บทที่ 19 อยากได้น้องอีกคน

โลกของเด็กก็ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์อย่างนี้แหละ

ในที่สุดพ่อที่ตามหามานานก็กลับมาแล้ว ครอบครัวกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา รอยยิ้มของโต๋โต๋กลับมาหวานเป็นปกติแล้ว หัวเราะอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของชู่หยวนฟง แม้แต่ข้าวก็ไม่กินแล้ว

ต่อมา ซูมู่ชิงก็ยงคงแสร้งว่าโกรธ เด็กน้อยลงมาจากอ้อมกอดของชู่หยวนฟงอย่างไม่เต็มใจ ไปกินข้าวอาบน้ำ เตรียมที่จะเข้านอน

"ชู่หยวนฟง ขอบคุณคุณ ขอบคุณที่คุณแกล้งเป็นพ่อของโต๋โต๋ ช่วยฉันโกหก แต่ฉันคงจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าเด็กคนนี้รู้เรื่องจริงทีหลัง จะเจ็บปวดแค่ไหน--"

ซูมู่ชิงที่อยู่ในห้องรับแขกได้ยินเสียงโต๋โต๋ที่กำลังอาบน้ำและร้องเพลงไปด้วย ในใจรู้สึกสับสน เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณชู่หยวนฟง

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ได้เห็นลูกสาวของตัวเองมีความสุขขนาดนี้มาก่อน ณ ตอนนี้เธอเห็นว่าสิ่งที่ชู่หยวนฟงทำนั้นถูกแล้ว ต่อให้เป็นการโกหก ก็ต้องมอบชีวิตวัยเด็กที่มีความสุขและสมบูรณ์แบบ

เป็นการโกหกเพื่อให้เกิดสิ่งดีๆ ยังไงก็มักจะดีกว่าเรื่องจริงที่โหดร้าย

ตอนนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าในเมืองลูกสาวชอบชู่หยวนฟง แล้วทำไมเธอไม่ตามน้ำไป ให้ชู่หยวนฟงหลอกเป็นพ่อชั่วคราว

มอบสภาพแวดล้อมในการเติบโตที่เต็มไปด้วยความสุขและสมบูรณ์แบบแก่โต๋โต๋ สิ่งนี้แหละเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างนี้ก็เพื่อเด็ก แค่ให้เธอมีความสุขก็พอแล้ว"

ในใจของหลัวชุนนั้นสับสนอย่างมาก ลูกของตัวเองแท้ๆ อยู่ข้างหน้าแต่ไม่มีสิทธิ์จะทำไปมากกว่านี้ ทำได้แค่เพียงเล่นละครเป็นพ่อ นี่มันแปลกประหลาดที่น่าขำสิ้นดี

แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง โต๋โต๋ก็ยังคงเรียกตัวเองว่า 'พ่อ' เขาเชื่อว่าจะมีวันหนึ่ง 'พ่อปลอม' คนนี้จะกลายเป็นพ่อจริงๆ

"ชู่หยวนฟงช่วยฉันอีกสักเรื่องได้ไหม แสร้งว่าเป็นพ่อขอโต๋โต๋ต่อไป"

ซูมู่ชิงรู้สึกลำบากใจ: "ตอนนี้โต๋โต๋คิดว่าคุณเป็นพ่อของเขาแล้ว ถ้าเกิดเธอรู้ความจริงขึ้นมา เธออาจจะรับไม่ได้ก็ได้ ดังนั้นฉันอยากให้คุณกับฉันคบกัน เล่นละครต่อไป อย่างน้อยในอนาคต ในอนาคตช่วงเวลาหนึ่งที่คุณแสร้งว่าเป็นพ่อของโต๋โต๋ และเป็นสามี สามีของฉัน.."

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ใบหน้าของซูมู่ชิงก็แดง ร้อนระอุ่ม เธอฝืนเงยหน้าขึ้นมาและพูดว่า: "มีค่าตอบแทนแน่นอน ฉันจะเซ็นสัญญากับคุณ นับว่าคุณเป็นคนที่ฉันจ้าง ให้เงินเดือนคุณทุกเดือน เป็นการชดใช้ของฉัน ได้ไหม?"

