บทที่ 42 ฉันได้คำอธิบาย

ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเมืองเฉินตงมันเป็นหนึ่งในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายๆแห่งของเมืองหลงเฉิงแต่เงื่อนไขและการสุขาภบาลแทบจะไม่ได้รับการพิจารณาเลยว่ามีคุณสมบัติมากพอ

เมื่อมายืนอยู่ที่ด้านหน้าของประตูสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ทรุดโทรมเย่อเทียนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ลูกสาวของเทียนเฉิงคงจะต้องทนทุกข์ทรมาณเป็นอย่างมากเธอถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้สำหรับหวังเสี่ยวฟู่เย่อเทียนก็ได้ฆ่ากรรมเค้าไปแล้ว!

เย่อเทียนเป็นก้าวนำเข้าไปเค้าเดินเข้าไปในลานที่ว่างเปล่าแต่ในตอนนี้มันก็เงียบเฉียบไร้ร่องรอยของเสียงใดๆ

เย่อเทียนหรี่ตาของเค้าแล้วเดินเข้าไปในอาคารสำนักงาน

มันเป็นเพียงแค่อาคารสำนักงานสามชั้นประตูของสำนักงานเปิดอยู่มันดูมีน้อยมาก

เย่อเทียนกวาดสายตามองไปแต่ก็มองไม่เห็นใครเลย

"มันเป็นไปได้ไหมที่ว่าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจะย้ายไปแล้ว?"

หลินกุ้ยขมวดคิ้วขึ้นมาเค้ารู้สึกว่ามันดูไม่สมเหตุสมผลเล็กน้อย

สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ใหญ่ขนาดนี้มันเป็นไปได้เหรอที่จะไม่มีคนอยู่?

เด็กๆพวกนั้นไปไหนกันหมดแล้ว?

"เห้พวกคุณทำอะไรค่ะ?ที่นี่มันสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านะคะไม่ใช่สวนสาธารณะจะเข้ามาเดินเล่นไม่ได้นะคะ"

หลินกุ้ยกำลังจะใช้โทรศัพท์ทันใดนั้นก็มีหญิงชราวัยกลางคนเดินออกมาดูเหมือนว่าเธอจะพึ่งตื่น

"คุณหละเป็นใคร?ที่นี่มีคุณแค่คนเดียวเหรอครับ?"หลินกุ้ยถามเสียงดังขึ้นมาเค้ารู้สึกสังหรณ์ใจว่าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มันมีปัญหา

"ฉันเป็นใคร?ก็ดูเองให้ชัดสิ!"หญิงคนนั้นเธอชูป้ายที่อยู่บนหน้าอกของเธอสีหน้าของเธอดูไม่อดทนเล็กน้อย

"พวกเธออีกแล้วแอบกันทำไม?รีบออกมาเร็วถ้าทำข้าวของเสียหายจะรับผิดชอบกันไหวเหรอ?"

"หลัวเซียนรองคณบดีของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า!"

หลินกุ้ยพูดพึมพำขึ้นมาขณะที่มองไปที่ป้าย:"ดีจริงเลยผมถามคุณนะนี่มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ชื่อว่าสวีฟานหยูไหมคุณชายของผมเค้าต้องการที่จะรับเธอไปเลี้ยง"

ใครจะรู้ว่าหลัวเซียนก็โบกมือของเธอขึ้นมาอย่างร้อนรน:"ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ามีหรือไม่มี?ถ้าอยากจะรับเลี้ยงเด็กค่อยมาใหม่ในวันจันทร์ตอนนี้ฉันไม่ว่าง"

ในตอนที่พูดเธอก็หาวแล้วหันหลังกลับเข้าไปที่สำนักงาน

เค้าจ้องมองทันใดนั้นเองเย่อเทียนก็เดินไปที่หอพักของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

"เห้ๆนั้นมันหอพักของพวกเด็กๆนะคุณจะเข้าไปไม่ได้นะคะ!"

ดวงตาของหลัวเซียนเบิกกว้างขึ้นมาในทันทีในตอนที่เธอพูดเธอก็เข้าไปหยุดเย่อเทียนเอาไว้

ผละ!

