บทที่ 71 ต้องทนได้

ซูยุนเอ๋อจับมองของเค้าจนแน่นร่างกายที่แข็งทื่อของเธอเผยให้เห็นถึงเธอที่กำลังเกร็ง

เมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเย่อเทียนที่ใกล้เข้ามาเรื่องๆใบหน้าที่แดงระเรื่องของเธอก็ซีดลงในทันที

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมตัวเอง!

ตราบใดที่เย่อเทียนไม่ได้เยอะมากจนเกินไปเธอก็จะไม่ขัดขืนอะไร!

ลมหายใจของชายหนุ่มพุ่งเข้ามาหาใบหน้าของเธอในตอนนี้เองในใจเธอก็สับสนไปหมดระหว่างความโกรธและความเครียดแต่เธอก็ยังคงมีร่องรอยแห่งความหวังอยู่บ้าง!

จูบกันความรู้สึกนี้มันเป็นยังไงกันแน่นะ?

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เฝ้ารอมาอยู่นานเธอก็ไม่ได้สัมผัสถึงริมฝีปากของเย่อเทียนเลย!

ซูยุนเอ๋อขมวดคิ้วของเธอขึ้นมาแล้วลืมตาขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัวแต่เธอก็เห็นเย่อเทียนที่ก้มหัวลงมามองเธอด้วยรอยยิ้มมันเป็นรอยยิ้มที่เธอต้องการเป็นอย่างมากในตอนแรก?

"ทำไมนายถึงหยุด?"ซูยุนเอ๋อกัดริมฝีปากของเธอเธอพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว！

เย่อเทียนปล่อยมือทั้งสองของเค้าออกแล้วถอยห่างออกไปจากตัวของซูยุนเอ๋อ

"ต้องยอมรับเลยจริงๆว่าเธอหนะสวมมากจริงๆแต่ว่ามันไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ!"

น้ำเสียงอันแผ่วเบาของเย่อเทียนก็ทำให้สีหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของซูยุนเอ๋อจมลง

"เย่อเทียนนายหลอกฉัน!"

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าเย่อเทียนแกล้งหยอกเธอตั้งแต่ต้นจนจบ

"ไม่ใช่เธอเองหรอกเหรอที่ตามกวนฉัน?ฉันก็แค่ทำตามความต้องการของเธอ!"

เย่อเทียนยืนอยู่ในความมืดน้ำเสียงของเค้ามันดูไม่ออกเลยว่าเค้ากำลังโกรธหรือว่าดีใจ!

"นายนายมันไอ่เจ้าเล่ห์!"

ซูยุนเอ๋อกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธ："เย่อเทียนคืนนี้นายใจร้ายมากแต่ยังไงนายก็ไม่สามารถรอดไปจากน้ำมือของฉันได้หรอก!"

ซูยุนเอ๋อจ้องมองไปที่เค้าด้วยความโกรธเธอหันหลังแล้วเดินจากไปในคืนที่มืดมิด

"คุณชายจะให้ตามเธอไปไหมครับ?"

ในค่ำคืนที่มืดมิดทันใดนั้นเองน้ำเสียงที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของเย่อเทียน

"ไม่ต้อง!"

เย่อเทียนชูมือของเค้าขึ้นมาแล้วส่ายหัว

"ก็แค่เหยื่อล่อไม่มีอะไรที่ต้องกังวล!งานของนายก็คือคอยจับตาดูซูยุนเอ๋อ!"

"ครับ!"

........

หลังจากที่กลับมาที่เขาเทียนเฉวี่ยมันก็เป็นเลยเที่ยงคืนมาแล้ว

ไฟในวิลล่าดับลงตอนเรกเค้าก็คิดว่าซูจิงจิงกับเสี่ยวหยูเหมาหลับกันไปหมดแล้ว

แต่ทันใดนั้นเองเค้าก็เปิดไฟที่ห้องโถงชั้นสองก็เปิดขึ้นมาแล้วก็เห็นซูจิงจิงที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา!

เย่อเทียนมองไปที่เธอจากนั้นเค้าก็ส่ายหัวอย่างช่วยอะไรไม่ได้

ซูจิงจิงสวมเพียงกระโปรงสั้นๆเธอดึงมันขึ้นไปถึงเอวไม่รู้ว่าเป็นเธอไม่ได้ตั้งใจหรือเพราะว่าเธอร้อน

เมื่อมองไปเรียวขาที่ขาวยาวก็เผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน!

อีกจุดหนึ่งที่สำคัญก็คือรอยจุดสีชมพูดที่ปรากฎขึ้นมามันก็ทำให้เย่อเทียนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ควบคุมไม่ได้เลย

ผู้หญิงคนนี้หนิไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับเธอแล้วจริงๆ!

