บทที่ 69 ไม่รู้จริงๆ
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Mar 30,2021
เสียงเพลงหยุดลงในทันทีทุกคนต่างตกตะลึงไปชั่วขณะในตอนนี้เองพวกเค้าก็รู้แล้วว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในห้องVIP!
"แกเป็นใคร?"
หวังหูขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมาในทันทีเค้ามองเย่อเทียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
ในตอนนี้เย่อเทียนก็ดืมจนเมาแล้วไปเค้าบ้าเพราะฤทธิ์เหล้า!
"ลูกพี่เสือถามแกอยู่นะหนูหนวกหรือยังไงวะ?"
เมื่อเห็นว่าเย่อเทียนจงใจที่จะไม่ตอบคำถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆหวังหูก็ชี้หน้าเย่อเทียนแล้วถาม!
"ถ้าดื่มหนักจนเมาแล้วก็ออกไปข้างนอกแล้วเอาหัวโขกกับกำแพงซะรู้ไหมว่าที่นี่มันที่ไหน?ถ้าไม่อยากตายก็........."
ปัง!
โดยไม่มีการบอกกล่าวอะไรล่วงหน้าเลย!
ขวดเบียร์ก็แตกใส่หัวของชายหนุ่มคนนั้นในทันที!
อย่างไรก็ตามเค้ายังโชคดีกว่าชายผมบรอนซ์อยู่มาก!
อยากน้อยๆนี่มันก็ไม่ใช่ขวดเปล่า!
"อ๊า！！！！"
ในตอนที่ชายหนุ่มนั้นเอามือจับไปที่หัวของตัวเองเค้าก็กรีดร้องออกมาพวกสาวๆที่นั่งอยู่ข้างๆต่างก็พากันกรีดร้องเช่นกัน
พวกเค้าไปเจอท่านี้มาจากที่ไหนกัน?แต่ละคนต่างเอามือกอดไปที่หัวของตัวเองแล้วไปนั่งหลบอยู่ที่มัมของโซฟา!
"ไอ่เด็กนี่หนิแกอยากหาที่ตายมากใช่ไหม!"
คนอื่นๆที่ได้สติกลับมาพวกเค้าแต่ละคนต่างก็จ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างดุเดือด
มีเพียงหวังหูเท่านั้นที่ไม่พูดอะไรมากเค้าพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะฆ่าเย่อเทียน!
หวังหูเหล่ตาจ้องมองไปที่เย่อเทียนจากนั้นเค้าก็หันไปมองหน้าของหูเฉลียง
"หูเฉลียงแกต้องมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลมาให้ฉันไม่อย่างงั้นหละก็แกจะได้มานั่งเสียใจทีหลังแน่!"
มันไร้การแสดงออกอะไรใดๆบนใบหน้าของหวังหูเสียงนั่นมันทำให้เค้าถึงกับเข่าอ่อน
"ละละลูกพี่หูผะผะผม......"
หูเฉลียงเหงื่อออกไปทั้งตัวร่างกายของเค้าสั่นเทาไปหมดเค้าพูดอะไรไม่ออกซักคำ
"ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง?"ในที่สุดเย่อเทียนก็พูดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองไปด้วยสายตาที่เย็นชา!
"นอกจากหวังหูคนอื่นๆไสหัวออกไปซะ!"
น้ำเสียงที่โดดเด่นมากของเย่อเทียนมันก็ทำเอาคนอื่นๆต่างเถียงกันไม่ออก！
เย่อเทียนไม่ได้ต้องการที่จะคุยกับพวกเค้าเลย!
"ไอ่เด็กนี่หนิอย่ามาทำตัวหยิ่งไปหน่อยเลยเชื่อฉันสิ........."
ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาในตอนที่เค้ากำลังจะลงมือนี้เองหวังหูก็โบกมือของเค้าขึ้นมา
"พวกแกออกไปก่อน!"หวังหูจ้องมองไปที่เย่อเทียนเค้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ
"แต่ว่า........"
ชายหนุ่มคนนั้นเค้าต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่เมื่อเห็นว่าหวังกูจ้องมองมาที่เค้าเค้าก็เดินออกไปอย่างเชื่อฟัง
ก่อนที่จะจากไปเค้าก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างดุเดือด
"นี่เพื่อนมีเรื่องอะไรกันเค้ามาพูกคุยกันดีกว่านะ!"
หวังหูนั่งลงไปที่โซฟาเค้าจ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างสงบนิ่ง
หลงเฉิงรู้จักคนหนุ่มสาวทุกคนที่มีภูมิหลังในเมืองหลงเฉิงเห็นได้ชัดว่าเย่อเทียนไม่ได้อยู่ในกลุ่มของคนพวกนั้นเลย!
เหตุผลที่เค้าให้คนอื่นออกไปก่อนเพราะเค้าเองก็มองว่าเย่อเทียนคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรที่จะมองข้ามไป
สาเหตุที่หวังหูสามารถมาจากจุดที่เค้าไม่มีอะไรเลยจนมาถึงจุดที่เค้าอยู่ทุกวันนี้ได้ก็คือนอกเหนือไปจากวิธีการรุนแรงที่เค้าใช้แล้วเค้ายังค่อนข้างที่จะระมัดระวังตัวอยู่มาก!
แม้ว่าอยากที่จะลงมือแต่จะต้องเข้าใจให้ชัดเจนถึงตัวตนเบื้องหลังของแกฝ่ายก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เย่อเทียนเดินไปข้างหน้าเค้าเอาเท้าข้างนึงวางไปบนโต๊ะกาแฟแล้วจ้องมองไปที่หวังหูอย่างไม่ลดละเลย
"บอกฉันมาจ้าวรุยมันอยู่ที่ไหน!"
เห่อ!
เมื่อได้ยินจ้าวรุยสองคำนี้แววตาของหวังหูก็ไม่อาจจะกระพริบได้เลย
จ้าวรุยเป็นคนๆเดียวกับจ้าวหมิงซึงคุณชายใหญ่ของตระกูลจ้าว!
"จ้าวรุยอะไรกัน?ฉันไม่รู้!"
เย่อเทียนพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา:"แกหวังหูที่แกมีทุกวันนี้ได้มันก็เพราะแกแอบอ้างชื่อของจ้าวรุยไม่ใช่ไง?ก่อนหน้านี้แกก็ปฎิบัติอย่างดีต่อจ้าวรุยแต่ตอนนี้ตระกูลจ้าวได้ล่มสลายไปแล้วแกก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างงั้นสินะ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าของหวังหูก็หมองม่นลงเค้ากัดฟันแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เย่อเทียนไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนี้เลย:"ทายาทสายตรงของตระกูลจ้าวหายตัวไปจากหลงเฉิงอย่างไร้ร่องรอย!ก่อนที่เค้าจะหายไปดูเหมือนว่าจ้าวรุยจะมาหาแกอยู่ครั่งหนึ่ง........"
"นายรู้ได้ยังไงกัน?"
หวังหูดุท่าจะสงบไม่ลงเสียแล้วเพิ่มที่จะพูดแต่ก็ไม่ทันจะได้พูดจบเค้าก็เสียใจในภายหลังขึ้นมาในทันที
นี่มันคือการสารภาพใช่ไหม?
"บอกฉันมาจ้าวรุยอยู่ที่ไหนไม่อย่างงั้นหละก็หลังจากวันนี้ไปแกไอ่เสือโง่แกจะถูกกำจัดออกไปจากเมืองหลงเฉิง!"
ดวงตาของเย่อเทียนกวาดลงน้ำเสียงของเค้าเย็นลงเช่นกัน
การที่เค้าถูกเย่อเทียนด่าว่าเป็นเสือโง่ต่อหน้าต่อตานั้นมันก็ทำให้สีหน้าของหวังหูดูน่าเกลียดถึงขีดสุด
แต่เค้าไม่กล้าพอที่จะเถียงเนื่องจากเค้าเองก็รู้ว่าเย่อเทียนไม่ใช่คนที่จะพูดด้วยได้
"นายนายเป็นใครกันแน่！"
เย่อเทียนเหลือบมองไปที่เค้าแล้วพูดขึ้นมาเพียงแค่สองคำ:"เย่อเทียน!"
ห๊ะ!
ชื่อสั้นๆเพียงแค่สองคำก็ทำให้หวังหูตกใจจนแทบจะเป็นลมไปเลย
ชื่อนี้เค้าเคยได้ยินมาแล้วหลายครั้ง！
ท้ายที่สุดแล้วทุกเรื่องที่เย่อเทียนทำดูเหมือนว่ามันจะแพร่กระจายไปจนทั่วเมืองหลงเฉิงอย่างที่ไม่สามารถปิดข่าวได้เลย
แต่หวังหูเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าคนๆนี้เค้าจะมาอยู่ต่อหน้าของตัวเองในตอนนี้！
เค้ารู้สึกสับสนเหมือนกำลังหลับฝันอยู่!
"เวลาของแกเหลือไม่มากแล้วนนะความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัด!"
น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเย่อเทียนมันก็ได้ดึงสติของหวังหูให้กลับมา
"คะคะคุณย่อผะผะผมผมไม่รู้จริงๆครับ…….."
หวังหูลุกขึ้นมาจากโซฟาตัวของเค้าสั่นสะท้านไปทั้งตัวหลังจากที่เค้าได้รู้ตัวตนของเย่อเทียนเค้าก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
"แกแน่ใจนะ?"
เย่อเทียนหลี่ตาของเค้าแล้วจ้องมองไปที่หวังหู!
ในตอนนี้เองหวังหูก็รู้สึเย็นราวกับว่าเค้ากำลังจะตายยังไงยังงั้นเลย
พั๊ฟ!
หวังหูคุกเข่าลงไปต่อหน้าของเย่อเทียน
"คุณเย่อครับผะผะผมผมไม่รู้จริงๆนะครับ!"
ในตอนที่คุกเข่าลงไปนี้เองหัวเข่าของเค้าก็กระแทกเข้าไปกับแก้วไวน์ที่อยู่บนโต๊ะจนมันแตกโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ!
แพร้ง!
ทันใดนั้นเองประตูของห้องVIPก็ถูกเปิดออกลูกน้องของเค้าหลายคนก็พากันวิ่งเข้ามาต่างคนต่างดูมีท่าทีที่ดูโกรธเกรี้ยว
เมื่อได้ยินเสียงของขวดที่แตกพวกเค้าก็เข้าใจผิดคิว่ามีการต่อสู้กันเกิดขึ้น!
พวกเค้ากำลังที่จะลงมือกับเบ่อเทียนแต่เมื่อได้เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้าทันใดนั้นสีหน้าของพวกเค้าก็ดูตกตะลึงกันไปในทันที
พวกเค้าคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าลูกพี่เสือที่ปกติจะไม่ยอมใครง่ายๆในตอนนี้เค้าจะมาคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กหนุ่มนี่
ในตอนนี้เองทุกคนต่างก็คิดว่าตัวเองมองผิดไปแล้ว
"ลูกพี่เสือพี่พี่นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
"ใช่แล้วลูกพี่เสือไอ่เด็กนี่มันทำอะไรลูกพี่หรือเปล่าครับ?"
"ไอ่เหี้ยนี่หนิกล้าที่จะมาทำลูกพี่เสือกูจะสับมึงให้เละเลย!"
ลูกน้องของเค้าแต่ละคนต่างก็โกรธมากจนแทบทนรอไม่ไหวที่จะแดกหัวเย่อเทียน
แต่พวกเค้าก็ไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เองสีหน้าของหวังหูก็น่าเกลียดถึงขีดสุดแล้ว
"ใครใช้ให้พวกแกเข้ามา?"
ด้วยเสียงตะโกนของลูกพี่เสือในตอนนี้เองทั้งห้องVIPก็เงียบสงัดลง
"ลูกพี่เสือผม........."
ลูกน้องคนที่เป็นหัวหน้าเค้าก็ถึงกับผงะไปเค้าอยากที่จะอธิบายแต่ก็มองเห็นแววตาของลูกพี่เสือที่จ้องมาที่เค้าอย่างโหดร้าย
"ผมผมอะไรของมึง?รีบไสหัวไปให้พ้นหน้ากูเลยนะไม่อย่างงั้นหละก็กูจะฆ่ามึงก่อนเป็นคนแรกเลย!"
ทันทีที่คำพูดนั้นออกมาพวกลูกน้องต่างก็พากันงุนงงกันไปหมด!
เมื่อได้ยินคำสั่งของลูกพี่หูมันก็ดูเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง!
"ยังจะมามัวอ้ำอึ้งอะไรกันอีก?รีบไสหัวไปให้พ้นหน้ากูซะ!"
"ครับๆๆ!"
เมื่อเห็นว่าหวังหูดูเหมือนจะกำลังโกรธพวกลูกน้องต่างก็หดหัวไปด้วยความตกใจแล้วรีบจากไปอย่างเร็ว
ก่อนที่จะออกไปพวกเค้าก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูของห้องVIPอย่างระมัดระวัง
เย่อเทียนเองก็มองไปที่ฉากๆนี้อย่างไม่แยแสราวกับว่าเค้าไม่เห็นอะไรยังงั้น
อย่างไรก็ตามสีหน้าของหวังหูก็เป็นแดงเขียวไปหมดในใจเค้ากำลังโกรธเป็นอย่างมาก
คนพวกนี้ไม่มีค่าในสายตาของเค้าเลย
หากเรื่องพวกนี้มันถูกเผยแพร่ออกไปแล้วหละก็ต่อไปหวังหูจะไปคุมพวกมันได้ยังไงกัน?
"หวังหูตอนนี้แกยังมีโอกาสครั้งสุดท้าย!ทางที่ดีอย่ามาโกหกฉัน!"
น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่อเทียนก็ทำให้หวังหูสั่นไปทั้งตัว!
"คุณเย่อครับผมสามบานในตอนนั้นจ้าวรุยมาหาผมเค้าแค่มาเอาของแล้วก็ไปผมไม่รู้จริงๆครับว่าเค้าอยู่ที่ไหน!"
"แกเป็นใคร?"
หวังหูขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมาในทันทีเค้ามองเย่อเทียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
ในตอนนี้เย่อเทียนก็ดืมจนเมาแล้วไปเค้าบ้าเพราะฤทธิ์เหล้า!
"ลูกพี่เสือถามแกอยู่นะหนูหนวกหรือยังไงวะ?"
เมื่อเห็นว่าเย่อเทียนจงใจที่จะไม่ตอบคำถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆหวังหูก็ชี้หน้าเย่อเทียนแล้วถาม!
"ถ้าดื่มหนักจนเมาแล้วก็ออกไปข้างนอกแล้วเอาหัวโขกกับกำแพงซะรู้ไหมว่าที่นี่มันที่ไหน?ถ้าไม่อยากตายก็........."
ปัง!
โดยไม่มีการบอกกล่าวอะไรล่วงหน้าเลย!
ขวดเบียร์ก็แตกใส่หัวของชายหนุ่มคนนั้นในทันที!
อย่างไรก็ตามเค้ายังโชคดีกว่าชายผมบรอนซ์อยู่มาก!
อยากน้อยๆนี่มันก็ไม่ใช่ขวดเปล่า!
"อ๊า！！！！"
ในตอนที่ชายหนุ่มนั้นเอามือจับไปที่หัวของตัวเองเค้าก็กรีดร้องออกมาพวกสาวๆที่นั่งอยู่ข้างๆต่างก็พากันกรีดร้องเช่นกัน
พวกเค้าไปเจอท่านี้มาจากที่ไหนกัน?แต่ละคนต่างเอามือกอดไปที่หัวของตัวเองแล้วไปนั่งหลบอยู่ที่มัมของโซฟา!
"ไอ่เด็กนี่หนิแกอยากหาที่ตายมากใช่ไหม!"
คนอื่นๆที่ได้สติกลับมาพวกเค้าแต่ละคนต่างก็จ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างดุเดือด
มีเพียงหวังหูเท่านั้นที่ไม่พูดอะไรมากเค้าพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะฆ่าเย่อเทียน!
หวังหูเหล่ตาจ้องมองไปที่เย่อเทียนจากนั้นเค้าก็หันไปมองหน้าของหูเฉลียง
"หูเฉลียงแกต้องมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลมาให้ฉันไม่อย่างงั้นหละก็แกจะได้มานั่งเสียใจทีหลังแน่!"
มันไร้การแสดงออกอะไรใดๆบนใบหน้าของหวังหูเสียงนั่นมันทำให้เค้าถึงกับเข่าอ่อน
"ละละลูกพี่หูผะผะผม......"
หูเฉลียงเหงื่อออกไปทั้งตัวร่างกายของเค้าสั่นเทาไปหมดเค้าพูดอะไรไม่ออกซักคำ
"ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง?"ในที่สุดเย่อเทียนก็พูดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองไปด้วยสายตาที่เย็นชา!
"นอกจากหวังหูคนอื่นๆไสหัวออกไปซะ!"
น้ำเสียงที่โดดเด่นมากของเย่อเทียนมันก็ทำเอาคนอื่นๆต่างเถียงกันไม่ออก！
เย่อเทียนไม่ได้ต้องการที่จะคุยกับพวกเค้าเลย!
"ไอ่เด็กนี่หนิอย่ามาทำตัวหยิ่งไปหน่อยเลยเชื่อฉันสิ........."
ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาในตอนที่เค้ากำลังจะลงมือนี้เองหวังหูก็โบกมือของเค้าขึ้นมา
"พวกแกออกไปก่อน!"หวังหูจ้องมองไปที่เย่อเทียนเค้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ
"แต่ว่า........"
ชายหนุ่มคนนั้นเค้าต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่เมื่อเห็นว่าหวังกูจ้องมองมาที่เค้าเค้าก็เดินออกไปอย่างเชื่อฟัง
ก่อนที่จะจากไปเค้าก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างดุเดือด
"นี่เพื่อนมีเรื่องอะไรกันเค้ามาพูกคุยกันดีกว่านะ!"
หวังหูนั่งลงไปที่โซฟาเค้าจ้องมองไปที่เย่อเทียนอย่างสงบนิ่ง
หลงเฉิงรู้จักคนหนุ่มสาวทุกคนที่มีภูมิหลังในเมืองหลงเฉิงเห็นได้ชัดว่าเย่อเทียนไม่ได้อยู่ในกลุ่มของคนพวกนั้นเลย!
เหตุผลที่เค้าให้คนอื่นออกไปก่อนเพราะเค้าเองก็มองว่าเย่อเทียนคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรที่จะมองข้ามไป
สาเหตุที่หวังหูสามารถมาจากจุดที่เค้าไม่มีอะไรเลยจนมาถึงจุดที่เค้าอยู่ทุกวันนี้ได้ก็คือนอกเหนือไปจากวิธีการรุนแรงที่เค้าใช้แล้วเค้ายังค่อนข้างที่จะระมัดระวังตัวอยู่มาก!
แม้ว่าอยากที่จะลงมือแต่จะต้องเข้าใจให้ชัดเจนถึงตัวตนเบื้องหลังของแกฝ่ายก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เย่อเทียนเดินไปข้างหน้าเค้าเอาเท้าข้างนึงวางไปบนโต๊ะกาแฟแล้วจ้องมองไปที่หวังหูอย่างไม่ลดละเลย
"บอกฉันมาจ้าวรุยมันอยู่ที่ไหน!"
เห่อ!
เมื่อได้ยินจ้าวรุยสองคำนี้แววตาของหวังหูก็ไม่อาจจะกระพริบได้เลย
จ้าวรุยเป็นคนๆเดียวกับจ้าวหมิงซึงคุณชายใหญ่ของตระกูลจ้าว!
"จ้าวรุยอะไรกัน?ฉันไม่รู้!"
เย่อเทียนพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา:"แกหวังหูที่แกมีทุกวันนี้ได้มันก็เพราะแกแอบอ้างชื่อของจ้าวรุยไม่ใช่ไง?ก่อนหน้านี้แกก็ปฎิบัติอย่างดีต่อจ้าวรุยแต่ตอนนี้ตระกูลจ้าวได้ล่มสลายไปแล้วแกก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างงั้นสินะ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าของหวังหูก็หมองม่นลงเค้ากัดฟันแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เย่อเทียนไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนี้เลย:"ทายาทสายตรงของตระกูลจ้าวหายตัวไปจากหลงเฉิงอย่างไร้ร่องรอย!ก่อนที่เค้าจะหายไปดูเหมือนว่าจ้าวรุยจะมาหาแกอยู่ครั่งหนึ่ง........"
"นายรู้ได้ยังไงกัน?"
หวังหูดุท่าจะสงบไม่ลงเสียแล้วเพิ่มที่จะพูดแต่ก็ไม่ทันจะได้พูดจบเค้าก็เสียใจในภายหลังขึ้นมาในทันที
นี่มันคือการสารภาพใช่ไหม?
"บอกฉันมาจ้าวรุยอยู่ที่ไหนไม่อย่างงั้นหละก็หลังจากวันนี้ไปแกไอ่เสือโง่แกจะถูกกำจัดออกไปจากเมืองหลงเฉิง!"
ดวงตาของเย่อเทียนกวาดลงน้ำเสียงของเค้าเย็นลงเช่นกัน
การที่เค้าถูกเย่อเทียนด่าว่าเป็นเสือโง่ต่อหน้าต่อตานั้นมันก็ทำให้สีหน้าของหวังหูดูน่าเกลียดถึงขีดสุด
แต่เค้าไม่กล้าพอที่จะเถียงเนื่องจากเค้าเองก็รู้ว่าเย่อเทียนไม่ใช่คนที่จะพูดด้วยได้
"นายนายเป็นใครกันแน่！"
เย่อเทียนเหลือบมองไปที่เค้าแล้วพูดขึ้นมาเพียงแค่สองคำ:"เย่อเทียน!"
ห๊ะ!
ชื่อสั้นๆเพียงแค่สองคำก็ทำให้หวังหูตกใจจนแทบจะเป็นลมไปเลย
ชื่อนี้เค้าเคยได้ยินมาแล้วหลายครั้ง！
ท้ายที่สุดแล้วทุกเรื่องที่เย่อเทียนทำดูเหมือนว่ามันจะแพร่กระจายไปจนทั่วเมืองหลงเฉิงอย่างที่ไม่สามารถปิดข่าวได้เลย
แต่หวังหูเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าคนๆนี้เค้าจะมาอยู่ต่อหน้าของตัวเองในตอนนี้！
เค้ารู้สึกสับสนเหมือนกำลังหลับฝันอยู่!
"เวลาของแกเหลือไม่มากแล้วนนะความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัด!"
น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเย่อเทียนมันก็ได้ดึงสติของหวังหูให้กลับมา
"คะคะคุณย่อผะผะผมผมไม่รู้จริงๆครับ…….."
หวังหูลุกขึ้นมาจากโซฟาตัวของเค้าสั่นสะท้านไปทั้งตัวหลังจากที่เค้าได้รู้ตัวตนของเย่อเทียนเค้าก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
"แกแน่ใจนะ?"
เย่อเทียนหลี่ตาของเค้าแล้วจ้องมองไปที่หวังหู!
ในตอนนี้เองหวังหูก็รู้สึเย็นราวกับว่าเค้ากำลังจะตายยังไงยังงั้นเลย
พั๊ฟ!
หวังหูคุกเข่าลงไปต่อหน้าของเย่อเทียน
"คุณเย่อครับผะผะผมผมไม่รู้จริงๆนะครับ!"
ในตอนที่คุกเข่าลงไปนี้เองหัวเข่าของเค้าก็กระแทกเข้าไปกับแก้วไวน์ที่อยู่บนโต๊ะจนมันแตกโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ!
แพร้ง!
