสี่ยวโหรวมานอนกับข้าหนึ่งคืนก็ได้

เจ้ารู้ไหมว่าผู้หญิงตัวเล็กในซ่องโสเภณีของเทศมณฑล สามารถหาข้าวสาลีได้เพียงยี่สิบกิโลหลังจากหลับนอนไปหนึ่งคืน ...”

“เจ้ามีเพศสัมพันธ์!”

จินเฟิงสามารถอดทนต่ออารมณ์ของเขาและโต้เถียงกับ เซี่ยกวงได้ แต่เขาไม่สามารถทนให้ดูถูก กวนเสี่ยวโหรวได้

ก่อนที่เสี่ยกวงจะพูดจบ เขาก็กระโดดเตะเสี่ยกวง

“จินเฟิง เจ้ากล้าเตะข้าเหรอ?”

เซี่ยกวงล้มลงบนพื้นมึนเล็กน้อย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เสี่ยกวงเป็นคนเดียวที่สามารถตีจินเฟิงได้ จินเฟิงจะด่าเขาไม่กี่ครั้งและไม่กล้าที่จะสู้กลับ

ไม่ต้องพูดถึงเสี่ยกวง ผู้หญิงในหมู่บ้านที่กำลังดูอยู่ก็งงเล็กน้อยเหมือนกัน

นี่ยังเป็นหนอนหนังสือที่พวกเขารู้จักอยู่ใช่ไหม?

“ข้าต้องระวังตัว!”

เสี่ยกวงไม่ยอมแพ้ ลุกขึ้นรีบวิ่งไปพร้อมกับร้องคำราม

แต่วินาทีต่อมาเขาก็ถูกเตะลงพื้นอีกครั้ง

ครั้งนี้จินเฟิงไม่ได้ปล่อยเขาไป เขาไล่ตามและเตะอย่างรุนแรง

เสี่ยกวงพยายามลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ล้มเขาทำได้เพียงขดตัวเป็นลูกบอลและจับหัวในตอนที่ถูกเตะ

“หัวหน้า เลิกเตะเขาได้แล้ว!”

กวนเสี่ยวโหรวกลัวว่า จินเฟิงจะทำให้เซี่ยกวงเจ็บตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเธอจึงรีบเข้ามาห้ามเขาไว้

เซี่ยกวงใช้โอกาสนี้คลานออกจากลาน ไปที่ประตูแล้วตะโกนว่า “จินเฟิง รอข้าก่อนเถอะ ข้าไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่!”

“หัวหน้า เจ้าโอเคไหม?”

กวนเสี่ยวโหรวดึงจินเฟิงเข้าไปในห้องด้านหลังและมองรอบๆตัวจินเฟิงด้วยความกังวล โดยกลัวว่าจินเฟิงจะได้รับบาดเจ็บตรงไหนสักที่

“ไม่เป็นไร ข้าสามารถสู้กับคนแบบนี้ได้เป็นสิบคน”

จินเฟิงพูดแบบไม่ใส่ใจ

“หัวหน้า ไม่อย่างนั้น เจ้าจะรับนางสนมไหม” กวนเสี่ยวโหรวพูดขึ้นทันที

“เจ้าพูดอะไร?”

จินเฟิงสงสัยว่าเขาน่าจะได้ยินผิด

เมียหลวงที่เพิ่งแต่งงานได้สองวันชักชวนให้มีเมียเพิ่ม?

“ข้าบอกว่าถ้าเจ้าเป็นหัวหน้าบ้านก็มีเมียเพิ่มได้”

กวนเสี่ยวโหรวพูดอย่างจริงจังว่า “ในฐานะหัวหน้าครอบครัว เจ้าไม่มีพี่ชาย และพี่ชายของข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้ หากคุณแต่งงานกับผู้หญิงที่มีพี่ชายหลายคนคนเจ้าเล่ห์เซี่ยจะไม่กล้ารังแกพวกเรา ...”

ในยุคนี้ที่การสื่อสารอาศัยการตะโกนล้วนๆ และการคมนาคมอาศัยการเดิน การเดินทางไปยังหน่วยงานปกครองประจำเทศมณฑล ต้องใช้เวลาเดินทั้งวัน

ถ้าเกิดความขัดแย้งในหมู่บ้าน แต่ไม่มีใครเสียชีวิต จะไม่มีใครรายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าหน้าที่ และพวกเขาจะต้องแก้ไขด้วยตนเอง

วิธีแก้ปัญหาก็ง่ายมาก ใครก็ตามที่มีพี่น้องมากกว่าและมีกำลังที่มากกว่า

ดังนั้นในหมู่บ้านใครมีพี่น้องเยอะๆก็สามารถเดินเตร่ในหมู่บ้านได้

“สาวน้อย เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ในหัวเล็กๆของเจ้า?”

