บทที่ 18 หนูมีพ่อแล้ว

หลังสั่งสอนหม่าจุนและหญิงสาวคนนั้นเสร็จ ชู่หยวนฟงก็ไม่ได้สนใจพวกเขาแล้ว โบกมือและเดินจากไป

แต่พวกของหม่าจุนได้รับการยกโท๋ให้ ก็พากันรู้สึกสำนึกบุษคุณ พากันพูดด้วยความกลัวว่า: "บุคคลที่มีอำนาจสูงส่งขนาดนี้ ขนาดนักธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ยกถูกเขาจับเข้าคุก แต่ตนเองนั้นสามารถรอดชีวิตมาได้ โชคดีจริงๆ!

ในเวลานั้นหม่าซานหยวนก็โทรมาหลายครั้ง เหมือนว่าพยายามจะช่วยหลานและขอโทษชู่หยวนฟงด้วยตนเอง

เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว ชู่หยวนฟงเบื่อที่จะสนใจแล้ว ก็เลยตัดสายไป แต่หม่าซานหยวนนี้ก็รู้ตัวดีว่าต้องปฎิบัติตัวยังไง คงไม่กล้ามารบกวนชู่หยวนฟงแล้ว

ในตอนนี้ สายของซูมู่ชิงก็โทรเข้ามา เห็นได้ชัดถึงความกังวล:

"ชู่หยวนฟง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันแจ้งความแล้ว อีกไม่นานตำรวจก็คงไปช่วยคุณ"

ชู่หยวนฟงรู้สึกดีขึ้นและพูด: "ไม่เป้นไร จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว คุณอยู่ที่ไหน ผมไปหาพวกคุณ"

ตามโลเคชั่นที่ส่งเข้ามาในโทรศัพท์ ชู่หยวนฟงไปหาซูมู่ชิงและโต๋โต๋สองแม่ลูกที่ร้านกาแฟร้าหนึ่ง

ในขณะที่เจอกันซูมู่ชิงเดินเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกและกังวล มองหารอยแผลบนร่างของชู่หยวนฟง: "ชู่หยวนฟง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม พวกเขาไม่ได้ทำร้ายคุณใช่ไหม?"

แม้ว่าจะเคยเห็นความสามารถของชู่หยวนฟง แต่หม่าจุนนำพวกมาสิบกว่าคน สองหมัดของคนเดียวยากที่จะต่อกรกับคนหลายคน ชู่หยวนฟงสู้ได้ยังไง

หลังจากที่เธอพาลูกออกไป เธอก็รู้สึกโทษตัวเองและกังวลอย่างมาก และรีบไปแจ้งตำรวจ ตอนนี้เห็นชู่หยวนฟงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ก็รู้สึกเหมือนยกหินออกจากอก

ชู่หยวนฟงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า: "ผมมีความสัมพันธ์กับคนจากสมาคมการค้าซือไห่นิดหน่อย โทรไปครั้งเดียวก็จัดการได้แล้ว"

"ไม้ได้ลงมืออะไรเลย"

ชู่หยวนฟงพูดด้วยท่าทางมีมารยาท เขาไม่อยากให้ชีวิตที่สงบของซูมู่ชิงต้องถูกรบกวน สำหรับบางเรื่องเขาจะคอยช่วยเหลืออย่างลับๆ

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี"

ซูมู่ชิงโล่งอกขึ้นมา ใบหน้าที่ตื่นตระหนกก็ดีขึ้น และปรากฎรอยยิ้มขึ้น

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชู่หยวนฟง เธอคงไม่มีทางให้อภัยที่ตัวเองหนีไปแน่ๆ

"ชู่หยวนฟง ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ ถ้าเกิดไม่มีคุณฉันก็คงไม่รู้จะทำยังไงดี" เธอกระพริบดวงตาที่สวยงามของเธอ กัดริมฝีปากอันอวบอิ่ม เต็มไปด้วยความสับสนและซาบซึ้ง

