บทที่ 41 อยากไปลองไหม?

ชายคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความโมโหเค้าลุกขึ้นแต่แล้วเค้าก็รู้สึกหนาวสั่นสะท้านขึ้นมาทั้งตัวโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

ความรู้สึกแบบนี้มันราวกับว่ากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมองแล้วก็หนีไปไหนไม่ได้

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเค้าสบตาเข้ากับเย่อเทียนที่กำลังจ้องมองอยู่

ร่างกายของเค้าสั่นสะท้านขึ้นมามันราวกับการสั่นที่ไร้การควบคุม

ภายในแววตาของเย่อเทียนเค้ามองเห็นทะเลเลือดที่กำลังเดือนพล่านใต้ทะเลเลือดก็เป็นเทือกเขาขาว

มันดูราวกับนรก!

"จะถามเป็นครั้งสุดท้ายเด็กอยู่ที่ไหน!"

น้ำเสียงที่เย็นชาของเค้าแทบจพทำให้ชายคนนั้นตัวแข็งไปทั้งตัว

"ฉันฉันไม่รู้ที่นี่ที่นี่มันไม่มีเด็กอะไรนั่นหรอกนะ!"

ชายคนนั้นเค้ากัดฟันเค้ายังคงปฎิเสธ

อย่างไรก็ตามใบหน้าของเค้ามันก็ดูซีดลงแววตาของเค้ามันไม่สามารถที่จะโกหกได้เลย

"อากุ้ย!"

หลินกุ้ยก้าวไปข้างหน้าในทันทีแล้วมองไปที่ทั้งสองคนพร้อมกัน

"หวังเสี่ยวฟู่อายุ34ปีประวัติการศึกษาระดับชั้นประถทตั้งแต่เด็กเค้าไม่เคยทำธุรกิจอย่างถูกกฎหมายเลยเมื่อก่อนเค้าเรียกเก็บเงินค่าคุ้มครองกับพี่ใหญ่ของเค้าต่อมาเนื่องจากเค้าต้องติดคุกมาสองปีหลังจากที่ถูกปล่อยตัวออกมาเค้าก็กลายเป็นคนเร่ร่อน"

หลังจากที่พูดจบหลินกุ้ยก็หันมาสบตากับผู้หญิง:"เฉินจวนอายุ30ปีตอนอายุ25เธอมาที่เมืองหลงเฉิงหลังจากที่แยกทางกับครอบครัวเธอเป็นนางสาวมาได้สองสามปีตั้งแต่ต้นปีก็อยู่กับหวังเสี่ยวฟู่มาจนถึงตอนนี้!"

"ที่ฉันพูดมามันถูกใช่หรือไม่?"

แววตาที่แผดเผาของหลินกุ้ยมันก็ทำให้หวังเสี่ยวฟู่กับเฉินจวนกลัวที่จะสบสายตาของเค้าพวกเค้าต่างตกใจ

สองคนนี้เค้าเป็นใครกันแน่คิดไม่ถึงเลยว่าจะล่วงรู้ข้อมูลของพวกเค้าได้อย่างชัดเจนขนาดนี้

เย่อเทียนก้าวมาข้างหน้าแล้วมองไปที่หวังเสี่ยวฟู่อย่างว่างเปล่า:"หวังเสี่ยวฟู่เมื่อสี่ปีก่อนสวีเทียนเฉิงพาเด็กพึ่งเกิดมาหานายนายยังจำได้ไหม?"

ห๊ะ!

หวังเสี่ยวฟู่หายใจเข้าไปลึกๆสีหน้าของเค้าดูซีดเซียวลงไปในทันทีเค้าไม่กล้าที่จะสบตากับเย่อเทียนเลย

"ไม่ไม่มีนะสวีเทียนเฉิงอะไรกันเด็กอะไรกันฉันไม่รู้！"

"สวีเทียนเฉิงเค้าเป็นหลานชายของนายนายไม่รู้จักเค้าเลยเหรอ?"

น้ำเสียงของเย่อเทียนมันดูเย็นลงดวงตาของเค้ามันแผดเผาราวกับกำลังลองใจ

"ในตอนที่เค้ามาหานายเค้ายังเอาเงินสดมาด้วย5.68ล้านหยวนนายจะไม่รู้ได้ยังไงกัน?"

สีหน้าของหวังเสี่ยวฟูซีดลงเค้ากัดฟันแน่นแล้วปฎิเสธที่จะพูด

เพื่อที่จะตอบสนองกับเค้าเย่อเทียนยังคงไม่แสดงออกอะไรแล้วค่อยๆนั่งลงไปที่เก้าอี้ข้างๆเค้า

"ตระกูลสวีมันคงจะไม่ใช่ชื่อแปลกอะไรสำหรับนายใช่ไหม?"

