บทที่ 6 ใครบอกว่าฉันซื้อไม่ไหว

"นายเองหรอ？"

เฉียนเสี่ยวเฟยจ้องหน้าโจวเทียนอย่างประหลาดใจ

"ใช่ฉันเอง"

โจวเทียนมองหน้าเฉียนเสี่ยวเฟย

สำหรับเฉียนเสี่ยวเฟย โจวเทียนมองเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

ไอ้เวรนี่มันมีแผนกับหลี่รั่วเสวี่ย มันหยามขีดความอดทนต่ำสุดของเขาไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เฉียนเสี่ยวเฟยยังหน้าด้านไร้ยางอายยกความดีความชอบของคนอื่นว่าเป็นของตัวเอง หน้าหนาผิดปกติสินะ

"เหอะๆ สมัยนี้มีแต่เรื่องแปลกๆนะครับ ไม่ว่าจะคนชนชั้นไหนก็กล้าเดินเข้ามาในร้านทอง สถานที่แบบนี้นายจ่ายไหวหรือไง？"

เฉียนเสี่ยวเฟยมองโจวเทียนอย่างดูถูกเหยียดหยาม เขารู้สึกว่ามันตลกเป็นบ้า

คนจนๆอย่างโจวเทียน ไม่ควรมาปรากฎตัวในสถานที่แบบนี้

"นั่นน่ะสิ แกซื้อไม่ไหว แล้วมาที่นี่ทำไมหะ？"

จางซูยวิ๋นจ้องหน้าโจวเทียนพลางเอ่ยถาม

ซื้อไม่ไหว？

โจวเทียนหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

พนักงานสาวที่คอยให้คำแนะนำจางซูยวิ๋น มองสำรวจโจวเทียนตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางเบ้ปากคว่ำ

ยิ่งจนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเสแสร้งมากขึ้นเท่านั้น เพื่อปกปิดปมด้อยในเนื้อแท้

สร้อยคอแปดหมื่นว่า เขายังกล้ามาพูดว่าไม่แพงมาก ขี้โม้ชะมัด

"คุณผู้ชายคะ กรุณาอย่ามารบกวนการเลือกสินค้าของลูกค้าร้านเราด้วยค่ะ"

พนักงานสาวมองโจวเทียนอย่างดูถูก แม้ว่าปากจะพูดอย่างสุภาพ แต่ภายในใจกลับดูถูกเหยียดหยามสุดๆ

"ได้ยินมั้ย ซื้อไม่ไหวก็ไสหัวไปไกลๆ อย่ามาวุ่นวายฉันกับคุณน้าเลือกเครื่องประดับ"

เฉียนเสี่ยวเฟยก็ถือโอกาสหัวเราะเยาะ

โจวเทียนไม่ได้สนใจเฉียนเสี่ยวเฟย เอ่ยกับพนักงานสาวคนนั้น"เครื่องประดับในตู้ อันไหนแพงที่สุด？"

ภายในใจของพนักงานสาวยิ่งดูถูกโจวเทียนเข้าไปใหญ่ พวกขี้อวดแบบนี้เธอเห็นมาเยอะแล้ว ทำเป็นมาดูแล้วก็ไม่ซื้อ น่ารำคาญที่สุด

"ก็สร้อยคอเพชรเส้นนี้แหละค่ะ ผลิตจากอิตาลี มูลค่ากว่า86,000หยวน"

พนักงานสาวเอ่ยแนะนำอย่างรำคาญ

"สวยมาก ห่อเลย ผมซื้อเส้นนี้"

โจวเทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

อะไรนะ？

พวักงานสาวสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า เธอขายเครื่องประดับมาปีกว่า นี่เป็นครังแรกที่เจอลูกค้าตรงไปตรงมาแบบนี้！

ซื้อเครื่องประดับราคาแพงขนาดนี้ ชิลราวกับกำลังซื้อผักกะหล่ำปลีในตลาด

ดูเหมือนเมื่อครู่เธอจะตาถั่วไป ที่แท้คุณผู้ชายท่านนี้เป็นคนรวยที่ไม่ชอบเปิดเผยตัวตนสินะ

พนักงานสาวตื่นเต้นมาก สร้อยคอเส้นละแปดหมื่นกว่า ได้ค่าคอมมิชชั่นไม่น้อยเลย

"คุณผู้ชายนี่ตาถึงจริงๆเลยนะคะ สร้อยเส้นนี้ควรค่าแก่การซื้อให้คนรักมากเลยค่ะ แสดงถึงรักแท้อันบริสุทธิ์！"

