บทที่ 73 ฉันจะให้คุณห้าล้าน

"เย่อเทียนนี่จะทำยังไงดี!"

ซูจิงจิงอุ้มเสี่ยวหยูเหมาเดินลงมาเมื่อเห็นแบบนี้กังวลจนไม่รู้จะทำยังไงดี

สีหน้าเย่อเทียนยังนิ่งเข้ามองไปที่ชายชราหนึ่งที

"ไม่เป็นไรไม่ต้องสนใจพวกเราไปกันเถอะ!"

พูดจบเขาก็ขี้เกียจสนใจหันหน้าก็อยากจะไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ชายชราก็ขมวดคิ้วและตะโกนอีกครั้ง

"ชนคนแล้วยังจะหนีอีกหรือ?ฉันจะแจ้งความจับพวกแกยังมีกฏหมายไหมประเทศนี้?"

"ถ้าแกอยากจะไปจริงๆก็ขับทับร่างของฉันไปเลยเพราะขาฉันก็หักแล้วชีวิตที่เหลือก็ทำอะไรไม่ได้แล้วตายเลยยังดีกว่า!"

หลังจากพูดจบเขาก็ร้องไห้อย่างขมขื่นอีกครั้ง

"สงสารภรรยาของฉันที่เป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียงลูกชายของฉันก็จากไปเร็วถ้าฉันตายไปเธอต้องอดตายคาเตียนอย่างแน่นอนถือว่าทำบุญนะชนพวกเราให้ตายทั้งคู่ก็แล้วกัน!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่อเทียนก็ขมวดคิ้วและรู้สึกไม่พอใจ

ฝีมือการแสดงแบบนี้ไม่ไปเป็นนักแสดงช่างน่าเสียดายเหลือเกิน

ตอนแรกเขาไม่ต้องการที่จะฉีกหน้าชายชราแต่ตอนนี้...

ดวงตาของเย่อเทียนเยือกเย็นลง!

แน่นอนต่อให้เขาอยากจะไปก็คงไปไม่ได้แล้ว!

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชราพูดผู้คนที่ดูก็ยิ่งโกรธ

ทุกคนคิดว่าเย่อเทียนอยากจะชนแล้วหนีทุกคนล้อมเข้ามาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

"ไอ้หนูก่อนจะไปคุยกันให้ชัดเจนก่อนดีกว่า!"

"ใช่!ชนคนแล้วยังอยากจะหนี?นี่คือการปัดความรับผิดชอบนี่คือการทำผิดกฏหมายพวกเราไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด!"

"สมัยนี้คนเราเป็นแบบนี้ไปหมดแล้วหรือไม่มีความรับผิดชอบเลย!"

...

เมื่อได้ยินทุุกคนกล่าวโทษสีหน้าเย่อเทียนก็ไม่แสดงอากาสใดๆ!

แต่ว่าไม่รู้ความจริงแล้วมายุ่งเรื่องชาวบ้านไม่พอยังมาพูดดูหมิ่นอีก

แบบนี้มันเกินไปไหม!

เมื่อเห็นเช่นนี้ใบหน้าของซูจิงจิงก็ดูไม่ดียิ่งขึ้น

เมื่อเห็นท่าทางของเย่อเทียนก็กลัวว่าเขาจะโกรธจึงรีบก้าวไปข้างหน้าและห้ามเขาไว้ข้างหลัง

"เย่อเทียนอย่าใจร้อนเด็ดขาด!"

พูดจบเธอก็อธิบายให้ทุกคนอย่างจริงใจ

"พวกคุณเข้าใจผิดแล้วพวกเราไม่ได้ต้องการที่จะหนีแต่ว่า...แต่ว่า..."

แต่ว่ามาหลายที่เธอพูดอะไรไม่ออกเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกที่เธอพอเจอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี!

"สาวน้อยเรื่องมาถึงตอนนี้แล้วทุกคนก็เห็นแล้วยังมีอะไรจะอธิบายอีก?"

ชายชราทรุดตัวลงบนพื้นและมองซูจิงจิงอย่างโมโห

"จะไปก็ไปได้อย่างมากก็ให้ฉันตายเองตายๆไปซ่ะก็ดี!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซู่จิงจิงซึ่งเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้วก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

"ท่านหรือไม่ฉันส่งคุณไปโรงพยาบาลดีไหมไม่ว่าใช้เงินเท่าไหร่ฉันก็จะรักษาขาคุณให้หาย!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ทุกคนที่มองดูอยากจะตอบโต้ก็ได้หยุดไป!

แต่ใครจะรู้ชายชราไม่เอา!

"จนถึงตอนนี้แล้วจะให้ไปโรงพยาบาลได้ยังไง?อีกอย่างใครจะรู้ว่าเธอพูดจริงหรือไม่ถ้าเธอส่งฉันไปโรงบาลแล้วหนีฉันจะทำยังไง?ไม่ไป!"

ซูจิงจิงชะงักและไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง!

"แล้วคุณคิดว่าเราควรจะทำยังไงดีล่ะ"

เย่อเทียนก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่เขาอย่างเย็นชา

ชายชราหันหน้ากลับมาจากนั้นก็ถอนหายใจ"โรงพยาบาลสมัยนี้ฉันไม่มีปัญญาไปต่อให้ขารักษาหายจะต้องใช้เงินเท่าไหร่?ฉันแก่ขนาดนี้แล้วขาพิการไปก็ช่างมันฉันก็แค่ไม่ต้องใช้มันอีกก็แค่นั้นแต่ว่าขาของฉันโดนคุณชนจนพิการอย่างไงคุณก็ควรชดใช้บ้างใช่ไหม?

พูดมาเยอะขนาดนี้ในที่สุดก็มาถึงเรื่องสำคัญ!

นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา!

"พูดแบบนี้คือคุณต้องการเงินใช่ไหม?"

เย่อเทียนมองเขาด้วยรอยยิ้ม!

"ต้องการเงินอะไรนี่คือการชดใช้!"

ชายชราจ้องมองไปที่เย่อเทียน:"คุณทำให้ขาของผมพิการนี่คือเรื่องจริงให้คุณชดเงินก็ถือว่าให้เกียรติคุณแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนนะฉันจะเอาขาของแกคืนหนึ่งข้างแน่ๆ!"

คำพูดนี้ทำให้ซูจิงจิงกลัวจนหน้าซีด!

มีเพียงเย่อเทียนเท่านั้นที่ส่ายหัวเบาๆ

"เอาล่ะพูดตรงๆนี้กว่าคุณต้องการเท่าไหร่"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายชราถึงกับตื่นเต้นยิ้มมุมปากเรื่องเจ็บที่ขาก็ลืมไปเลย!

"ไอ้หนุ่มถือว่านายรู้เรื่องฉันก็ไม่อยากเอาเปรียบนายอายุฉันก็ไม่น้อยแล้วขาหนึ่งขามีค่าหนึ่งแสนไหมล่ะ?"

พูดจบเขาก็ชูหนึ่งนิ้วให้เย่อเทียนด้วยใบหน้าได้ใจ

"ดูแล้วคุณก็ไม่เหมือนคนที่ไม่มีเงินให้ฉันหนึ่งแสนก็จบแล้วไม่งั้นชาตินี้ฉันจะจองเวรจองกรรมคุณตลอดไป"

"หนึ่งแสน?"

เย่อเทียนยังไม่ได้พูดแต่เธอได้ยินเสียงพึมพำของซูจิงจิง!

ชายชราขมวดคิ้วแล้วจะเอาเท่าไหร่ดี?

ระหว่างที่จะขอหน่อยกว่านี้หน่อยแต่เมื่อเห็นซูจิงจิงตบหน้าอกเธอด้วยความกลัวเธอก็หยิบเอทีเอ็มออกจากกระเป๋า!

