บทที่ 3 มีหน้ามีตามากใช่มั้ย

"รั่วเสวี่ย กลับมาสักที ฉันรอเธอนานมากเลย"

เฉียนเสี่ยวเฟยพยายามควบคุมอารมณ์ความตื่นเต้นของตัวเองให้ได้มากที่สุด สำรวมกิริยาอย่างเหมาะสม พร้อมกับนำดอกกุหลาบส่งให้

หลี่รั่วเสวี่ยกลับบ้านมาพอดี แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ตาแมลงวันนี่จะมา

ตอนสมัยมัธยมปลายเธอโดนเฉียนเสี่ยวเฟยตามตื้อเป็นเงาตามตัวเลย ตอนนี้เฉียนเสี่ยวเฟยมาหาถึงที่ ทำให้หลี่รั่วเสวี่ยรู้สึกเหมือนวิญญาณตามตัวไม่ไปผุดไปเกิด

เธอเหลือบมองโจวเทียน ภายในใจของหลี่รั่วเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

เพียงแค่ผู้ชายของตัวเองมีอนาคตกว่านี้สักนิด เฉียนเสี่ยวเฟยคงไม่กำเริบเสิบสานขนาดนี้

"อืม"

หลี่รั่วเสวี่ยเพียงแค่พยักหน้า กลับไม่รับดอกไม้นั่น

"แหะๆ เสี่ยวเฟยจ้ะ พอดีช่วงนี้งานของรั่วเสวี่ยมีปัญหานิดหน่อย อารมณืเลยไม่ค่อยดีน่ะจ่ะ"

จางซูยวิ๋นที่อยู่อีกด้านเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อย ก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย

"งั้นหรอครับ？มีเรื่องอะไรบอกผมได้เลยนะครับ นี่ผมไม่ได้โม้นะครัย แต่ว่าในเมืองเป่ยชวน ยังไม่มีเรื่องอะไรที่ผมจะจัดการไม่ได้"

เฉียนเสี่ยวเฟยเอ่ยด้วยความมั่นใจมากๆ พร้อมกับตบอกของตัวเองเป็นการรับประกัน

พ่อของเขามีเงินมีอำนาจ มีคอนเนกชั่นกว้างใหญ่ เขามีลู่ทางเต็มไปหมดในเมืองเป่ยชวน

ส่วนเรื่องที่หลี่รั่วเสวี่ยไม่ได้รับดอกกุหลาบของเขา ก็ไม่เป็นอะไร เขามีความอดทนพอ

พอจางซูยวิ๋นได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม"ใช่จ้ะ ใช่จ้ะ น้าเชื่อเต็มร้อยเลย！ไม่เหมือนไอ้พวกกระจอก พอมีเรื่องอะไรก็ทำได้แค่มองตาปริบๆช่วยอะไรไม่ได้"

จางซูยวิ๋นพูดไปก็ชายตามองโจวเทียนด้วยความรังเกียจไป

โจวเทียนไม่ได้พูดอะไร แม่ยายไม่ได้เพิ่งมาดูถูกเขาแค่วันสองวัน เขาชินมานานแล้ว

พอเห็นว่าแม่ของตัวเองดูถูกโจวเทียนต่อหน้าคนนอก หลี่รั่วเสวี่ยก็รู้สึกไม่สบายใจ

ต่อให้เขากระจอกยิ่งกว่านี้ ยังไงก็ยังเป็นสามีในนามของเธอ

"แม่คะ หนูเหนื่อย ของกลับห้องไปพักก่อนนะคะ"

เธอเอ่ยพลางมองหน้าโจวเทียน ส่งสัญญาณว่าให้เขาเข้าห้องไปด้วยกัน อย่ามามัวแต่ยืนขายหน้าตรงนี้

"เสี่ยวเฟยอย่าไปใส่ใจเลยนะจ๊ะ ช่วงนี้รั่วเสวี่ยมักจะโดนหัวหน้าที่ทำงานหาเรื่อง ฉะนั้น……""แม่คะ！"

ยังไม่ทันทีจางซูยวิ๋นจะพูดจบ หลี่รั่วเสวี่ยก็หยุดเธอไว้

"ฮ่าฮ่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองหรอครับ เดี๋ยวผมจะนัดหัวหน้าหลี่เสวี่ยไปทานข้าวสักหน่อย ไม่ให้หลังจากนี้เขามาหาเรื่องรั่วเสวี่ยอีก"