ดวงตาของพนักงานสาวเปล่งประกาย มองโจวเทียนดวงแววตาชื่นชม

โจวเทียนได้ยินดังนั้นก็ใจเต้น

แต่งงานกับหลี่รั่วเสวี่ยมาสามปีเขาไม่เคยซื้ออะไรเป็นของขวัญให้เธอเลย

ตอนนี้เขาคงต้องชดเชยให้เธอสักหน่อย

"เฮ้ย นายอย่ามาขายหน้าแถวนี้เลยว่ะ ถ้านายซื้อสร้อยเส้นนี้ไหวฉันจะตบหน้าตัวเองเลย"

เฉียนเสี่ยวเฟยเอ่ยกับโจวเทียนพร้อมกับหัวเราะชอบใจ

โจวเทียนเหลือบมองเฉียนเสี่ยวเฟย"ฉันจะทำให้นายสมพรปาก"

"ก่อนออกจากบ้านแกกินยาผิดมาหรือไง？ยังมาทำเรื่องบ้าๆที่นี่อีก！"

จางซูยวิ๋นเอ่ยอย่างโมโหพร้อมกับตำหนิโจวเทียน

"ผมทำอะไร？"

"ยังมาถามแกทำอะไร เห็นอยู่ชัดๆว่าแกซื้อไม่ไหวยังมาอวดรวยอีก！แกจะทำให้พนักงานเขาเสียเวลาทำไม？"

จางวูยวิ๋นเอ่ยอย่างโมโห

"หึหึ ผมไม่ได้อวดรวยจริงๆ"

โจวเทียนยิ้ม

พอเห็นว่าโจวเทียนยังกล้าต่อปากต่อคำ จ่างซูยวิ๋นก็ยิ่งโมโห

"ไม่ต้องพูด ยังไงแกก็ซื้อไม่ไหว และถึง่อให้แกซื้อสร้อยเพชรเส้นนั้นให้ฉัน มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมองแกดีขึ้นหรอกนะ แกอย่าพยายามเลยมันเสียเปล่า เหอะ！"

จางซูยวิ๋นกอดอกเอ่ยประชดโจวเทียน

พอโจวเทียนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขมขื่น จางซูยวิ๋นเกลียดเขาขนาดนี้เชียวหรอ！

"แม่อย่าคิดเยอะครับ ผมไม่ได้ซื้อสร้อยเส้นนี้ให้แม่"

โจวเทียนไม่ได้สนใจจางซูยวิ๋นอีก เดินตรงไปที่เค้าท์เตอร์ชำระเงิน

"แก！"

ทำเอาจางซูยวิ๋นโกรธจนเกือบจะกระโดด โวยวายเสียนานที่แท้เธอก็เข้าข้างตัวเอง คิดว่าโจวเทียนอยากจะเอาใจหล่อน

คนรอบข้างพอเห็นจางซูยวิ๋นเป็นฝ่ายแพ้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

จางซูยวิ๋นหน้าแดงไปหมด ทั้งอับอายทั้งโมโห

"หึหึ คุณน้าอย่าโมโหไปเลยครับ ดูศิว่ามันจะแสดงได้อีกนานเท่าไหร่"

เฉียนเสี่ยวเฟยเอ่ยไปยิ้มไป

"จ้ะ！"

จางวูยวิ๋นพยักหน้า เธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน อยากจะเห็นตอนไอ้โจวเทียนมันจ่ายเงิน ว่ามันจะขายหน้าคนอื่นเขายังไง

"คุณผู้ชายจะชำระผ่านบัตรเครดิตหรือใช้เงินสดคะ？"

"รูดบัตร"

โจวเทียนส่งบัตรแบล็กการ์ดที่พ่อบ้านฉิวให้เขามา

พนักงานเก็บเงินมองบัตรใบนี้อย่างแปลกใจ มึนงงไปชั่วขณะ

เพราะว่าบัตรแปลกๆแบบนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณผู้ชายคะ กรุณากดรหัสค่ะ"

พนักงานเก็บเงินเอ่ย

พอโจวเทียนกดรหัส หน้าจอกลับแสดงว่าการชำระเงินล้มเหลว

เป็นไปได้ยังไง？

โจวเทียนหวั่นใจขึ้นมาทันที

"คุณผู้ชายคะ แถบแม่เหล็กของบัตรมีปัญหา บัตรนี้ใช้ไม่ได้ค่ะ"

พนักงานเก็บเงินกลอกตามองโจวเทียนอย่างอารมณ์ไม่ดี ภายในใจก็คิดว่าผู้ชายคนนี้อวดรวยจริงๆด้วย

"อ่อ เป็นไปได้"

โจวเทียนพยักหน้า นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร กลับไปทำบัตรใหม่ที่ธนาคารก็ได้ แล้วค่อยโอนเงินมาให้แค่นั้นก็จบ

"ฮ่าฮ่าาา ตลกจนเจ็บท้องเลยโว้ยย ไปเอาบัตรของเล่นจากถังขยะที่ไหนมาล่ะ？"