หวังเสี่ยวฟู่ถึงกับผงะเค้าพยักหน้าไปโดยที่ไม่รู้ตัว

"ตั้งแต่วันนี้ไปจะไม่มีตระกูลสวีในเมืองหลงเฉิงอีก!คนของตระกูลสวีตอนนี้ยังคงคุกเข่ากันอยู่ที่หน้าหลุมศพของเทียนเฉิงนะ"

"นายอยากที่จะไปลองดูไหมหละ?"

น้ำเสียงของเย่อเทียนมันไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความโกรธหรือความสุขได้เลยแต่มันก็ทำให้หวังเสี่ยวฟู่ถึงกับหนาวสั่น

เค้าไม่รู้หรือว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดถึงแค่เรื่องนี้!

อย่างที่จะส่ายหัวทันใดนั้นเค้าก็คิดบางสิ่งบางอย่างได้ร่างกายทั้งตัวของเค้าก็แข็งทื่อขึ้นมา

"หรือว่าเป็นเป็นนายที่ทำมัน?"

หวังเสี่ยวฟู่ตกตะลึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลงเฉิง

หวังเสี่ยวฟูเองก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกันเกี่ยวกับการกวาดล้างตระกูลสวีในใจเค้ามีความสุขมากมันเป็นสิ่งที่สมควรได้รับ

หวังเสี่ยวฟู่เองก็ชื่นชมชายลึกลับที่กวาดล้างตระกูลสวีด้วยเค้าเพียงแค่ตัวคนเดียว

การที่จะสามารถต่อกรกับสี่ตระกูลใหญ่ได้เพียงลำพังนั้นถ้าจะพูดแล้วหละก็จะต้องเก่งกาจมาก

ตระกูลสวีก็ถูกเค้าผลักลงไปที่ป้ายชื่อหน้าหลุมศพ!

ความแข็งแกร่งของชายลึกลับคนนั้นเค้าน่าจะน่ากลัวเป็นอย่างมาก

แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ชายลึกลับคนนั้นจะมาอยู่ตรงหน้าแล้วในตอนนี้

"ฉันฉัน........"

หวังเสี่ยวฟู่รู้สึกละอายขึ้นมาในทันทีเค้านอนไปที่พื้นราวกับสุนัขที่ตายแล้ว

คนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่สี่ตระกูลใหญ่ก็ยังไม่อยู่ในสายตาของเค้าเลย

อยากที่จะให้เค้าละเหยหายไปจากโลกจริงๆนั่นน่าจะเป็นวิธีการที่ง่ายที่สุดแล้ว

เค้าตกใจหวังเสี่ยวฟู่ยอมรับว่าในตอนนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แน่นอนเมื่อสี่ปีก่อนหวังเสี่ยวฟูมาที่นี่พร้อมกับลูกน้อยและขอให้ช่วยเลี้ยงดูลูกของเค้าไว้

หวังเสี่ยวฟู่เค้าเป็นลุงของสวีเทียนเฉิง

หวังฮุยเป็นน้องสาวของเค้าและเธอก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดสวีเทียนเฉิง

ในตอนที่หวังฮุยแต่งงานกับตระกูลสวีหวังเสี่ยวฟู่ยังเด็กอยู่เดิมที่เค้าคิดดว่าเค้าจะสามารถตามน้องสาวของเค้าเข้าไปในตระกูลสวีได้แล้วก็ยังจะสามารถเลื่อนตำแหน่งขึ้นแบบพรวดพราดได้

ดังนั้นเค้าจึงไม่ชอบเรียนหนังสือมาตั้งแต่เด็กตรงกันข้ามเค้าเลือกที่จะมาคลุกคลีอยู่กับพวกอันธพาล

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าคุณนายสวีเธอจะไม่ชอบหวังฮุยมาโดยตลอดสำหรับเรื่องครอบครัวของหวังฮุยเธอไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยเหลืออะไรแต่ยังคอยเหน็บแนมอีกด้วย

สิ่งนี้มันทำให้ครอบครัวของหวังเสี่ยวฟู่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

จนกระทั้งหวังฮุยเสียชีวิตพวกเค้าก็ตัดความสัมพันธ์กับตระกูลสวีไปโดยสิ้นเชิง

สำหรับคนตระกูลสวีเค้าก็เกลียดมากจนเข้ากระดูกดำ

ดังนั้นในตอนแรกหวังเสี่ยวฟู่ก็ไม่ได้อยากที่จะช่วยเหลืออะไรสวีเทียนเฉิง

จนกระทั้งสวีเทียนเฉิงเค้าบอกว่าเค้าจะให้ค่าเลี้ยงดูเด็กไว้เป้นเงินจำนวนห้าล้านกว่าหยวน

เมื่อหวังเสี่ยวฟู่เห็นเงินตาของเค้าก็โตแล้วตอบตกลงไป

เค้ารับรองว่าจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้เอาไว้แล้วปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเด็กคนนี้

สำหรับสิ่งเหล่านี้เย่อเทียนก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเลย

สิ่งที่เค้าสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน

"ดังนั้นนายได้ค่าเลี้ยงดูแล้วก็ไม่สนใจไม่ดูแลอะไรเด็กเลยเหรอ?"