เฉียนเสี่ยวเฟยยิ้มบางๆ

"เยี่ยมไปเลยจ้ะเสี่ยวเฟย น้าต้องขอบคุณล่วงหน้าเอาไว้เลย"

จางซูยวิ๋นยิ้มจนตาหยี เชื่อคำพูดของเฉียนเสี่ยวเทียนสนิทใจไม่แม้แต่สงสัย

"เรื่องเล็กน้อยครับ คุณน้าไเกรงใจผมเกินไปแล้ว"

"พวกเราลงไปเดินเล่นข้างล่างกันเถอะ"

หลี่รั่วเสวี่ยดึงชายเสื้อของโจวเทียน

นำเอาโจวเทียนอึ้งไปเลย

แต่งงานกันมาสามปีแล้ว ภรรยาแทบจะไม่คุยอะไรกับเขา วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือยังไงกัน？

แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจ หลี่รั่วเสวี่ยคงจะรังเกียจเฉียนเสี่ยวเฟย หาโอกาสออกไปข้างนอกหนีหน้ามันก็เท่านั้น

"ดีเลย"

โจวเทียนยิ้มให้หลี่รั่วเสวี่ยอย่างอบอุ่น

"ดีเดออะไรกัน？แกก็ออกไปเองสิ ฟ้ามืดแล้วค่อยกลับเข้ามา ให้รั่วเสวี่ยอยู่รับแขกที่นี่"

จางซูยวิ๋นจ้องหน้าโจวเทียน

"คุณน้าครับ ขาของสามีรั่วเสวี่ยก็หายแล้ว ถ้างั้นเราช่วยเขาหางานดีมั้ยครับ ยังหนุ่มยังแน่นแต่ไม่หาเงินสักนิด เอาแต่เกาะภรรยากินอย่างเดียว ผมว่าแบบนีเมันไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ "

เฉียนเสี่ยวเฟยเอ่ย

หลี่รั่วเสวี่ยได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจมาก จู่ๆขาของโจวเทียนก็หายดีแล้วหรอ？

"อื้มม เสี่ยวเฟยพูดถูกมากเลยจ้ะ ไม่ควรให้ลูกสาวน้ามาเลี้ยงดูมันฟรีๆ"

จางซูยวิ๋นส่ายหน้าไม่หยุด เห็นด้วยกับคำพูดของเฉียนเสี่ยวเฟย

"ถ้าอย่างนั้นดีเลยครับคุณน้า ผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่หวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนลเป็นเพื่อนสนิทผม ถ้างั้นเราพาเขาไปตอนนี้เลยดีมั้ยครับ？"

เฉียนเสี่ยวเฟยลองเอ่ยถามจางซูยวิ๋น

เขามีแผนในใจอยู่แล้ว เพียงแค่ต้องการเอาหน้ากับหลี่รั่วเสวี่ยและจางซูยวิ๋น เพื่อหยามหน้าโจวเทียน

เขาต้องการให้หลี่รั่วเสวี่ยรู้ว่า ไอ้เศษสวะนี่มันกระจอกและชั้นต่ำแค่ไหน

ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเฉียนเสี่ยวเฟยสิ ถึงจะเป็นตัวเลือกที่ถูก！"ดีสิจ๊ะเสี่ยวเฟย ถ้าอย่างนั้นน้าไปเปลี่ยนชุดก่อน"

จางซูยวิ๋นพอใจกับเรื่องนี้มาก พยักหน้ารัวๆ

"แม่ครับ งานผมหาเองได้ ไม่ต้องให้เขามาช่วย"

ตอนนีั้นโจวเทียนก็เอ่ยขึ้น

สีหน้าของจางซูยวิ๋นก็ชะงักลงทันที，"คุณชายเฉียนอุตส่าห์ช่วยแกหางาน ทำไมไม่รับน้ำใจเขา？"

"ผมก็หาเองได้"

"แกหาได้กับผีนะสิ！รีบไปกับฉัน ไม่งั้นแกก็ไม่ต้องกลับมาบ้านนี้อีก"

จางซูยวิ๋นจ้องหน้าโจวเทียนอย่างโมโห

โจวเทียนเองก็จนปัญญา เหลือบมองภรรยาที่อยู่ด้านข้าง

หลี่รั่วเสวี่ยไม่ได้เอ่ยอะไร ถือว่าเธอเห็นด้วยกับความคิดของผู้เป็นแม่

เธอเองก็หวังให้โจวเทียนเป็นเหมือนคนอื่นเขา มีงานมีการทำ และก็เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะว่าเป็นไอ้กระจอก