ประตูของหอพักถูกผลักเปิดออกกลิ่นเห็นที่รุนแรงก็พัดเข้ามาในทันทีเย่อเทียนถึงกับขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมา

เมื่อมองดูแล้วข้างในห้องมันกว้างมากมันดูราวกับโกดังที่ไม่ได้มีการแบ่งกั้น

ที่บนพื้นมีเตียงเล็กๆวางอันแน่นอยู่หลายร้อยเตียงเต็มไปหมด

แน่นอนว่าการที่จะบอกว่ามันเป็นเตียงมันก็ดูจะเกินความเป็นจริงไปซะหน่อยมันเป็นเพียงผ้าไม่กี่ชิ้นที่พับวางซ้อนๆกันไว้

ยิ่งไปกว่านั้นผ้าพวกนี้มันก็ดูรุ่ยขึ้นมามันทั้งสกปรกและเหม็นมาก

ทั้งหอพักมันดูราวกับคอกหมูยังไงยังงั้นเลย

"นี่ก็คือหอพักของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของพวกคุณ?"

เย่อเทียนคว่ำปากของตัวสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้เด็กๆจะสามารถทนได้จริงเหรอ?

นอกจากนี้มันก็ยังมีปัญหาที่สำคัญอีกประการหนึ่ง

เด็กเยอะขนาดนี้ไปไหนกันหมด?

สีหน้าของหลัวเซียนเปลี่ยนไปเธอปิดประตูดังปังแล้วล็อคมันไว้

"นี่มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!"

หลัวเซียนตะคอก:"รีบไปซะไม่อย่างงั้นหละก็ฉันจะโทรหาตำรวจดูท่าพวกคุณแล้วน่าจะไม่ใช่คนดีคิดจะมาขโมยของใช่ไหม?"

หลัวเซียนตะโกนไล่พวกเค้าออกไปด้วยท่าทีที่มั่นใจ

อย่างไรก็ตามเย่อเทียนเองก็ไม่ได้มีความคิดที่จะจากไป

"เด็กในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าพวกเค้าไปไหนกันหมด?"

"คุณจะมาสนใจทำไม?"หลัวเซียนมองไปที่นาฬิกาของเธอท่าทีของเธอก็ดูมุ่งมั่นมากขึ้น:"คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?จะมาสนใจเรื่องพวกนี้ไปทำไมกัน?"

"ฉันเป็นรองคณบดีของที่นี่ตอนนี้ฉันจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย!ฉันขอสั่งให้พวกคุณรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

"มารยาท!"

หลินกุ้ยตะโกนออกมาเล่นเอาซะหลัวเซียนถึงกับสะดุ้ง:"คุณเป็นแค่รองคณบดีของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าคุณมีสิทธิอะไรที่จะมาพูดกับคุณชายแบบนี้?"
หลัวเซียนถึงกับผงะไปชั่วครู่ทันใดนั้นเธอก็ตะคอกใส่หลินกุ้ย
"
"แกเป็นอะไรของแกที่นี่มันสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นมันคือคำพูดสุดท้ายของฉันฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใครตั้งแต่ที่คุณเข้ามาในประตูนี้คุณจะต้องปฎิบัติตามกฎของฉัน"

หลินกุ้ยคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าหลัวเซียนเธอจะกล้ามากขนาดนี้

เค้าที่กำลังจะพูดขึ้นมาอีกแต่เย่อเทียนก็โบกมือของเค้าขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"อากุ้ยถอยไป!"

"ครับคุณชาย!"อากุ้ยไม่พอใจแต่เค้าก็ไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของเย่อเทียนแล้วไปยืนอยู่ที่ด้านหลังอย่างเชื่อฟัง

เย่อเทียนมองไปที่หลัวเซียนโดยที่ไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของเค้า

"หลัวเซียนฉันจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายเด็กๆไปไหนกันหมด!"

เพียงแค่มองไปที่อาคารสำนักงานของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและหอพักของเด็กๆเย่อเทียนก็รู้แล้วว่าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านี้มันมีปัญหาใหญ่

"ยังมีสวีฟานหยูเธอเป็นหลานสาวของฉันวันนี้ฉันจะต้องได้เจอเธอ"

หลัวเซียนตะคอกออกไป:"ฉันบอกไปตั้งแต่แรกแล้วสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ไม่มีเด็กที่ชื่อสวีฟานหยูดูท่าแล้วคุณต้องการที่จะมาหาเรื่องนะ!"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขโทรออก

"ไอ่เด็กเวรแกทำอะไรของแกอย่ามาว่าฉันไม่มีมารยาทนะ!ต้าจุนแกไปตายอยู่ที่ไหน？สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะโดนรื้อแล้วแกยังจะมีกระจิตกระใจที่จะนอนอยู่อีกเหรอ?รีบกลับมาเดียวนี้เลยนะ!"

