บทที่ 56 คุกเข่าต่อฉันอย่างซื่อสัตย์
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Mar 28,2021
ทั้งสองคนถ้าที่ด้านข้างไม่มีคนพวกเค้าก็คงจ้องมองกันอยู่นาน!
มันดูราวกับคนที่สนิทกันมากแล้วไม่ได้เจอกันมานาน!
ทุกอย่างมันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย!
"คุณลุง!"
เมื่อเสี่ยวหยูเหมาเห็นเย่อเทียนเธอก็วิ่งเข้ามากอดอยู่ในอ้อมแขนของเย่อเทียนภายใต้การจ้องมองอย่างประหลาดใจของซูจิงจิง!
เย่อเทียนอุ้มเสี่ยวหยูเหมาขึ้นมาในที่สุดเค้าก็ยิ้มออก!
"เธอนี่นร้ากลับมาได้ซักทีลุงร้อนใจแทบจะตายอยู่แล้ว!"ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก็ยื่นมือออกไปบีบที่จมูกของเสี่ยวหยูเหมา!
"เสี่ยวหยูเหมาไม่ได้วิ่งซนนะคะคือคือไปกินอาหารอร่อยๆกับพี่คนนี้มา!"
เสี่ยวหยูเหมาง้างปากของเธอดูท่าอาหารอร่อยๆที่เธอไปกินมามันจะไม่เลวเลยทีเดียว!
ต่อหน้าซูจิงจิงเธอนิ่งเงียบอยู่นานความประหลาดใจบนใบหน้าเล็กๆของเธอมันดูเป็นเสน่ห์ที่น่ารักมาก!
เธอเองก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าที่เด็กน้อยคนนี้พูดว่าหล่อๆคุณลุงที่อบอุ่นอ่อนโยนของเธอจะกลายเป็นเย่อเทียน!
ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าเย่อเทียนจะมีมุมนี้ด้วยเค้ายิ้มแล้วก็อ่อนโยนเป็นอย่างมาก!
เธอกำลังคิดว่าตัวเธอเองกำลังฝันไปอยู่
เพราะว่าท่าทีของเย่อเทียนแบบนี้มีเพียงในฝันเท่านั้นถึงจะมีได้!
"เห้นี่นายตัวแสบครั้งนี้อย่าคิดหนีฉันไปอีกนะ!ต่อไปฉันจะตัวติดกับนายเลย!ถ้านายจะหนีก็หนีไม่ได้!"
ซูจิงจิงเบ้ปากของเธอเธอยืนอยู่ตรงหน้าของเย่อเทียนอย่างมีความสุข!
"แล้วแต่เธอ！"เย่อเทียนพูดออกมาสั้นๆเค้าพูดราวกับว่าเค้าไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้เลย!
อย่างที่หลินกุ้ยบอกคุณซูเธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้คุณชายต้องถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ได้!
"คุณลุงค่ะคุณลุงกับพี่สาวรู้จักกัน?"
ในอ้อมแขนของเย่อเทียนดวงตาที่กลมโตของเสี่ยวหยูเหมามันน่ารักเป็นอย่างมาก!
เย่อเทียนอ้าปากแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรซูจิงจิงก็เลยเดินก้าวเข้ามาแล้วลูบหัวของเสี่ยวหยูเหมา!
"ครั้งหน้าจำไว้นะเรียกน้ารู้ไหม?"
ในตอนนี้เองเสี่ยวหยูเหมาก็อ้าปากเล็กๆของเธอขึ้นมา:"แต่ก่อนหน้านี้พี่ให้หนูเรียกพี่ว่าพี่นี่นา?"
สีหน้าของซูจิงจิงแดงกร่ำขึ้นมาในทันทีเธอเหลือบมองไปที่เย่อเทียนโดยที่ไม่รู้ตัว:"ถ้าหนูเรียกเค้าว่าลุงงั้นก็ต้องเรียกฉันว่าน้าเข้าใจไหม?"
เสี่ยวหยูเหมาเชื่อฟังมาก:"เข้าใจแล้วค่ะคุณน้า!"