"แม่ เราจะไปหวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนลหรอ？หนูก็อยากไปเปิดหูเปิดตาด้วย ที่นั่นเป็นบริษัทบันเทิงของเมืองเราเชียวนะ！"

ตอนนั้นเองหลี่รั่วซือที่อยู่ในห้องก็เดินออกมาเอ่ยด้วยความดีใจ

โจวเทียนเองก็หมดหนทางแล้ว แม่ยายถ้าได้พูดอะไรออกมาก็ต้องทำให้สำเร็จ ไม่งั้นเขาอาจจะโดนไล่ออกจากที่นี่จริงๆ

ครอบครัวสี่คนนั่งอยู่บนรถBMWของเฉียนเสี่ยวเฟย มุ่งหน้าไปยังหวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนล

ความหรูหราและกว้างขวางของรถหรู ทำให้จางซูยวิ๋นอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

เธอแม้กระทั่งคิดอยากที่จะรีบๆไล่โจวเทียนออกจากบ้านไป แล้วก็หาลูกเขยรวยๆแบบเฉียนเสี่ยวเฟย

สิบนาทีต่อมา ก็มาถึงที่หวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนล

พอพวกของโจวเทียนเดินเข้ามาในบริษัท สาวงามหุ่นสุดแซ่บก็สังเกตเห็นโจวเทียนก่อนใคร

พอลอบมองดูหน้าโจวเทียนดีๆ สีหน้าของสาวสวยก็เปลี่ยนไปทันที รีบกอดแฟ้มเอกสารวิ่งเขาไปในห้องท่านประธาน

"ท่านประธานคะ！ชายวันรุ่นคนนั้นที่ท่านสั่งให้ดิฉันจับตาดูมาที่บริษัทของเราค่ะ！"

สาวสวยคนนี้เป็นผู้ช่วยของท่านประธานเหมียวเผิงจวี หลิ่วเยว่เอ๋อร์

เมื่อสักครู่ตอนที่เห็นโจวเทียน เธอทั้งตื่นเต้นและดีใจ รีบมารายงานเหมียวเผิงจวี

"จริงหรอ？"

เหมียวเผิงจวีลุกขึ้นยืนพร้อมร้องออกมา ตื่นเต้นสุดๆ

เขาเป็นประธานของหวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนลในนาม แต่ก็เป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่งในตระกูลโจวแห่งเมืองปักกิ่ง

บริษัทนี้ความจริงแล้วเป็นธุรกิจของตระกูลโจว

ตอนที่โจวเทียนพบกับพ่อบ้านฉิว ผู้ติดตามคนหนึ่งก็ได้แอบถ่ายภาพของโจวเทียนเอาไว้

และเมื่อสักครู่ พ่อบ้านฉิวก็เพิ่งจะส่งรูปถ่ายของโจวเทียนมาให้ในโทรศัพท์ของเหมียวเผิงจวี

กำชับเหมียวเผิงจวีอีกว่า จะต้องดูแลคุณชายผู้สูงส่งคนนี้เป็นอย่างดี

แล้วเหมียวเผิงจวีจะนั่งติดเก้าอี้ได้อย่างไร คุณชายมาถึงที่นี่แล้ว นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้แสดงตัวตนที่ดีที่สุด！"ท่านอยู่ที่ไหน？"

"อยู่ที่แผนกบุคคลค่ะ"

"ไปเร็ว！"

เหมียวเผิงจวีโบกมือ รีบพาหลิ่วเยว่เอ๋อร์ออกไปอย่างรีบร้อน

……ภายในห้องทำงานผู้จัดการฝ่ายบุคคล

"เจียงเหว่ย นี่คือสามีของเพื่อนสนิทฉัน นายหางานให้เขาหน่อยได้มั้ย？"

เฉียนเสี่ยวเฟยยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง ชี้ไปที่โจวเทียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เอ่ยถามผู้จัดการฝ่ายบุคลลอย่างเจียงเหว่ย

เผชิญหน้ากับคุณชายเฉียน เจีงเหว่ยไม่กล้าเมินเฉย"คุณชายเฉียน คุณเองก็รู้นี่ครับว่ามีคนตั้งเท่าไหร่ที่แย่งกันเข้ามาทำงานในหวนยวี๋ ตอนนี้ไม่มีตำแหน่งว่างเลย "

"นายบอกว่าขาดพนักงานทำความสะอาดไม่ใช่หรอ？"

เฉียนเสี่ยวเฟยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และกระพริบตาให้เจียงเหว่ย