โชคยังดีที่หลินกุ้ยไม่ได้ขึ้นมาที่ชั้นสองด้วยไม่อย่างงั้นหละก็！

"จิงจิงตื่นๆกลับไปนอนที่เตียงเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ!"

เย่อเทียนลากมือของเธอขึ้นมาโดยที่ไม่เหล่ตาไปมอง

หลังจากนั้นไม่นานซูจิงจิงก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียเมื่อเห็นเย่อเทียนเธอก็จ้องมองไปที่เค้าด้วยความดีใจในขณะเดียวกันเธอก็จ้องมองไปที่เค้าด้วยสายตาที่อาฆาตพยาบาลเช่นกัน

"หึ่มฉันคิดว่านายจะพูดซ้ำซากน่าเบื่อซะแล้วคิดว่าจะไม่กลับมาแล้ว!"

เย่อเทียนพูดไม่ออก!

เค้ายังไม่ทันที่จะพูดอะไรแต่เมื่อเห็นซูจิงจิงที่เดินเข้ามาทันใดนั้นจมูกเล็กของเธอก็สูดดมไปตามเสื้อผ้าของเค้า

"ทำไมถึงได้มีกลิ่นน้ำหอมหึ่งขนาดนี้？นายคงไม่ได้ไปนัดกับนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ไหนมานะ?"

ทันใดนั้นเองซูจิงจิงก้เม้มเข้าไปที่ปากเล็กๆของเธอเธอเอามือเท้าไปที่สะโพกของเธอ!

เย่อเทียนพูดขึ้นมาอย่างช่วยอะไรไม่ได้:"ไปบาร์ทำธุระมานิดหน่อยหนะพรมน้ำห้อมนิดหน่อยมันแปลกมากเลยเหรอ?"

"จริงนะ?"ซูจิงจิงมองตรงไปที่เค้าเธอทำตัวราวกับกำลังเจ้าหน้าที่สืบสวน

เมื่อเย่อเทียนพยักหน้าซูจิงจิงก็ส่งเสียงหึ่มออกมาด้วยความโล่งใจ

"หึ่มถ้านายกล้าโกหกฉันนายได้ตายแน่!"

ซูจิงจิงจิ้งมองไปที่เย่อเทียนอย่างดุร้ายจากนั้นเธอก็ยิ้มแล้ววิ่งเข้าไปในห้องเธอทำตัวค่อนข้างลึกลับ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับถุงสองสามใบบแล้ววางมันไว้ตรงหน้าของเย่อเทียน

"ให้นี่คือเสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาให้นาย!"

เย่อเทียนยิ้มผู้หญิงคนนี้เฝ้ารอเค้ามาทั้งคืนเพื่อที่จะเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้ตัวเอง?

มันทำให้เธอลำบากมากจริงๆ!

"วางไว้นี่แหละเธอก็รีบไปพักผ่อนได้แล้ว!"

โดยปกติแล้วเย่อเทียนจะไม่ค่อยสุภาพกับซูจิงจิง

อย่างไรก็ตามซูจิงจิงไม่ได้ตั้งใจที่จะจากไปเลยแต่เธอรื้อเสื้อผ้าทั้งหมดออกมาแล้ววางมันลงไปที่โซฟาทีละตัว

มันเป็นชุดสูทสีดำหนึ่งชุดเข็มขัดเน็คไท้รองเท้าหนังครบชุดมีทุกอย่างแม้แต่กางเกงในก็ยังมี!

แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของแบรนด์แต่เนื้อผ้ากับงานคัตติ้งก็ดูจะราคาแพงไม่น้อยเลยทีเดียว!

"ยังจะมางุนงงอะไรอีก?รีบถอดเสื้อผ้าออกเร็วเข้า!"

ซูจิงจิงทำมันแล้วพูดกับเย่อเทียน

"ถอดเสื้อผ้าออก?"เย่อเทียนทำหน้าตาแปลกใจขึ้นมา!

"ใช้สิไม่ถอดแล้วจะลองยังไงหละไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าพอดีตัวรึเปล่า?ถ้าไม่พอดีตัวหละก็พรุ่งนี้จะได้เอาไปเปลี่ยน!"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเธอก็ไม่ลืมที่จะกลอกตาขาวใส่เย่อเทียน

"ไม่งั้นฉันจะมารอนายจนมืดค่ำทำไมกัน?"

เย่อเทียนปัดมือของตัวเอง:"วางไว้นี่หละกํนฉันจะลองเอง!"

