บทที่ 8 ไม่ช้าก็เร็วฉันจะจัดการแก

"เด็กดี ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้าเถอะ แต่งตัวสวยๆนะ รถของคุณชายเฉียนจอดรอลูกอยู่ที่ชั้นล่าง"

จางซูยวิ๋นเอ่ยเร่งหลี่รั่วเสวี่ย

หลี่รั่วเสวี่ยรู้สึกรำคาญใจมาก เธอรู้ดีว่าเฉียนเสี่ยวเฟยกำลังคิดจะทำอะไร

พอมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นเฉียนเสี่ยวเฟยยืนอย่างสง่างามอยู่หน้ารถ BMW พร้อมช่อดอกไม้ในมือ เขากำลังเงยหน้าขึ้นมอง

"แม่คะ หนูเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วการไปเดทกับผู้ชายคนอื่นมันเข้าท่างั้นหรอ"

หลี่รั่วเสวี่ยกล่าว

"เรากับไอ้โจวเทียนถือเป็นสามีภรรยากันด้วยเหรอ？อย่าโกหกแม่ เราไม่เคยปล่อยให้มันแตะเนื้อต้องตัวเลยด้วยซ้ำ ถูกมั้ย?"

จางซูยวิ๋นเบ้ริมฝีปากของเธอและถามหลี่รั่วเสวี่ย

หลี่รั่วเสวี่ยก้มหน้า

"รั่วเสวี่ย ลูกยังเด็ก หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แม่ไม่อยากเห็นลูกต้องมาเสียอนาคตกับไอ้โจวเทียน ถ้าใช้ชีวิตอยู่กับไอ้คนไม่มีอนาคตอย่างมันชาตินี้ก็จบกันพอดี!"

"แม่ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ หนูยอมรับชะตากรรมของตัวเองนานแล้ว"

"เราไม่ให้แม่พูดแม่ก็จะพูด บ้านของคุณชายเฉียนเขาร่ำรวยมีเงินทอง เมื่อวานซื้อสร้อยข้อมือให้แม่แถมยังสั่งให้ร้านทองส่งสร้อยเพชรนี้มาให้แม่ เขาลงทุนขนาดไหนดูสิ!"

"นอกจากนี้ เจ้านายของเราไม่กล้ามาหาเรื่องลูกอีก ก็ต้องขอบคุณคุณชายเฉียนเขาไม่ใช่หรอ？เราก็ไปกินข้าวเป็นเพื่อนเขาสักมื้อ แล้วก็ดูๆกันไปว่าเราเหมาะสมกันมั้ย ... "

จางซูยวิ๋นเอ่ยโน้มน้าว

"แม่คืนเครื่องประดับให้เขาไป เรื่องของหนูกับเขามันเป็นไปไม่ได้"

หลี่รั่วเสวี่ยกล่าวอย่างจริงจัง

"เราอยากจะทำให้แม่โมโหนักใช่มั้ย!"

จางซูยวิ๋นรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาและทันใดนั้นเธอก็เอามือกุมหน้าอกและกำลังจะล้มลง

"แม่!"

หลี่รั่วเสวี่ยตื่นตระหนกและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อประคองจางซูยวิ๋น

หลี่รั่วซือที่อยู่ในห้องก็วิ่งออกมาหลังจากได้ยินเสียง มาช่วยหลี่รั่วเสวี่ยประคองจางซูยวิ๋น

"ถ้าเรายังไม่เชื่อฟังแม่ แม่ก็คงต้องเข้าโรงพยาบาล ... "

จางซูยวิ๋นกล่าวอย่างอ่อนแรง

หลี่รั่วเสวี่ยสับสนมาก เธอกลัวว่าจางซูยวิ๋นจะอาการกำเริบจริงๆดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพยักหน้า

"แม่ไม่ต้องตื่นเต้นหนูจะลงไปชั้นล่างเดี๋ยวนี้"

"ไปเร็ว ๆ"

จางซูยวิ๋นกุมหน้าอกของเธอ

"รั่วซือดูแลแม่ให้ดีนะ"

หลี่รั่วเสวี่ยเอ่ยกำชับจากนั้นก็ออกไป

พอเห็นหลี่รั่วเสวี่ยเดินออกไป จางซูยวิ๋นก็ผยรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเธอ

"หึหึ แค่นี้ก็เรียบร้อย แผนขั่นแรกสำเร็จ"

จางซูยวิ๋นยืนตัวตรงยักคิ้วหลิ่ตาด้วยความดีใจ

"แม่ไม่เป็นไรหรอ？"

หลี่รั่วซือตกตะลึง วุ่นวายมาตั้งนานที่แท้เมื่อกี้นี้แม่แค่แกล้งทำหรอกหรอ?