ทันใดนั้นเองซูจิงจิงก็ยิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า:"เห่อๆน้ารู้ว่าเสี่ยวหยูเหมาว่านอนสอนง่าย!เดี๋ยวน้าจะพาหนูไปกินกุ้งมังกรทุกวันเลยนะ!"
เสี่ยวหยูเหมาตอบรับอย่างมีความสุขแต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่:"เออใช่สิค่ะคุณน้าชอบคุณลุงไหม?ไม่งั้นทำไมต้องให้เสี่ยวหยูเหมาเปลี่ยนคำเรียกด้วย?"
เสี่ยวหยูเหมาดูท่าจะงงงวยแต่ใบหน้าของซูจิงจิงก็แดงขึ้นมาจนถึงใบหูของเธอ!
เย่อเทียนเองเค้าก็อดไม่ได้ที่ยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า!
คำพูดลอยๆของเด็กอย่าไปถือสาเลย!
ท้ายที่สุดแล้วต่อหน้าผู้คนมากมายซูจิงจิงก็รู้ตัวว่าเธอเองกำลังเป็นที่จับจ้อง
ทันใดนั้นมือของเธอก็โอบเข้าไปที่เย่อเทียนแล้วจ้องมองไปที่เค้าอย่างรักใคร่!
"เห้นายยังจะสนใจอยู่ไหมถ้านายไม่สนใจฉันก็ต้องยอมนะ!"
เย่อเทียนพูดไม่ออกในทันที:"เอาหละกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่แล้วพรุ่งนี้ก็กลับเมืองหลวงไปซะ!"
"ทำไมหละ?"ซูจิงจิงก็ทำปากจู๋ขึ้นมา:"ฉันมาที่นี่ก็เพื่อหานายโดยเฉพาะเลยนะแต่ถ้าฉันมาที่นี่เพื่อทำธุรกิจนายจะไม่สนใจฉันหน่อยเลยเหรอ?"
เมื่อเห็นท่าทางที่ดูงอนๆของเธอเย่อเทียนก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นเค้าไม่มีทางเลือกอื่นเลย!
ทันใดนั้นซูจิงจิงก็ยิ้มออกมาแล้วเอาเสี่ยวหยูเหมาเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนของเธอ!
"จะว่าไปเสี่ยวหยูเหมาเองก็ไม่อยากให้น้าไปใช่ไหมหละ?"
เสี่ยวหยูเหมาส่งเสียงอ้อนวอนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี!
"เห็นไหม?ห๊ะ!"
ซูจิงจิงดีใจมากเธอจูบเข้าไปที่แก้มอมชมพูของเสี่ยวหยูเหมาแล้วเธอเองก็ไม่ลืมที่จะทำอย่างงั้นกับเย่อเทียนด้วย
เย่อเทียนกางมือออกมาอย่างช่วยไม่ได้!
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ที่เขตสงครามถ้าผู้หญิงคนนี้โผล่มาหละก็ต่อไปตัวเองก็จะหาความสงบสุขไม่ได้เลย!
ฉากนี้ในสายตาของคนอื่นมันดูราวกับครอบครัวที่ดูครึกครื้น!
ท้ายที่สุดไม่ว่าคนอื่นจะมองยังไงเย่อเทียนกันซูจิงจิงก็ดูท่าจะเข้ากันได้ดีเป็นอย่างมาก!
แน่นอนมันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด!
เย่อน่าแอบกัดฟันของเธอเธอจ้องมองไปที่เย่อเทียนกับซูจิงจิงอย่างทำอะไรไม่ถูกเธอไม่เต็มใจแล้วก็เศร้าเล็กน้อย!
เมื่อเทียบกับซูจิงจิงแล้วก็เป็นตัวเธอเองที่ต้องรู้สึกละอายใจ
แม้แต่เมื่อเทียบกับจิตใจของซูจิงจิงมันก็ไม่สามารถเทียบกันได้เลย!
อาจจะมีเพียงเธอคนนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับเค้าใช่ไหม?