เฉียนเสี่ยวเฟยยืนกุมท้องหัวเราะชอบใจ

จางซูยวิ๋นไม่รู้สึกแปลกใจ ลูกเขยเธอฐานะเป็นยังไงเธอรู้ชัดแจ่มแจ้ง

พนักงานสาวคนนั้นมองโจวเทียนอย่างโมโห สีหน้าไม่น่าดูเอาเสียเลย

ตอนแรกคิดว่าได้พบกับลูกค้าใหญ่ วุ่นวายตั้งนานที่แท้ก็แค่เรื่องเพ้อเจ้อ

"รปภ. มาเอาตัวไอ้คนก่อเรื่องนี่ออกไปที！"

พนักงานสาวชี้มาที่โจวเทียนพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

รปภ.ที่อยู่หน้าประตูเดินตรงมาทางโจวเทียน

"เราไปกันดีกว่าครับคุณน้า เราจะได้ไม่ต้องตามเช็ดตามล้างเรื่องของมัน"

เฉียนเสี่ยวเฟยเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

"ไปจ้ะ"

จางวูยวิ๋นเอ่ยตอบรับก่อนจะเดินออกจากร้านเครื่องประดับไปกับเฉียนเสี่ยวเฟย

เธอไม่อยากจะอยู่ขายหน้าไปกับโจวเทียน ต่อให้ไอ้โจวเทียนโดนรปภ.กระทืบก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

"ไม่มีเงินแล้วยังจะซื้อ อยู่บ้านดีๆไม่ได้หรือไง จะออกมาก่อเรื่องทำไมกัน？"

พนักงานสาวพารปภ.เดินมาตรงหน้าโจวเทียนเพื่อจะไล่

"ผมไม่ได้มาก่อเรื่องวุ่นวาย บัตรแค่แถบเหล็กมีปัญหา"

โจวเทียนเองก็จนปัญญา เวลาสำคัญบัตรก็ดันมามีปัญหา

"บัตรของคุณไม่ใช่บัตรจากธนาคารด้วยซ้ำ บัตรธนาคารมีแบบนี้ที่ไหนกัน？"

พนักงานสาวคว้าบัตรของโจวเทียนมาพร้อมกับเอ่ยอย่างโมโห

"เกิดอะไรขึ้น？"

ตอนนั้นเอง ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงก็เดินออกมาดู

"เถ้าแก่คะ หมอนี่มาซื้อสร้อยแต่ไม่มีเงินจ่าย เอาบัตรปลอมมาก่อเรื่องวุ่นวาย"

พนักงานสาวเอ่ยอย่างโมโห

เถ้าแก่ร้านทองมองไปยังบัตรธนาคารของโจวเทียน ก็หายใจอย่างตะลึง อดไม่ได้ที่จะแอบสำรวจมองโจวเทียน

เถ้าแก่คนนี้พอเจอคนระดับโลกมามาก เขามองออกว่าบัตรใบนี้ของโจวเทียน เป็นของตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศ เป็นบัตรที่ทำขึ้นมาเองโดยเฉพาะของตระกูลโจวแห่งเมืองปักกิ่ง！

ไอ้หนุ่มคนนี้ เป็นคนของตระกูลโจวหรือ？

เถ้าแก่ร้านทองตกใจ และก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

หากได้ผูกมิตรกับชายหนุ่มคนนี้ ต่อไปหากได้ร่วมมือกับตระกูลโจวเล็กๆน้อยๆ ก็รวยแน่นอน

"เธอหุบปากไปซะ！"

เถ้าแก่ร้านทองเอ่ยขัดพนักงานสาว

"เถ้าแก่……"

พนักงานสาวงงไปเลย

"คุณผู้ชายครับ เก็บบัตรของคุณไปเลยครับ ผมยกสร้อยเพชรเส้นนี้ให้ พวกเราผูกมิตรกันสักหน่อยดีมั้ยครับ？"

เถ้าแก่ร้านทองยื่นบัตรธนาคารและสร้อยเพชรให้โจวเทียนและกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

โจวเทียนชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าทำไมเถ้าแก่ร้านทองถึงทำแบบนี้

"ไม่จำเป็นหรอกครับ พรุ่งนี้ผมค่อยมาซื้อสร้อยคอเส้นนี้แล้วกัน"

โจวเทียนพูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปจากร้านทอง

คนในร้านทองทั้งหมดต่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าเถ้าแก่บ้าไปแล้วหรือโจวเทียนเป็นคนใหญ่คนโตจริงๆ ถึงทำให้เถ้าแก่ร้านทองเป็นแบบนี้ได้

"เถ้าแก่ให้ความสำคัญกับนายกระจอกนั่นเกินไปหรือเปล่าคะ？"