"ไม่เป็นไร แม่แค่แสดงละครให้พี่สาวแกดู"

จางซูยวิ๋นภูมิใจมาก

"แม่นี่สุดยอดจริงๆเลยนะ แม้ว่าพี่เขยหนูจะไร้ประโยชน์ แต่แม่ก็ไม่ควรทำแบบนี้นะ"

หลี่รั่วซือกล่าว

"ฉันทำแบบนี้แล้วมันทำไม？หึ พี่สาวแกยังสาวยังแส้แถมหน้าตาก็สวย ทำไมไม่หาคนที่มีเงินล่ะ？มาอยู่กับไอ้กระจอกโจวเทียนทำไม ฉันเห็นแล้วก็โมโห!"

จางซูยวิ๋นตะคอกด้วยความโกรธและหมุนตัวกลับไปที่ห้อง

สิบนาทีต่อมาโจวเทียนเข้ามาในบ้าน

เขาไม่รู้ว่าหลี่รั่วเสวี่ยถูกบังคับให้ไปเดทกับเฉียนเสี่ยวเฟย

ทันทีที่เข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็เห็นหลี่รั่วซือกำลังเล่นTiktokอยู่บนโซฟา

หลี่รั่วซือเห็นว่าโจวเทียนกลับมาแล้ว ก็จ้องมองไปที่โจวเทียนสักพักแล้วพูดว่า "พี่เขยมีแสงสีเขียวที่หน้าผากของนายอะ"

"อะไรนะ?"

โจวเทียนตกใจและส่องในกระจก

"ไม่ต้องมองแล้ว ไปหาพี่สาวฉันเถอะ ไม่งั้นนายจะถูกสวมเขาเอาเร็วๆนี้"

หลี่รั่วสือฮึมฮัมอย่างอารมณ์ไม่ดี

แม้ว่าสาวน้อยจะดูถูกโจวเทียน แต่พวกเธอก็อยู่ด้วยกันมาสามสี่ปีแล้ว

หลี่รั่วซือไม่ชอบลูกเศรษฐีอย่างเฉียนเสี่ยวเฟย หลี่รั่วซือไม่ได้รู้สึกดีด้วย

ในทางตรงกันข้ามหลี่รั่วซือรู้สึกว่าเธอค่อนข้างจะยอมรับโจวเทียนมากกว่าเฉียนเสี่ยวเฟย

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะช่วยโจวเทียน

"พี่สาวเราไปไหน？"

โจวเทียนรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดี

"ถูกเฉียนเสี่ยวเฟยขับรถมารับไปแล้ว ฉันโทรไปถามแล้ว พี่อยู่ร้านอาหารคู่รักน่ะ"

หลี่รั่วซือเอ่ย

"ขอบใจมาก"

หลังจากโจวเทียนพูดจบเขาก็รีบออกจากบ้าน

ภรรยาของตัวเองไปเดทกับคนอื่น ต่อให้เป็นผู้ชายก็รับไม่ได้

นี่เป็นจังหวะที่ถูกสวมเขาแน่ๆ

เมื่อเขาลงไปชั้นล่างโจวเทียนก็ขึ้นรถและตรงไปที่ร้านอาหารคู่รัก

ร้านอาหารแห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านที่เจริญใจกลางเมือง

โจวเทียนจอดรถ BYD คันเก่าที่ทางเข้าร้านอาหารและรีบเข้าไปในร้านอาหาร

ร้านอาหารมีสองชั้น ชั้น 1 เป็นสถานที่รับประทานอาหารธรรมดามีหนุ่มสาวหลายคู่นั่งรับประทานอาหารที่นี่แต่ละโต๊ะเสิร์ฟโดยบริกรเฉพาะ

โ๗วเทียนมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นหลี่รั่วเสวี่ย

"คุณผู้ชายครับ ต้องการจะใช้บริการหรือครับ?"

ตอนนั้นเองก็ชายสวมแว่นตาเดินเข้าไปใกล้โจวเทียน

เขาพูดอย่างสุภาพมาก แต่น้ำเสียงของเขาเย็นชา

ชายสวมแว่นตาเป็นหัวหน้าคนงานของร้านอาหารแห่งนี้ เขาเห็นนานแล้วว่าโจวเทียนขับรถ BYD ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าโจวเทียนจะกินที่นี่ได้

การบริโภคขั้นต่ำของที่นี่คือมากกว่าหนึ่งพันหยวน ขับรถBYDเก่าๆจะมีปัญญาจ่ายค่าอาหารที่นี่หรอ?

