บทที่ 17 คุณเห็นด้วยไหม?

ชู่หยวนฟงตบบ้องหูไปสองที ทำเอาผิวของหญิงคนนั้นบวมเป่ง ทรุดลงไปกับพื้นจนดูไม่ได้

ทำเอาคนร้ายรอบๆ มองตาค้าง เจ้านี่ไม่กลัวตายจริงๆ หรอ? จะกล้าเกินไปแล้ว!

แต่ชู่หยวนฟงกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย เอาผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดมือที่เปื้อนเลือดของตัวเอง ราวกับว่าเป็นเลือดที่น่าขยะแขยงมาก

"คนชั้นต่ำเดี๋ยวก็หายไปเองตามธรรมชาติ ประโยคนี้ให้คุณละกัน เหมาะกว่า"

สีหน้าของหม่าจุนหม่นหมองขึ้นมา ชู่หยวนฟงใช้ฝ่ามือตบเอาจนหน้าของหญิงสาวบวม มันหมายถึงการท้าทายศักดิ์ศรีของเขาและสมาคมการค้าซือไห่ด้วย

หญิงสาวรีบลุกขึ้นมา เกาะไปที่แขนของหม่าจุดและร้องไห่อย่างอนาถ: "ฮือๆ พี่จุน คุณเห็นหรือยัง ไอสายเลวนี่มันกล้าดี อวดดีเกินไปแล้ว เขาไม่เพียงแต่ตบฉัน ยังทำลายศักดิ์ศรีของคุณอีก"

"ไม่ใช่แค่ตบหน้าฉันอย่างเดียว ยังทำลายศักดิ์ศรีของคุณ และของประธานหม่าด้วย"

"เขาไม่ได้สนใจสมาคมการค้าซือไห่ของเราสักนิด เหมือนกับพวกที่ควบคุมไม่ได้!"

หญิงสาวใช้โอกาสในการใส่ไฟ พวกคนร้ายด้านหลังก็เกิดมีน้ำหูขึ้นมา ถูกปลุกปั่นให้เกิดความอยากฆ่า แย่ที่สุดเดี๋ยวก็จะพุ่งเข้ามาและสับชู่หยวนฟงที่ท้าทานศักดิ์ศรีของพวกเขาให้เป็นชิ้นๆ

"โอเค โอเค โอเค!"

สีหน้าของหม่าจุนสลดยิ่งกว่าเดิม เขามองไปมองมา สามคำพูดโอเคของเขานั้นเต็มไปด้วยความดุและความโหดร้าย

"เจ้าหนู วันนี้หน่ะคุณได้ทำให้ผมโกรธอย่างสุดขีด"

"ตอนแรกก็แค่อยากจะให้คุณแค่ก้มกราบของโทษเท่านั้น แค่พูดอะไรเล็กน้อยก็พอ แต่วันนี้มันมากเกินไแล้ว"

"คุณต้องสละขาทั้งสองข้าง ดวงตาทั้งคู่ของคุณเอาไว้ นี่คือราคาที่คุณกล้าท้าทานศักดิ์ศรีสมาคมการค้าซือไห่ของพวกเรา"

เสียงของหม่าจุนทั้งสงบและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ แสดงให้เห็นความอวดดีและเย่อหยิ่งที่สุดในโลก

เหมือนกับเขาเป็นกษัตริย์ผู้สูงส่งของเมืองเจียงหลิน ความเป็นตายของผู้คนขึ้นอยู่กับเขาเพียงผู้เดียว

สีหน้าของชู่หยวนฟงสงบนิ่ง มองเขาอย่างไรอารมณ์ ขยับมุมปาก: "สละขาคู่นึกและตาคู่นึงของผมหรอ? อาศัยพวกคุณ"

"คุณคิดว่าตัวเองเป็นอะไร"

หม่าจุนถูกทำให้โกรธอย่างสุดขีด ทำท่าทาง: "จัดการเขา!"