"ไม่ได้ไม่งั้นก็ไม่มีใครช่วยดูหละสิว่ามันเข้ากับนายไหม?"

ซูจิงจิงส่ายหัวอย่างจริงจัง:"ยิ่งไปกว่านั้นเสื้อผ้าพวกนี้ก็ซื้อมาแล้วฉันสั่งก็ทำๆไปเถอะน่า!"

"ถ้านายไม่ถอดหละก็ฉันจะถอดมันแทนนายเอง!"

เย่อเทียนพูดไม่ออกเลยจริงๆหลังจากที่ครุ่นคิดแล้วเค้าก็ถอดเสื้อคลุมของเค้าออก

"เห้ใส่เสื้อเชิ้ตอยู่แล้วจะลองได้ยังไงกัน?ต่อหน้าฉันไม่ต้องมาอายอะไรหรอก?"

เมื่อซูจิงจิงเห็นเย่อเทียนที่ไม่อยากที่จะถอดเสื่อเชิ้ตซูจิงจิงก็จ้องมองไปที่เค้าจากนั้นเธอก็ถอดเสื้อของเค้าออกโดยที่ไม่พูดอะไร

สีหน้าของเย่อเทียนเค้าดูท่าจะแปลกใจเป็นอย่างมากในใจเค้าก็ไม่รู้ว่านี้มันคืออะไรกัน

เค้าอยู่ในสนามรบมานับสิบปีเค้าไม่เคยรู้สึกอายเลยแม้แต่น้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับทหารหรือศัตรู

คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เค้าจะถึงกับทำตัวไม่ถูก!

ซูจิงจิงยิ้มอย่างพึงพอใจเธอเงยหน้าขึ้นมาเมื่อดวงตาของเธอมองไปที่ร่างกายส่วนบนของเย่อเทียนเธอก็ถึงกับตกตะลึง

เธอเห็นเพียงแค่กล้ามเนื้อของเค้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นอย่างหนาแน่น

เล็กใหญ่ตื่นลึกมันดูราวกับใยแมงมุมยังไงยังงั้นมันน่าตกใจเป็นอย่างมาก!

"นี่........."

ซูจิงจิงยื่นมือของเธอออกมาอย่างระมัดระวังแล้ววางมันลงไปบนรอยแผลเป็นของเค้าทันใดนั้นเองดวงตาของเธอก็กลายเป็นสีแดง!

"ช่วงหลายปีมานี้นายต้องทุกทรมานมากเลยเหรอ?"น้ำเสียงของซูจิงจิงมันดูราวกับว่าเธอกำลังหายใจไม่ออก

เย่อเทียนส่ายหัวไปพร้อมกับใบหน้าที่ไร้การแสดงออกของเค้า:"เคยชินแล้วหนะ!"

คำพูดสั้นๆเมื่อได้ฟังในใจของซูจิงจิงก็เศร้าเป็นอย่างมาก!

เย่อเทียนในสายตาของเธอเค้าเป็นนักวางกลยุทธ์ที่มีความมั่นใจมาโดยตลอด

แต่เบื้องหลังของเค้าเค้าต้องทนทุกทรมานกับความเจ็บปวดไม่น้อย!

"นายบอกฉันมาได้หมดเลยนะทำไมจะต้องไปทนแบกนับมันเอาไว้คนเดียวด้วย!"ซูจิงจิงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจของเธอ!

เนื่องจากรอยแผลเป็นมันเป็นของเย่อเทียนมีเพียงเย่อเทียนเท่านั้นที่จะเห็น！

เย่อเทียนตะตะลึงแววตาของเค้าดูสงบลงเค้าไม่พูดอะไรเลย!

เค้าเป็นทหารเป็นนักรบเป็นแม่ทัพเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม!

เรื่องพวกนี้เค้าต้องทนได้!

มีเพีนงเค้าเท่านั้นที่ทนได้!

ไม่อย่างงั้นหละก็อาณาจักรมังกรจะไปมีแม่น้ำและภุเขาที่ยิ่งใหญ่ได้ยังไงกัน!

ไม่อย่างงั้นหละก็อาณาจักรมังกรจะไปร่มเย็นสงบสุขได้ยังไงกัน!

ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไหร่ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น!

เย่อเทียนต้องทนให้ได้!

ทันใดนั้นบรรยากกาศรอบตัวมันก็เงียบลงซูจิงจิงก็แอบเช็ดน้ำตาที่หัวตาของเธอ!

"เอาหละอย่ามามัวอ้ำอึ้งอยู่รีบถอดกางเกงออกมาเร็วเข้า!"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็อดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมาหน้าอกของเธอขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่แรงขึ้น