บทที่ 11 คุยโวโอ้อวด

เป็นอย่างที่คิดไว้ หูคุนครุ่นคิดอยู่พักนึ่ง สีหน้าที่กำลังโกรธก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ เขาชำเลืองมองฉันพร้อมกับรินชาให้ฉันแก้วหนึ่ง จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า："เฉินเทา ที่นายมาวันนี้ ก็เพราะจะมาพูดเรื่องพวกนี้ เหยียบย่ำฉันหรอ？”

"ไม่ใช่ ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้น” ฉันส่ายหัว “ที่ผมมาในวันนี้ ผมอยากจะขอร้องประธานหูให้โอกาสผมอีกสักครั้ง แล้วก็เป็นการให้โอกาสกับตัวคุณเอง ให้คุณยังพอมีหวังที่จะจีบประธานเซี้ยอีกครั้ง”

"ถ้าคุณหูเซ็นสัญญาซื้อขายฉบับนี้ แล้วเอางานชี้นนั้นให้หยู่เฟยเป็นคนจัดการ แบบนี้ คุณก็หูจะดูเป็นคนใจกว้างและมีน้ำใจในสายตาของคุณเซี้ย เรื่องระหว่างคุณทั้งสองก็จะยังพอมีโอกาสอยู่”

"แล้วผมก็ยังคอยช่วยคุณหูได้อีกด้วย อย่างน้อยผมก็เป็นคนสนิทของคุณเซี้ย ผมอาจจะเข้าใจคุณเซี้ยมากกว่าคุณหูอีกก็ได้”

"อ๋อ อย่างงั้นหรอ？” หูคุนหัวเราะ “น่าสนใน！ น่าสนใน！ คนอย่างฉันจีบผู้หญิงไม่ใช่เรื่องยาก คิดไม่ถึง วันนี้จะต้องมาขอคำแนะนำจากคนอย่างนาย”

"ไหนลองพูดสิว่ามีวิธีอะไร ถ้าทำให้ฉันสนใจได้ รับรองว่างานชิ้นนี้เป็นของนายแน่นอน”

หูคุนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะ โยนให้ฉันม้วนหนึ่ง นั่งไขว่ห้างพร้อมกับมองมาที่ฉัน

"ขอบพระคุณท่านประธานหู” ฉันหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ พร้อมกับเล่ารายละเอียดให้หูคุนฟัง ：“อย่างแรก เอางานชิ้นนี้ให้หยู่เฟยเป็นคนทำ ต่อมา คุณต้องปลดตำแหน่งเลขาคนสวยของคุณซะ หรืออย่างน้อยก็ไม่ต้องออกหน้าออกตาขนาดนี้”

"หลังจากแสดงความมีน้ำใจออกไปแล้ว ต่อมาก็มาถึงเรื่องของความคิดและรสนิยม คุณรู้อยู่แล้วว่าพวกดาราพวกนั้นหล่อสู้คุณไม่ได้ อาชีพการงานก็เทียบกับคุณไม่ได้ แต่ว่าพวกเขามักจะมีผู้หญิงมาชอบเสมอ คุณรู้มั้ยว่าทำไม？”

"เพราะว่าพวกนั้นคารมดี？” หูคุนตอบแบบไม่ทันได้คิด

ฉันส่ายหัวแล้วพูดว่า： “นั้นอาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือสิ่งที่พวกเขาใกล้ชิดและเข้าใจ สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่มีระดับในสายตาผู้หญิงสวยๆ พูดง่ายๆก็คือ พวกเขามีรสนิยมที่ผู้หญิงชอบ”

"อ๋อ？ แล้วสิ่งเหล่านั้นมันคืออะไร？” หูคุณเริ่มสนใจขึ้นเรื่อยๆ

จากนั้น ฉันก็เริ่มจากด้านวัฒนธรรม ดนตรี จนถึงเรื่องของอาหารเครื่องดื่ม การออกกำลังกาย ท่องเที่ยว ทุกสิ่งที่ผู้หญิงยุคนี้เขาชอบกันฉันก็เอามาโม้ให้หูคุนฟัง

ยังมีการวิเคราะห์ผู้หญิงแต่ละประเภทจากมุมที่แตกต่างกันไป ฉันพูดอย่างเอาจริงเอาจังมาก

