บทที่ 14 ในที่สุดคุณพ่อก็กลับมา
by เมาในโมเบย
14:36,Jan 25,2021
เวลาเจ็ดโมงเช้าดวงอาทิตย์ขึ้นสูงเป็นชั่วโมงเร่งด่วนตอนเช้าทางเข้าโรงเรียนอนุบาลก็คึกคักไปด้วยฝูงชน
เป็นไปตามที่คาดชู่หยวนฟงที่ซึ่งอยู่อีกฝั่งตรงข้ามถนนเห็นสาวสวยเล็กใหญ่ซูมู่ชิงสองแม่ลูกสาว
ซูมู่ชิงยังคงเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์เหมือนตอนพบกันครั้งแรก โต๋โต๋จับมือของแม่เธอไว้สวมชุดกระโปรงสวยงามพร้อมกับกำไลหยกในมือดูแล้วน่ารักมีชีวิตชีวาเรากับตุ๊กตาที่ผู้คนต่างให้ความรักกับมัน
ชู่หยวนฟงที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึงสองแม่ลูกทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นและอยากจะรีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอไว้ในอ้อมกอด
แต่แล้วในความเป็นจริงเขากลับไม่มีความกล้าพอที่จะก้าวออกไป
สิบปีที่อยู่ในกองทัพในชีวิตของชู่หยวนฟงไม่เคยมีคำว่าถอยแต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับสองแม่ลูกมันกลับทำให้เขารู้สึกลังเล
“เมื่อกี้ฉันยังโทษอ๋องชู่ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกผู้ชายไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อคนแล้วฉันล่ะมันจะต่างอะไรกัน….”
ในใจชู่หยวนฟงรู้สึกสับสนมึนงงไปหมดและด้วยประสบการณ์ที่เขาเคยผ่านมาทำให้เขาได้เข้าใจว่าสองแม่ลูกต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีใครดูแลมานานถึงห้าปี จึงทำให้เขารู้สึกผิดไม่กล้าที่จะเข้าไปยอมรับกับพวกเธอ
ห้าปีที่ไม่เคยสนใจหรือแยแสแต่มาวันนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงจะยอมรับไม่ได้ในทันที?
ยิ่งให้ความสำคัญมันยิ่งทำให้เขารู้สึกขี้ขลาดขึ้น
เขากลัวว่าเมื่อเปิดเผยฐานะที่แท้จริงจะทำให้ต้องสูญเสียซูมู่ชิงและโต๋โต๋จากคนรักกลายเป็นศัตรูที่ไม่มีวันได้พบกัน
เหมือนกับเขาและอ๋องชู๋เช่นเดียวกับตระกูลชู่ในเมืองหลวง
ชู่หยวนฟงจุดบุหรี่ขึ้นสูตรพร้อมกับพ่นควันออกมาแล้วมองดูสองแม่ลูกจะที่อยู่ห่างไม่ไกล จากนั้นความสับสนยุ่งเหยิงในใจของเขาก็หายไปหมดและใบหน้าของเขามีรอยยิ้มผุด….ขึ้น
เขามองดูลูกๆของคนอื่นที่อยู่ในโรงเรียนอนุบาลแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ดูยังไงก็ลูกสาวของฉันน่ารักที่สุดสวยที่สุดพวกตัวตลกพวกนี้เทียบกับลูกสาวสุดที่รักของฉันไม่ได้”
จากนั้นไม่นานเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “เจ้าเด็กผู้ชายพวกนี้ก็ไม่ไหวแต่ละคนดูปัญญาอ่อนไม่มีความรู้ ไม่มีคนไหนเลยที่ดูแล้วเข้าตาอนาคตลูกสุดที่รักของฉันจะต้องไม่แต่งงานกับเจ้าตัวเหม็นพวกนี้….”
“อืม ฉันจำเป็นต้องจับตาดูให้ดีเพราะการมีความรักในวัยเด็กมันเป็นปัญหาใหญ่….”
ชู่หยวนฟงคิดหนักใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“ฮัดชิ้ว!”