แววตาของเย่อเทียนมืดมนอย่างยิ่งความโกรธที่ไม่เคยปรากฎมาก่อนก็เพิ่มขึ้นมาในใจของเค้า

"นี่นี่มันไม่ใช่แบบนั้น!"

หวังเสี่ยวฟู่ตกใจแล้วรีบส่ายหัวอย่างเร็ว

"งั้นเด็กอยู่ที่ไหน!"

เมื่อต้องเผชิญหน้าเข้ากับคำถามของเย่อเทียนหวังเสี่ยวฟู่ก็ก้มหน้าลงไปที่พื้นแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

แกร็ก!

ทันใดนั้นเท้าของเย่อเทียนก็เหยียบลงไปบนมือขวาของหวังเสี่ยวฟู่โดยไม่มีการเตือนอะไรใดๆล่วงหน้า

จากนั้นเค้าก็เหยียบมันเข้าไปอย่างแรง

"อ๊าาาาาามือฉัน.........."

"บอกมา!"เย่อเทียนพูดออกมาอีกครั้งแล้วเท้าของเค้าก็เยียบลงไปอีกมือของหวังเสี่ยวฟู่ที่ถูกเย่อเทียนเหยียบก็เละราวกับน้ำซอสเนื้อ

"ฉันจะบอกฉันจะบอกแล้ว........."

มือทั้งสองหักหวังเสี่ยวฟู่รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

"เด็กอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ทางด้านตะวันออกของเมืองขอร้องหละปล่อยฉันไปเถอะขอร้องหละได้โปรด........."

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและความกลัวในใจของเค้าก็ทำให้หวังเสี่ยวฟู่ร้องไห้ออกมา

สำหรับเฉินจวนเธอกลัวมากจนไม่กล้าพูดอะไรซักคำตั้งแต่แรกแล้ว

"เทียนเฉิงเอาเด็กให้แกไปแล้ววันรุ่งขึ้นแกก็เอาเด็กไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าใช่ไหม?"

น้ำเสียงของเย่อเทียนเย็นชาเป็นอย่างมาก:"นี่มันสี่ปีแล้วแกก็ไม่เคยไม่ดูเด็กนั่นเลยใช่ไหม?เงินห้าล้านหยวนตกอยู่ในกระเป๋าของแก!บ้านหลังนี่ก็สร้างขึ้นมาด้วยเงินนั่นใช่หรือไม่?"

"ฉันผิดไปแล้วขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ!ฉันจะกราบขอโทษคุณได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!"

หวังเสี่ยวฟู่รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากจนแทบจะขาดใจเนื่องจากสิ่งที่เย่อเทียนพูดมานั้นมันเป็นความจริงทั้งหมด!

สำหรับเค้าเย่อเทียนหลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆ

"ยกโทษไม่ยกโทษให้นั่นมันเป็นเรื่องของเทียนเฉิง!"

"ถ้าหากว่าเด็กไม่เป็นอะไรฉันก็จะส่งแกไปเจอเทียนเฉิง"

ใบหน้าของหวังเสี่ยวฟู่ไร้เลือดฟาดขึ้นมาในทันที

"งั้นถ้าหากว่า......."

ทันใดนั้นเองเย่อเทียนก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเจตนาฆ่าที่รุนแรงที่ระเบิดออกมา

"ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหละก็ชีวิตนี้ของแกจะไม่มีวันรอดไปจากความตายแน่!"

ห๊ะ!

หวังเสี่ยวฟู่ล้มลงไปที่พื้นเค้าดูราวกับตายไปแล้วครึ่งนึง

"เอาเงินไปแต่ไม่เอาเด็กไปมันก็ต้องชดใช้!"

น้ำเสียงของเย่อเทียนเย็นชาเป็นอย่างมากหากว่าเค้าไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กในตอนนี้หวังเสี่ยวฟู่ก็คงตายไปแล้ว

บนทางที่นั่งด้านข้างของคนขับเย่อเทียนก็ไม่มีการแสดงออกใดๆ

ในตอนนั้นเทียนเฉิงเลือกที่จะมอบเด็กให้กับหวังเสี่ยวฟู่เค้าเองก็คงจะทำอะไรไม่ถูก

แต่สิ่งที่หวังเสี่ยวฟู่ทำลงไปมันก็เลวร้ายเกินไป

นี่...