บทที่ 462 บดขยี่ด้วยมือเดียว

เพียงแต่เซี่ยหล่างกลับไม่รู้

เมื่อตอนที่เสียงแห่งความกลัวของเขาแพร่ขยายออกไป

เหตุการณ์นี้ได้ฉายสู่สายตาของนักฆ่าทั้งสี่คน มันเหมือนกับสายฟ้าฟาดที่ทำให้นักฆ่าทั้งสี่คนรู้สึกถึงความสยดสยอง

“เซี่ย…เซี่ยหลางกำลังกลัวอยู่หรอ...