ใบหน้าของซูมู่ชิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและขอบคุณ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เธอคิดได้แล้ว

ในความคิดของเธอ ชู่หยวนฟงเป็นแค่คนแปลกหน้าที่ใจดีคนนึงเท่านั้น มากที่สุดก็แค่มีโชคชะตาร่วมกันกับลูกสาวของเธอ ไม่มีความคิดลึกซึ้งอะไรมากกว่านั้น จ่ายเงินจำนวนหนึ่งเพื่อความสบายใจของเธอ

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าชู่หยวนฟงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จริงๆ แล้วเป็นพ่อแท้ๆ ของลูกสาวตัวเอง!

แต่ชู่หยวนฟงที่นั่งอยู่บนโซฟา ถึงแม้จะแสดงสีหน้าที่สงบนิ่ง แต่ในใจนั้นมีความสุขอย่างมากตั้งนานแล้ว

ดีเกินไปแล้ว ตัวเองไม่คิดไม่ถึงวิธีปลอมเป็นสามีนี้สามารถคอยอยู่ข้างๆ ซูมู่ชิงและโต๋โต๋ คอยปกป้องเธอทั้งสอง และยังสามารถสร้างความสัมพันธ์ระหว่างกันได้ด้วย

"แน่นอน อีกทั้งตอนนี้ผมยังไม่มีงาน กลับต้องขอบคุณคุณที่เสนอโอกาสงานนี้ให้ผม"

ความรู้สึกของชู่หยวนฟงโล่งไปที เขาแสร้งทำเป็นยิ้มเล็กน้อย: "แต่คุณไม่กลัวเรื่องมันจะแย่ไปกว่าเดิมหรอ ถึงเวลานั้น 'พ่อปลอมๆ' กลายเป็น 'สามีจริง' คุณจะไม่ต้องการผม ตกหลุมรักผมหรอ?"

ซูมู่ชิงเขินหน้าแดง กลอกตาขาวแบบอ่อยๆ ใส่ชู่หยวนฟง: "ฝันไปเถอะหมาวัดอยากกินนางฟ้า"

หลังจากนั้นเธอก็แอบมองสีหน้าของชู่หยวนฟง มีความกังวลเล็กน้อย เขาจะโกรธแล้วไม่ตกลงช่วยเธอไหม

ยังดี คนคนนี้ที่ไม่ใช่คนใจแคบ

ซู่มู่ชิงโล่งอกขึ้นมา ความกังวลในใจก็น้อยลงไปมาก และเริ่มคุยกับชู่หยวนฟง

โต๋โต๋เด็กคนนั้นฉลาดเป็นกรด พวกเขาต้องทำความรู้จักกันนิดหน่อยเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โต๋โต๋มองออก

ภายใต้คำแนะนำอย่างมีสติของชู่หยวนฟง จากนั้นหัวข้อก็มาถึงเรื่อง'พ่อแท้ๆ' ของโต๋โต๋ ถึงแม่ซูมู่ชิงจะลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ค่อยๆ พูดเรื่องจริงออกมา

หลายปีมานี้ เธอเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจตลอด มันอยู่ข้างในจนเธอเจ็บปวด วันนี้มีคนคอยฟังเรื่องของเธอ ทำให้เธอสบายใจขึ้นไม่น้อย

แววตาของชู่หยวนฟงเปล่งประกายขขึ้นมา เขามองไปยังซูมู่ชิงและถาม: "มู่ชิง สมมตินะ ผมก็แค่สมมติ--"

"ผมเป็นพ่อแท้ๆ ของโต๋โต๋ คือชายคนหนึ่งที่คุณเจอที่บาร์ห้าปีก่อน ตอนนี้กลับมาอยู่ข้างๆ คุณ คุณจะยอมรับผมไหม?"

ทันใดนั้นซูมู่ชิงก็จริงจังขึ้น สายตากลมโตสวยงามของเธอจ้องไปที่ชู่หยวนฟง จริงจังเป็นพิเศษ

สายตาแบบนี้ ทำให้ชู่หยวนฟงรู้สึกกลัวเล็กน้อย ราวกับว่าถูกมองออกหมดแล้ว เขาไอสองสามที: "ล้อเล่นหน่ะ คุณไม่ดีใจหรอ งั้นก็เท่านั้นแหละ ขอโทษ--"

"งั้นคุณ อยากคิดจะเจอโต๋โต๋ตลอดไป"

