บทที่ 39 มีลูกหนึ่งคน

แม่ทัพชิงหลงแม้ว่าเขาจะอยู่ห่างไกลในเมืองหลวงแต่ตำว่านี้ในหลงเฉินก็ยังทรงอิทธิพลเป็นอย่างมาก

เมื่อสามปีก่อนเมื่อตระกูลหลิวล่มสลายแม่ทัพชิงหลงเคยเดินทางในเมืองหลงเฉิง!

ได้นำพาความแข็งแกร่งมากวาดล้างศัตรู

ในเวลานั้นทุกคนในเมืองหลงเฉิงรู้สึกถึงอันตราย

เพราะวิธีการของแม่ทัพชิงหลงก็ไม่ได้ต่างจากเย่อเเทียนในวันนี้เท่าไหร่

แม้แม่ทัพซวนอู่ก็ต้องหลีกทางให้

ในใจของหยางไห่ซานรู้สึกสับสนในตอนนั้นเรื่องที่ตระกูลหลิวถูกทำลายได้นำความเดือดร้อนมาส่งอำนาจเล็กๆกว่าครึ่งในเมืองหลงเฉิง

แม้แต่เขาก็เกือบถูกกำจัดแต่เป็นเพราะบารมีของพ่อตาตระกูลหยางจึงสามารถอยู่รอดมาได้อีกสามปี

แต่ตอนนี้ตระกูลหยางอาจยังต้องพึ่งพาชื่อของแม่ทัพชิงหลงเพื่อความอยู่รอด

"แม่ทัพชิงหลง..."

เย่เทียนบ่นพึมพำไม่รู้ดีใจหรือโกรธและไม้ได้หันกลับมา

เฟิงหยวนฮุ่ยดีใจมากในความคิดของเขาเย่อเทียนรู้สึกสั่นคลอนแล้ว

เพราะเมื่อมองไปที่อาณาจักรมังกรทั้งหมดไม่มีคนไหนที่กล้าไม่ให้เกียรติแม่ทัพชิงหลง

"คุณเย่อตราบใดที่จะสามารถช่วยชีวิตพี่เขยและหลานสาวของฉันได้คุณสามารถบอกเงื่อนไขได้ตามต้องการเลยตระกูลเฟิงของฉันจะไม่คืนคำ"

เวลานี้ในที่สุดเย่อเทียนก็หันกลับมา

สิ่งที่ทำให้เฟิงหยวนฮุ่ยประหลาดใจคือเย่อเทียนยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิน

"เฟิงหยวนฮุยคุณไม่เข้าใจเหรอ?จะปล่อยพวกเขาไปหรือไม่ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสิน"

เย่อเทียนส่ายหัวเบาๆ:"ให้โอกาสคุณครั้งสุดท้ายในเรื่องนี้ตระกูลเฟิงของคุณไม่มีคุณสิทธิ์ที่จะเข้ามาแทรกแซงต่อให้แม่ทัพชิงหลงจะมาด้วยตัวเองแต่ก็ไม่มีทางถอย

ตระกูลหยางเกี่ยวข้องกับการทำลายตระกูลหลิวและสมาคมกระดูกขาว

นี่เป็นข้อห้ามขั้นเด็ดขาด

ใบหน้าของอยางไห่ซานซีดและหมดหวัง

เย่อเทียนเขาจะให้เกียรติตระกูลเฟิงได้อย่างไร?ในเมื่อแม้แต่ทหารชิงหลงยังไม่สนใจเลย

"หยวนฮุ่ยช่างมันเถอะ!"หยางไห่ซานท้อแท้!

"คุณเย่อฉันจะยอมสารภาพทุกอย่างแต่ขอร้องปล่อยเจียวเจียวไปเธอยังเป็นแค่เด็ก!"-

เย่อเทียนมองเขาอย่างไร้ความรู้สึก:"ใด้แต่ต้องรอให้เรื่องทุกอย่างจบก่อน!"

"เย่อเทียนคุณไม่คิดจะให้เกีรยติตระกูลเฟิงและแม่ทัพชิงหลงเลยหรอ?"