จินเฟิงยิ้มและลูบหัวเล็กๆ ของกวนเสี่ยวโหรว “อย่ากลัวเสี่ยกวง เขามันก็แค่คนโกง ถ้าเจ้าไม่จับฉันไว้ตอนนั้น ข้าคงทุบตีเขาจนตาย!”

“หัวหน้ายังบอกอีกว่า เมื่อกี้รุนแรงเกินไป หากเจ้าตีเซี่ยกวงจนตาย เจ้าจะถูกฟ้อง”

“เข้ารู้อยู่แก่ใจ และจะไม่ตีเขาจนตายจริงๆ” จินเฟิงกล่าวว่า “คนแบบนี้ก็เป็นแค่พวกคนโกงและหลอกลวง ถ้าไม่ทำลืมมันไปได้เลย ถ้าเจ้าจะทำต้องทำให้เขากลัว เขาจะไม่กล้ารบกวนเราในอนาคต”

“ข้าได้ยินพี่ชายของข้าพูดว่า คนเจ้าเล่ห์เซี่ยมีเพื่อนที่ไม่ดีมากมาย พวกนักเลงในหมู่บ้านของเราต่างก็กลัวเขา แล้วถ้าเขามาที่นี่พร้อมกับพวกนักเลงสองสามคนในภายหลังล่ะ?”

กวนเสี่ยวโหรวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าคิดว่าหัวหน้าครอบครัวจะแต่งงานกับนางสนมกับพี่น้องหลายคน”

“กวนเสี่ยวโหรว ให้ข้าถามเจ้าหน่อยเถอะ” จินเฟิงชี้ไปที่ห้องด้านหลังด้วยรอยยิ้ม “บ้านของเรามีเตียงเดียวเท่านั้น ถ้าข้ากลับมาพร้อมนางสนม เจ้าจะนอนที่ไหน?”

“ทุกคนต้องมานอนรวมกัน”

กวยเสี่ยวโหรวพูดตามความเป็นจริง

มันน่าตื่นเต้นมากเหรอ?

จินเฟิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป

“ถ้าหัวหน้าครอบครัวคิดว่าไม่เป็นไร ข้าจะถามลูกพี่ลูกน้องของข้าทีหลังเพื่อดูว่าผู้หญิงคนไหนในหมู่บ้านมีพี่น้องมากกว่ากัน...”

“ชั่งมันเถอะ ไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องนางสนม”

จินเฟิงขัดจังหวะกวนเสี่ยวโหรว “ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ ข้าหิวจะตายแล้ว”

มันเป็นช่วงหลังเที่ยงหลังอาหารเย็น และไม่มีอะไรทำ จินเฟิงไปที่ภูเขาด้านหลังอีกครั้งพร้อมกับหน้าไม้ของเขา

ขณะที่เขาเดินผ่านเชิงเขา พวกผู้หญิงที่กำลังขุดผักป่าก็ชี้มาที่เขา เห็นได้ชัดว่าข่าวที่เขาตีเซี่ยกวงได้แพร่กระจายไปทั่ว
หากเขาถูกล้อมรอบด้วยผู้หญิงกลุ่มนี้ เขาจะไม่สามารถออกไปได้ ดังนั้นจินเฟิงจึงใช้เส้นทางอื่นขึ้นไปบนภูเขา

เดิมทีข้าแค่อยากเดินเล่นและลองเสี่ยงโชค เป็นผลให้วันนี้มีเหยื่อมากมายอย่างน่าประหลาดใจ ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนเนินเขาแรก ข้ายิงกระต่ายสี่ตัวและไก่ฟ้าหนึ่งตัว

ถ้ากระเป๋าไม่ใหญ่เกินไปที่จะถือ ข้าอาจจะยิงเพิ่มอีกสักหนึ่งหรือสองตัวก็ได้

“ที่ภูเขาด้านหลังมีกระต่ายเยอะขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน?”

