บทที่ 8 ทำให้'สวรรค์'แปดเปื้อน

เมื่อใกล้ค่ำ บ้านหลายหลังในย่านใจกลางเมืองเจียงหลิงก็สว่างไสวและวุ่นวาย

ชู่หยวนเฟิงนั่งอยู่หลังรถที่หรูหราและกว้างขวางและกำลังต้มชาอยู่ในหม้อ เทน้ำ และกลิ่นหอมของชาก็ออกมา

สายตาคู่หนึ่งที่มีแสงเย็นคมราวกับมีด

ต้องขอบคุณ'พิษมันดารา'ในพระวิหาร ถ้าเกิดอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป เขาก็จะตกเข้าไปในสภาวะคลั่ง

หม่าซานหยวนสมาคมการค้าซือไห่ ตัดขาของพ่อเลี้ยงโจวเลี่ย ทำให้เขาโกรธสุดขีด ตลอดเส้นทางที่ผ่านมาเขากดอารมณ์โกรธเอาไว้

จิบชา อย่างน้อยก็สามารถทำให้จิตใจสงบลงเล็กน้อย

"สมาคมการค้าซือไห่ ชื่อเก่าคือซือไห่ปาง ตอนแรกก็เป็นแค่กลุ่มองค์ที่มีคนไม่กี่สิบคน หลังจากผ่านมือของหม่าซานหยวนแล้ว สถานที่ผ่านการรื้อถอนและเปลี่ยนแปลง เสริมสร้างความแข็งแกร่ง เปิดคาสิโน เปิดให้กู้ยืมเงิน ไม่ทำอะไรร้ายๆ ตอนนี้บริษัทมีทรัพย์สินเป็นบ้านสามหลัง สองสถานอาบอบนวด ห้างสรรพสินค้า อุตสาหกรรมคาราโอเกะ สรรพสินนับไม่ถ้วน...ทรัพย์สินทั้งหมดนั้นเกิดกว่าสามพันล้านแล้ว"

หลังจากฟังที่หลัวกังพูดตย ชู่หยวนเฟิงเงยหน้ามองไปทางตึกสูงกว่าสามสิบชั้น ตึกสูงของสมาคมการค้าซือไห่ที่โอ่อ่า ยิ้มอยากเยือกเย็น:

"เป็นพวกร่ำรวยโด่งดังอีกแล้วหรอ"

แต่สิ่งเหล่านี้ มาจากพ่อเลี้ยงโจวเลี่ยของเขา และเงินที่หามาได้นั้นมาจากการข่มเหงและเอาเปรียบผู้คนนับไม่ถ้วน

นี่เป็นน้ำเลือดน้ำเนื้อของผู้คน

หลัวกังจอดรถอย่างดีและพูดเพิ่มว่า: "ตอนนี้หม่าซานหยวนเป็นประธานของสมาคมการค้าซือไห่ มีลูกน้องกว่าสามพันคน กระจายไปอยู่รอบเมือง และเหมือนจะเป็นอำนาจใหญ่ของเมืองเจียงหลิง"

"อีกทั้ง ว่ากันว่ามีเจ้านายระดับสูงอยู่เบื้องหลังของเขา แม้แต่เมืองหลวงยังให้เกียรติของเขาเป็นอย่างมาก อาจกล่าวได้ว่ามีอำนาจล้นฟ้า"

"ผมแค่ถามคุณไปแค่ประโยคเดียว"

ชุ่หยวนฟงโบกมือลอยๆ น้ำเสียงเย่อหยิ่งและไม่แยแสราวกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องทั้งหมดนี้

"ให้คุณลงมือ ทำลายสมาคมการค้าซือไห่ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?"

หลัวกังหันตัวมา ยื่นนิ้วออกมาสามนิ้ว

"สามวันหรอ?" ชู่หยวนฟงขมวดคิ้ว

"สามนาที" หลัวกังแสดงออกมาอย่างเข้มแข็ง

"ลงรถ"

ชู่หยวนฟงดื่มน้ำชาในแก้วจนหมด แสดงท่าทีแกร็งแกร่ง: "ล้อเล่นหรอ? งั้นผมก็ทำให้เขาเสียเวลาทั้งวัน"

มองไปยังตึกสูงนั่น ใครกล้าเรียกตัวเองว่า'สวรรค์'ต่อหน้ากองทัพดราก้อนซุนของเขา?

ทำให้เขาไม่พอใจ กล้าทำร้ายคนใกล้ชิดของเขา ต่อให้เป็นเทพเจ้ามาจากไหน ก็ต้องก้มหัวร้องขอชีวิตกับเขา

แต่ในเวลานี้ ห้องทำงานของประธานอยู่บนชั้นบนสุดของตึกซือไห่

ชายอายุราวสี่สิบคนหนึ่ง เขาคาบซิการ์และถือโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง:

"ผู้กำกับจาง ขอรบกวนคุณเรื่องเอกสารอนุมัติที่ดินผืนนั้นในเขตเป่ยเฉิง ผมจะเพิ่มให้อีกสองร้อยล้าน ให้จัดการตึกชุมชนสองตึกนั้น ทันทีที่เปิดตลาดปีหน้าก็จะได้เงินจำนวนหน้าร้อยล้านแล้ว ฮ่าๆ.."