โต๋โต๋ที่อยู่ไม่ไกลจามขึ้นเธอกระพริบตากลมโตที่ไร้เดียงสาของเธอตอนนี้เธอไม่มีทางที่จะจินตนาการได้เลยว่าเธอที่เป็นเด็กอายุสี่ขวบจะถูกชู่หยวนฟงพ่อของเธอจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
“คุณแม่หนูเป็นหวัดอีกแล้วไม่ไปเรียนได้หรือเปล่า” โต๋โต๋ทำหน้าตาน่าสงสาร
“ไม่ได้!” ซูมู่ชิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
“อืมก็ได้ได้” เจ้าตัวน้อยรู้สึกผิดหวังทันที
แน่นอนว่านี่เป็นปัญหาหนึ่งสำหรับการเข้าเรียนห้ามต่อรองเด็ดขาด ซูมู่ชิงนั่งยองลงไปจากนั้นใช้กระดาษทิชชูเช็ดหน้าของโต๋โต๋อย่างรักใคร่พร้อมกับพูดบ่น “จะโทษใครได้ล่ะ?ใครบอกให้หนูกลางค่ำกลางคืนไม่นอนเอาแต่ไปนั่งอยู่หน้าประตูบ้าน”
“ก็...ก็หนูรอคุณพ่อกลับมานี่นา ถ้าเกิดเขากลับมาแล้วหาบ้านไม่เจอหาโต๋โต๋ไม่เจอจะทำยังไง?”
โต๋โต๋พูดพร้อมกับทำหน้าจริงจังน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความคาดหวัง “คุณแม่คุณลุงแปลกประหลาดบอกว่าคุณพ่อจะกลับมาแล้วจริงหรือเปล่า? เขาไม่ได้โกหกหนูใช่หรือเปล่า...”
ซูมู่ชิงรู้สึกปวดใจแปลบเธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงขอเพียงแค่หนูเชื่อฟังแม่นอนพักผ่อนเยอะๆและเรียนดีๆคนพ่อก็จะรีบกลับมาเองแหละ”
“เย้!”
เด็กหญิงตัวน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจพร้อมกับดวงตาของเธอที่โค้งงอเป็นเสี้ยว “คุณพ่อจะกลับมาแล้วโต๋โต๋มีพ่อแล้ว….”
“โต๋โต๋วิ่งช้าๆระวังจะหกล้มเอานะ!”
ซูมู่ชิงพูดด้วยความเป็นห่วง
เธอกระโดดเด้งเด้งไปตลอดทางนี่แหละนะเด็กที่มีชีวิตชีวาและความน่ารักเธอจะไปคิดถึงเรื่องอื่นได้อย่างไรและในขณะนั้นเองก็มีรถBMWขับตรงเข้ามา
ดิดิดี้! !
เสียงแตรดังแสบแก้วไม่หยุด รถขับเข้ามาด้วยความเร็วและเบรคไม่อยู่กำลังจะพุ่งชนโต๋โต๋….
ชู่หยวนฟงที่อยู่ตรงข้ามถนนเมื่อเห็นภาพนี้ก็รีบพุ่งเข้าไปอย่างไม่กลัวอันตราย!
“โต๋โต๋!” ซูมู่ชิงตกใจจนหน้าซีดขาว เธอร้องอุทานออกมาจากนั้นโยนกระเป๋าทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ความเร็วของคนเหรอจะเทียบกับความเร็วของรถยนต์ได้!
เสียงเบรคที่ดังแสบแก้วหูกับเสียงแตรที่ดังไม่หยุดทำให้โต๋โต๋ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เธอยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ผู้คนรอบข้างต่างก็ถูกภาพนี้ดึงดูดสายตามองไปภาพที่อยู่ตรงหน้ามีทั้งรู้สึกตกใจสงสารและประหลาดใจและเสียดาย
เป็นเด็กที่ดีอะไรขนาดนี้น่าเสียดาย!