จู่ๆ เสียงเย็นชาของซูมู่ชิงพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค เธอมองไปยังท้องฟ้ามืดมิดนอกหน้าต่าง น้ำเสียงเย็นชาที่กดความโกรธเอาไว้:

"ห้าปีมาแล้ว ไม่มีแม้แต่การติดต่อสักนิด ไม่ใส่ใจสองแม่ลูกอย่างเรา ตอนนี้อยากจะกลับมาก็กลับมา? เขาเห็นฉันเป็นอะไร เห็นโต๋โต๋เป็นอะไร ฉันซูมู่ชิงไม่ได้ต่ำต้อยขนาดนั้น"

"เขาไม่เคยแม้แต่จะทำหน้าที่เป็นพ่อเลยสักวัน และก็อย่าคิดว่าลูกสาวจะยอมรับเขา"

"เขาไม่มีคุณสมบัติเป็นพ่อแท้ๆ เป็นสามีของฉัน"

ชู่หยวนฟงรู้สึกสับสนและรู้สึกผิดถอนหายใจออกมา

ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง ห้าปีมานี้ เขาติดหนี้แม่ลูกคู่นี้มากเกินไปแล้ว

นั้นเป็นเหตุผมว่าทำไมซูมู่ชิงคอยรักษาจินตาการของพ่อต่อหน้าลูกสาว คอยบอกว่าพ่อเป็นฮีโร่ ก็เพราะแค่ไม่อยากให้บุคลิกของลูกสาวได้รับผลกระทบ อยากให้เธอมีวัยเด็กที่สมบูรณ์แบบก็เท่านั้น

แต่ลึกๆ ในใจของเธอ สำหรับตัวเองที่ไม่มีการติดต่อในห้าปีนี้ เป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ไม่ควรได้รับการให้อภัย แม้จะเป็นคนอื่น ก็ไม่ควรได้รับการให้อภัยง่ายๆ

ตัวเองก็กลายเป็นอ๋องชู่ที่ไม่ควรให้อภัยในวันนี้

"ชู่หยวนฟง คุณไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ลากให้คุณเข้ามารู้สึกแย่กับความรู้สึกพ่อแท้ๆ ของโต๋โต๋หรอก เรื่องแสร้งเป็นพ่อของโต๋โต๋นั้นแค่ชั่วคราวเท่านั้น" ซูมู่ชิงเห็นสภาพของชู่หวนฟง คิดว่าตัวเองพูดเกินไปแล้ว เธอปลอบใจ:

"โต๋โต๋ก็แค่คิดถึงพ่อของเธอมากเกินไป ขาดความรักจากพ่อมากเกินไป แล้วคุณก็เข้ามาเติมเต็มความว่างเปล่าความรักของพ่อในใจเธอในช่วงเวลาที่สำคัญ ดังนั้นเธอก็เลยเห็นคุณเป็นพ่อของเธอ"

"รอให้เธอเข้าใจอะไรมากขึ้น เดี๋ยวไม่ต้องการให้คุณแสดงต่อไปแล้ว ขอโทษ"

"ผมก็จะเป็นพ่อตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ตามที่คุณให้เงินเดือน คุณวางใจได้"

ชู่หยวนฟงพยักหน้า ในใจรู้สึกขมขื่นอย่างหาไม่ได้

แต่เขาก็หวังว่าตัวเองจะได้แสดงเป็นพ่อในระยะเวลายาว จนถึงการได้รับการยอมรับจากแม่และลูกทั้งสองคน

เขาเข้าใจว่าซูมู่ชิงเป็นผู้หญิงที่ข้างนอกดูอ่อนแอแต่ข้างในแข็งแกร่งคนหนึ่ง เธอมองดูแล้วอ่อนแออย่างนั้น หลายปีมานี้หลายเรื่องถอยหนึ่งเก้า ก็แสดงความอ่อนแอออกมา แม้ว่าคนอื่นเกือบจะชนเธอ เธอก็ขอโทษก่อนเสมอ กลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้น

แต่เธอกลับแข็งแกร่งขนาดนั้น เลี้ยงดูลูกสาวให้โตได้ ยอมทะเลาะกับครอบครัวเพื่อลูกสาว ต่อให้ชีวิตจะยากเย็นอีกแค่ไหน เธอก็จะปฏิเสธการแต่งงานที่ครอบครัวกำหนดไว้ให้เธออย่างเด็ดขาด ไม่ทำสิ่งที่ดูถูกศักดิ์ศรีของตัวเอง!