ตั้งแต่ที่ชู่หยวนฟงไล่หยุนเทาออกไป แล้วยังมาช่วยชีวิตโต๋โต๋ในวันนี้ ทั้งยังจัดการความไม่พอใจของหญิงสาวคนนั้นและสมาคมการค้าซือไห่ไป

ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยและยังได้รับความช่วยเหลืออีก เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนเกินจะบรรยาย

"คุณกับฉัน ไม่จำเป็นต้องพูดขอบคุณสองคำนี้ ไม่จำเป็นเลย"

ชู่หยวนฟงพูดนิ่ๆ ดวงตาที่ประหลายใจของซูมู่ชิง เสียงของเขาคิดในใจ:

'สามีของคุณคนนี้ ติดหนี้บุญคุณคุณอย่างมาก ชีวิตนี้ชาตินี้คงชดใช้ไม่หมด'

"ไปกัน ผมส่งคุณกลับบ้าน" ชู่หยวนฟงถือสายกของของซูมู่ชิง ช่วยสองแม่ลูกทั้งสองคนเรียกแท็กซี่

ถึงแม้หลัวกังคอยตามคุ้มครองอยู่ลับๆ แต่สุดท้ายแล้วรถหรูราคาหลายสิบล้านก็โอ่อ่าเกินไป เขาไม่อยากให้ซูมู่ชิงต้องวุ่นวายมากไปกว่านี้

ตลอดทางไม่มีใครเอ่ยปากพูดออกมา ซูมู่ชิงนั่งเงียบๆ อยู่ข้างชู่หยวนฟง ดวงตาคู่สวยคู่นั้นคอยแอบมองเขาอยู่ข้างๆ

เขาค่อนข้างมืดมน ค่อนข้างสูงส่งและนิ่งเงียบ แม้ว่าจะกำลังผ่อนคลายแต่เอวของเขาก็ยังอยู่แข็งแกร่งเหมือนกับเป็นวีรบุรุษ มีความลึกลับอยู่ในตัวของเขา ราวกับก้อนเมฆที่ลอยเคว้งอยู่และพุ่งทยายสูงจุดสูงสุด

แต่ซูมู่ชิงก็รู้สึกถึงความอบอุ่มแปลกๆ ที่เต็มไปด้วยความปลอดภัยในตัวเขา

เป็นความรู้สึกที่ไม่มีใครสามารถให้กับเธอได้ในตลอดห้าปีมานี้ มันมหัศจรรย์และสบายมาก แต่ก็อันตรายเช่นกัน

"ชู่หยวนฟง วันนี้ขอบคุณคุณมากนะ ให้ฉันเลี้ยงคุณกินข้าวสักวันนะ"

เมื่อถึงประตูใหญ่ของเขคชุมชนเล็กซูมู่ชิงก็พูดขอบคุณอย่างมีมารยาท

"โอเค ผมจะไม่เกรงใจนะ คุณเตรียมตัวถังแตกได้เลย"

ชู่หยวนฟงก็ล้อเล่นเช่นกัน เปลี่ยนแปลงบรรยากาศเพื่อให้ซูมู่ชิงยิ้มออกมา ภาพในเวลานั้นดูสวยงามจนดอกไม้ยังต้องอาย

ในช่วงเวลาหนึ่งชู่หยวนฟงมองไปยังโต๋โต๋ที่กำลังหลับไหลอยู่ ไม่อยากแยกไป รู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก

"อู๋วว--"

ในเวลานี้ จู่จู่โต๋โต๋ก็ยื่นมือออกมา มืออ้วนๆ ที่กำลังขยี้ดวงตาใหญ่ๆ และตื่นขึ้นมา

"ปะป๊า!"

ไม่รอให้ซูมู่ชิงส่งเสียงตกใจ โต๋โต๋ก็โดดลงมาจากรถด้วยสีหน้าร่าเริง และเข้าไปในอ้อมกอดของชู่หยวนฟง เธอทำหน้าน้อยใจ:

"ฮือๆ ปะป๊า โต๋โต๋ฝันว่าปะป๊าจะไปแล้ว ปะป๊าอย่าไปเลยได้ไหม"

ชู่หยวนฟงใจอ่อน เป็นความรู้สึกที่ยากจะสงบลง เหมือนคลื่นลูกหนึ่งซัดเข้ามา

ซูมู่ชิงตกใจและสับสน

"โต๋โต๋ หนูจำผิดคนแล้ว นี่คือลุงชู่หยวนฟงหน่ะ ไม่ใช่ปะป๊า!"