แน่นอนในตอนแรกเธอก็ไม่ได้มองเย่อเทียนเลยบางทีก็แค่สนิทกับเย่อเทียนหรือว่ามันจะเป็นเธอที่คิดไปเอง？
น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้มันทำอะไรไม่ได้เลย!
เย่อเทียนหลังตาของเธอลงพร้อมกับความเศร้าเธอรู้สึกสับสนในใจของเธอ!
ผู้คนในงานต่างเงียบสนิท!
ทุกคนต่างอ้าปากกว้างแล้วจ้องมองไปที่เย่อเทียนกับซูจิงจิงราวกับว่าพวกเค้าอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะนี้!
เย่อเทียนในตอนนี้แตกต่างไปจากเย่อเทียนคนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
มันทำให้ผู้คนต่างไม่เข้าใจเลย!
แน่นอนว่ายังมีบางคนที่ยังไม่ลืมตา!
เพียงแค่เห็นจงอี้เหมินที่กำลังทนกับความเจ็บปวดที่รุนแรงที่แขนของเค้าเค้าก็ลุกขึ้นมาต่อหน้าของซูจิงจิงสีหน้าของเค้าน่าเกลียดราวกับกำลังร้องไห้อยู่！
"คุณซูคุณคุณมาแล้ว!"
เมื่อเห็นท่าทางที่ต่ำต้อยของจงอี้เหวินต่อหน้าซูจิงจิงทุกคนต่างก็ตกใจแล้วเดาตัวตนของเธอออกในทันทีเลย
เมืองหลงเฉิงแม้แต่พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ทั้งหมดดูเหมือนว่าจะไม่มีตระกุลไหนใหญ่ไปกว่าตระกูลซูเลย
คงจะไม่ใช่ว่ามาจากเมืองหลวงหรอกเหรอ?
เมื่อซูจิงจิงหันหน้ามาเห็นท่าท่างของจงอี้เหวินเธอก็ขมวดคิ้วของเธอขึ้นมา
"เสี่ยวจงทำไมนายถึงได้เป็นแบบนี้?โดนใครตีมาอะ?"
จงอี้เหวินไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเค้ามองไปที่เย่อเทียนที่อยู่ข้างๆเธอแล้วก็รีบส่ายหัวหนีไปในทันที!
"ไม่ๆเมื่อกี้ผมไม่ทันระวังลื้นล้มหนะ!"
ซูจิงจิงส่งเสียงร้องโอ้เธอดูท่าจะไม่เชื่อ!
"อืมไม่ได้บอกว่าคุณชายเมิ้งกับนายจะมาด้วยกันหรอกเหรอ?ทำไม......."
จงอี้เหวินรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็ว!
ซูจิงจิงเม้มปากของเธอแล้วเหลือบมองไปที่เค้า
"คุณชายเมิ้งอะไรกันฉันพึ่งแยกทางกับเค้าเค้าจะมาหรือไม่มามันจะเกี่ยวอะไรกับฉัน?"
เสี่ยวจงนี้ไม่เห็นเย่อเทียนที่อยู่ข้างๆฉันเหรอ?ถ้าเค้าเข้าใจผิดจะทำยังไง?นายนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ!
"ครับๆๆ!"
จงอี้เหวินตอบสนองอย่างไวเค้าทำได้เพียงแค่ยิ้มแย้มบนใบหน้าของเค้า!
คนที่อยู่ตรงหน้านี้เธอคือผู้หญิงที่มีอำนาจมากไม่ต้องพูดถึงนายพลซวนอู่เลยแต่ต่อหน้าคุณซูคนนี้แม้แต่คุณนายสวีเองก็เทียบกับเธอไม่ติดเลย！
ไม่รู้เลยว่าเย่อเทียนนั้นแท้ที่จริงแล้วเค้ามาจากไหนทำไมคุณซูถึงได้ชอบเค้าขนาดนั้น!
เมื่อคิดดูแล้วเย่อเทียนก็ไม่ได้มองนายพลซวนอู่อยู่ในสายตาของเค้าเลยด้วยซ้ำเค้าน่าจะไม่ธรรมดาแน่นอน!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้จงอี้เหวินก็อยากที่จะตายไปในทันที!