"อะไรนะ? รีบอะไรขนาดนั้น คนกลุ่มนั้นแม้จะติดหนี้เขาสิบปีแปดปี ก็ไม่กล้าทำอะไร"

"ถ้าไม่ทำตามก็ใช้กำลัง ถ้ายังไม่ทำตามอีกก็จัดการกับครอบครัวเขาสะ สำหรับลูกน้องหลายพันคนภายใต้สมาคมการค้าซือไห่ ผมมีวิธีทำให้พวกเขาตายทั้งเป็น ทำงานให้กับพวกเรา"

"เจ้านั่นมีเบื้องหลังอยู่ เมื่อสิบปีที่แล้วมีชายชราคนหนึ่งที่อ้างตัวว่าเป็นทหารพรานเขาต่อต้านการรื้อถอน ทำให้ผมเสียลูกน้องไปกว่าเจ็ดแปดคน ไม่ใช่เพราะหักขาเขาและโยนเข้าไปในคูน้ำเหม็นทั้งวันทั้งคืน? สิบปีแล้ว ก็ไม่กล้าทำอะไรอีกเลย

"วางใจได้ วางใจด้ พวกเราทำงานร่วมกัน ต้องทำเงินได้สูงแน่ๆ ผมรอข่าวดีจากคุณ"

หม่าซานหยวนหัวเราะแปลกๆ และวางโทรศัพท์

เขาคีบซิการ์ เดินมายังข้างหน้าต่าง มองเห็นการจราจรที่พลุกพล่านของเมืองเจียงหลินและแสงไฟระยิบระยับ

ในเวลานี้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกษัตรย์ในค่ำคืนอันมืดมิด สูงทรงและทำอะไรก็ได้!

ไม่ช้าก็เร็ววันหนึ่งเขาจะเหยียบย่ำเมืองนี้ให้อยู่ใต้เท้าของเขาและเขาจะกลายเป็นเทพเจ้าที่คนนับล้านนับถือ

หม่าซานหยวนตื่นเต้นในใจ เลือดในกายเต้นพลุ่งพล่าน

ปัง!

ในเวลานี้ ประตูห้องทำงานถูกถีบเปิดออกมา ทันใดนั้นก็มีสองคนพุ่งเข้ามา ทำลายจิตนาการที่สวยงามของหม่าซานหยวน

หม่าซานหยวนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เขามองสำรวจ ชายหนุ่มสีหน้าเฉยเมยเดินออกมาพร้อมกับชายร่างกายแข็งแรงที่ตามมาด้านหลังด้วย

ก็คือชู่หยวนฟงและหลัวกัง

หม่าซานหยวนโมโห: "พวกคุณคือใคร? ใครให้พวกคุณเข้ามา!"

"อย่ามาบ้า ดาดฟ้าพวกคุณก็จะเข้ามาตอนไหนก็ได้ เข้าใจก็เกณฑ์บ้างไหม ไสหัวไป.."

หลัวกังพุ่งเข้ามาก่อน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม: "ไม่ให้เกียรติหัวหน้ามังกร หาเรื่องตายจริงๆ!"

ปัง!

ไม่รีรอหม่าซานหยวนตอบสนอง เขาถีบออกไปจนหม่าซือหยวนกระเด็นไปกระแทกกับโตะจนเละ

"ไอสารเลวเอ้ย.."

พูดยังไม่ทันจับ หลัวกังหยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาและฟาดมาไปที่หัวของหม่าซือหยวนกว่าสิบรอบ หัวของหม่าซือหยวนเลือดไหลออกมา เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เหมือนกับฆ่าหมู แต่โหดร้ายเป็นพิเศษ

หม่าซือหยวนเกือบจะล่มสลายแล้ว ประธานสมาคมการค้าซือไห่ นกเค้าแมวตัวใหญ่ประจำเมืองเจียงหลิน ไปที่ไหนไม่ใช่ถูกนับถือบูชาหรอ?

ตอนนี้กลับถูกชายสองคนบุกเข้ามาในพื้นที่ของตัวเอง ทำร้ายเขาราวกับหมูเชือด?

"คุณ พวกคุณเป็นใครกัน กล้าทำร้ายผม รู้ไหมผมเป็นใคร?" หม่าซานหยวนปิดบาดแผลสดเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

'แปะ!'

หลัวกังตอบโต้เขาเป็นการตบไปที่บ้องหู เขาพูดออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น: "กรุณาให้เกียรติหัวหน้ามังกรด้วยเวลาพูดคุย ต้องเรียกว่า 'ท่าน'"

"..."