เป็นอุบัติเหตุที่เกิดบนท้องถนนอีกแล้ว ในระยะทางที่ไกลขนาดนี้อย่าว่าแต่เด็กเลยแม้แต่ผู้ใหญ่ก็คงต้องถูกชนจนร่างแยกออกเป็นเจ็ดแปดส่วนถึงแม้พระเจ้าจะมาก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
“โต๋โต๋” ซูมู่ชิงล้มทั้งยืนเธอกรีดร้องอย่างแทบขาดใจจากนั้นเธอไม่สามารถทนรับกับภัยอันตรายที่อยู่ตรงหน้าจนสลบไป
และในช่วงวินาทีหัวเลี้ยวหัวต่อนี่เองมีเงาสายหนึ่งพุ่งเข้ามาราวกลับสายฟ้า ชู่หยวนฟงก้าวออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างกายที่กำยำของเขาขวางอยู่ตรงกลางระหว่างรถBMWที่เสียการควบคุมกับโต๋โต๋และอุ้มเธอที่กำลังตื่นตระหนกขึ้น
“เขา...เขาช่างเป็นคนดีจริงๆแต่น่าเสียดายถึงแม้เขาจะช่วยเด็กได้แต่ตัวเองก็ต้องถูกรถชนตายอยู่ดี”
ฝูงชนต่างพากันถอนหายใจและจินตนาการถึงภาพที่หน้าสลดที่ชู่หยวนฟงถูกรถชนจนกระเด็น
แต่วินาทีต่อมาทุกคนต่างพากันมองตาค้างพร้อมกับสูดหายใจที่เย็นวาบเข้าไป...
เห็นเพียงชู่หยวนฟงที่มือซ้ายอุ้มโต๋โต๋หันกลับมามองรถBMWที่สูญเสียการควบคุมจากนั้นใช้มือขวาของเขากดลงไปที่กระโปรงรถของรถBMW
“หลบไป!”
จิจิจิ….
รถBMWที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วราวกับว่าชนเข้ากับภูเขาลูกใหญ่ท้ายรถของมันยกขึ้นเกือบจะครึ่งเมตร ส่วนหน้าของรถบีบอัดเข้าด้วยกัน ชู่หยวนฟงออกแรงเหวี่ยงทำให้รถBMWลอยกระเด็นไปหลายสิบเมตร ยางล้อเสียดสีกับพื้นถนนอย่างรุนแรง มีควันดำพวยพุ่งออกมาและหยุดลงในที่สุด
หมอ…..หมอนี่เป็นยอดมนุษย์?
รถยนต์ที่พอจะชนวัวจนกระเด็นแต่เขากับใช้มือเดียวเหวี่ยงมันออกไป?
ทุกคนต่างมองตาค้างและเต็มไปด้วยความโกลาหล
“โต๋โต๋เป็นยังไงบ้างไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?”
ตอนนี้ชู่หยวนฟงไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจคำพูดของผู้คนรอบข้าง เขามองลูกสาวของตัวเองที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงจนหัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมา
“ลูกรักอย่าทำให้ฉันตกใจนะ...”
ดวงตาของชู่หยวนฟงแดงก่ำเขาสาบานถ้าหากลูกสาวของเขาเป็นอะไรไปเขาจะต้องให้คนขับต้องชดใช้อย่างสาสมแน่นอน
โต๋โต๋ที่อยู่ในอ้อมแขนถึงแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็ตกใจสุดขีดทำให้ใบหน้าของเธอซีดขาว จู่ๆเธอก็ตะโกนออกมายังไม่ได้สติ
“คุณพ่อ...”
ชู่หยวนฟงตัวสั่นไปทั้งตัววินาทีนี้หัวใจของเขาสั่นจนแทบจะหลุดออกมา “เธอ...เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“คุณพ่อให้คุณพ่อหรือเปล่า?” โต๋โต๋ที่อยู่ในอาการสับสนมึนงงมือเล็กๆคู่นั้นของเธอยื่นไปจับแก้มของชู่หยวนฟงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “คุณแม่เคยบอกว่าถ้าโต๋โต๋อยู่ในอันตราย โต๋โต๋ต้องการคนปกป้องคุณพ่อก็จะปรากฏตัวออกมา คุณพ่อเป็นยอดมนุษย์เป็นฮีโร่คุณแม่ไม่ได้โกหกโต๋โต๋…..”
เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอาการตกใจสุดขีดมือเล็กๆของเธอกอดคอของชู่หยวนฟงแน่น ใบหน้าที่ซีดเขาของเธอกับเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยและความสุข รอยยิ้มของเธอดูน่ารักเป็นพิเศษ
“ในที่สุดคุณพ่อก็กลับมาแล้ว โต๋โต๋คิดถึงพ่อ….”
“อย่าจากโต๋โต๋ไปได้หรือเปล่า โต๋โต๋ต้องการให้พ่อปกป้อง”
วินาทีนี้น้ำตาของชู่หยวนฟงแทบล้นทะลักออกมาจนห้ามไม่อยู่ เขาจับมือน้อยๆที่เย็นเฉียบของลูกสาวไว้แน่นแล้วหอมแก้มเธอ “ลูกรักพ่อกลับมาแล้ว”
“พ่อขอสัญญาว่าพ่อจะไม่มีวันอยากหนูไปอีกไปอีก ไม่มีวัน”
“ดี...ดี……...”
โต๋โต๋ที่อยู่ในอ้อมแขนพูดพล่ามเหมือนหมีโคล่ากอดชู่หยวนฟงไว้แน่น หัวเล็กๆของเธอพิงลงบนหน้าอกของชู่หยวนฟงแล้วหลับไป
รอยยิ้มบนใบหน้าที่ซีดขาวของเธอดูใสซื่อบริสุทธิ์เต็มไปด้วยความสุข
วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดหนึ่งวัน มีความสุขจนเหมือนกับว่ากำลังฝันหวานอยู่
“ถ้าหากว่านี่เป็นความฝัน โต๋โต๋ก็หวังว่าคุณปู่พระอาทิตย์จะตื่นช้าหน่อย ตื่นช้าอีกนิดนึง...”
“ถ้าคุณปู่พระอาทิตย์ตื่นแล้วคุณพ่อก็ต้องจากโต๋โต๋ไป...”
เป็นไปตามที่คาดชู่หยวนฟงที่ซึ่งอยู่อีกฝั่งตรงข้ามถนนเห็นสาวสวยเล็กใหญ่ซูมู่ชิงสองแม่ลูกสาว
ซูมู่ชิงยังคงเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์เหมือนตอนพบกันครั้งแรก โต๋โต๋จับมือของแม่เธอไว้สวมชุดกระโปรงสวยงามพร้อมกับกำไลหยกในมือดูแล้วน่ารักมีชีวิตชีวาเรากับตุ๊กตาที่ผู้คนต่างให้ความรักกับมัน
ชู่หยวนฟงที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึงสองแม่ลูกทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นและอยากจะรีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอไว้ในอ้อมกอด
แต่แล้วในความเป็นจริงเขากลับไม่มีความกล้าพอที่จะก้าวออกไป
สิบปีที่อยู่ในกองทัพในชีวิตของชู่หยวนฟงไม่เคยมีคำว่าถอยแต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับสองแม่ลูกมันกลับทำให้เขารู้สึกลังเล
“เมื่อกี้ฉันยังโทษอ๋องชู่ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกผู้ชายไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อคนแล้วฉันล่ะมันจะต่างอะไรกัน….”
ในใจชู่หยวนฟงรู้สึกสับสนมึนงงไปหมดและด้วยประสบการณ์ที่เขาเคยผ่านมาทำให้เขาได้เข้าใจว่าสองแม่ลูกต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีใครดูแลมานานถึงห้าปี จึงทำให้เขารู้สึกผิดไม่กล้าที่จะเข้าไปยอมรับกับพวกเธอ
ห้าปีที่ไม่เคยสนใจหรือแยแสแต่มาวันนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงจะยอมรับไม่ได้ในทันที?