เค้าทำอะไรลงไปจนทำให้เทพแห่งการทำลายล้างนี้ขุ่นเคือง?
"คุณเย่อไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้เธอคือ........."
ในตอนนี้เองมีเพียงซูเฉินยุนเท่านั้นที่กล้าที่จะมองไปที่ซูจิงจิงด้วยความประหลาดใจ!
เย่อเทียนเพิกเฉยกับสิ่งนี้ตรงกันข้ามมันก็ไม่ได้มีอะไรเค้าแค่อยากที่จะพาซูจิงจิงกับเสี่ยวหยูเหมาออกไปจู่ๆก็มีเสียงใบพัดดังขึ้นมา
ทุกคนต่างจ้องมองหน้ากันสีหน้าของพวกเค้าดูไม่ได้เลย
ถ้าไม่มีเรื่องอะไรหละก็เกรงว่าจะเป็นคนจากเขตรบชิงหลงมา!
แน่นอนว่าเสียงนั้นมันดังขึ้นมาเรื่อยๆ
ไม่นานเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธก็จอดลงที่ลานกว้างห่างไปไม่ไกลจากห้องโถง!
เครื่องยังไม่ทันจะลงดีชายวัยกลางคนก็กระโดดลงมาจากฮอแล้วพุ่งตรงเข้ามาหาทุกคน!
ชายคนนี้อายุราวสี่สิบห้าปีเค้าเข้ามาพร้อมกับสายรัดที่เอวมันดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก
ดาวสองดวงที่อยู่บนไหล่ของเค้ามันทำให้ทุกคนยิ่งไม่กล้าที่จะไปสบตากับเค้า!
เมื่อเห็นคนที่มาสีหน้าของจงอี้เหวินก็ยิ่งดูไม่ได้เลยเค้าทำได้แค่ทนแล้วเค้าไปทักทาย
"พ่อผม........"
เค้าที่กำลังจะพูดก็ถูกชายคนนั้นเตะลงไปที่พื้นเค้าเจ็บจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา!
"ไอ่เจ้าบ้าคุกเข่าต่อหน้าฉันอย่างซื่อสัตย์อีกเดี๋ยวฉันจะจัดการกับแก!"
มันดูราวกับคนที่สนิทกันมากแล้วไม่ได้เจอกันมานาน!
ทุกอย่างมันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย!
"คุณลุง!"
เมื่อเสี่ยวหยูเหมาเห็นเย่อเทียนเธอก็วิ่งเข้ามากอดอยู่ในอ้อมแขนของเย่อเทียนภายใต้การจ้องมองอย่างประหลาดใจของซูจิงจิง!
เย่อเทียนอุ้มเสี่ยวหยูเหมาขึ้นมาในที่สุดเค้าก็ยิ้มออก!
"เธอนี่นร้ากลับมาได้ซักทีลุงร้อนใจแทบจะตายอยู่แล้ว!"ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก็ยื่นมือออกไปบีบที่จมูกของเสี่ยวหยูเหมา!
"เสี่ยวหยูเหมาไม่ได้วิ่งซนนะคะคือคือไปกินอาหารอร่อยๆกับพี่คนนี้มา!"
เสี่ยวหยูเหมาง้างปากของเธอดูท่าอาหารอร่อยๆที่เธอไปกินมามันจะไม่เลวเลยทีเดียว!
ต่อหน้าซูจิงจิงเธอนิ่งเงียบอยู่นานความประหลาดใจบนใบหน้าเล็กๆของเธอมันดูเป็นเสน่ห์ที่น่ารักมาก!
เธอเองก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าที่เด็กน้อยคนนี้พูดว่าหล่อๆคุณลุงที่อบอุ่นอ่อนโยนของเธอจะกลายเป็นเย่อเทียน!
ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าเย่อเทียนจะมีมุมนี้ด้วยเค้ายิ้มแล้วก็อ่อนโยนเป็นอย่างมาก!
เธอกำลังคิดว่าตัวเธอเองกำลังฝันไปอยู่
เพราะว่าท่าทีของเย่อเทียนแบบนี้มีเพียงในฝันเท่านั้นถึงจะมีได้!
