บทที่ 232 แต่มันคือ....ห้าล้าน

“ไอ้เวรสมควรตายนี่! เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าคนหนึ่งไม่ใช่หรือไง? กลับทำให้โป๋หยู่ต้องอับอายขนาดนี้!”

แววตาของเจิ้งซยงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขากับจางโป๋หยู่เป็นเพื่อนกัน

และเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองไม่เพียงแค่ล้มเหลวในการสารภาพรัก...