สีหน้าของเฟิงหยวนฮุยค่อนข้างไม่ดีถ้าเขามาด้วยตัวเองแบบนี้ยังไม่สามารถพาสองพ่อลูกนี้กลับไปถ้าอย่างนั้นตระกูลเฟิงคงจะไม่มีหน้าและที่ยืนในเมืองหลวงแล้ว

"อากุ้ยส่งแขก!"

เย่อเทียนโบกมือและดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ!

"เชิญ!"

หลินกุ้ยแสดงท่าทางเชิญแล้วชี้มือไปที่เชิงเขาใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกเช่นเดิม!

เฟิงหยวนฮุยกัดฟันลังเลอยู่นานแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกหมายเลขหนึ่ง

"ฉันจะโทรหาแม่ทัพชิงหลงและขอให้เขาบอกคุณด้วยตัวเองแบบนี้ได้ไหม?"

หลินกุ้ยขมวดคิ้วกำลังจะหยุดแต่เห็นเย่อเทียนโบกมือ

"ให้เขาโทรเลย!"

หลินกุ้ยยืนอยู่ข้างๆและไม่พูดอะไร

เฟิงหยวนฮุยรออย่างใจจดใจจ่อเหตุผลที่เขากล้าโทรออกเพราะแม่ทัพชิงหลงเป็นหนี้บุญคุณตระกูลเฟิง

มิฉะนั้นต่อให้เขาได้กินดีหมีไปสิบอันก็ไม่กล้าอย่างแน่นอน!

"ตู๊ด!"

"พูด!"

โทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อและเสียงที่เย็นชาและเข้มแข็งของชายคนหนึ่งก็ดังเข้ามา

"แม้ทัพฉันเองเฟิงหยวนฮุย!"

เฟิงหยวนฮุยลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!

"เวลาของฉันมีจำกัดคุณมีเวลาแค่ห้านาที"น้ำเสียงที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์เรียบเฉยแต่จู่ๆเหงื่อของเฟิงหยวนฮุยก็ไหลออกมา

"คือแบบนี้ผม..."

ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ก็ถูกฉกโดยเย่อเทียน

"เย่อเทียนคุณ..."

เฟิงหยวนฮุ่ยกังวลแต่เย่อเทียนกลับเพิกเฉยและนั่งคุยโทรศัพท์อย่างสบายใจ

"ชิงหลงฉันเอง!เย่อเทียน!"

เสียงแผ่วเบาของเย่อเทียนพูดออกมาเฟิงหยวนฮุยได้ยินเพียงเสียงเพี๊ยะบนโทรศัพท์

ใบหน้าของเขาถึงกับแข็งและร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน

เพราะรู้ดีว่านั่นคือเสียงของการยืนทำความเคารพ!

สมองของเฟิงหยวนฮุ่ยว่างเปล่าไปชั่วขณะและเขาถึงกับรู้สึกตกตะลึงไม่หยุด

คนที่ทำให้แม้ทัพชิงหลงเคารพแบบนี้และอายุยังน้อยแบบนี้

ทั้งประเทศคงมีแค่คนเดียวเท่านั้น

ตัวตนของเย่อเทียนปรากฏชัดในใจของเฟิงหยวนฮุ่ยแล้ว

ถึงว่าในเวทีการประลองถึงไม่มีข่าวของทหารหลินเทียนที่แท้เทพเจ้าองค์นี้ได้เดินทางมาถึงหลงเฉิง

ถึงว่าทำไมถึงไม่มีข้อมูลใดๆเลย

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!

ใบหน้าของเฟิงหยวนฮุ่ยซีดลงทันทีและเขาอยากจะตบตัวเองให้ตายเลยทีเดียว!

ท่านนี้อยากว่าแต่ตระกูลเฟิงเล็กๆเลยทั่วทั้งประเทศหลงก็ไม่คงมีไม่กี่คงที่กล้ายั่วยุเขา

หากเขาคิดจะทำลายตระกูลเฟิงแค่พูดคำเดียวเท่านั้น

พี่เขยของตัวเองคนนี้ทำไมถึงได้ทำผิดต่อเทพเจ้าองค์นี้ล่ะ?

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขาเฟิงหยวนฮุยก็พอจะเดาอะไรออก

ตอนนี้เขาหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย

"ชิงหลงสามปีก่อนงานที่นายได้รับมอบหมายทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรนะ!"

