บทที่ 15 ข้าใกล้ตายแล้วใช่มั้ย

อย่างที่คิด ฉู่หมิงฉุ่ยเห็นใบหน้าของจักรพรรดิบึ้งลงไปอีก

ฉู่หมิงฉุ่ยวางใจแล้ว แม้ว่าอดีตจักรพรรดิจะโปรดปรานฉู่อ๋องมากและคงเป็นเพราะฉู่อ๋องจึงได้ให้นางมาดูแลรับใช้ น่าเสียดายที่หยวนชิงหลิงคิดว่าตนเองเก่งกาจและสำคัญตัวผิดไป

เมื่อหมอหลวงเห็นว่าสีหน้าของอดีตจกรพรรดิเริ่มแย่ลง เขาจึงรีบหันกลับไปยกยาออกไปด้านนอก

แต่อดีตจักรพรรดิกลับตรัสด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง "ยังไม่รีบเอามายามาอีก? ไม่ได้ยินว่าชายาฉู่อ๋องบอกว่าต้องกินยาหรือไง?"

ทุกคนตกตะลึงและมองไปที่หยวนชิงหลิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่หมิงฉุ่ย สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน บางคนก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลง แท้จริงแล้วนางไม่อยากพูดเช่นนี้ แต่หากอดีตจักรพรรดิไม่เสวยยา แต่กลับดีขึ้นจะทำให้คนอื่นสงสัยได้

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้สีหน้ายินดี "ยังไม่รีบยกมาอีก?"

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จึงได้มองหยวนชิงหลิงอย่างเต็มตา นอกจากนี้ยังแฝงไปด้วยความชื่นชม

อดีตจักรพรรดิดื่มยาหมดในรวดเดียว เห็นได้ว่าเขากลัวยาขมจริงๆ หน้าจึงบูดเบี้ยวไปหมด ไทเฮาจึงรีบยื่นผลไม้เชื่อมให้ สีหน้าของเขาจึงดูดีขึ้นมาหน่อย

อวี่เหวินฮ่าวมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาซับซ้อน สถานการณ์นี้ไม่ได้บรรเทาความกังวลของเขาเลยแต่กลับทำให้เขากังวลมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ เสด็จปู่ยอมฟังนาง หรือว่าแผนร้ายของนางสำเร็จแล้ว?

อดีตจักรพรรดิดื่มยาแล้ว ไทเฮาก็ดีใจมาก นางเรียกหยวนชิงหลิงเข้าไปชมอยู่หลายประโยค แม้แต่รุ่ยชินอ๋องที่เงียบขรึมก็กล่าวชมนางเช่นกัน

แม้ว่าฮองเฮาจะยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มของนางกลับดูฝืนมาก ดูเหมือนว่าความกังวลของฉู่หมิงฉุ่ยจะไม่ได้ไร้เหตุผลไปเสียทีเดียว

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้วางงานราชงานไว้เพื่อมาดูแลเขาที่นี่ แม้ว่าอดีตจักรพรรดิจะเริ่มอาการดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่วางใจ อย่างไรเมื่อวานนี้ทั้งสำนักหมอหลวงต่างก็บอกว่าอดีตจักรพรรดิเป็นตะเกียงที่มันน้ำมันใกล้หมดแล้ว

อย่างไรก็ตามอดีตจักรพรรดิแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการให้พวกเขาคอยอยู่ปรนนิบัติและบอกให้ทั้งจักรพรรดิหมิงหยวนตี้และรุ่ยชินอ๋องกลับไป

ก่อนที่จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จะจากไปในครั้งนี้ เขากล่าวกับหยวนชิงหลิงว่า "รีบใช้เวลาตอนที่มีคนมากมายในตอนกลางวันไปนอนสักหน่อยเถอะ"

"เพคะ!" หยวนชิงหลิงย่อกายคำนับ

นางออกไปที่ตำหนักนอก กำลังเตียมตัวจะนอนสักหน่อย ฉางกงกงก็เข้ามาบอกว่าจะจัดให้นางไปพักผ่อนที่หอซีนวลและสั่งให้นางกำนัลนำเสื้อผ้าไปให้นางเปลี่ยน รวมทั้งยาทำแผลและเตรียมน้ำอุ่นไปด้วย

หยวนชิงหลิงประหลาดใจเล็กน้อย

ฉางกงกงกล่าวอย่างนิ่งเรียบว่า "อดีตจักรพรรดิกำชับมา อีกสักครู่ซีมามาจะมาใส่ยาให้ ซีมามารับใช้อดีตจักรพรรดิมาหลายปี นางจะไม่พูดมาก พระชายาโปรดวางใจได้"