เมื่อกี้ตอนที่อยู่บนรถ โต๋โต๋ก็ละเมอฝันตะโกนเรียกชู่หยวนฟงว่าพ่อ ตอนนั้นซูมู่ชิงฟังแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดและเศร้า

แต่ก็รู้สึกว่าความคิดถึงของเด็กน้อยมากเกินไป ทำให้แยกไม่ออก ก็แค่จำผิดคนเท่านั้น แต่เธอคิดไม่ถึงเลย โต๋โต๋จะเรียกชู่หยวนฟงเป็นพ่อของตัวเองแล้ว!

นี่จะโอเคได้อย่างไร

"ซูมู่ชิงทั้งตื่นตระหนกและอาย ทำให้เธอหน้าแดงและอยากจะพาโต๋โต๋กลับบ้าน: "โต๋โต๋ ไม่อนุญาติให้หนูล้อเล่นกับลุงชู่หยวนฟง เร็ว พวกเรากลับบ้าน"

"ลูกจำผิดคนแล้ว เขาไม่ใช่ปะป๊าของลูกนะ"

"ไม่ เขาเป็นพ่อของโต๋โต๋ โต๋โต๋รู้สึกได้ เขามีกลิ่นอายของพ่อ" มือเล็กๆ ของโต๋โต๋กอดคอของชู่หยวนฟงอย่างแน่น เธอขมิบปากเล็กของเธอและพูดว่า: "ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ โต๋โต๋ก็รู้สึกได้ เมื่อกี้โต๋โต๋ตกอยู่ในอันตราย ปะป๊าก็โผล่เข้ามาช่วยโต๋โต๋และกระแทกรถกระเด็นออกไป

"ม่าม้า แม่ไม่ได้พูดว่าพ่อเป็นฮีโร่หรอกหรอ เป็นยอดคน เวลาที่โต๋โต๋ตกอยู่ในอันตรายก็จะปรากฎตัวขึ้นมา หรือว่าแม่หลอกหนูมาตลอด?"

"แม่--" ซูมู่ชิงรู้สึกเจ็บใจและละอายใจ ตาเริ่มแดง ไม่รู้จะอธิบายให้ลูกสาวที่ใสบริสุทธิ์ของเธอยังไง

"แม่ ให้ลุงชู่หยวนฟงเป็นพ่อของหนูเถอะ ให้เขาอยู่ข้างๆ โต๋โต๋" โต๋โต๋กระพริบดวงตากลมโตและปากน้อยๆ ของเธอเพื่ออ้อนวอน ทำตัวน่าสงสาร น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา

เด็กน้อยกอดคอของชู่หยวนฟงแน่น ร้องไห้เสียใจออกมา: "เพื่อนคนอื่นๆ ในโรงเรียนทุกคนมีพ่อ มีแค่โต๋โต๋ไม่มี พวกเขาเอาแต่ว่าหนูเป็นเด็กกำพร้า"

"โต๋โ๖๋ไม่ใช่เด็กกำพร้า พ่อของโต๋โต๋กลับมาแล้ว แม่ แม่อย่าไล่พ่อของโต๋โต๋ไปเลย อย่าให้พ่อไปได้ไหม"

"โต๋โต๋แค่อยากได้พ่อคนเดียว นะแม้--"

จิตใจของชู่หยวนฟงพลิกไปพลิกมา ดวงตาแดงก่ำเหมือนน้ำตาจะไหล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเลือดเนื้อเดียวกัน หรือเป็นเพราะความบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องของเด็ก เขาอยากจะกอดตุ๊กตาน่ารักนี้ไว้ในอ้อมแขนไว้ตลอด ไม่มีวันแยกจากกัน

"โต๋โต๋ ขอโทษ ขอโทษ--"

ซูมู่ชิงทนไม่ไหว จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา

หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาห้าปี ไม่มีใครเข้าใจทั้งสองมากกว่าตัวเธอเอง

และไม่มีใครเข้าใจ ความรักที่ลูกสาวมีให้ต่อพ่อ ความหวังที่เธอจะมีครอบครัวที่ดี

ห้าปีมานี้ เธอดิ้นรนหาเงิน ทำทุกวิถีทางเพื่อชดใช้ แต่เมื่อทำไปอย่างก็เหมือนกำลังโกหก เพื่อทดแทนความรู้สึกคิดถึงพ่อของลูกสาว

แต่มาถึงวันนี้ สิ่งที่ลูกต้องการ เป็นสิ่งที่เธอให้ไม่ได้

ซูมู่ชิงเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอและบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง ต้องกล้าหาญ เสียงสั่นๆ ของเธอพูดออกมา: "โต๋โต๋ แม่ขอโทษ แม่โกหกลูก จริงๆ แล้ว--"

ซูมู่ชิงอยากที่จะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจน ต่อให้โต๋โต๋ต้องเสียใจ ต่อให้เธอเกลียดตนเอง แต่ก็ดีกว่าที่เธอต้องรอคอยแบบโง่ๆ สักวันหนึ่งเธอก็จะเข้าใจความหวังดีของตัวเอง"

"จริงๆ แล้วแม่กำลังโกรธพ่อ ตอนนี้แม่หายโกรธพ่อแล้ว"

ตอนนี้ ชุ่หยวนฟงที่อยู่เงียบๆ มาตลอดก็พูดขึ้นมาและทำให้ชู่มู่ชิงแสดงสีหน้าประหลาดใจและตะลึง

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พ่อจะคอยอยู่ข้างโต๋โต๋ตลอด พ่อจะคอยดูหนูเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เข้าโรงเรียน แต่งงาน มีครอบครัว ครอบครัวของเราจะไม่มีวันจากกัน"

ชู่หยวนฟงเช็ดหน้าของเด็กน้อยที่ร้องไห้จนสะอาด มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน: "โต๋โต๋ พ่อกลับมาแล้ว"

"จริงหรอ? พ่อ แม่ พวกคุณไม่ได้โกหกโต๋โต๋ใช่ไหม" ดวงตาของโต๋โต๋เต็มไปด้วยความหวังและความไร้เดียงสา เธอมีความสุขอย่างมาก

ซูมู่ชิงมองใช้สายตาที่สวยงามมองไปที่ชู่หยวนฟง นึกเข้าใจ นี่เป็นการโกหกโดยเจตนาของชู่หยวนฟง เธอสะเทือนใจและซาบซึ้งมาก

แม้แต่ชู่หยวนฟงที่เป็นคนแปลกหน้าคนนี้ก็พร้อมที่จะใส่หน้ากากเล่นเป็นพ่อของเด็กน้อย

เธอที่เป็นแม้แท้ๆ จะทนได้อย่างไร ทำลายภาพฝันในนิยายของเด็กอายุสี่ขวบ

"จริง ใช่จะลูก พ่อกลับมาแล้ว และจะไม่หนีโต๋โต๋ไปอีกแล้ว"

"งั้นสัญญานะ!" โต๋โต๋ยื่นมือน้อยและอวบๆ ของเธอออกมา หยุดร้องและยิ้ม

ชู่หยวนฟงและซูมู่ชิงมองหน้ากัน ทั้งสองยื่นนิ้มก้อยออกมา ทั้งสามไขว้นิ้วก้อยกันท่ามกลางแสงจันทร์ ทำให้รู้สึกถึงความโรแมนติกที่อบอุ่น

"สัญญาร้อยปีไม่มีเปลี่ยน!"

โต๋โต๋ส่งเสียงดีใจ ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความสุขและความหวาน:

"หนูมีพ่อแล้ว!"

Unduh App untuk lanjut membaca

Daftar Isi

463