ในที่สุดฉันก็ทำให้หูคุนคล้อยตามฉันจนได้ ไฮโซที่ไม่มีรสนิยมคนนี้ สนใจในการวิเคราะห์ของฉันเป็นอย่างมาก ในขณะที่ฟังฉันโม้อย่างเอร็ดอร่อย ก็ไม่ลืมที่จะรินชาและยื่นบุหรี่ให้ฉันตลอด

เขารู้ที่ไหนกันว่า เรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องที่ฉันพูดเองเอยเองทั้งนั้น เป็นแค่สิ่งที่ฉันเรียนรู้จากทีวีและอินเทอร์เน็ตก็แค่นั้น

ไฮโซหูคุนคนนี้ ก็แค่มีเงิน เล่นพวกของข้างถนนจนเบื่อแล้ว ก็อยากที่จะยกระดับตัวเอง อยากจะลองเล่นกับดาราบ้าง อยากจะจีบผู้หญิงที่มีระดับคบกับผู้หญิงที่มีความสามารถ

ฉันก็แค่เดาทางออก พูดในสิ่งที่เขาสนใจก็แค่นั้น

ฉันไม่อยากให้เซี้ยหยุนโดนปลาไหลตัวนี้หลอกเอา และถึงแม้ว่าเขาจะพยายามยกระดับตัวเองแค่ไหน ก็ไม่มีทางจีบเซิ้ยหยุนติดหรอก

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซี้ยหยุนเป็นใครกันแน่ รู้แค่เซี้ยหยุนเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม จบจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เขาเพียงแค่สนใจในหน้าตาที่สวยงามของเซี้ยหยุน อยากคบเซี้ยหยุนเป็นแฟนก็แค่นั้น

ที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเซี้ยหยุนเป็นใครกันแน่ แต่ฉันเดาว่าเซี้ยหยุนไม่ใช่คนธรรมดา อาจจะเป็นลูกของมหาเศรษฐีสักคนหนึ่ง

ฉันจำได้ว่าคืนนั้นตอนอยู่ที่สถานีตำรวจ คนที่ให้นามบัตรกับฉัน เรียกเซี้ยหยุนว่าคุณหนู ดูเหมือนว่าจะเป็นคนดูแลเซี้ยหยุน

ฉันโม้ให้หูคุนฟังมาตั้งแต่เช้า หูคุนถามฉันเกี่ยวกับเรื่องของเซี้ยหยุนอยู่นั้น ฉันก็โม้ไปเป็นกอง

ฉันบอกว่าเซี้ยหยุนชอบดูละคร ชอบแฟชั่น ที่จริงแล้วฉันไม่รู้อะไรเลย

อยู่ๆฉันก็คิดขึ้นมาว่า ที่จริงแล้วเซี้ยหยุนชอบอะไรกันแน่

ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวเองกลับคล้อยตามไปแล้ว โม้ไปเรื่อยๆจนเริ่มกลายเป็นพี่เป็นน้องกับหูคุน ถึงจะโม้ไปตั้งนานแต่หัวข้อก็ยังเป็นหัวข้อการจีบผู้หญิงเหมือนเดิม

เราคุยกันจนลืมดูเวลา จนกระทั่งเลขาจางเปิดประตูเข้ามา เดินบิดสะโพกเข้าไปหาหูคุณ พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า：“คุณหูขา ได้เวลาเลิกงานแล้วค่ะ คุณสัญญากับฉันว่าคุณจะพาฉันไปซื้อเสื้อผ้าไม่ใช่หรอ”

หูคุนโอบที่สะโพกของเลขาจางด้วยความเคยชิน ยิ้มแล้วพูดว่า：“ฮ่าฮ่า ได้เลย ที่รักไปเก็บของก่อนนะ เดี๋ยวเรา...”

“ประธานหู ฉันขัดจังหวะแล้วมองหน้าหูคุน”

หูคุนอึ้งไปสักพักถึงนึกขึ้นได้ ปล่อยมือที่โอบอยู่ตรงสะโพกของเลขา แล้วพูดว่า：“เสี่ยวจาง วันนี้ผมคงไม่มีเวลาพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าแล้ว แล้วก็หลังจากวันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ แล้วก็ไม่ต้องมาหาผมอีก”

“คุณหู” เลขาจางตกใจ “ทำไมคุณพูดแบบนี้ ฉันทำอะไรผิดรึป่าว？”

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด” หูคุนพูดเสร็จก็หันหลังใส่ “ความสัมพันธ์ของเรามันผิดจรรยาบรรณ เราหยุดกันแค่นี้เถอะ”

หูคุนพูดเสร็จ หยิบเงินออกมาจากในลิ้นชัก ยื่นให้เลขาจางพร้อมกับพูดว่า：“ต่อไปไม่ต้องมาหาผมอีก”

เลขาจางได้แต่มองเงินในมือของหูคุณ แต่ก็ไม่หยิบไป เขาจ้องหน้าหูคุน“คุณหู ตอนที่คุณสนุกไม่เห็นคุณจะพูดว่าผิดจรรยาบรรณ ตอนนี้กลับ...”