"เห้นี่นายตัวแสบครั้งนี้อย่าคิดหนีฉันไปอีกนะ!ต่อไปฉันจะตัวติดกับนายเลย!ถ้านายจะหนีก็หนีไม่ได้!"
ซูจิงจิงเบ้ปากของเธอเธอยืนอยู่ตรงหน้าของเย่อเทียนอย่างมีความสุข!
"แล้วแต่เธอ！"เย่อเทียนพูดออกมาสั้นๆเค้าพูดราวกับว่าเค้าไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้เลย!
อย่างที่หลินกุ้ยบอกคุณซูเธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้คุณชายต้องถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ได้!
"คุณลุงค่ะคุณลุงกับพี่สาวรู้จักกัน?"
ในอ้อมแขนของเย่อเทียนดวงตาที่กลมโตของเสี่ยวหยูเหมามันน่ารักเป็นอย่างมาก!
เย่อเทียนอ้าปากแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรซูจิงจิงก็เลยเดินก้าวเข้ามาแล้วลูบหัวของเสี่ยวหยูเหมา!
"ครั้งหน้าจำไว้นะเรียกน้ารู้ไหม?"
ในตอนนี้เองเสี่ยวหยูเหมาก็อ้าปากเล็กๆของเธอขึ้นมา:"แต่ก่อนหน้านี้พี่ให้หนูเรียกพี่ว่าพี่นี่นา?"
สีหน้าของซูจิงจิงแดงกร่ำขึ้นมาในทันทีเธอเหลือบมองไปที่เย่อเทียนโดยที่ไม่รู้ตัว:"ถ้าหนูเรียกเค้าว่าลุงงั้นก็ต้องเรียกฉันว่าน้าเข้าใจไหม?"
เสี่ยวหยูเหมาเชื่อฟังมาก:"เข้าใจแล้วค่ะคุณน้า!"
ทันใดนั้นเองซูจิงจิงก็ยิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า:"เห่อๆน้ารู้ว่าเสี่ยวหยูเหมาว่านอนสอนง่าย!เดี๋ยวน้าจะพาหนูไปกินกุ้งมังกรทุกวันเลยนะ!"
เสี่ยวหยูเหมาตอบรับอย่างมีความสุขแต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่:"เออใช่สิค่ะคุณน้าชอบคุณลุงไหม?ไม่งั้นทำไมต้องให้เสี่ยวหยูเหมาเปลี่ยนคำเรียกด้วย?"
เสี่ยวหยูเหมาดูท่าจะงงงวยแต่ใบหน้าของซูจิงจิงก็แดงขึ้นมาจนถึงใบหูของเธอ!
เย่อเทียนเองเค้าก็อดไม่ได้ที่ยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า!
คำพูดลอยๆของเด็กอย่าไปถือสาเลย!
ท้ายที่สุดแล้วต่อหน้าผู้คนมากมายซูจิงจิงก็รู้ตัวว่าเธอเองกำลังเป็นที่จับจ้อง
ทันใดนั้นมือของเธอก็โอบเข้าไปที่เย่อเทียนแล้วจ้องมองไปที่เค้าอย่างรักใคร่!
"เห้นายยังจะสนใจอยู่ไหมถ้านายไม่สนใจฉันก็ต้องยอมนะ!"
เย่อเทียนพูดไม่ออกในทันที:"เอาหละกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่แล้วพรุ่งนี้ก็กลับเมืองหลวงไปซะ!"
"ทำไมหละ?"ซูจิงจิงก็ทำปากจู๋ขึ้นมา:"ฉันมาที่นี่ก็เพื่อหานายโดยเฉพาะเลยนะแต่ถ้าฉันมาที่นี่เพื่อทำธุรกิจนายจะไม่สนใจฉันหน่อยเลยเหรอ?"
เมื่อเห็นท่าทางที่ดูงอนๆของเธอเย่อเทียนก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นเค้าไม่มีทางเลือกอื่นเลย!
ทันใดนั้นซูจิงจิงก็ยิ้มออกมาแล้วเอาเสี่ยวหยูเหมาเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนของเธอ!