ลูกน้องกว่าสิบคนด้านหลังรีบเข้ามาล้มเอาไว้

หญิงสาวตื่นเต้นที่สุด จนกระโดดโลดเต้น: "เอาเลย เอาเขาให้ตาย เอาไอสารเลวนี่ให้ตาย"

ชู่หยวนฟงเหลือไปมองยังกลุ่มพวกนี้ แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรเลยแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์หนึ่ง แล้วกดปุ่มโทร

ไม่นาน เสียงที่เคารพของหม่าซานหยวนก็ดังมาจากโทรศัพท์ พร้อมกับเสียงประจบประแจ:

"ท่านชู่ มีคำสั่งอะไรหรอ จะให้หม่าคนนี้ลุยน้ำลุยไฟ ก็ไม่ลังเล"

สำหรับชู่หยวนฟงคนนี้เป็นพระพุทธรูปที่ถูกยกย่องที่สุด หม่าซานหยวนกลัวจนถึงกระดูก

เมื่อหม่าจุนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างมากจากโทรศัพท์สีหน้าก็เปลี่ยนทันที เขารีบใช้มือออกคำสั่งบอกให้ลูกน้องหยุด ทำให้ฉากวุ่นวายตรงนั้นเงียบลงไปพักหนึ่ง

เจ้านี่ สามารถคุยกันได้กับลุงของตัวเองงั้นหรือ?

ใจของหม่าจุนสั่น ดวงตามีความกลัวขึ้นมา

หลังจากนั้น ชู่หยวนฟงไม่พูดอะไรมากมาย แค่ถามออกไปตรงๆ: "หม่าซานหยวน ผมมีเรื่องกับคนหนึ่งชื่อหม่าจุน เรียกตัวเองว่าเป็นคนของสมาคมการค้าซือไห่ เกี่ยวข้องกับคุณไหม"

"ถ้ามี ผมจะตัดขาเขาหนึ่งข้าง ถ้าไม่ ผมจะตัดขาเขาสองข้าง"

แม้น้ำเสียงจะเบา แต่รุนแรงกดดันคนได้

หม่าซานหยวนตัวสั่นขึ้นมาทันที โทรศัพท์ตกลงบนพื้น หลังจากนั้น เขาก็ตอบอย่าง สั้นๆ ว่า: "ท่าน ท่านชู่ เขา เขาเป็นหลานชายของผม"

ชู่หยวนฟงไม่พูพล่ำทำเพลง มีแสงส่องเข้ามา และเห็นเพียงเงาสีดำที่ส่องขึ้น

คลิก!

วินาทีต่อไป เขาเหยียบไปขาขวาของหม่าจุนให้ขาด

"อ้าาา--"

เสียงของกระดูกที่หักนั้นชัดเจนเข้ามาในหู และเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชของหม่าจุนก็ยิ่งทำให้คนรอบข้างกลัวจนตัวสั่น

หญิงสาวตกตะลึงยืนตัวแข็ง เธอไม่คิดเลยว่า ชู่หยวนฟงไอเลวคนนี้จะกล้าดีขนาดนี้ ไม่เพียงแต่กล้าตบหน้าของตัวเอง แต่ยังกล้าฉีกขาข้างหนึ่งของหม่าจุนด้วย!

นั่นเป็นหลานชายที่รักของหม่าซานหยวนแห่งสมาคมการค้าซือไห่เลยนะ

"พี่จุน คุณเป็นยังไงบ้าง ไอเลว คุณกล้าทำพี่จุน คุณตายแน่!" หญิงสาวคนนั้นรีบแบกหม่าจุนขึ้นมา ชี้ไปที่ชู่หยวนฟงด้วยความโมโหและด่า

ถึงแม้เธอจะได้ยินที่ชู่หยวนฟงคุยโทรสัพท์ แต่ผู้หญิงระดับนี้ แน่นอนไม่มีโอกาสรู้จักกับหม่าซานหยวน จะรู้จักเสียงของเข้าได้ยังไง?

หม่าจุนเจ็บจนขึ้นสมอง ทั้งโมโห ทั้งเคียดแค้น ด่าออกมา: "จัดการ เอาให้มันตาย!"

ไอสารเลวนี่ แม้จะรู้จักกับลุงของตัวเอง แต่แค้นนี้ยังไงก็ต้องชำระ มันเกินไปแล้ว

แต่ในเวลานี้ มีสายเข้ามาในโทรศัพท์ของหม่าจุนอย่างรวดเร็ว สีหน้าหม่าจุนสงสัย รับโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก:

"ลุงสอง ผมโดนทำร้าย ผม--"

"ไม่รักดี เดรัจฉาน ไอเลว!"

