บทที่ 18 ใส่ความ

“โจรขึ้นบ้านงั้นหรือ?”

กวนเสี่ยวโหรวได้ยินก็ลนลานทันที นางจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

เงินจากการขายเสือกว่าสามสิบพวงเงิน ถูกจินเฟิงใช้ไปแล้วแปดพวง เงินที่เหลืออีกยี่สิบพวงแลกเป็นเงินแท่งพกติดตัวไว้ เงินที่เหลือในบ้านมีเพียงไม่กี่พวงและเศษเหรียญ รวมทั้งของที่ไม่มีราคาอีกเล็กน้อย ไม่ใช่สิ่งที่น่าเสียดายหากมันหายไป

แต่เมื่อจินเฟิงเปลี่ยนความคิด เขาก็รีบแกล้งทำทีว่าร้อนใจ ส่งตัวกวนเสี่ยวเอ๋อให้กับหลินอวิ๋นฟาง และตามกวนเสี่ยวโหรวไป

ตัวล็อกประตูบ้านถูกทุบออก และมีกลอนแขวนไว้ บ้านหลังเล็กๆ ถูกรื้อจนเละเทะไปหมด

เมื่อเข้ามาในบ้าน ก็เห็นกวนเสี่ยวโหรวถือกล่องเปล่าหนึ่งใบ พร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่หยุด

“หัวหน้าครอบครัว เงินที่อยู่ใต้เตียงหายไปหมดแล้ว...”

“สมควรตาย!”

จินเฟิงแกล้งทำท่าทางโกรธเกรี้ยว และทุบลงที่ประตูอย่างรุนแรง

เงินสามารถขับเคลื่อนหัวใจของผู้คนได้ โดยเฉพาะในยุคสมัยที่ผู้คนยังกินไม่อิ่มท้อง ย่อมมีคนยอมเสี่ยงอันตรายเยอะแยะมากมาย วันนี้มีโจรเข้ามาในบ้าน วันพรุ่งนี้อาจมีคนถือมีดถือปืนเข้ามาก็ได้

ดังนั้นคำโบราณที่กล่าวว่า อย่าเอาเงินให้ใครเห็น มีเหตุผลมากทีเดียว

ทว่าเงินรางวัลที่จินเฟิงได้จากการล่าเสือ เป็นเรื่องที่คนรู้กันทั่วหมู่บ้าน อยากปกปิด แต่ก็ปิดไม่มิด

จึงควรรีบใช้โอกาสนี้จัดการปัญหาให้สิ้นซาก

“พี่สะใภ้ รู้หรือไม่ว่าโจรคือใคร?” จินเฟิงถาม

มีไม่กี่คนที่รู้ว่าวันนี้เขาและกวนเสี่ยวโหรวจะออกไปข้างนอก ดังนั้นคนที่พังประตูเข้ามาอาจเป็นคนที่คุ้นเคยกัน

“จะเป็นใครได้เล่า ไอ้สารเลวเซี่ยกวงที่น่ารังเกียจ!”

หลินอวิ๋นฟางรีบเล่าเรื่องให้เขาฟัง

ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการขุดผักป่า แต่ว่าเหล่าแม่บ้านกลัวว่าที่หลังเขาจะมีเสือเพ่นพ่านอยู่ เสี่ยวอวี้และป้าสามจึงพาพวกนางมาขอความมั่นใจจากจินเฟิง

แต่เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็เห็นเซี่ยกวงและชายหัวล้านแปลกหน้าคนหนึ่ง แบกถุงผ้าวิ่งออกมาจากด้านในบ้าน

เมื่อเห็นว่ากลอนประตูถูกทำลาย พวกป้าสามจึงตะโกนร้องให้ช่วยจับโจรในทันที

แต่กว่าจางเหลียงจะได้ยินเสียงตะโกนและวิ่งเข้ามา เซี่ยกวงกับชายหัวล้านก็หนีไปไกลแล้ว

“จินเฟิง เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไป พี่เหลียงต้องตามเซี่ยกวงกลับมาได้แน่นอน”

ทันทีที่หลินอวิ๋นฟางพูดจบ ก็เห็นจางเหลียงและเหล่าหัวหน้าหมู่บ้านเดินถือไม้กระบองกลับมา

“ตามทันหรือไม่?”

เหล่าแม่บ้านรีบเข้าไปรุมล้อม

“ไม่ทัน ไอ้สารเลวเซี่ยกวงวิ่งไวยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก พวกเราตามไปถึงด้านหลังภูเขา เขาก็วิ่งเข้าไปในป่าลึกแล้ว”

หัวหน้าหมู่บ้านโมโหจนตัวสั่น “กล้าขโมยแม้แต่คนในหมู่บ้านเดียวกัน ข้าควรปล่อยให้เขาตายเสียนานแล้ว”

ตอนนั้นที่อยู่ในสนามรบ กลุ่มออกลาดตระเวนซึ่งประกอบด้วยชาวบ้านซีเหอวานเจอกับศัตรูที่ซุ่มโจมตี พ่อของเซี่ยกวงจึงตายในสนามรบ

หลังจากหัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่นๆ ปลดประจำการแล้ว ด้วยเห็นแก่ความเป็นเพื่อนรวมสนามรบ จึงคอยช่วยเหลือเซี่ยกวงอยู่เสมอ แต่ใครจะคิดว่าเขาจะเติบโตขึ้นมาเป็นคนนิสัยไม่ดี เกียจคร้านและรักความสบาย กลายเป็นอันธพาลที่ไม่มีผู้ใดอยากเข้าใกล้

“คนก็มีชีวิตของตัวเอง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เซี่ยกวงหาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น”

จางเหลียงไม่รู้สึกสงสารเซี่ยกวงแม้แต่น้อย เขามองไปที่จินเฟิง “มีอะไรหายไปบ้าง?”

“นอกจากเหรียญกษาปณ์ที่ข้าพกติดตัวหนึ่งพวง เงินจากการขายเสือทั้งหมด ถูกไอ้หัวขโมยนั่นขโมยไปหมดเลย!”

เมื่อรู้ว่าหัวขโมยคือเซี่ยกวง จินเฟิงจึงใส่ความโดยไม่รู้สึกผิดสักนิด

แม้ว่าจะจับตัวเซี่ยกวงกลับมาได้ ทุกคนย่อมเชื่อวีรบุรุษผู้ล่าเสืออย่างเขา และไม่มีทางเชื่ออันธพาลแน่นอน คงคิดว่าเขาเอาไปเล่นพนันหมดแล้ว

“จินเฟิง เจ้ารอก่อนนะ ข้าจะไปที่หลังเขาเดี๋ยวนี้เลย ต่อให้ต้องตามไปถึงเส้นขอบฟ้า ข้าก็เอาตัวเจ้านั่นกลับมาให้ได้!”

เมื่อจางเหลียงได้ยินว่าจินเฟิงถูกขโมยเงินไปหมด ก็รีบร้อนจะเอามีดผ่าฟืนไปที่หลังเขา

“พี่เหลียง อย่าเพิ่งใจร้อน”

จินเฟิงคว้าตัวจางเหลียงไว้ “ในป่าลึกอาจจะมีเสืออยู่ก็ได้ เอาชีวิตเข้าไปแลกเพื่อเงินแค่นี้ มันไม่คุ้มค่าหรอกนะ”

“นี่มันไม่ใช่เงินแค่เล็กน้อยนะ เงินหายไปหมด เจ้าจะใช้ชีวิตอย่างไร?”

“เงินหายก็หาใหม่ได้ อย่าลืมสิ ข้ายังล่าสัตว์ได้ ไม่อดตายหรอก”

จินเฟิงพูดด้วยความมั่นใจ

เงินเพียงยี่สิบกว่าตำลึงเท่านั้น ต่อให้หายไปจริง เขาก็ไม่ได้เสียดายมากนัก

“เฮ้อ!”

เมื่อเจ้าของพูดเช่นนี้แล้ว จางเหลียงก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างแรง

“หัวหน้าหมู่บ้าน จับตัวเมียของเซี่ยกวงได้แล้ว ท่านจะจัดการอย่างไร!”

ชายหนุ่มหลายคนผลักผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา

พอดีว่าหลายวันก่อนหน้า เซี่ยกวงเลือกหญิงสาวจากขบวนส่งตัวเจ้าสาว

ทว่านางมีสภาพย่ำแย่กว่าหลายวันก่อนหน้ามาก ตาซ้ายเขียวช้ำ ใบหน้าปูดบวม

ตอนนั้นยังสวมเสื้อคลุมที่มีรอยปะ ตอนนี้ทั้งตัวสวมใส่เพียงเสื้อและกางเกงซับในธรรมดาๆ เท่านั้น และเท้าของนางก็เปลือยเปล่าด้วย

เมื่อถูกผลักเข้ามาในลานบ้าน นางก็ตกใจจนตัวสั่นเทิ้มอยู่ที่พื้น

“หัวหน้าหมู่บ้าน ทำอะไรงั้นหรือ?”

จินเฟิงขมวดคิ้วถาม

เขารังเกียจเซี่ยกวงมาก แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

“สมัยโบราณถือว่า หนี้พ่อลูกจ่าย หนี้ผัวเมียจ่ายก็เป็นเรื่องที่สมควร”

หัวหน้าหมู่บ้านพูดว่า “เซี่ยกวงหนีไปแล้ว หนี้ก้อนนี้ต้องให้เมียของเขาเป็นคนจ่ายคืน เจ้าว่ามาสิ จะส่งตัวให้ทางการหรือควรทำอย่างไร?”