"คุณค่ะในบัตรนี้มีเงินห้าแสนถือว่าชดใช้ให้คุณก็แล้วกันแบบนี้คุณว่าดีไหม?"

ห้าแสน?

ตาของชายชราเบิกกว้างเขาแทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

เขายังคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะคิดว่าเขาขอมากไปแต่คิดไม่ถึงว่าตัวเองของน้อยไป?

ฮ่าๆวันนี้ดวงดีจริงๆได้เจอกับคนรวยที่โง่ขนาดนี้!

อย่าว่าแต่เขาเลยคนที่ยืนดูอยู่ข้างๆก็ได้แต่มองหน้ากันและกัน

ห้าแสน?

ผู้หญิงคนนี้ก็สวยดีนะแต่สมองไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม?

หรือว่าเงินเยอะจนไม่มีที่เก็บ

"แค่กๆห้าแสนก็ได้รอให้รักษาขาให้ดีก่อนแล้วจะพาคู่ชีวิตฉันไปรักษาตัวด้วย!"

ชายชราตั้งใจไอไปสองครั้งใบหน้าที่ดูจริงจังแต่ในใจตื่นเต้นจนอยากจะกระโดดขึ้นมา

ห้าแสนเชียวนะต่อให้ชีวิตทั้งชีวิตของเขาคงไม่ได้มีค่ามากขนาดนี้

นี่จะทำให้เขารวยได้เลย!

"เอาล่ะเห็นแกความจริงใจของคุณเรื่องนี้ก็ถือว่าให้มันผ่านไป!"

ชายชราโบกมือของเขามือที่สั่นกำลังจะหยิบบัตรเอทีเอ็มแต่กลับโดนเย่อเทียนแย่งไป!

"เย่อเทียนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

ซูจิงจิงชะงักไม่เข้าใจว่าทำไมเย่อเทียนต้องทำแบบนี้

เงินห้าแสนไม่ได้เป็นเงินมากมายแต่ในสายตาของซูจิงจิงถือว่าเป็นเงินเล็กน้อยมากๆ!

ขอแค่จัดการปัญหาตรงหน้าได้อย่าว่าแต่ห้าแสนเลยห้าล้านเธอก็ยอม!

"ใช่แล้วผู้หญิงเขาได้ตกลงแล้วคุณจะมาขวางทำไม"

เมื่อเห็นเงินห้าแสนที่จะมาได้ถูกคนอื่นแย่งไปชายชราก็แทบบ้าคลั่ง

เขามองไปที่ดวงตาของเย่อเทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธราวกับจะกินคนได้

"คุณคงไม่ได้จะกลับคำใช่ไหม?ไม่มีทางฉันจะบอกคุณเงินห้าแสนสลึงเดียวก็ขาดไม่ได้ไม่งั้นเรื่องนี้ไม่มีทางจบ!"

ซู่จิงจิงขมวดคิ้วและมองไปที่เย่อเทียนอย่างทำอะไรไม่ถูก:"ช่างมันเถอะให้เขาไปเถอะนะพวกเราเสียเวลามามากแล้ว!"

สำหรับเรื่องนี้เย่อเทียนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเขาเล่นบัตรเอทีเอ็มบนมือใบหน้าก็ยิ้มขึ้นมา

ห้าแสนไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

แต่ว่าให้เงินแก่คนแบบนี้เย่อเทียนรู้สึกว่าไม่คุ้มค่า

ได้มาด้วยไม่ต้องเสียอะไรไม่ใช่นิสัยที่ดีเลย!

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฉันแค่คิดว่าชดใช้ให้แค่ห้าแสนมันไม่พอ..."

คนแก่ขมวดคิ้วไม่พอ?หมายความว่าอย่างไร?

ระหว่างที่เขากำลังจะถามเขาเห็นเย่อเทียนมองไปที่เขาใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ

"ฉันจะให้คุณห้าล้าน!แบบนี้ดีไหม?