แม้ว่าท่าทางของฉางกงกงจะดูธรรมดา แต่หยวนชิงหลิงกลับมีความรู้สึกอยากจะร้องไห้

หลังจากไปที่หอซีนวลแล้ว ไม่นานนางกำนัลก็เข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่น คนที่ตามเข้ามาเป็นผู้หญิงในชุดสีเทาอายุประมาณห้าสิบปี ม้วนผมเป็นมวยลายก้นหอย หางคิ้วและมุมปากของนางต่างก็ตกลง ทำให้นางดน่าเกรงขามมาก

"ซีมามา!" หยวนชิงหลิงย่อกาย บุคคลที่อยู่ข้างกายอดีตจักรพรรดิ อย่างไรก็เป็นเสมือนเจ้านายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

"เจ้าออกไปก่อน!" ซีมามากล่าวกับนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ

"เจ้าค่ะ!" นางกำนัลย่อกายแล้วถอยออกไป

ซีมามาไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วกล่าวกับหยวนชิงหลิงว่า "ข้าจะช่วยพระชายาถอดเสื้อผ้าเจ้าค่ะ"

ขณะที่นางพูดก็หยิบขวดบรรจุผงยาออกมาจากแขนเสื้อสองสามขวดและวางไว้ที่ข้างเตียง

คนป่วยไม่มีศักดิ์ศรี หยวนชิงหลิงให้นางถอดเสื้อผ้าออกและนอนลงบนเตียง

นางได้ยินเสียงซีมามาถอนหายใจ

ได้ยินเสียงกรรไกร ซีมามากำลังตัดผ้าที่มัดแผลของนางออก ความเจ็บปวดแพร่มาจากหัวใจ นางอดไม่ได้ที่จะกำหมัดไว้แน่น

"หากพระชายาทนไม่ไหวก็กัดผ้านวมไว้เสียก็ได้เจ้าค่ะ" เสียงทุ้มของซีมามาแฝงไปด้วยความเศร้าและสงสาร

"อืม!" หยวนชิงหลิงกัดมือของนาง

เจ็บ มันเจ็บมาก นางไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้

น้ำตาแห่งความเสียใจและเจ็บปวดเอ่อล้นออกมา

ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็วและมีคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงตกใจมาก เมื่อฟังเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเป็นใคร นางรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของนาง แต่ซีมามากดมือของนางไว้ "คนที่มาคือฉู่อ๋อง ท่านไม่จำเป็นต้องขยับเจ้าค่ะ!"

เพราะคนที่มาคือฉู่อ๋องน่ะสิจึงต้องปกปิด!

อวี่เหวินฮ่าวคิดไม่ถึงว่าซีมามาจะอยู่ที่นี่ เขาทนไม่ไหวแล้ว เขาต้องการถามนางให้ชัดเจน แต่กลับได้เห็นซีมามากำลังรักษาแผลให้นางอยู่

ทันใดนั้นความโกรธและความสงสัยก็ติดอยู่ในลำคอของเขา

เมื่อเห็นบาดแผลของนาง ดวงตาของเขาก็สลดลง

แผ่นหลัง ต้นขา บั้นท้าย ไม่ว่าจะตัดแถบผ้าไปที่ใดก็มีเลือดไหลซึมออกมา

อาการบาดเจ็บของนางไม่เคยได้รับการรักษาเลย

เดิมทีหยวนชิงหลิงกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ แต่การถูกเขาจ้องร่างที่เปลือยเปล่าเช่นนี้ ความอับอายนั้นทนไม่ได้ยิ่งกว่าความเจ็บปวดเสียอีกและนางก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ

ทีละหยด ทีละหยด นางกัดหลังมือแน่นไม่กล้าส่งเสียงออกมา แต่นางกลับควมคุมไหล่ไม่ให้สั่นไม่ได้

ความโกรธของอวี่เหวินฮ่าวค่อยๆสลายไป ในตอนนี้สิ่งที่เขาคิดไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องแผนการของนางที่จวนองค์หญิง แต่เป็นสิ่งที่นางพูดอย่างโกรธเคืองเมื่อวานนี้ที่ตำหนักข้างแล้วยังท่าทางที่ดูราวกับถูกบีบจนถึงทางตันแล้วจึงต้องโจมตีกลับอย่างบ้าคลั่ง