พนักงานสาวสงสัยมากเอ่ยถามเถ้าแก่ร้านทองอย่างไม่เข้าใจ

"เธอจะไปรู้อะไร！"

เถ้าแก่ร้านทองเอ่ยจากนั้นก็ตบอกตัวเอง"โถ่ ลืมถามช่องทางติดต่อคุณผู้ชายท่านนั้นเอาไว้เลย"

"ไม่เป็นไรค่ะเถ้าแก่ ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะเป็นลูกเขยของคุณจางซูยวิ๋น คุณจางซูยวิ๋นเป็นลูกค้าเก่าของเรา ฉันรู้ที่อยู่บ้านเธอค่ะ"

พนักงานสาวเอ่ย

"งั้นหรอ？งั้นก็ดีเลย เธอรีบไปบ้านเธอนะ เอาสร้อยเส้นนี้ไปส่งซะ！"

เถ้าแก่ร้านทองเอ่ยอย่างตื่นเต้น

"……"

พนักงานสาวแปลกใจมาก อดไม่ได้ที่จะมองตามโจวเทียนที่เดินออกไปไกล รู้สึกแปลกใจกับโจวเทียนมาก

……

หลังจากโจวเทียนเดินออกมาจากร้านทอง ก็ไม่ได้กลับบ้านทันที เขาเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างนอกสักพัก

รอจนกระทั่งหลี่รั่วเสวี่ยเลิกงาน โจวเทียนก็ขับรถไปที่บริษัทเยวี่ยนต๋าเพื่อรับหลี่รั่วเสวี่ย

"จางหย่าลี่ไม่ได้หาเรื่องคุณอีกใช่มั้ย？"

โจวเทียนขับรถไปพร้อมกับเอ่ยถาม

วันนี้หลี่รั่วเสวี่ยอารมณ์ค่อนข้างดี จางหย่าลี่ที่คอยรังแกเธอมาตลอด วันนี้อยู่ๆก็มาขอโทษเธอ มันเกินความคาดหมายของเธอจริงๆ

"อื้ม ไม่ใช่แค่ไม่มาหาเรื่องอีกนะ เธอมาขอโทษฉันด้วยแหนะ"

หลี่รั่วเสวี่ยเอ่ยตอบเบาๆ

"ถ้างั้นก็ดี"

โจวเทียนยิ้มบางๆไม่ได้พูดอะไร

พอเดินเข้าประตูบ้านมา จางซูยิ้มก็หน้ายิ้มแย้มเอ่ยกับหลี่รั่วเสวี่ยอย่างดีใจ："รั่วเสวี่ย คืนนี้เราไม่ต้องกินข้าวที่บ้านนะ นัดคุณชายเฉียนออกไปกินข้าวข้าวนอกซะ！"

"ทำไมคะ？"

หลี่รั่วเสวี่ยงงงวย

"ก็ต้องขอบคุณคนอื่นต่อหน้าเขาสักหน่อยสิ คุณชายเฉียนเป็นคนช่วยเราไว้ เจ้านายเราถึงได้มาขอโทษ ต่อไปเราจะได้ทำงานที่บรืษัทอย่างราบรื่น"

จางซูยวิ๋นเอ่ยไปยิ้มไป

"แม่……"

หลี่รั่วเสวี่ยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูด เธอเกลียดเฉียนเสี่ยวเฟย แต่เธอก็เชื่อว่าเฉียนเสี่ยวเฟยช่วยเธอในครั้งนี้ เพราะเฉียนเสี่ยวเฟยรับปปากมาตลอดว่าจะช่วยเธอ

พอโจวเทียนเ็นแบบนี้ เขาก็อยากจะอาเจียนเป็นเลือด เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาเป็นคนขอให้เหมียวเผิงจวีช่วย ทำไมกลายเป็นความดีความชอบของเฉียนเสี่ยวเฟยไปได้？

"แม่ครับ จริงๆแล้วเรื่องนี้ผมเป็นคนช่วยรั่วเสวี่ยเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้เฉียนเสี่ยวเฟยนั่นเลย！"

โจวเทียนอดไม่ได้ที่จะพูด

"อะไรนะ？"

จางซูยวิ๋นโมโหจนกัดฟัน "ไอ้โจวเทียนเอ้ยย ทำไมแกถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้！"

"แกจะไปมีความสามารถอะไรที่ไหนกัน？โกหกยังไม่ได้เลย"

"อีกอย่าง เถ้าแก่ร้านทองคนนั้น ให้คนมาส่งสร้อยเพชรเส้นนี้โดยเฉพาะเลยนะ หรือแกจะบอกว่าสร้อยเส้นนี้แกเป็นคนให้ร้านทองมาส่งให้？"