ทันใดนั้นเองประตูของห้องVIPก็ถูกเปิดออกลูกน้องของเค้าหลายคนก็พากันวิ่งเข้ามาต่างคนต่างดูมีท่าทีที่ดูโกรธเกรี้ยว
เมื่อได้ยินเสียงของขวดที่แตกพวกเค้าก็เข้าใจผิดคิว่ามีการต่อสู้กันเกิดขึ้น!
พวกเค้ากำลังที่จะลงมือกับเบ่อเทียนแต่เมื่อได้เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้าทันใดนั้นสีหน้าของพวกเค้าก็ดูตกตะลึงกันไปในทันที
พวกเค้าคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าลูกพี่เสือที่ปกติจะไม่ยอมใครง่ายๆในตอนนี้เค้าจะมาคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กหนุ่มนี่
ในตอนนี้เองทุกคนต่างก็คิดว่าตัวเองมองผิดไปแล้ว
"ลูกพี่เสือพี่พี่นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
"ใช่แล้วลูกพี่เสือไอ่เด็กนี่มันทำอะไรลูกพี่หรือเปล่าครับ?"
"ไอ่เหี้ยนี่หนิกล้าที่จะมาทำลูกพี่เสือกูจะสับมึงให้เละเลย!"
ลูกน้องของเค้าแต่ละคนต่างก็โกรธมากจนแทบทนรอไม่ไหวที่จะแดกหัวเย่อเทียน
แต่พวกเค้าก็ไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เองสีหน้าของหวังหูก็น่าเกลียดถึงขีดสุดแล้ว
"ใครใช้ให้พวกแกเข้ามา?"
ด้วยเสียงตะโกนของลูกพี่เสือในตอนนี้เองทั้งห้องVIPก็เงียบสงัดลง
"ลูกพี่เสือผม........."
ลูกน้องคนที่เป็นหัวหน้าเค้าก็ถึงกับผงะไปเค้าอยากที่จะอธิบายแต่ก็มองเห็นแววตาของลูกพี่เสือที่จ้องมาที่เค้าอย่างโหดร้าย
"ผมผมอะไรของมึง?รีบไสหัวไปให้พ้นหน้ากูเลยนะไม่อย่างงั้นหละก็กูจะฆ่ามึงก่อนเป็นคนแรกเลย!"
ทันทีที่คำพูดนั้นออกมาพวกลูกน้องต่างก็พากันงุนงงกันไปหมด!
เมื่อได้ยินคำสั่งของลูกพี่หูมันก็ดูเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง!
"ยังจะมามัวอ้ำอึ้งอะไรกันอีก?รีบไสหัวไปให้พ้นหน้ากูซะ!"
"ครับๆๆ!"
เมื่อเห็นว่าหวังหูดูเหมือนจะกำลังโกรธพวกลูกน้องต่างก็หดหัวไปด้วยความตกใจแล้วรีบจากไปอย่างเร็ว
ก่อนที่จะออกไปพวกเค้าก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูของห้องVIPอย่างระมัดระวัง
เย่อเทียนเองก็มองไปที่ฉากๆนี้อย่างไม่แยแสราวกับว่าเค้าไม่เห็นอะไรยังงั้น
อย่างไรก็ตามสีหน้าของหวังหูก็เป็นแดงเขียวไปหมดในใจเค้ากำลังโกรธเป็นอย่างมาก
คนพวกนี้ไม่มีค่าในสายตาของเค้าเลย
หากเรื่องพวกนี้มันถูกเผยแพร่ออกไปแล้วหละก็ต่อไปหวังหูจะไปคุมพวกมันได้ยังไงกัน?
"หวังหูตอนนี้แกยังมีโอกาสครั้งสุดท้าย!ทางที่ดีอย่ามาโกหกฉัน!"
น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่อเทียนก็ทำให้หวังหูสั่นไปทั้งตัว!
"คุณเย่อครับผมสามบานในตอนนั้นจ้าวรุยมาหาผมเค้าแค่มาเอาของแล้วก็ไปผมไม่รู้จริงๆครับว่าเค้าอยู่ที่ไหน!"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
