บทที่ 18 เอาละ แม่ฉันให้อภัยนายแล้ว

ทะ...มันเป็นแบบนี้ไปได้!

ไป๋เยียนตกตะลึง เธอมองไปที่กระดาษชำระที่เต็มไปด้วยตัวอักษรและไม่สามารถยอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ของเธอได้

“ยาฟื้นชีวิต? ใบสั่งยาของไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นของจริงหรือเปล่า?”

เหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาจากหน้าผากของไป๋เยียน

มันจบแล้ว!

เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าครอบครัวของไป๋อีที่เกือบจะถูกไล่ออกจากครอบครัว...

Unduh App untuk lanjut membaca

Daftar Isi

1258