เจียงเหว่ยเองก็เป็นคนที่ฉลาด เข้าใจความหมายของเฉียนเสี่ยวเฟยทันที

คุณชายเฉียนต้องการจะหยามหน้าสามีของสาวงามคนนี้ หรือว่าคิดจะขุดจอบแย่งสาวงามคนนี้มาเป็นของตัวเองกันนะ？

ที่แท้ก็เป็นสาวงามสมบัติของชาติ……พอแอบลอบมองใบหน้าของหลี่รั่วเสวี่ย ภายในใจของเจียงเหว่ยก็ไม่ปกติ

ไอ้คนสารรูปธรรมดาๆกลับได้แต่งงามกับภรรยาใบหน้างดงามราวกับนางฟ้า ฟ้าไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย！"หึหึ ใช่แล้วขาดพนักงานทำความสะอาด แต่ว่ามันต้องล้างห้องน้ำนะ สามีเพื่อนคุณจะรับได้หรอ？"

เจียงเหว่ยใช้สายตายิ้มเหยียดหยามมองไปยังโจวเทียน

พอได้ยินดังนั้นหลี่รั่วเสวี่ยก็ขมวดคิ้ว สีหน้าของเธอกำลังร้อนระอุ

ลอบมองใบหน้าของโจวเทียนยังคงเฉยชาไม่ได้รู้สึกอะไร ทำให้หัวใจของเธอชาวาบ

เธอเกลียดสามีของตัวเอง ไร้ประโยชน์จริงๆ

คนอื่นเขาจะส่งตัวเองไปทำความสะอาดห้องน้ำอยู่แล้ว ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก？

พนักงานทำความสะอาดมันเป็นงานที่พวกลุงๆเขาทำกัน เห็นอยู่ชัดๆว่ากำลังดูถูกตัวเอง！นายเป็นผู้ชายจริงๆมั้ยเนี่ย！

"คุณน้าคิดว่ายังไงครับ หวนยวี๋อินเตอเนชั่นแนลนี่เขายากมากเลยนะครับ？"

เฉียนเสี่ยวเฟยทำสีหน้าลำบากใจเอ่ยถามจางซูยวิ๋น

จางซูยวิ๋นก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเข้าท่า แต่ก็ยังเอ่ยไปว่า："หมอนี่ก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ทำงานสักหน่อยก็ยังดี ดีกกว่าอยู่แต่บ้านให้เพื่อนบ้านเขาหัวเราะเยาะ"

"ไง พนักงานทำความสะอาดแกทำได้มั้ย？อยู่บ้านก็เก็บกวาดบ้านได้ไม่ใช่หรอ？"

จางซูยวิ๋นเอ่ยถามโจวเทียนอย่างไม่สบอารมณ์

"ลูกเขยทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาด แม่รู้สึกมีหน้ามีตามากใช่มั้ยครับ"

โจวเทียนเอ่ย

"แก……"จางซูยวิ๋นชะงัก พูดอะไรไม่ออกชั่วคราว

"มีคนบางคนเป็นพวกหน้าหนาครับ เพราะถึงยังไงก็มีเมียคอยเลี้ยงดูอยู่แล้ว เขาไม่มีทางก้าวหน้าไปกว่านี้"

เฉียนเสี่ยวเฟยพิงพนักเก้าอี้"นายมันเป็นพวกเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงใจภรรยาถ้าฉันเป็นแบบนาย งานอะไรฉันก็จะทำ ขอเพียงแค่สามารถแบ่งเบาภาระของรั่วเสวี่ย"

"นั่นน่ะสิ อย่าทำตัวสูงส่งนักเลย ในหวนยวี๋อินเตอร์เนชั่นแนล ถึงจะเป็นแค่พนักงานทำความสะอาดก็มีอนาคต ส่วนเรื่องสวัสดิการ เห็นแก่หน้าคุณชายเฉียน ฉันจะเพิ่มให้นายอีก500หยวน เงินเดิอนสามพันเป็นไง？"

เจียงเหว่ยมองหน้าโจวเทียนด้วยรอยยิ้มแดกดัน "นายต้องของคุณคุณชายเฉียนกับภรรยานะ ไม่อย่างนั้นแม้แต่ห้องน้ำก็คงไม่ได้ล้าง……""เจียงเหว่ย！นายใจกล้าดีนี่！"

ตอนนั้นเอง เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนก็ดังขึ้นมา

จากนั้นประตูที่แง้มไว้ ก็ถูกถีบออก