"จะว่าไปเสี่ยวหยูเหมาเองก็ไม่อยากให้น้าไปใช่ไหมหละ?"
เสี่ยวหยูเหมาส่งเสียงอ้อนวอนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี!
"เห็นไหม?ห๊ะ!"
ซูจิงจิงดีใจมากเธอจูบเข้าไปที่แก้มอมชมพูของเสี่ยวหยูเหมาแล้วเธอเองก็ไม่ลืมที่จะทำอย่างงั้นกับเย่อเทียนด้วย
เย่อเทียนกางมือออกมาอย่างช่วยไม่ได้!
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ที่เขตสงครามถ้าผู้หญิงคนนี้โผล่มาหละก็ต่อไปตัวเองก็จะหาความสงบสุขไม่ได้เลย!
ฉากนี้ในสายตาของคนอื่นมันดูราวกับครอบครัวที่ดูครึกครื้น!
ท้ายที่สุดไม่ว่าคนอื่นจะมองยังไงเย่อเทียนกันซูจิงจิงก็ดูท่าจะเข้ากันได้ดีเป็นอย่างมาก!
แน่นอนมันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด!
เย่อน่าแอบกัดฟันของเธอเธอจ้องมองไปที่เย่อเทียนกับซูจิงจิงอย่างทำอะไรไม่ถูกเธอไม่เต็มใจแล้วก็เศร้าเล็กน้อย!
เมื่อเทียบกับซูจิงจิงแล้วก็เป็นตัวเธอเองที่ต้องรู้สึกละอายใจ
แม้แต่เมื่อเทียบกับจิตใจของซูจิงจิงมันก็ไม่สามารถเทียบกันได้เลย!
อาจจะมีเพียงเธอคนนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับเค้าใช่ไหม?
แน่นอนในตอนแรกเธอก็ไม่ได้มองเย่อเทียนเลยบางทีก็แค่สนิทกับเย่อเทียนหรือว่ามันจะเป็นเธอที่คิดไปเอง？
น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้มันทำอะไรไม่ได้เลย!
เย่อเทียนหลังตาของเธอลงพร้อมกับความเศร้าเธอรู้สึกสับสนในใจของเธอ!
ผู้คนในงานต่างเงียบสนิท!
ทุกคนต่างอ้าปากกว้างแล้วจ้องมองไปที่เย่อเทียนกับซูจิงจิงราวกับว่าพวกเค้าอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะนี้!
เย่อเทียนในตอนนี้แตกต่างไปจากเย่อเทียนคนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
มันทำให้ผู้คนต่างไม่เข้าใจเลย!
แน่นอนว่ายังมีบางคนที่ยังไม่ลืมตา!
เพียงแค่เห็นจงอี้เหมินที่กำลังทนกับความเจ็บปวดที่รุนแรงที่แขนของเค้าเค้าก็ลุกขึ้นมาต่อหน้าของซูจิงจิงสีหน้าของเค้าน่าเกลียดราวกับกำลังร้องไห้อยู่！
"คุณซูคุณคุณมาแล้ว!"
เมื่อเห็นท่าทางที่ต่ำต้อยของจงอี้เหวินต่อหน้าซูจิงจิงทุกคนต่างก็ตกใจแล้วเดาตัวตนของเธอออกในทันทีเลย
เมืองหลงเฉิงแม้แต่พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ทั้งหมดดูเหมือนว่าจะไม่มีตระกุลไหนใหญ่ไปกว่าตระกูลซูเลย
คงจะไม่ใช่ว่ามาจากเมืองหลวงหรอกเหรอ?
เมื่อซูจิงจิงหันหน้ามาเห็นท่าท่างของจงอี้เหวินเธอก็ขมวดคิ้วของเธอขึ้นมา
"เสี่ยวจงทำไมนายถึงได้เป็นแบบนี้?โดนใครตีมาอะ?"
จงอี้เหวินไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเค้ามองไปที่เย่อเทียนที่อยู่ข้างๆเธอแล้วก็รีบส่ายหัวหนีไปในทันที!