ยิ่งให้ความสำคัญมันยิ่งทำให้เขารู้สึกขี้ขลาดขึ้น
เขากลัวว่าเมื่อเปิดเผยฐานะที่แท้จริงจะทำให้ต้องสูญเสียซูมู่ชิงและโต๋โต๋จากคนรักกลายเป็นศัตรูที่ไม่มีวันได้พบกัน
เหมือนกับเขาและอ๋องชู๋เช่นเดียวกับตระกูลชู่ในเมืองหลวง
ชู่หยวนฟงจุดบุหรี่ขึ้นสูตรพร้อมกับพ่นควันออกมาแล้วมองดูสองแม่ลูกจะที่อยู่ห่างไม่ไกล จากนั้นความสับสนยุ่งเหยิงในใจของเขาก็หายไปหมดและใบหน้าของเขามีรอยยิ้มผุด….ขึ้น
เขามองดูลูกๆของคนอื่นที่อยู่ในโรงเรียนอนุบาลแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ดูยังไงก็ลูกสาวของฉันน่ารักที่สุดสวยที่สุดพวกตัวตลกพวกนี้เทียบกับลูกสาวสุดที่รักของฉันไม่ได้”
จากนั้นไม่นานเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “เจ้าเด็กผู้ชายพวกนี้ก็ไม่ไหวแต่ละคนดูปัญญาอ่อนไม่มีความรู้ ไม่มีคนไหนเลยที่ดูแล้วเข้าตาอนาคตลูกสุดที่รักของฉันจะต้องไม่แต่งงานกับเจ้าตัวเหม็นพวกนี้….”
“อืม ฉันจำเป็นต้องจับตาดูให้ดีเพราะการมีความรักในวัยเด็กมันเป็นปัญหาใหญ่….”
ชู่หยวนฟงคิดหนักใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“ฮัดชิ้ว!”
โต๋โต๋ที่อยู่ไม่ไกลจามขึ้นเธอกระพริบตากลมโตที่ไร้เดียงสาของเธอตอนนี้เธอไม่มีทางที่จะจินตนาการได้เลยว่าเธอที่เป็นเด็กอายุสี่ขวบจะถูกชู่หยวนฟงพ่อของเธอจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
“คุณแม่หนูเป็นหวัดอีกแล้วไม่ไปเรียนได้หรือเปล่า” โต๋โต๋ทำหน้าตาน่าสงสาร
“ไม่ได้!” ซูมู่ชิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
“อืมก็ได้ได้” เจ้าตัวน้อยรู้สึกผิดหวังทันที
แน่นอนว่านี่เป็นปัญหาหนึ่งสำหรับการเข้าเรียนห้ามต่อรองเด็ดขาด ซูมู่ชิงนั่งยองลงไปจากนั้นใช้กระดาษทิชชูเช็ดหน้าของโต๋โต๋อย่างรักใคร่พร้อมกับพูดบ่น “จะโทษใครได้ล่ะ?ใครบอกให้หนูกลางค่ำกลางคืนไม่นอนเอาแต่ไปนั่งอยู่หน้าประตูบ้าน”
“ก็...ก็หนูรอคุณพ่อกลับมานี่นา ถ้าเกิดเขากลับมาแล้วหาบ้านไม่เจอหาโต๋โต๋ไม่เจอจะทำยังไง?”
โต๋โต๋พูดพร้อมกับทำหน้าจริงจังน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความคาดหวัง “คุณแม่คุณลุงแปลกประหลาดบอกว่าคุณพ่อจะกลับมาแล้วจริงหรือเปล่า? เขาไม่ได้โกหกหนูใช่หรือเปล่า...”
ซูมู่ชิงรู้สึกปวดใจแปลบเธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงขอเพียงแค่หนูเชื่อฟังแม่นอนพักผ่อนเยอะๆและเรียนดีๆคนพ่อก็จะรีบกลับมาเองแหละ”
“เย้!”
เด็กหญิงตัวน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจพร้อมกับดวงตาของเธอที่โค้งงอเป็นเสี้ยว “คุณพ่อจะกลับมาแล้วโต๋โต๋มีพ่อแล้ว….”