“นายท่านและพี่ชายทั้งหลาย ปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้าไม่รู้เรื่องด้วยเลย”

เมื่อได้ยินว่าจะส่งตัวให้ทางการ สาวน้อยก็ตกใจจนหน้าซีด

นางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา เมื่อถูกส่งเข้าไปในฝ่ายราชการแล้ว หากไม่หิวตายในคุก ก็ถูกส่งเข้าไปในซ่องโสเภณี

“ข้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยจริงๆ วันแต่งงานเซี่ยกวงตบตีข้า ปล้นเงินหกเหรียญกษาปณ์ที่ข้าพกติดตัวมา เพื่อนำไปเล่นการพนัน วันที่สองก็เอาเสื้อผ้าของข้าไปอีก จากนั้นก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย...”

สาวน้อยร้องไห้และพูดว่า “นายท่านและพี่ชายทั้งหลาย ข้าขอร้อง พวกท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆ”

นางก็เป็นคนที่น่าสงสาร จินเฟิงถอนหายใจ มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน “หากต้องการสะสางปัญหา ก็ต้องหาตัวการให้พบก่อน ความผิดที่เซี่ยกวงกระทำเกี่ยวข้องอะไรกับนางงั้นหรือ? หัวหน้าหมู่บ้าน ปล่อยนางไปเถอะ”

“เจ้าคิดดีแล้วหรือไม่?”

“ข้าคิดดีแล้ว”

แท้จริงแล้ว จินเฟิงไม่คิดติดใจเอาความสาวน้อยคนนี้อยู่แล้ว

“ขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้าน ขอบคุณพี่ชาย!”

สาวน้อยกลัวว่าจินเฟิงจะเปลี่ยนใจ เมื่อโค้งคำนับแล้ว นางก็ลุกหนีไปทันที

“เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันได้แล้ว ไปทำงานของตัวเองได้แล้ว เสี่ยวอวี้ ช่วงนี้พวกเจ้าอย่าเพิ่งไปที่หลังเขาเลยนะ ไปขุดสมุนไพรขมที่ริมน้ำก่อน”

หัวหน้าหมู่บ้านโบกมือ ไล่ชาวบ้านที่มามุงดู

“เสี่ยวเฟิง เจ้ากลับไปปลอบใจเสี่ยวโหรวเถอะ อย่าร้องไห้จนป่วยล่ะ”

หลินอวิ๋นฟางชี้เข้าไปในบ้าน และดึงตัวจางเหลียงเดินออกไป

กวนเสี่ยวโหรวไม่รู้ว่าก่อนออกจากบ้าน จินเฟิงเอาเงินแท่งพกติดตัวไปด้วย นางจึงคิดว่าเงินถูกขโมยไปหมดแล้วจริงๆ นางนั่งร้องไห้ปวดใจอยู่ในบ้านจนเกือบตายไป

เสี่ยวเอ๋อเห็นพี่สาวร้องไห้ นางก็ร้องไห้ตามไปด้วย

จินเฟิงมองด้านนอก เมื่อมั่นใจว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว เขาก็หยิบเงินแท่งจากในกระเป๋าเสื้อมาวางไว้บนโต๊ะ

เงินใช้ได้ผลจริงด้วย กวนเสี่ยวโหรวเลิกร้องไห้ในทันที ดึงตัวจินเฟิงเข้ามาเรื่องราวที่แท้จริง

...

ห่างไปสิบกว่าลี้ เซี่ยกวงและชายหัวล้านมุดตัวออกมาจากป่า

เมื่อหันหลังกลับไปมอง และมั่นใจว่าไม่มีใครตามมาแล้ว ทั้งสองก็นั่งลงบนพื้น พร้อมกับหอบหายใจเฮือกใหญ่

“น่าเสียดาย ยังไม่ได้หลับนอนกับเมียที่เพิ่งแต่งงานกันเลย”

เซี่ยกวงพูดพึมพำ พร้อมกับเปิดถุงผ้าออก และเทเงินเหรียญออกมา

มีคนมากมายที่เห็นเขาขโมยของ ต่อจากนี้คงไม่คิดจะกลับไปที่ซีเหอวานอีก

“มีเงินแล้ว อยากหลับนอนกับหญิงสาวคนไหนเป็นเรื่องยากด้วยหรือ? ที่โจวหลานโกวมีให้เลือกเยอะแยะ”

ชายหัวล้านขยับกองเหรียญ “น่าเสียดายที่หาเงินของไอ้เด็กนั่นไม่เจอ ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงรวยเละ”

“หัวหน้าครอบครัวสาม เจ้าเด็กนั่นต้องเอาเงินพกติดตัวไว้แน่”

สายตาของเซี่ยกวงส่องประกายความชั่วร้าย “หรือว่าท่านจะกลับไปตามพี่น้องมาสักสองสามคน คืนนี้พวกเรากลับไปอีกรอบดีหรือไม่?”

“ช่างเถอะ ใช้เงินที่มีอยู่ให้หมดก่อนค่อยว่ากันใหม่”

ชายหัวล้านพูดอีกว่า “คืนนี้ข้าอาจโชคดี และไม่ต้องไม่หาเรื่องไอ้เด็กนั่นอีก”

“จริงด้วย จริงด้วย”

เซี่ยกวงทำท่าทางนอบน้อม และตามชายหัวล้านเข้าไปในหุบเขา