บทที่ 17 เซี้ยหยุนที่โหดร้าย

เห็นพวกเขาเดินเข้ามา ฉันถึงกับตกใจ “ทำไมพวกคุณยังไม่กลับไปอีก？”

“กลับมาดูว่าคุณตายรึยัง” เซี้ยหยุนพูดด้วยน้ำเสียวที่เย็นชา พร้อมกลับมองไปมองมาที่ตัวของฉัน

ฉันแปลกใจ ถึงแม้ว่าเขาจะเเสดงท่าทีเย็นชา แต่ก็ยังคงห่วงใยฉันอยู่บ้างเล็กน้อย ถึงแม้จะแค่เล็กน้อยก็ตาม

แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจเขา ยกเหล้าขึ้นมาดื่มพร้อมกับพูดว่า：“ไม่ต้องดูหรอก แขนขาไม่ได้หัก ปกติดี”

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากจะไล่ฉันออกจากหยู่เฟย ถึงได้เดิมพันกับฉัน ก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

อีกอย่าง อีกนิดเดียวฉันจะทำงานชิ้นนั้นสำเร็จอยู่แล้ว แต่เขากลับโทรศัพท์ไปยั่วโมโหหูคุน ขัดขวางฉัน

แถมตัวเองยังโง่ โดนหูคุนหลอกมาที่นี่อีก ถ้าฉันมาไม่ทัน เขาก็โดนหูคุนทำอะไรไปแล้ว

ลูกเศรษฐีสุดสวยคนนี้ เป็นตัวสร้างปัญหาจริงๆเลย

เห็นฉันเอาแต่นั่งดื่มเหล้า เซี้ยหยุนขมวดคิ้วเหมือนอยากจะพูดอะไร จู่ๆซูลู่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดออกมาว่า：

“ยังจะบอกไม่เป็นไรอีก ปวกบวมขนาดนั้น บวมจนนะเป็นปากหมูอยู่แล้ว คุณเซี้ยคุณดูปากของเขาสิ มีแผลรึป่าว”

เซี้ยหยุนได้ยิน รีบเดินเข้ามาใกล้ฉัน มองดูที่ปากของฉัน “ริมฝีปากข้างบนมีแผลอยู่ คุณรีบไปทำแผลที่โรงพยาบาลดีกว่า”

พอได้ยินที่เขาพูด ฉันก็รู้สึกเเสบร้อนที่ปากขึ้นมาทันที

ไอ่หัวเหลือง ต่อยไม่เบานะเนี่ย ถ้าเกิดว่าเป็นแผลใหญ่ฉันคงต้องได้เย็บแผล ฉันเกรียดการเย็บแผล

“คุณช่วยดูให้ผมหน่อยว่าแผลใหญ่มั้ย” ฉันกวักมือเรียกเซี้ยหยุน “ถ้าแผลไม่ได้ใหญ่อะไร ก็ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”

เซี้ยหยุนยืนงงอยู่พักนึง แต่ก็ไม่เดินเข้ามา

ซูลู่เห็นฉันมองไปทางเขา เขารีบถอยหลัง ส่ายหัวแล้วพูดว่า：“ฉันกลัวเลือด กลัวแผลด้วย อย่าเรียกฉัน”

ฉันทำอะไรไม่ถูก ทำได้เเค่มองไปที่เซี้ยหยุนดวยสายตาอ้อนวอน “ประธานเซี้ย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คุณคงช่วยผมได้นะ”

เซี้ยหยุนได้ยิน ลังเลไปพักนึง สุดท้ายก็เดินมายืนตรงหน้าฉัน ขยับเข้ามาใกล้และมองที่ริมฝีปากของฉันอย่างระมัดระวัง

กลิ่นน้ำหอมของเขา มันทำให้ฉันสดชื่น และอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้เขาอีก

เขาสวยมากจริงๆ ตาโต จมูกโด่ง ปากสีแดงที่เซ็กซี่ ผิวขาวราวอย่างกับไข่ต้มที่พึ่งเเกะเปลือก มันทำให้ฉันอยากจะลองกัดดูสักคำ