“โต๋โต๋วิ่งช้าๆระวังจะหกล้มเอานะ!”
ซูมู่ชิงพูดด้วยความเป็นห่วง
เธอกระโดดเด้งเด้งไปตลอดทางนี่แหละนะเด็กที่มีชีวิตชีวาและความน่ารักเธอจะไปคิดถึงเรื่องอื่นได้อย่างไรและในขณะนั้นเองก็มีรถBMWขับตรงเข้ามา
ดิดิดี้! !
เสียงแตรดังแสบแก้วไม่หยุด รถขับเข้ามาด้วยความเร็วและเบรคไม่อยู่กำลังจะพุ่งชนโต๋โต๋….
ชู่หยวนฟงที่อยู่ตรงข้ามถนนเมื่อเห็นภาพนี้ก็รีบพุ่งเข้าไปอย่างไม่กลัวอันตราย!
“โต๋โต๋!” ซูมู่ชิงตกใจจนหน้าซีดขาว เธอร้องอุทานออกมาจากนั้นโยนกระเป๋าทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ความเร็วของคนเหรอจะเทียบกับความเร็วของรถยนต์ได้!
เสียงเบรคที่ดังแสบแก้วหูกับเสียงแตรที่ดังไม่หยุดทำให้โต๋โต๋ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เธอยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ผู้คนรอบข้างต่างก็ถูกภาพนี้ดึงดูดสายตามองไปภาพที่อยู่ตรงหน้ามีทั้งรู้สึกตกใจสงสารและประหลาดใจและเสียดาย
เป็นเด็กที่ดีอะไรขนาดนี้น่าเสียดาย!
เป็นอุบัติเหตุที่เกิดบนท้องถนนอีกแล้ว ในระยะทางที่ไกลขนาดนี้อย่าว่าแต่เด็กเลยแม้แต่ผู้ใหญ่ก็คงต้องถูกชนจนร่างแยกออกเป็นเจ็ดแปดส่วนถึงแม้พระเจ้าจะมาก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
“โต๋โต๋” ซูมู่ชิงล้มทั้งยืนเธอกรีดร้องอย่างแทบขาดใจจากนั้นเธอไม่สามารถทนรับกับภัยอันตรายที่อยู่ตรงหน้าจนสลบไป
และในช่วงวินาทีหัวเลี้ยวหัวต่อนี่เองมีเงาสายหนึ่งพุ่งเข้ามาราวกลับสายฟ้า ชู่หยวนฟงก้าวออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างกายที่กำยำของเขาขวางอยู่ตรงกลางระหว่างรถBMWที่เสียการควบคุมกับโต๋โต๋และอุ้มเธอที่กำลังตื่นตระหนกขึ้น
“เขา...เขาช่างเป็นคนดีจริงๆแต่น่าเสียดายถึงแม้เขาจะช่วยเด็กได้แต่ตัวเองก็ต้องถูกรถชนตายอยู่ดี”
ฝูงชนต่างพากันถอนหายใจและจินตนาการถึงภาพที่หน้าสลดที่ชู่หยวนฟงถูกรถชนจนกระเด็น
แต่วินาทีต่อมาทุกคนต่างพากันมองตาค้างพร้อมกับสูดหายใจที่เย็นวาบเข้าไป...
เห็นเพียงชู่หยวนฟงที่มือซ้ายอุ้มโต๋โต๋หันกลับมามองรถBMWที่สูญเสียการควบคุมจากนั้นใช้มือขวาของเขากดลงไปที่กระโปรงรถของรถBMW
“หลบไป!”
จิจิจิ….
รถBMWที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วราวกับว่าชนเข้ากับภูเขาลูกใหญ่ท้ายรถของมันยกขึ้นเกือบจะครึ่งเมตร ส่วนหน้าของรถบีบอัดเข้าด้วยกัน ชู่หยวนฟงออกแรงเหวี่ยงทำให้รถBMWลอยกระเด็นไปหลายสิบเมตร ยางล้อเสียดสีกับพื้นถนนอย่างรุนแรง มีควันดำพวยพุ่งออกมาและหยุดลงในที่สุด
หมอ…..หมอนี่เป็นยอดมนุษย์?
รถยนต์ที่พอจะชนวัวจนกระเด็นแต่เขากับใช้มือเดียวเหวี่ยงมันออกไป?
ทุกคนต่างมองตาค้างและเต็มไปด้วยความโกลาหล
“โต๋โต๋เป็นยังไงบ้างไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?”
ตอนนี้ชู่หยวนฟงไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจคำพูดของผู้คนรอบข้าง เขามองลูกสาวของตัวเองที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงจนหัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมา
“ลูกรักอย่าทำให้ฉันตกใจนะ...”
ดวงตาของชู่หยวนฟงแดงก่ำเขาสาบานถ้าหากลูกสาวของเขาเป็นอะไรไปเขาจะต้องให้คนขับต้องชดใช้อย่างสาสมแน่นอน
โต๋โต๋ที่อยู่ในอ้อมแขนถึงแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็ตกใจสุดขีดทำให้ใบหน้าของเธอซีดขาว จู่ๆเธอก็ตะโกนออกมายังไม่ได้สติ
“คุณพ่อ...”
ชู่หยวนฟงตัวสั่นไปทั้งตัววินาทีนี้หัวใจของเขาสั่นจนแทบจะหลุดออกมา “เธอ...เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“คุณพ่อให้คุณพ่อหรือเปล่า?” โต๋โต๋ที่อยู่ในอาการสับสนมึนงงมือเล็กๆคู่นั้นของเธอยื่นไปจับแก้มของชู่หยวนฟงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “คุณแม่เคยบอกว่าถ้าโต๋โต๋อยู่ในอันตราย โต๋โต๋ต้องการคนปกป้องคุณพ่อก็จะปรากฏตัวออกมา คุณพ่อเป็นยอดมนุษย์เป็นฮีโร่คุณแม่ไม่ได้โกหกโต๋โต๋…..”
เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอาการตกใจสุดขีดมือเล็กๆของเธอกอดคอของชู่หยวนฟงแน่น ใบหน้าที่ซีดเขาของเธอกับเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยและความสุข รอยยิ้มของเธอดูน่ารักเป็นพิเศษ
“ในที่สุดคุณพ่อก็กลับมาแล้ว โต๋โต๋คิดถึงพ่อ….”
“อย่าจากโต๋โต๋ไปได้หรือเปล่า โต๋โต๋ต้องการให้พ่อปกป้อง”
วินาทีนี้น้ำตาของชู่หยวนฟงแทบล้นทะลักออกมาจนห้ามไม่อยู่ เขาจับมือน้อยๆที่เย็นเฉียบของลูกสาวไว้แน่นแล้วหอมแก้มเธอ “ลูกรักพ่อกลับมาแล้ว”
“พ่อขอสัญญาว่าพ่อจะไม่มีวันอยากหนูไปอีกไปอีก ไม่มีวัน”
“ดี...ดี……...”
โต๋โต๋ที่อยู่ในอ้อมแขนพูดพล่ามเหมือนหมีโคล่ากอดชู่หยวนฟงไว้แน่น หัวเล็กๆของเธอพิงลงบนหน้าอกของชู่หยวนฟงแล้วหลับไป
รอยยิ้มบนใบหน้าที่ซีดขาวของเธอดูใสซื่อบริสุทธิ์เต็มไปด้วยความสุข
วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดหนึ่งวัน มีความสุขจนเหมือนกับว่ากำลังฝันหวานอยู่
“ถ้าหากว่านี่เป็นความฝัน โต๋โต๋ก็หวังว่าคุณปู่พระอาทิตย์จะตื่นช้าหน่อย ตื่นช้าอีกนิดนึง...”
“ถ้าคุณปู่พระอาทิตย์ตื่นแล้วคุณพ่อก็ต้องจากโต๋โต๋ไป...”
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
