บทที่ 1296 แปดสิบเอ็ดวินาที

เดิมคิดว่าผ่านไปสองชั่วยามแล้วจะสามารถบรรเทาความโศกเศร้าในใจลงไปได้บ้าง แต่ยามที่จูงมือกันขึ้นไปกลับพบว่าสองชั่วยามนี้แทบจะเหมือนกับการแล่เนื้อเถือหนัง

อวี่เหวินฮ่าวไม่ได้รับประทานอาหารที่อารามเต๋าจัดไว้ให้เลย...