“ไส่หัวไป!” หูคุณตะโกนด้วยความโกรธ “ที่คุณอยู่กับผมแบบนี้ก็เพราะเงินไม่ใช่หรอ ไม่อยากไปนี่เพราะว่าเงินยังได้ไม่เยอะพอใช่มั้ย ยังอยากที่จะเกาะขาผมอยู่ใช่มั้ย”

หูคุนคนนี้ ไม่แปลกที่เป็นได้แค่ไฮโซจอมปลอม ทำกับผู้หญิงอย่างเลขาจางได้ถึงขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาเล่นกับผู้หญิงประเภทนี้จนเบื่อแล้ว เลยอย่างที่จะยกระดับไปเล่นกับผู้หญิงชั้นสูงบ้าง

เลขาจางได้ยินแบบี้ถึงกลับหน้าซีด เขารีบหยิบเงินแล้วก็วิ่งออกไป

“ผู้หญิงพวกนี้” หูคุนพูดจบก็หันมาพูดกับฉัน “ขอโทษด้วยล่ะอาเทา ผู้หญิงพวกนี้ก็คิดถึงแต่เงิน เพื่อเงินเขาสามารถตอบสนองเราได้ทุกอย่าง”

“ฮ่าฮ่า พี่หูสุดยอดไปเลยครับ ตัดสินใจได้เฉียบขาดมาก ผมนับถือครับ” ฉันหัวเราะ

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” หูคุนพูด “เย็นแล้วเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า เดี๋ยวดึกๆฉันพานายไปเที่ยว รับรองว่านายจะต้องชอบ”

“ได้เลยครับผม” ฉันลุกขึ้นแล้วพูดว่า： “นานๆทีพี่หูจะมองเห็นผมบ้าง งั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วนะครับ”

“เดี๋ยว...นายไปรอฉันข้างนอกก่อน ฉันขอเก็บของแปปนึง”

“ได้ครับ” ฉันรู้ว่าในห้องทำงานของหูคุนมีของสำคัญอยู่ในตู้เซฟ ฉันหยิบเอกสารของตัวเองเเล้วเดินออกไปรอข้างนอก

ถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าไม่ผิดไปจากที่คิดไว้งานชิ้นนี้คงจะประสบความสำเร็จ หูคุนต้องเซ็นสัญญกับฉันแน่นอน

เลขาจางที่กำลังเก็บข้าวเก็บของอยู่ หันมามองหน้าฉันเมื่อเห็นฉันเดินออกมา

“นายไปพูดอะไรกับคุณหู คุณหูถึงได้ไล่ฉันออก？”

ฉันยอมรับแล้วพูดว่า：“ใช่ ผมพูดเอง”

“นายรู้รึป่าวว่าขัดขวางทางรวยของคนอื่นเป็นเรื่องที่ไม่ดี”

ฉันจ้องมองรูปร่างที่น่าหลงไหลของเลขาจางแล้วพูดว่า：“ผมขัดขวางทางรวยได้ ผมก็สามารถที่จะชี้ทางรวยได้เหมือนกัน จะโทษก็ต้องโทษที่คุณตาไม่ถึง”

เลขาจางมองหน้าฉัน แล้วอยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา บิดสะโพกเดินมาทางฉัน “พี่เทา ฉันขอโทษ ฉันมีตาหามีแววไม่ ฉันผิดเองที่...”

“ฮ่าฮ่า” ฉันหัวเราะ “คุณหาเงินจากคุณหูได้ไม่เยอะหรอก คุณไปเถอะ”

พูดเสร็จฉันก็ถอยห่างจากเขา ยืนมองเขาอย่างเยือกเย็น

เขามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เกลียดชัง จากนั้นก็หันมาหยิบของและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว