บทที่ 9 คุณเหมือนกับปลาตัวนี้ไหม?

หม่าซานหยวนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งด้วยเหงื่อเย็นๆ

เขากลัวแล้ว

ในที่สุดนกเค้าแมวตัวใหญ่ที่อยู่ในเจียงหลินมากว่า 20 ปีก็รู้จักคำว่า ‘กลัว’ นั้นเป็นอย่างไร

ชายหนุ่มสองคนนี้ชั่วร้ายเกินไปแล้ว ฝีมือดี หยิ่งผยอง อีกทั้งยังกล้ายิงคนอีก?

สรุปว่าสองคนนี้มาจากไหนกัน?

เมื่อมองไปที่ปากกระบอกปืนในมือของหลัวกังที่มีออร่าความตายที่มืดมนออกมา หัวใจของหม่าซานหยวนก็เต้นตุ้บๆ แต่การที่เป็นตัวเป้งใหญ่มาหลายปี เขาจึงแสดงออกอย่างสงบนิ่ง:

"ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่? ต้องการเงินหรอ หรือต้องการที่ดิน ค่อยๆ พูดกันได้"

"ผมก็ไม่เคยทำให้คุณขุ่นเคืองนะ?"

ชู่หยวนฟงมองดูปลาในตู้ และค่อยๆ พูดออกมา: "ผมชื่อชู่หยวนฟง คุณไม่ได้ทำอะไรให้กับผมเลย แต่ว่าคุณทำร้ายคนใกล้ชิดของผม แค้นนี้ผมมาเอาคืน"

คนใกล้ชิดหรอ?

หัวของหม่าซือหยวนนึกออกขึ้นมาทันที

"สิบปีก่อน คุณเอาที่ดินของทหารผ่านศึกที่เกษียณ ยังตัดขาเขาแล้วโยนลงไปในน้ำ ให้เอาตัวรอดด้วยตัวเอง"

ชู่หยวนฟงยังพูดต่ออีกประโยค ด้วยสายตาที่โมโห: "เขาเป็นพ่อเลี้ยงของผม และยังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโลกที่ปฏิบัติต่อผมอย่างดี"

หม่าซานหยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ จากนั้น เขาก็ทำสีหน้าบึ้งตึงและหัวเราะเยาะ: "โอ้ ผมคิดออกละ ที่แท้ก็เป็นลูกบุญธรรมของโจวเลี่ยหรอ!"

"ได้ยินมานานและว่าลูกชายของไอนั่นเป็นทหาร ที่แท้ก็คุณนี่เอง ผมก็นึกว่าทำไมต้องโหดร้ายขนาดนี้"

หม่าซานหยวนยังกลับมาทำท่าทางสูงส่ง เขาประคบไปที่มุมปากที่เลือดออกของเขา พูดอย่างดูถูก: "ทำไม อยู่ในกรมมาหลายปี ฝึกมาแล้วก็เลยกล้ามาอวดดี กล้ามาหาเรื่องกับสมาคมการค้าซือไห่งั้นหรอ?!"

"เจ้าเด็กน้อย เตือนไว้อย่างนะ เก็บปืนไปสะ และโดนตัดขาข้างนึงสะดีๆ แล้วผมจะนับว่าวันนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น"

"ไม่งั้น คำพูดของผมแค่ประโยคเดียวก็สามารถทำให้โจวเลี่ยไม่ได้เห็นตะวันไม่ได้เห็นดินเลย เข้าใจไหม?"

ใบหน้าหม่าซานหยวนเต็มไปด้วยหยิ่งผยอง ตอนแรกเขาไม่เข้าใจรายละเอียดของทั้งสองคน ก็เลยค่อนข้างกลัว ตอนนี้รู้แล้วทั้งหมด ก็ไม่ได้อยากจะเอาพวกนี้ใส่ไว้ในสายตา

สำหรับเขาแล้ว โจวเลี่ยไม่ได้มีพื้นเพอะไร และก็ไม่ได้มีอำนาจอะไร มากสุดก็แค่เป็นทหารเก่าก็เท่านั้น ในยุคนี้ ชู่หยวนฟงก็ไม่มีโอกาสได้โผล่หัวหรอก

วันนี้ต้องนองเลือดเต็มๆ มาหาเขาด้วยความโกรธเพื่อล้างแค้น แต่ถ้าเกิดเขาอยู่ในนั้นและมีชื่อเสียงจริงๆ ก็คงให้คนเขามาจับไปตรวจสอบแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองมั้ง?

เขามีประสบการณ์มาในการรับมือกับพวกนกระจอกเทศพวกนี้

"คุณไม่กลัวตายหรอ?"

ชู่หยวนฟงส่งสายตาและหลัวกังก็ชี้กระบอกปืนไปทางหม่าซานหยวนทันที

หม่าซานหยวนยิ้ม: "กลัว แต่คุณไม่กล้าฆ่าผมหรอ"

"เจ้าหนู คุณฆ่าผมหน่ะมันง่าย แต่ลูกน้อยผมสามพันกว่าคนเนี่ย กองกำลังทั้งหลาย หลังผมตาย พวกคุณทั้งสอง รวมทั้งครอบครัวโจวเลี่ยอย่าคิดว่าจะอยู่ดี ผลลัพธ์แบบนี้คุณจะจัดการได้ไหมหล่ะ?"

หม่าซานหยวนรู้สึกภูมิใจและพูดถึงอำนาจ: "เจ้าหนู อยากจะสู้กับผมหน่ะ คุณนี่อ่อนเกินไปแล้ว ในโลกนี้หน่ะหากจะแก้แค้น ไม่ใช้จะอาศัยฆ่านองเลือด หยิบปืนมาหนึ่งอันเพื่อจัดการหรอกนะ!"

"คุณทำแบบนี้หน่ะก็ใช้ได้นะ แต่เทียบกับอำนาจแล้วมันคนละเรื่องกันเลย"

“มันเหมือนกับสิบปีที่แล้วที่ผมสามารถแย่งที่ดินของพ่อบุญธรรมของคุณได้อย่างไร้ยางอาย ผมสามารถขัดขาของเขาและโยนเขาลงในกองขยะได้ แต่พวกคุณสำหรับผมแล้วไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย ทำได้แค่อดกลั้นทุกข์ทรมาน ฮ่าๆ เจ้าหนู นี่แหละที่เรียกว่าอำนาจ นี่คือพลังที่แตกต่างระหว่างคุณกับผม เข้าใจรึยัง?"

หม่าซานหยวนมองชู่ฟงออกหมด หัวเราะเยอะอย่างหยิ่งผยอง ไม่ใช่ชั้นเดียวกัน

พวกลูกน้องเหล่านั้น ก็พากันเยาะเย้ยและด่าตามมา

หลัวกังขมวดคิ้วขึ้น ตามลักษณะของเขาเขาคงยิงไอ้พวกนี้ทีละคน ไม่จำเป็นมาพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขา

ชู่หยวนฟงก็มองหม่าซานหยวนอย่างสนุกสนาน: "ดูแล้ว คุณคงมั่นใตกับอำนาจของคุณมากเลยสินะ?"

หม่านซานหยวนไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มอย่างหยิ่งยโสขึ้นมา

เขาอยู่ในเจียงหลินมานานกว่ายี่สิบปี ลูกน้องกว่าสามพันคน มีสินทรัพย์อีกหลายพันล้าน ทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากผู้ว่าจังหวัดเจียงหลิน เขาไม่เพียงแต่ครอบครองท้องฟ้า แต่ยังครอบคุมคนอื่นให้อยู่ใต้บัญชาตัสเองด้วย

ภูมิใจอย่างมาก!

"งั้นก็ดี คุณยังเหลืออีกสองนาที พยายามให้สุดละกัน ใช้คอนเน็กชั่นของคุณ ใช้อำนาจของคุณให้สุด" ชู่หยวนเฟิงพูดแบบขี้เกียจ: "ดูว่าใครจะปกป้องคุณได้"

"ปกป้องได้ ก็อยู่ต่อ ไม่ได้ก็ตาย"

หม่าซานหยวนตะลึง รู้สึกว่าหูตัวเองมีปัญหาแล้ว

จากนั้นเขามองไปหาชู่หยวนฟงด้วยความถากถางและสมเพช: "คุณนี่โง่จริงๆ ก็ดี เดี๋ยววันนี้ผมจะทำให้คุณรู้จักตายเอง"

"ไม่ต้องสองนาที ผมสามารถทำให้คุณตายได้ภายในหนึ่งนาที!"

"เจ้าหนู ดูให้ชัดกัน นี่คือความแตกต่างระหว่างพวกอ่อนด๋อยกับคนใหญ่โต!"

เขารีบกดโทรศัพท์โทร ออกคำสั่งเสียงดัง: "หล่าวปา ส่งลูกน้องมาสองร้อยคน พาพวกมันมาที่สำนักงานใหฐ่ มีคนบุกเข้ามา เร็ว!"

หล่าวปาเป็นลูกน้องที่สนิทและมีความสามารถที่สุดของเขา มีเด็กหัวกะทิในอำนาจกว่าแปดร้อยคน ทุกคนล้วนมีประสบการณ์ในการต่อสู้ ใช้เวลาเพียงสามนาทีก็รวบรวมกองทัพใหญ่จนแน่น ถึงเวลานั้นก็สามารถทำให้ชู่หยวนฟงกลัวจะตาย

แต่--

"พี่ใหญ่ ขอโทษที เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาตรวจสอบ สหายทั้งหลายถูกจับตัวไป ผู้นำระดับกลางถูกทรมาน"

หม่าซานหยวนคร่ำครวญในเวลานั้นและวางสายโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด

เพียงแค่รู้ว่ามีลางสังหรน์ไม่ดีที่อยู่ดีๆ วันนี้ตำรวจไม่อยู่ข้างพวกเขา ทั้งยังตรวจสอบและยังจับพวกของเขาไปอีก

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะทำอะไร--

เขาเหลือบมองไปที่ชูหยวนฟงที่กำลังให้อาหารปลาอย่างไม่ใส่ใจหน้าตู้ปลา จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป พร้อมกับรอยยิ้มออกมา

ล้อเล่นหน่ะ ชายหนุ่มคนนี้ จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

ติ้งๆ

ในเวลานี้ มีสายมาจากรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์โทรมา

"ประธาน ไม่ดีแล้ว ประธานาธิบดีของธนาคารรายใหญ่สามแห่งโทรมาและจู่ๆก็ต้องการที่จะถอนโครงการอสังหาริมทรัพย์ของเราและประกาศยุติสัญญาไซต์ก่อสร้างของเรา ทั้งหมดกำลังจะถูกระงับ..."

"อะไรนะ?"

หม่าซานหยวนกลัวขึ้นมา โครงการอสังหาริมทรัพย์คือที่ทำเงินในชีวิตของเขาเลย ทันใดนั้นธนาคารใหญ่สามแห่งก็ถอนทุนทั้งหมด ก็เท่ากับคร่าชีวิตของเขาไป!

ยังไม่ทันวางสายโทรศัพท์ ก็มีสายโทรศัพท์อื่นโทรมาไม่หยุดหย่อน!

"ประธาน ห้างสรรพสินค้าของพวกเรา กลุ่มสถานบันเทิง กระทรวงอุตสาหกรรมและกระทรวงพาณิชย์ แผนกการจัดการเมือง ทั้งหมดถูกล้อมไว้หมดแล้ว พวกเขาจับกุมผู้บริหารและบุคคลตามกฎหมายของบริษัท ประธานรีบหนีไปเร็ว..."

"พี่ใหญ่ ตลาดหุ้นพังแล้ว พวกเราถูกซื้อกิจการโดยสมาคมที่ไม่รู้จักและตอนนี้เรากำลังจะล้มละลาย"

"พี่ใหญ่ แย่แล้ว กองทัพทหาาร กองทัพทหารส่งคนสองกองร้อยมาล้อมสถานที่ของพวกเราทั้งเจ็ดที่ พี่ใหญ่ ทำยังไงดี รีบติดต่อคนอืนเร็ว..."

'ติ้งๆๆ'

เสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้าหู รับแล้วรับอีก ค่อยๆ มีข่าวร้ายเข้ามาเรื่อยๆ ค่อยๆ แย่ลงเรื่อยๆ ทำให้สีหน้าหม่าซานหยวนซีดเซียว ริมฝีปากม่วง

นี่ นี่มันอะไรกัน!

หม่าซานหยวนกลัวจนตัวสั่นไม่หยุด เขาจุดซิการ์และจะดูด ทันใดนั้นก็มองไปทางชู่หยวนฟงที่ให้อาหารปลาอยู่ไม่ไกล ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง:

"นี่ คุณทำสิ่งเหล่านี้หรอ? เป็นคุณใช่ไหม?!"

ชู่หยวนฟงยังคงไม่ใส่ใจเขา เพียงพูดออกมาอย่าเนิ้บๆ ว่า: "คุณยังเหลืออีกหนึ่งนาที"

หม่าซานหยวนตื่นตระหนกอย่างยิ่ง ในเวลานี้เขาไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ใดๆ ทั้งนั้น รีบดิ้นรนหาติดต่อหาคนอื่น แต่คนพวกนั้นเป็นพวกที่หยิ่งยโสหลีกเลี่ยงเรื่องเหล่านี้

ในที่สุด ก็มีสายโทรศัพท์มา เหมือนกับสวรรค์ชัดๆ ทำให้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมา!

นักเลงในจังหวัดคนนั้นก็เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของหม่าซานหยวนเช่นกัน เขาอยู่ในเจียงหลิงมาตลอดสองทศวรรษที่ผ่านมา

การกระทำที่ยิ่งใหญ่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านมา นักเลงที่สามารถพลิกกระแสในช่วงเวลาวิกฤตและเปลี่ยนสถานการณ์ได้ทันทีด้วยอำนาจเขาเอง!

ยี่สิบปีตลอดเวลาก็เป็นแบบนี้!

ในใจของหม่าซานหยวน นักเลงคนนั้น เป็นเหมือนพระเจ้า

เขารับโทรศัพท์นั่น พูดด้วยความเคารพและนอบน้อมเหมือนทาส: "ท่าน สวัสดีท่าน ผมต้องการความช่วยเหลือจากท่าน ผม.."

"หม่าซานหยวน เจ้าคนไร้ประโยชน์ ไอสารเลว ไปทำให้คนใหญ่คนโตที่ใหญ่ขุ่นเคืองหล่ะ คุณทำ คุณชดใช้เอง ด้วยครอบครัวของคุณ!"

ในโทรศัพท์ชายร่างใหญ่ผู้สง่างามเรียบง่ายและมั่นคงเหมือนภูเขา เขาเอ่ยปากด่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกลับว่าพูดทุกอย่างที่อยากพูดออกมาทั้งหมด ทำเอาหม่าซานหยวนเลือดแทบกระจุย

หม่าซานหยวนตกใจและรู้สึกผิดอย่างมาก: "ใช่ใช่ใช่ ท่านต้องช่วยผมนะ ช่วยผม..."

"ช่วย? ไอขยะ! ไอสารเลว เพราะเอาทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้ไง ผมถึงได้โดนรายงานคดีอาชญากรรมสามสิบสองคดี ถูกปลดจากตำแหน่งทันที และกำลังจะติดคุกแล้ว!"

"หม่าซานหยวน ไอโง่ ไอเลว.."

ตูม!

หม่าซานหยวนเหมือนทรมานจากทุกสิ่ง เข้ากลัวจนล้มลงไปกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวเหมือนกระดาษ

นักเลงที่สามารถช่วยเขาได้กลับโดนจับแล้ว?!

นี่มัน นี่มันอำนาจขนาดไหนกันเชียว อำนาจราวที่มากมายที่เดียว!

เขาหันคอของเขา สีหน้าที่หวาดกลัวอย่างมากและมองไปที่ชู่หยวนฟงตรงหน้าเขา: "นี่ นี่เป็นคุณใช่ไหมที่ทำ?"

ในเวลานี้ ชูหยุนเฟิงสงบนิ่งเช่นเคยหยิบอาหารปลามาหนึ่งกำมือและให้อาหารปลาที่ว่ายน้ำในตู้ปลา พูดเบา ๆ ว่า:

"ปลาตัวนี้นี่นะ อยู่ในตู้นี่มานานเท่าไหร่แล้ว คิดว่าตู้เล็กๆ นี่เป็นโลกทั้งใบ คิดว่ากุ้งตัวน้อยใส่เดือนตัวน้อยที่ถูกโยนเข้าไป ไม่ใช่ใครใหญ่ใครโต..."

"แต่มันอาจจะลืมแล้วว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า ในตู้ปลานี่ มันเป็นกษัตริย์ แต่เมื่อมันออกมา หอยเม่นก็สามารถแทงมันตายได้ง่ายๆ!"

เขาหันตัวมา สีหน้าชอบใจ: "ท่านประธานหม่า คุณคิดว่าตัวเองไม่เหมือนปลาตัวนี้หรอ?"

หม่าซานหยวนรู้สึกแบลงค์ในทันที เขาคุกเข่าลงกับพื้น ตัวสั้น และค่อยๆ ก้มหัว:

"ชู่ ท่านชู่ ผม ผมควรตาย ขอร้องท่านผู้สูงทรง ให้ ให้อภัยชีวิตน้อยนี้ด้วยเถอะ.."