สายตาที่เงอะงะออกมาจากดวงตาของหม่าซานหยวน เขามองดูรอบนึก ก็พบว่า ก็พบว่าเสื้อผ้าธรรมดา ชายหนุ่มที่ไม่แยแสกำลังเดินไปรอบ ๆ สำนักงานของเขารอบๆ และหยิบอาหารปลามาหนึ่งกำมือแล้วให้อาหารในตู้ปลา

ทำตัวสบายยิ่งกว่าอยู่บ้านของตัวเอง

"คุณยังงเหลือเวลาอีกสามนาที่ แล้วเตรียมคำพูดสั่งลาไว้ให้ดี จากนั้นก็เลือกสถานที่ที่ฝังศพด้วย

ชู่หยวนฟงไม่แม้แต่จะมองหม่าหยวนฟง พูดออกมาอย่างเยือกเย็น และหานาฦิกาปลุกออกมานับเวลาถอยหลัง

นี่ นี่มันอะไรกัน? งงไปหมดแล้ว!

หม่าซานหยวนจะอปยศอดสูเช่นนี้ได้ยังไง เขาระเบิดและตะโกนออกมาด้วยความโมโห: "ไอพวกเวร คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร มาคุกคามผม จะทำให้คุณตายเดี๋ยวนี้แหละ!"

อาศัยตอนที่หลัวกังไม่ทันได้ดู เขารีบหยิบวิทยุออกมาจากลิ้นชัก และตะโกนว่า: "มีคนบุกเข้ามา อยู่ไหนกัน ศัตรูบุกเข้ามา!"

ปังปังปัง!

ไม่ถึงหนึ่งนาที เสียงเตือนดังขึ้น จากนั้นลูกน้องพร้อมอาวุธสามสิบคนก็พุ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ ในมือถือกระบองเหล็ก มีดตัด ปากด่าและทำตัวหยิ่งผยองอย่างยิ่ง

"ฮ่าๆ ไอพวกเวร รนหาที่ตายถึงที่ กล้าสู้ใช่ไหม แล้วจะสู้ได้ถึงกี่คนหล่ะ?!"

หม่าซานหยวนกระอักเลือดออกมา และด่าอย่างดุเดือด: "คุกเขาให้ผมดีๆ แลกล่าวขอโทษ และตบหูตัวเองสองร้อยครั้ง ถึงจะเหลือศพของคุณเอาไว้ ไม่งั้น--"

'แปะ!'

ชู่หยวนฟงขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็ตบใบหน้าของหม่าซานหยวน หลังจากนั้นฟันก็กระเด็นออกมาสามซี่

"หนวกหู ตอนผมพูด ก็ตั้งใจฟังดีๆ เข้าใจไหม?"

หม่าซือหยวนตัวสั่นด้วยความโกรธและตะโกนออกมา: "ถุ้ย จัดการไอเวรสองตัวนี่ให้มันสิ้นซาก!"

ลูกน้องกว่าสิบคนวิ่งเข้ามาและพยายามอย่างไม่ย่อท้อ

'ตูม!'

'ตูมตูมตูม!'

ในเวลานี้ จู่ๆ เสียงยิงปืนก็ดังขึ้นหลายนัด ทำให้ลูกน้องเหล่านั้นตัวสั่น ตาค้างไม่กล้าทำอะไร...

ลูกน้องสามคนที่พุ่งมาด้านหน้าสุด ถูกยิงเข้าที่น่องและเลือดก็พุ่งกระชูด จากนั้นพวกเขาก็หนีออกไปด้วยความเจ็บปวด

แต่หลัวกังที่อยู่ไม่ไกลก็ยิงปืนหนึ่งครั้งด้วยสีหน้าเยือกเย็นและปลิดชีพ

"กล้าก้าวขาอีกก้าวอีกครั้งจะเข้าที่หัว ไม่เชื่อลองดู"

ซือซือ--

เสียงดูดอากาศของเครื่องปรับอากาศดังขึ้น ไม่เว้นแต่หม่าซานหยวน คนอื่นๆก็พากันกลัวจนหัวใจแทบจะขาด

ทำร้ายคนด้วยปืนหรอ?

ไอเวรนี่ตกลงมาจากไหนกัน!

พื้นที่เงียบสงบ

'ทาทาทา---'

ในเวลานีี้ ใบหน้าของชู่หยวนฟงสงบนิ่ง เอานิ้วเคาะไปบนโต๊ะ เขาค่อยๆ มองสำรวจหม่าซานหยวนที่ท่าทางดูผ่อนคลาย แต่จริงๆ แล้วในใจคือกลัวไม่ไหวแล้ว

"คุณยังเหลืออีกสองนาทีสิบเจ็ดวิ คิดคำสั่งลาออกรึยัง?"