จินเฟิงไม่ได้ตื่นตาไปกับการล่าสัตว์ แต่กลับสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

กระต่ายและไก่ฟ้ามีความตื่นตัวมาก ไม่สามารถเข้าใกล้ที่ที่มีคนอยู่บริเวณนั้นได ปัจจุบันมีกระต่ายจำนวนมากบนภูเขาด้านหลังอย่างผิดปกติ

เมื่อเกิดขึ้นแบบนี้ มีแนวโน้มว่าจะมีสัตว์ป่าบางชนิดออกมาให้เห็นในป่าเก่าที่อยู่ลึกเข้าไปในภูเขา กระต่ายจึงต้องเสี่ยงและวิ่งไปที่ภูเขาด้านหลังซึ่งมีคนมารวมตัวกันใกล้มาก

ความคิดแรกที่แวบขึ้นมาในหัวของจินเฟิงคือเรื่องเสือ

ในยุคก่อนมีปืน เสือแทบไม่มีศัตรูตามธรรมชาติเลยและมีจำนวนมากมาก โดยเฉพาะในเสฉวนซึ่งมีภูเขามากมาย เสือเป็นปัญหาที่พบบ่อยและมีผู้เสียชีวิตจากปากเสือจำนวนมากทุกปี

จากสถานการณ์นี้ รัฐบาลสนับสนุนอย่างยิ่งให้นักล่าฆ่าเสือและตั้งรางวัลสูงเพื่อจุดประสงค์นี้ แต่นักล่าส่วนใหญ่ที่เข้าไปในภูเขาเพื่อฆ่าเสือกลับกลายเป็นอาหารเสือ

ชาติก่อนเขาทำงานล่วงเวลาเพื่อซื้อรถยนต์และบ้าน และเสียชีวิตในโรงงานตั้งแต่อายุยังน้อย ในที่สุดพระเจ้าก็ให้โอกาสเขาได้เกิดใหม่ และจินเฟิงก็เริ่มระมัดระวังในการใช้ชีวิตมากขึ้น

เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบจับเหยื่อแล้วลงจากภูเขาทันที

ที่ตีนเขา ผู้หญิงยังคงขุดผักป่าเป็นกลุ่ม

“ควรจะเตือนพวกเขาไหม?”

จินเฟิงสับสนมาก

ขอเตือนไว้ก่อนว่าทุกอย่างเป็นเพียงการคาดเดาโดยไม่มีหลักฐานใดๆ

กระต่ายโตเต็มวัยสามารถแลกข้าวได้มากกว่าสิบกิโลกรัม ในยุคนี้ที่มักมีอาหารไม่มากพอสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่ล่อตาล่อใจได้

หากผู้หญิงเหล่านี้ได้รับแจ้งว่าจู่ๆ มีกระต่ายและไก่ฟ้าเพิ่มขึ้นในภูเขาด้านหลัง ทั้งหมู่บ้านก็จะแห่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อจับกระต่ายในวันพรุ่งนี้

ด้วยวิธีนี้ถ้ามีสัตว์ดุร้ายอยู่บนภูเขา พวกเขาก็จะโดนทำร้าย

อย่าเตือนพวกเขา พวกเขากำลังขุดผักป่าที่ตีนเขา ซึ่งอันตรายพอๆ กับเสือที่ลงมาจากภูเขา

จินเฟิงก็ยังสับสน แต่เสี่ยวหยู่ได้รวมตัวกันกับกลุ่มผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาแล้ว เขายิ้มและพูดว่า “จินเฟิง ดูเหมือนว่าการล่าสัตว์จะเป็นไปในทางที่ดี ถุงเต็มแล้ว เปิดแล้วให้พวกเราดูว่าเจ้าได้อะไรมา?”

“ลืมไปซะ ข้าจะบอกให้ถ้าอยากรู้ มันขึ้นอยู่กับพวกเธอว่าจะเชื่อไหม”

จินเฟิงตัดสินใจ เปิดถุงแล้วทิ้งเหยื่อลงบนพื้น

ดวงตาของเสี่ยวหยู่เบิกกว้างขึ้นทันที

เธอแค่ล้อเล่นจินเฟิง คิดว่าถุงนั้นมีของอย่างอื่นอยู่ แต่เธอไม่คาดคิดว่าพวกมันทั้งหมดจะเป็นเหยื่อ
“โอ้พระเจ้า กระต่ายสี่ตัวและไก่ฟ้าหนึ่งตัว!”

“จินเฟิง ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยตั้งแต่เจ้าเข้าไปในภูเขาใช่ไหม เหตุใดจึงมีของดีๆ มากมายเช่นนี้?”

“เจ้าฆ่ากระต่ายหกตัวในสองวัน เสี่ยวเฟิง เจ้าจะรวย!”

……

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งต่างมีดวงตาเป็นประกายด้วยความอิจฉา

“จินเฟิง เจ้าจับกระต่ายได้มากมายขนาดนี้ได้ยังไง? เจ้ามีเคล็ดลับยังไง?”

เสี่ยวหยู่คว้าแขนเสื้อของจินเฟิงแล้วถาม

ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็เงี่ยหูฟังทีละคน