หากต้องการชนะใจผู้หญิงคนนี้ ต้องค่อยๆ และสม่ำเสมอ ใช้ความซื่อสัตย์และจริงใจ

ตอนนี้ชู่หยวนฟงได้ตัดสินใจแล้วว่าจะใช้กำลังที่มีทั้งหมดปกป้องความปลอดภัยของสองแม่ลูกนี้ให้มีความสุข เจริญรุ่งเรือง

"แม่ หนูอาบเสร็จแล้ว!"

สิบนาทีผานไป โต๋โต๋เด็กที่สะอาด สวมชุดนอน แม้แต่ผมก็ยังเช็ดเป่าไม่แห้ง วิ่งตึงตังลงมาจากด้านบน และไปแนบที่อกของชู่หยวนฟง ทำตากลมโตด้วยความกังวลว่าพ่อแท้ๆ ของเธอจะทิ้งเธอไปอีก

ซูมู่ชิงยิ้มและร้องไห้ เธอมองไปที่ชู่หยวนฟงด้วยสายตาที่สับสนและปลื้มใจ โชคดี ที่เธอพูดเรื่องให้เข้าปลอมเป็นพ่อของเธอต่อไปเสร็จแล้ว

ไม่งั้น เธอไม่รู้จะปลอบโต๋โต๋เด็กน้อยคนนี้ยังไง

ในที่สุดชู่หยวนฟงก็สามารถกอดลูกตัวเองได้อย่างสบายใจแล้ว จะหอมแก้มกี่ครั้งก็ไม่พอ เขาเล่นกับเด็กน้อยสองชั่วโมงเต็มๆ โต๋โต๋ง่วงและหาวออกมา

"แม่ โต๋โต๋ง่วง อยากนอนแล้ว"

ซูมู่ชิงสบายใจ เธอก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย: "โอเค แม่พาโต๋โต๋ไปนอนนะ"

โต๋โต๋ส่ายหัวเล็กๆ ของเธอ จับมือแขนของชู่หยวนฟงเอาไว้และดิ้น: "ไม่ หนูอยากนอนกับพ่อและแม่"

"อะไรนะ?!"

ชู่หยวนฟงตกตะลึง ซูมู่ชิงก็ตกใจตาค้าง

นอนด้วยกัน? นี่ นี่จะโอเคได้ยังไง! เธอกับชู่หยวนฟง ก็แค่สามีภรรยาปลอมๆ ถ้าต้องนอนด้วยกันแล้วนี่มันอะไร ตัวเองไม่ลำบากไปหน่อยหรอ--

ซูมู่ชิงหน้าแดงเหมือนโดนลวกขึ้นมา ภายใต้แสงจันทร์ หน้าของเธอดูเหมือนก้อนเมฆสีแดงที่ปัดแป้งบลัชออนราวกับหิมะ เข้ากับหุ่นที่สมส่วนและน่ารักของเธอ ก็ยิ่งสวยงามมากขึ้น

ชู่หยวนฟงเผลอหัวเราะเสียงดังออกมา ยกเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดขึ้นมาหอมแก้มสองที

ช่างเธอเด็กน้อยแม่สื่อจริงๆ พระเจ้ามาโปรด!

ซูมู่ชิงรีบอธิบาย ออกเสียงปลอบใจ: "โต๋โต๋ฟัง วันนี้นอนกับแม่ พ่อเหนื่อยแล้ว ให้พ่อนอนที่ห้องรับแขกก่อนดีไหม"

"ไม่ได้ หนูอยากนอนกับพ่อและแม่ทั้งสองคน"

โต๋โต๋เบะปากจะร้องไห้และกอดชู่หยวนฟง อารมณ์โกรธเล็กน้อยที่ไม่น่ากลัว: "เสี่ยวฮูก็นอนกับพ่อและแม่ อีกทั้งเขาพูดแล้ว มีแค่พ่อและแม่ที่นอนด้วยกัน เขาถึงจะมีน้อง

จู่ๆ สายตาของเด็กน้อยก็เปล่งประกายขึ้นมา ราวกับว่าคิดอะไรดีๆ ออก และพูดอย่างมีความสุขออกมา:

"พ่อ แม่ โต๋โต๋อยากได้น้องหนึ่งคน พ่อแม่คลอดน้องมาอีกคนหนึ่งมาดีไหม--"