คำพูดที่เบาๆนี้ทำให้เฟิงหยวนฮุยและอยางไห่ซานตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

คนที่กล้าพูดกับชิงหลงแบบนี้ทั่วทั้งโลกคงมีแต่เย่อเทียนคนเดียวเท่านั้น

"พอแล้วคุณไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉันมีอะไรไว้คุยกับเบื้องบน!แต่เมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้วเรื่องนี้ฉันจะจัดการให้ถึงที่สุด"

น้ำเสียงของเย่เทียนไม่ได้เร่งรีบหรือเชื่องช้า:"นายอย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกเลยเฝ้าฐานของนายให้ดีๆก็พอ!"

หลังจากพูดเสร็จเขาก็โยนโทรศัพท์กลับไปที่เฟิงหยวนฮุย

เฟิงหยวนฮุยหยิบมันขึ้นมาอย่างสั่นสะท้าน

"แม้ทัพผม..."

ทันทีที่เขาพูดโดยไม่รู้ว่าอีกฝังหนึ่งพูดอะไรเฟิงหยวนฮุยก็ลุกขึ้นยืนทันที

"ครับผมแม่ทัพโปรดวางใจ!"

"ครับ!"

เมื่อวางโทรศัพท์เฟิงหยวนฮุยถึงกับตัวอ่อน

เมื่อฉันมองไปที่เย่อเทียนอีกครั้งดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคารพและอดกลั้น!

"คุณคุณเย่อแม่ทัพให้ผมช่วยเหลือคุณในการกวาดล้างสมาคมกระดูกขาวคุณว่า..."

เย่อเทียนส่ายหัวอย่างไร้ความรู้สึก:"ไม่จำเป็นคุณไปได้แล้ว!"

ใบหน้าของเฟิงหยวนฮุยเปลี่ยนไป:"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่!"เย่อเทียนส่ายหัว:"สิ่งที่ฉันพูดเป็นคำสั่ง!"

"รับทราบ!"

เฟิงหยวนฮุยทำความเคารพใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ

"ถ้างั้นพ่อพ่อของฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไหมค่ะ?"

จากนั้นหยางเจียวเจียวก็พูดอย่างขี้อายเพราะกลัวว่าจะทำให้เย่อเทียนไม่พอใจ!

"มันขึ้นอยู่กับว่าสิ่งที่เขาอธิบายนั้นมีประโยชน์หรือไม่"เย่อเทียนยังไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

อยางไห่ซานถอนหายใจ:"เจียวเจียวเชื่อฟังนะกลับไปเมืองหลวงกับน้าของหนูเถอะ!"

ถึงตอนนี้หยางไห่ซานไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว

สิ่งเดียวที่ยังวางไม่ลงคือลูกสาวคนนี้

เฟิงหยวนฮุยรู้สึกกลัวที่จะพูดเพราะเขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์

สีหน้าของหยางเจียวๆซีดลงและหัวใจของเธอก็อ่อนแอลง

ทันใดนั้นราวกับเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างออกเธอกำหมัดแน่นด้วยความกล้าหาญและมองไปที่เย่อเทียน

"ฉันฉันมีความลับอะไรบางอย่างถ้าฉันบอกคุณคุณปล่อยพ่อของฉันได้ไหม?"

เมื่อคำพูดนี้ออกมาเฟิงหยวนฮุยและหยางไห่ซานได้มองหน้ากันและกัน

"บอกมาสิ!"เย่อเทียนไม่ได้เงยหัว:"ไม่แน่อาจจะได้"

อยางเจียวเจียวกัดฟังแล้วพูดสายตาจ้องมองไปยังเย่อเทียน"ความจริงสวีเทียนเฉิงยังมีลูกสาวอีกคน"

"อะไรนะ?"

เย่อเทียนเงยหน้าขึ้นทันใดนั้นพลังในร่างกายเขาก็ทำให้ทุกคนตกใจ

"พูดสิเป็นความจริงหรือ?"ดวงตาของเย่อเทียนลุกโชนและเขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป

"เทียนเฉิงได้มีลูกคนหนึ่งอย่างนั้นจริงๆหรือ?"