ชายสวมแว่นแอบขบขันอย่างเงียบๆ

" ฉันมาตามหาคน"

โจวเทียนรู้สึกกังวลและถามต่อว่า "มีแขกอยู่บนชั้นสองด้วยหรือเปล่า?"

พอชายสวมแว่นได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็นิ่งขรึม

"คุณชายเฉียนจองชั้นสองไว้ ท่านกำลังทานอาหารกับผู้หญิงของท่าน ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่คุณกำลังมองหาที่นี่ ออกไปกันเถอะ"

ชายสวมแว่นตาโบกมือไล่โจวเทียนราวกับไล่ขอทาน

โจวเทียนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคุลกคลีกับชายสวมแว่นตา เขากังวลว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับรั่วเสวี่ย เขาจึงรีบวิ่งไปที่ชั้นสอง

"เฮ้ยๆ นายทำอะไรน่ะ!"

ชายสวมแว่นตารีบหยุดโจวเทียน

"ออกไปให้พ้น คนที่ฉันกำลังมองหาคือคุณชายเฉียน!"

โจวเทียนตะคอก

"นายไม่ดูสารรูปตัวเองหน่อยหรือไง คุณชายเฉียนจะมารู้จักคนอย่างนายได้ยังไง?"

ชายสวมแว่นตาเบ้ปากของเขาและมองสารรูปของโจวเทียนตั้งแต่หัวจรดเท้า

โจวเทียนไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับเขา เขาก็ผลักชายคนนั้นออกไปและเดินขึ้นไปชั้นบน

"รปภ. จับมันเร็ว!"

ชายสวมแว่นตาโกรธมากและโบกมือเรียกรปภ.ของร้านอาหาร

รปภ.ภายในรีบวิ่งขึ้นไปคว้าโจวเทียนสองคนบิดแขนและคนหนึ่งดึงเสื้อผ้าของโจวเทียน

ชายสวมแว่นตาเดินจ้องมองมาพร้อมกับดวงตาสามเหลี่ยมของเขา ชี้นิ้วไปที่จมูกของโจวเทียนและพูดว่า: "ไอ้บ้านี่ ที่นี่คือที่ที่แกจะบุกเข้ามาได้งั้นหรอ รบกวนเวลาทานอาหารของคุณชาย แกรับผิดชอบไหวหรือไง?"

โจวเทียนเกลียดที่คนอื่นชี้หน้าเขามากที่สุด แต่เขาเขาโดนล็อกแขนไว้ขยับตัวไม่ได้ รู้สึกอับอายนิดหน่อย

"โอ้โห หาที่นี่เจอด้วยหรอเนี่ย？"

ในขณะนี้เฉียนเสี่ยวเฟยที่ได้ยินการเคลื่อนไหว ก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

พอห็นโจวเทียนถูกรปภ.จับตัวไว้ เฉียนเสี่ยวเฟยก็รู้สึกชอบใจ

พอดีเลยจะได้ให้หลี่รั่วเสวี่ยเห็น ความน่าอายขายขี้หน้าของสามีไร้ประโยชน์ของเธอ เหอะๆ!

หลี่รั่วเสวี่ยเองก็กำลังเดินลงมาในเวลาเดียวกัน เธอถูกบังคับให้ออกมากินข้าวกับเฉียนเสี่ยวเฟย ซึ่งเป็นการทรมานสำหรับเธอ

แต่เธอไม่มีทางเลือกเพราะจางซูยวิ๋นกำลังอาการกำเริบ ...

เธอประหลาดใจมากที่โจวเทียนหาที่นี่เจอ

เธออยากจะให้รปภ.ปล่อยโจวเทียนออกไป ตอนนั้นเองชายสวมแว่นตาก็เอ่ย

"คุณชายเฉียน ไอ้คนนี้บอกว่ามันมาหาคุณชาย ท่านรู้จักมันไหมครับ"

เฉียนเสี่ยวเฟยเยาะเย้ย"รู้จัก แต่มันมาที่นี่เพื่อมาหาเรื่องฉัน คุณช่วยไล่มันออกไปที"

พอชายสวมแว่นตาได้ยินดังนั้นเขาจึงพูดกับรปภทั้งสามว่า: "โยนไอ้คนนี้ออกไป หาที่ที่ไม่มีใครอยู่ต้อนรับมันสักหน่อย!"