"ไม่ๆเมื่อกี้ผมไม่ทันระวังลื้นล้มหนะ!"
ซูจิงจิงส่งเสียงร้องโอ้เธอดูท่าจะไม่เชื่อ!
"อืมไม่ได้บอกว่าคุณชายเมิ้งกับนายจะมาด้วยกันหรอกเหรอ?ทำไม......."
จงอี้เหวินรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็ว!
ซูจิงจิงเม้มปากของเธอแล้วเหลือบมองไปที่เค้า
"คุณชายเมิ้งอะไรกันฉันพึ่งแยกทางกับเค้าเค้าจะมาหรือไม่มามันจะเกี่ยวอะไรกับฉัน?"
เสี่ยวจงนี้ไม่เห็นเย่อเทียนที่อยู่ข้างๆฉันเหรอ?ถ้าเค้าเข้าใจผิดจะทำยังไง?นายนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ!
"ครับๆๆ!"
จงอี้เหวินตอบสนองอย่างไวเค้าทำได้เพียงแค่ยิ้มแย้มบนใบหน้าของเค้า!
คนที่อยู่ตรงหน้านี้เธอคือผู้หญิงที่มีอำนาจมากไม่ต้องพูดถึงนายพลซวนอู่เลยแต่ต่อหน้าคุณซูคนนี้แม้แต่คุณนายสวีเองก็เทียบกับเธอไม่ติดเลย！
ไม่รู้เลยว่าเย่อเทียนนั้นแท้ที่จริงแล้วเค้ามาจากไหนทำไมคุณซูถึงได้ชอบเค้าขนาดนั้น!
เมื่อคิดดูแล้วเย่อเทียนก็ไม่ได้มองนายพลซวนอู่อยู่ในสายตาของเค้าเลยด้วยซ้ำเค้าน่าจะไม่ธรรมดาแน่นอน!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้จงอี้เหวินก็อยากที่จะตายไปในทันที!
เค้าทำอะไรลงไปจนทำให้เทพแห่งการทำลายล้างนี้ขุ่นเคือง?
"คุณเย่อไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้เธอคือ........."
ในตอนนี้เองมีเพียงซูเฉินยุนเท่านั้นที่กล้าที่จะมองไปที่ซูจิงจิงด้วยความประหลาดใจ!
เย่อเทียนเพิกเฉยกับสิ่งนี้ตรงกันข้ามมันก็ไม่ได้มีอะไรเค้าแค่อยากที่จะพาซูจิงจิงกับเสี่ยวหยูเหมาออกไปจู่ๆก็มีเสียงใบพัดดังขึ้นมา
ทุกคนต่างจ้องมองหน้ากันสีหน้าของพวกเค้าดูไม่ได้เลย
ถ้าไม่มีเรื่องอะไรหละก็เกรงว่าจะเป็นคนจากเขตรบชิงหลงมา!
แน่นอนว่าเสียงนั้นมันดังขึ้นมาเรื่อยๆ
ไม่นานเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธก็จอดลงที่ลานกว้างห่างไปไม่ไกลจากห้องโถง!
เครื่องยังไม่ทันจะลงดีชายวัยกลางคนก็กระโดดลงมาจากฮอแล้วพุ่งตรงเข้ามาหาทุกคน!
ชายคนนี้อายุราวสี่สิบห้าปีเค้าเข้ามาพร้อมกับสายรัดที่เอวมันดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก
ดาวสองดวงที่อยู่บนไหล่ของเค้ามันทำให้ทุกคนยิ่งไม่กล้าที่จะไปสบตากับเค้า!
เมื่อเห็นคนที่มาสีหน้าของจงอี้เหวินก็ยิ่งดูไม่ได้เลยเค้าทำได้แค่ทนแล้วเค้าไปทักทาย
"พ่อผม........"
เค้าที่กำลังจะพูดก็ถูกชายคนนั้นเตะลงไปที่พื้นเค้าเจ็บจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา!
"ไอ่เจ้าบ้าคุกเข่าต่อหน้าฉันอย่างซื่อสัตย์อีกเดี๋ยวฉันจะจัดการกับแก!"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