ความดุเดือดเลือดพล่านในเวลานั้นช่างตรงกันข้ามกับการร้องไห้ที่แสนเปราะบางในตอนนี้

ซีมามาตัดแถบผ้าออกทั้งหมดและพูดกับฉู่อ๋องอย่างแผ่วเบา "รบกวนท่านอ๋องส่งผ้าเช็ดตัวมาหน่อยเพคะ"

อวี่เหวินฮ่าวหันศีรษะและเห็นกะละมังน้ำอุ่นอยู่ข้างๆ เขาหยิบผ้าขนหนูจุ่มลงในน้ำ บิดจนแห้งแล้วจึงส่งให้

"เช็ดสิ!" ซีมามากล่าว

อวี่เหวินฮ่าวไม่ขยับเขยื้อน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย บาดแผลนั้นแทบไม่รู้ว่าจะเริ่มลงมือตรงไหนดีและที่สำคัญที่สุดเขาไม่ต้องการสัมผัสผู้หญิงคนนี้

ซีมามาถอนหายใจและรับมันมา "หัวใจทำมากจากเลือดเนื้อเพคะ องค์ชาย!"

อวี่เหวินฮ่าวถูกเลี้ยงดูมาโดยซีมามา เขาจึงไม่กล้าโต้แย้ง เพียงแต่ใบหน้าของเขาเดี๋ยวแดงเดี๋ยวเขียวสลับไปมา

ผ้าขนหนูเช็ดลงมาเบาๆ หยวนชิงหลิงตัวสั่นเทิ้ม เสียงครางของนางอดกลั้นอยู่ในลำคอ ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารยิ่งกว่าร้องไห้ออกมาเสียอีก

"แผลนี้ ในหนึ่งวันหนึ่งคืนมานี้ท่านผ่านมันมาได้อย่างไร?" ซีมามาถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองอวี่เหวินฮ่าว "ท่านไม่ต้องการล้างแผล แต่ทายาคงไม่มีปัญหาใช่หรือไม่?"

อวี่เหวินฮ่าวหยิบผงยาขึ้นมาโรยลงบนบาดแผลขนาดใหญ่ของหยวนชิงหลิง เดิมผิวหนังและเนื้อที่ยังคงชื้น เมื่อโรยด้วยผงยาแล้วทำให้ดูแห้งกว่าเดิมมาก

แต่ว่าบาดแผลทั้งหมดเปื้อนไปด้วยผงสีขาวทำให้เห็นเป็นรอยด่างและน่ากลัวยิ่งขึ้น

หยวนชิงหลิงเริ่มไอและไอนี้แทบหยุดลงไม่ได้ นางไอจนตัวงอและน้ำตาไหลออกมา ด้วยความตื่นตระหนกนางก็ยังไม่ลืมที่จะคว้าผ้ามาปกปิดหน้าอกของนาง ทั้งอับอายและน่าสมเพช

เลือดพุ่งออกมาจากปากของนาง

กระจายลงบนหมอนสีขาวราวกับเสาเย่า*ดอกใหญ่สีแดง (*ดอกไม้ตระกูลเดียวกับโบตั๋น บานในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ)

สีหน้าของซีมามาเปลี่ยนไป นางเงยหน้าขึ้นมองอวี่เหวินฮ่าว "ท่าน... "

เมื่อคำพูดถึงริมฝีปาก อย่างไรเขาก็เป็นเด็กน้อยที่นางรัก นางจึงลังเลที่จะดุด่าเขา เพียงแต่ส่ายหัวเบาๆ "โธ่เอ๋ย มีพระชายาคนไหนต้องรับเคราะห์กรรมเช่นนี้บ้าง? นางทำอะไรผิดบาปร้ายแรงนักหรือ?"

"ข้ากำลังจะตายแล้วใช่มั้ย?" หยวนชิงหลิงรู้ว่าเป็นเพราะน้ำแกงจื่อจิน นางไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่นางอาเจียนเป็นเลือดติดกันหลายครั้ง ก็คงเป็นเพราะน้ำแกงจื่อจินนั่น ตอนที่ฉีมามาและลู่หยาป้อนนาง นางก็ดูออกมามันมีพิษ

นางจับแขนเสื้อของอวี่เหวินฮ่าว ใบหน้าซีดเซียวของนางเงยขึ้นเล็กน้อย ที่มุมปากมีรอยเลือดหลงเหลืออยู่ เมื่อใช้แรงเช่นนี้นางเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว นางมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว ดวงตาของนางราวกับบ้าคลั่งและเด็ดเดี่ยว "ก่อนตายข้ามีเรื่องขอร้อง หย่ากับข้า แม้ตายข้าก็จะไม่เป็นชายาฉู่อ๋อง"