มองต่ำลง ใต้ขอเสื้อของเขา ฉันเห็นหน้าอกสีขาวราวกับหิมะที่บีบเป็นร่องลึก

โฮ้โห้ ใหญ่จัง

“ริมฝีปากนี้ช่างสวยเหลือเกิน” เซี้ยหยุนตกใจ แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมองที่ปากของฉัน โดยที่ไม่รู้ตัวเลย ว่าฉันกำลังแอบมองเขาอยู่

“ผมหล่อไหม？” ฉันถามเขา โดยที่สายตาก็ยังคงมองที่หน้าอกเขาอยู่

“เหอะ หลงตัวเอง” เซี้ยหยุนหัวเราะ มันทำให้หน้าอกของเขาสั่น ฉันถึงกลับเสียอาการ

“มองเห็นแผลไหม？” ฉันรีบถามเขากลับไป จะต้องทำให้เขาสนใจแค่ที่แผลของฉัน

“เห็นแค่ข้างนอก ข้างในมองไม่เห็น”

“คุณอ้างปากให้ฉันดูหน่อย แต่อย่าให้แผลฉีกละ ฉันไม่รู้ว่าแผลอยู่ตรงไหน ฉันกลัวทำแผลคุณฉีก”

“เออ่...ฉันไม่กล้า” สายตาที่หน้าสงสารของเซี้ยหยุน เทียบกับคนที่เย็นชาคนก่อนนหน้านี้ อย่างกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

“เอาน่า ไม่ต้องกลัวผมเจ็บ” ฉันให้กำลังใจเซี้ยหยุนอย่างอ่อนโยน

“ก็ได้ ฉันจะลองดู” เขากัดฟันแล้วยื่นมือมาที่ปากของฉัน

มือของเขาสวยมากเลย นิ้วมือขาวเรียวยาว การตัดเล็บมือบวกกับทาสีเล็บสีชมพูอ่อนที่ลงตัว

เขาเป็นผู้หญิงที่งดงาม

เมื่อมือของเซี้ยหยุนเเตะลงที่ปากของฉัน ฉันกัดที่มือของเขาเบาเบา จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างหู

“เฉินเทา ไอ่ทะลึ่ง！”

คนที่โมโหไม่ใช่เซี้ยหยุน แต่กลับเป็นซูลู่

ซูลู่ยืมอยู่ข้างๆตลอด เมื่อกี้คงจะเห็นว่าฉันแอบมองหน้าอกของเซี้ยหยุน

เสียงตะโกนของซูลู่ ทำให้เซี้ยหยุนตกใจ นิ้วที่อยู่ตรงปากฉันก็กดทับลงไปอย่างหนัก

“โอ้ย เจ็บ” ฉันจับไปที่ปาก พร้อมกับเอนตัวลงบนโซฟา

“คุณเซี้ย เขา...เขาทะลึ่ง” ซูลู่ชี้ไปที่หน้าอกของเซี้ยหยุน

เซี้ยหยุนพึ่งจะนึกได้ เมื่อกี้เธอนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าฉัน และฉันมองหน้าอกของเขาแล้วพักใหญ่

“คุณ...คุณมันไอ่ทะลึ่ง” เซี้ยหยุนหน้าแดง เขารีบยืนขึ้นพร้อมกับใช้กระเป๋าของเขาตีมาที่ฉันอย่างแรง

“โอ้ย เจ็บ หยุดตีได้แล้ว” ฉันพยายามจับเขาไว้ ในที่สุดก็จับกระเป๋าเขาไว้ได้

“ต้องดุขนาดนี้เลยหรอ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น” ฉันพูด

พูดเสร็จ ฉันก็รู้ว่าตัวเองพูดผิด ซูลู่ที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกลับอ้างปากค้าง มองฉันกับเซี้ยหยุนอย่าสงสับ

เขาคงคิดว่า ฉันไปทันเห็นหน้าอกของเซี้ยหยุนเมื่อไหร่ หรือว่า ฉันเคยอย่างนั้นกับเซี้ยหยุน？

“คุณ...คุณยังจะกล้าพูดอีก”

เซี้ยหยุนหน้าแดงจนน่าหลงไหล เขาทิ้งกระเป๋าของเขา จากนั้นก็หยิบขวดเบียร์บนโต๊ะขึ้นมาด้วยความโกรธ

“โอ้โห้” ฉันเห็นแบบนี้ ถึงกลับรีบกระโดดขึ้นไปหลบบนโซฟา

“คุณใจเย็นๆก่อน โมโหเป็นมารนะ ใจเย็นๆ คิดถึงคืนนั้น... คืนนั้นผมอุสา...”