หลังจากที่พูดจบเธอก็วางสายไปแล้วตะคอกใส่เย่อเทียน

"ไอ่เด็กนี่ตอนนี้ถ้าแกคิดที่จะไปมันก็สายไปแล้ว!รอก่อนวันนี้แกได้ตายแน่!"

ในตอนนี้เองเย่อเทียนก็ยังไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไร

"ฉันให้เวลาสิบนาที!ภายในสิบนาทีถ้าฉันยังไม่เจอเด็กหละก็อย่ามาโทษฉันนะที่จะรื้อสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของคุณ!"

น้ำเสียงของเย่อเทียนไม่ได้ดังอะไรมากแต่มันดูมีความแข็งแกร่งและมั่นใจ

สีหน้าของหลัวเซียนเปลี่ยนไปเธอหน้าซีดแล้วพูดอะไรไม่ออก

"จะรื้อสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าช่างยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้น!"

ในตอนนี้เองจุ่ๆน้ำเสียงที่ดูเย่อหยิ่งก็ดังขึ้นมา

หลัวเซียนมองไปรอบๆด้วยความดีใจเธอก็เห็นรปภชายรูปร่างสูงใส่ชุดรปภเดินเข้ามา

"ต้าจุนกว่าแกจะโผล่าหัวมาได้นะรีบเลยไล่ไอ่สองตัวนี้ออกไปให้ฉัน"

ต้าจุนหัวเราะเห่อๆ:"ฉันไม่ได้บอกแล้วเหรอว่าไปห้องน้ำมา?สบายใจได้ฉันรับรองว่าฉันจะจัดการกับพวกเค้าเอง"

หลังจากที่พูดจบเค้าก็มองไปที่เย่อเทียนกับหลินกุ้ยแววตาของเค้าดูเต็มไปด้วยความอีเดียด

"ที่รักฉันจะให้โอกาสพวกคุณเป็นครั้งสุดท้ายจะเดินออกไปด้วยตัวเองหรือว่าจะให้ฉันโยนออกไป?"

เย่อเทียนเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการยั่วยุของเค้า

ต้าจุนหรี่ตาของเค้าลง

"มันไม่ดีเหรแ!แบบนี้หละกันฉันจะเลือกแทนคุณเอง!"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก้ยื่นมือออกไปเพื่อจับเย่อเทียน

แต่ก่อนที่เค้าจะสัมผัสเข้าไปที่เย่อเทียนมือขวาของเค้าก็ถูกหลินกุ้ยคว้าเอาไว้

"ลงไม่ลงมือกันมันไม่ดีเลยนะ!"

ในตอนที่พูดนี้เองหลินก็ออกแรงไปที่มือของเค้า

ป๊อก!

"อ๊าาาาา!มือของฉัน!"

หลินกุ้นออกแรงขยี้เข้าไปที่มือของเค้าท่ามกลางเสียงกรีดร้องของต้าจุน

ทั้งมือขวาของเค้ามันหักหมด!

"ไสหัวไปซะ!"

ความโกรธของหลินกุ้ยในตอนนี้เค้าก็หาที่ระบายได้แล้วแล้วเค้าก็เตะออกไปอีกครั้ง

ต้าจุนถูกไล่ออกไปด้วยการเตะเค้าลุกไม่ขึ้นอยู่เป็นเวลานาน

"พวกแกพวกแกยังกล้ามาทำร้ายคนอีก"

หลัวเซียนขมวดคิ้วของเธอดูท่าแล้วสองคนนี้รับมือได้ยากจริงๆ

ต้าจุนเองก็เช่นกันเค้ามักจะโอ้อวดว่าเค้าเก่งกาจมากแต่ในเวลาสำคัญแบบนี้

เค้าก็เป็นแค่ขยะที่ไร้ประโยชน์!

"ไปตามคณบดีของคุณออกมาวันนี้ฉันต้องได้คำอธิบาย!"

เย่อเทียนพูดขึ้นมาเบาๆอีกครั้งความอดทนของเค้ากำลังหายไปอย่างช้าๆ