หลี่รั่วเสวี่ยรู้สึกกระวนกระวายเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น นี่กำลังจะซ้อมโจวเทียนน่ะสิ

"เฉียนเสี่ยวเฟย นายทำเกินไปแล้ว!"

หลี่รั่วเสวี่ยกล่าวอย่างร้อนใจ

เฉียนเสี่ยวเฟยยิ้ม"รั่วเสวี่ย ฉันแค่ปล่อยให้พวกเขาไล่ขยะแบบนี้ออกไป จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเรา มันไม่มากเกินไปหรอก"

พูดไปเฉียนเสี่ยวเฟยก็เดินไปหาโจวเทียนและหัวเราะเบา ๆ : "ไอ้กระจอก แกไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก"

"เฉียนเสี่ยวเฟย ไม่ช้าก็เร็วฉันจะจัดการแกแน่ จำคำพูดของฉันไว้"

โจวเทียนกล่าว

ในใจของเขา เขาได้บันทึกบัญชีแค้นนี้ไว้แล้ว

"ฮ่า ๆไร้สาระสิ้นดี"

เฉียนเสี่ยวเฟยยิ้มอย่างมีความสุข พูดกับชายที่สวมแว่นตาและรปภ.: "บอกความลับให้พวกนายอย่าง ไอ้กระจอกนี่มันเกาะเมียกิน แล้วยังบอกว่าจะจัดการฉัน พวกนายว่าตลกมั้ย?"

" ฮ่าฮ่าฮ่า ... "

"ที่แท้ก็พวกขอทานหรอครับเนี่ย ฮ่า ๆ "

"เอาล่ะๆเอาไอ้กระจอกนี่ออกไปสั่งสอนสักหน่อย ให้มันรู้ว่าผลลัพธ์ของการหาเรื่องคุณชายเฉียนเป็นยังไง"

ชายสวมแว่นตาเอ่ยออกคำสั่งกับรปภ.เพื่อเอาใจเฉียนเสี่ยวเฟย ชาวสวมแว่นตาทุ่มเทอย่างสุดความสามารถ

"เฉียนเสี่ยวเฟย นายรีบให้พวกเขาปล่อยเขาไป!"

หลี่รั่วเสวี่ยกังวลมากจนไม่รู้จะทำอย่างไร

"ไม่เป็นไรหรอกรั่วเสวี่ย ไม่ได้กะเอาตาย เรากลับไปกินข้าวกันเถอะ"

เฉียนเสี่ยวเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มดึงแขนของหลี่รั่วเสวี่ยให้ขึ้นไปชั้นบน

พอเห็นเฉียนเสี่ยวเฟยกล้าที่จะลากหลี่รั่วเสวี่ย โจวเทียนก็ทนไม่ได้

ความโมโหของมนุษย์นั้นน่าทึ่งภายใต้ความโกรธของเขา เขาดิ้นรนจนหลุดพ้นออกจากรปภ.ทั้งสามคน พุ่งไปยังด้านหลังของเฉียนเสี่ยวเฟย

ปึง!

ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว เฉียนเสี่ยวเฟยถูกเตะลงไปที่พื้น

"เชี้ย!"

เฉียนเสี่ยวเฟยล้มหน้าคะมำ

พอหันกลับมามอง ที่แท้โจวเทียนเองที่เป็นคนเตะ เฉียนเสี่ยวเฟยโกรธมากจนตะโกนเรียกชายสวมแว่นตาว่า "อัดมันซะ!"

"ได้ครับคุณชายเฉียน!"

ชายสวมแว่นตาม้วนแขนเสื้อขึ้นและรีบไปหาโจวเทียน

ทันทีที่เขากำลังจะชกหมัดคอเสื้อของชายแว่นก็ถูกคว้าจากด้านหลัง

พอชายสวมแว่นตาหันหน้ามาคนข้างหลังก็ตบหน้าอ้วนๆของเขาสองที!

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

การตบสองครั้งนั้นรุนแรงพอสมควร แว่นตาโดนตบจนกระเด็นไป!

ทันทีที่คน ๆ นี้ปรากฏตัวทั้งร้านก็เงียบ

รปภ.ทั้งสามยืนอยู่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

โจวเทียนรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นคนๆนี้

ทำไมเป็นเขา?