เสียงโทรศัพท์ทางด้านนั้น หม่าซานหยวนผู้ซึ่งรักหลานของเขาเหนืออื่นสิ่งใดเอามือกุมหัวพร้อมกับด่าไม่หยุด แย่ที่สุดคงจะเอาฝ่ามือตบหม่าจุนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยให้ตาย: "ไอชั่ว เตือนให้นะ รีบขอโทษท่านชู่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแม้แต่ลุงก็ช่วยไม่ได้ เข้าใจไหม?"

หม่าจุนโดนด่าจนเหม่อไปเลย ในใจเขาเต็มไปด้วยความเสียใจและไม่เต็มใจ: ลุงสอง เจ้านี่มันเป็นใครมาจากไหน สมาคมการค้าซือไห่ของพวกเรามีอำนาจเหนือเจียงหลินมาตั้งยี่สิบกว่าปี ทำไมต้องกลัวเขาด้วย--"

"หุบปาก ไอไม่รักดี แกรู้จักนักธุรกิจที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลประจำเมืองของตระกูลหม่าไหม คนที่คอยให้ความช่วยเหลือ รู้ไหมเขาโดนอะไร? แค่ประโยคเดียวของท่านชู่ ก็สามารถทำให้ผู้นำสูงๆ กลายเป็นนักโทษได้ทันที เข้าใจไหม?!"

หม่าซานหยวนตะโกนออกมาด้วยความเกลียด: "รีบขอโทษเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นใครก็ช่วยคุณไม่ได้"

"อะ อะไรนะ?"

จู่ๆ สมองของหม่าจุนก็แบลงค์ขึ้นมา เหมือนกับมีฟ้าผ่าในหัว บุคคลใหญ่โตที่มีอำนาจในเมืองหลวงคนนั้น ถูกส่งเข้าคุกด้วยคำพูดประโยคเดียวขอเขางั้นหรือ?

นี่ นี่มัน--

เมื่อมองไปที่ชู่หยวนฟงที่ทำตัวสบายๆ ร่างของหม่าจุนก็สั่นไปทั้งตัว เสียงโทรศัพท์หล่นลงบนพื้น สีหน้าของเขากลัวจนซีดอย่างหาเทียบไม่ได้ เหงื่อไหล่ออกมาเต็ม เหมือนกับไก่ต้นอย่างไงงั้น

จริงๆ แล้วตัวเองไปหาเรื่องกับคนที่มีอำนาจล้นฟ้า!

แต่หญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลีย่นแปลงของหม่าจุดสักนิด ยังคงทำตัวอวดดี สูงส่งและชี้มายังชู่หยวนฟง:

"ไอหนู วันของคุณได้จบลงแล้ว ประธานหม่าโทรมาด้วยตัวเอง คุณคิดว่าเป็นอะไร? คิดว่ามีสิทธิ์อะไร มีพื้นเพมาจากไหนถึงจะมีเรื่องกับประธานหม่า

"ประธานหม่าแค่ขยับมือชี้นิ้ว ตระกูลเล็กๆ ของพวกคุณก็ไม่รอดแล้ว เข้าใจไหม?!"

ชู่หยวนฟงแค่มองไปที่หม่าจุนอย่างสงบๆ: "โอ้ะ หม่าซานหยวนพูดว่ายังไงบ้างหล่ะ?"

แต่สายตาที่สงบนิ่งนี้ทำให้หม่าจุนกลัวจนจะเป็นลม และรีบก้มหัวให้กับชู่หยวนฟง คำพูดเต็มๆ ที่ออกมาจากปากสองคำคือ: "ขอโทษ"

หญิงสาวคนนั้นยังคงอวดดีกว่าเดิม ตะโกนออกมา: "ได้ยินไหม ขอโทษ!"

แปะ!

จู่ๆ หม่าจุนก็ตบไปที่หน้าของหญิงสาวคนนั้น ตะโกนด่าขึ้นมา: "ไอคนชั้นต่ำ ขอโทษเดี๋ยวนี้ รีบขอโทษท่านชู่เดี๋ยวนี้!"