ฉันไม่กล้าพูดต่อ กลัวจะพูดอะไรหลุดออกไป ถ้าซูลู่รู้ว่าฉันกับเซี้ยหยุนมีเรื่องอะไรกันละก็ เขาเอาฉันตายแน่

ฉันได้แต่หลบอยู่ตรงมุมโซฟา มองเขาด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา

โชคดี ที่เขาไม่ทุบขวดเบียร์มาตีฉัน เขาเอาขวดเบียร์วางลง มองซ้ายมองขาว หาไม่เจอของที่เหมาะมือ เขายกขาขึ้นมาพร้อมกับจับไปที่ขาของเขา

ฉันนึกว่า เขาจะยกขาขึ้นมาให้ฉันดูซะอีก คิดไม่ถึง เขาถอดรองเท้าส้นสูงออกมา

เขาโยนรองเท้าส้นสูงสีแดกทั้งสองข้างมาที่ฉัน ข้างหนึ่งกระแทกที่ท้อง อีกข้างหนึ่งกระแทกที่หน้าของฉัน

“โอ้ย” ฉันอดร้องออกมาไม่ได้ “เสียโฉมหมดแล้ว！ เจ็บมากเลย!”

“เซี้ยหยุน คุณนี้ร้ายจริงๆ” ฉันจับที่หน้าพร้อมกับกวักมือเรียกเขา “รีบเอากระจกมา ผมจะดูว่าผมเสียโฉมแล้วรึยัง ถ้าผมเสียโฉม คุณต้องรับผิดชอบ”

เขาไม่ขยับมา ยืมมองฉันด้วยความโกรธ

เขาไม่ขยับไปไหน ฉันก็ไม่กล้าออกมาจากตรงนั้น ได้เเค่จับหน้าแล้วมองเขา ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายจริงๆ

อยู่ๆก็คิดว่า เซี้ยหยุนโกรธแบบนี้ก็น่ารักดี

เท้าที่ขาวและบอบบางทั้งสองข้าง หน้าที่โกรธจนแดงไปหมด ราวหยังกับสาวน้อยคาวาอี้ในการ์ตูน

ฮ่า ฮ่า ประธานสาวสุดสวยที่เย็นชา ก็มีด้านที่น่ารักแบบนี้เหมือนกัน

ซูลู่ที่ยืมอยู่ข้างๆ ทนเห็นฉันไม่ได้ เขาล้วงหากระจกในกระเป๋า เอามายื่นให้ฉัน แล้วยังมองฉันด้วยสายตาที่โมโห

“ขอบคุณครับพี่ลู่” ฉันขอบคุณเขา

“ถุ้ย ใครพี่นาย” ซูลู่บอก

“ฮ่า ฮ่า” ฉันหัวเราะพร้อมกับรีบหยิบกระจกขึ้นมาส่อง

บนหน้ามีรอยของรองเท้าส้นสูง บวมนิดหน่อย แต่ดีที่ไม่มีแผล

ฉันถอนหายใจแล้วจับที่แผลตรงปาก เห็นว่าแผลไม่ได้ใหญ่มาก ฉันก็วางใจที่ไม่ต้องเย็บแผล

ฉันเอากระจกคืนให้ซูลู่ หัวเราะแล้วพูดกับเซี้ยหยุนว่า: “เออ่...คุณเซี้ย ไม่มีอะไรแล้ว พวกคุณกลับกันไปก่อนเถอะ”

“รองเท้าของฉัน！” เขายังคงมองหน้าฉันด้วยความโกรธ

ฉันหยิบรองเท้าส้นสูงของเขา ค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา เอารองเท้าวางไว้ตรงหน้าเขา ในขณะเดียวกันก็มองไปที่เท้าเล็กๆของเขา ฉันกลัวแค่เขาจะเตะฉันขึ้นมา