พูดไปแล้วก็ เขาไม่รอท่าทางตกใจของหญิงสาวแล้วรีบคุกเข่าลงพร้อมกับพูดว่า:

"ท่านชู่ ผมมีตาหามีแววไม่ ไม่ควรทำให้ท่านขุ่นเคือง ขอให้ท่านผู้สูงศักดิ์นี้ไว้ชีวิตสุนัขตัวน้อยๆ ด้วยเถอะ"

หลังจากนั้นเขาก็ก้มหัวลงกับพื้นสามที แขนขาหัวทั้งห้าของเขาแนบกับพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัว เชื่องราวกับสุนัข

"พี่ พี่จุน คุณ--"

หญิงสาวคนนั้นอ้าปากค้าง หน้าเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่ออย่างสุดขีด

ลูกน้องด้านหลังพากันตกใจตาค้า อ้าปากจนสามารถยัดลูกมะพร้าวเข้าไปได้

ผู้จัดการสมาคมการค้าซือไห่ หลานชายของหม่าซานหยวน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยก้มหัวขอความเมตตาจากใคร?

"พวกโง่ ยังไม่ก้มหัวยอมรับผิดกับท่าชู่อีก!"

หม่าจุนตะโกนออกมา ทำให้พวกเขาตระหนักขึ้นได้ พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ในทางกลับกัน ที่สามารถอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ ก็เพราะพวกเขาเข้าใจถึงการเอาตัวรอด ตอนนี้ทั้งหมดจึงเข้าใจขึ้นมา

ว่าชู่หยวนฟงคนนี้เป็นคนสำคัญที่มีอำนาจใหญ่โต แม้แต่หม่าซานหยวนยังไม่กล้ามีเรื่องด้วย พวกเขาทำอะไรไม่ได้หรอก!

หญิงสาวถึงกับเข่าทรุดลงบนพื้นพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆ และร้องขอความเมตตา: "พวกเราผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตพวกเราด้วย"

ชู่หยวนฟงมองไปที่พวกต่ำต้อยที่อยู่ด้านหน้าเหมือนกับฝูงมด ในใจไม่มีความรู้สึกเห็นใจแม้แต่น้อย

สิบปีแห่งการต่อสู้ ชื่อว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม ไม่ว่าคนคนนั้นจะสูงส่งเพียงใด อำนาจมากขนาดไหน เขาเคยจัดการ เคยฆ่ามาแล้ว

คนพวกนี้ ไม่ได้ครึ่ง

ชู่หยวนฟงชี้ไปที่หม่าจุนและถาม: "ผมตัดขาคุณไปหนึ่งข้าง เห็นด้วยไหม?"

"เห็นด้วย เห็นด้วย ผมเห็นด้วย!"

หม่าจุนกราบลงมา ถ่อมตัวอย่างไม่เคยมีมาก่อน: "ท่านชู่ ผมรังแกผู้คน ผมมองผิดเป็นถูก ผมผิดไปแล้ว"

"ท่านชู่ตัดขาผมไปหนึ่งข้าง สั่งสอนผมถึงจะถูก ผมหม่าจุน เห็นด้วยทั้งกายและใจ"

ชู่หยวนฟงมองไปยังหญิงสาวข้างๆ ที่คุกเข่าอยู่ และพูดว่า: "ผมตบบ้องหูคุณ คุณเห็นด้วยไหม?"

"เห็นด้วย ฉันเห็นด้วย!"

หญิงสาวกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา หน้าตาซีดเซียว: "ฉัน ไม่ควรขับรถมั่วซั่ว ไม่ควรบังคับให้คนอื่นขอโทษฉัน ทั้งไม่ควรทำตัวหยิ่งผยอง คิดแก้แค้นกับท่าชู่ ท่านสั่งสอนถึงจะถูก"

"ท่านพูดถูก ฉัน ฉันเป็นคนต่ำต้อย คนต่ำต้อย!"

ชู่หยวนฟงมองเธอ และพูดออกมาว่า: "แต่ผมรู้สึกว่า การสั่งสอนนี้มันยังไม่พอนะ"

หม่าจุนที่อยู่ด้านข้างรีบพุ่งเข้ามา จับคอเสื้อของหญิงสาวเอาไว้ และตบบ้องหูไปกว่าสิบรอบ: "คนต่ำต้อย คนต่ำต้อย คนต่ำต้อย!"

แปะ แปะ แปะ แปะ--

ผิวหนังบวมเป่ง เลือดไหลเป็นน้ำ