บทที่ 57 ไม่มีเพลงรักในสนามรบ

ทุกคนต่างตกตะลึงขึ้นมาอีกครั้ง!

ในตอนนี้เองตัวตนของคนที่เข้ามาก็ถูกเปิดเผยแล้ว

จงฮวยกู่พ่อของจงอี้เหวินพี่ชายของนายพลซวนอู่เค้าเองก็ยังเป็นคนสำคัญของเขตสงครามซวนอู่

คาดไม่ถึงจริงๆเลยว่าคนที่มาคราวนี้เค้าจะเป็นคนใหญ่คนโตขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นท่าทีของเค้าก็ดูเหมือนว่าเค้าไม่ได้มาเพื่อที่จะถามแต่มาเพื่อที่จะแก้ไข

"เดาว่าท่านนี้ก็คือคุณเย่อเหรอ?ผมจงฮวยกู่ได้ยินชื่อของคุณเย่อมานานแล้ว!"

จงฮวยกู่เดินไปที่หน้าของเย่อเทียนเค้าคำนับลงไปโดยที่ไม่รู้ตัวแต่เมื่อนึกถึงคำขอของน้องชายเค้าก็อดทน

เท่านั้นเองในตอนนี้สายตาของเค้าก็จ้องมองตรงไปดูราวกับผู้ใต้บังคับบัญชาที่กำลังมองผู้บังคับบัญชาของเค้า

"คุณจงก็สุภาพไปแล้ว!เพียงแค่ในเวลาแบบนี้คุณไม่ควรที่จะมาที่นี่"เย่อเทียนตอบไปอย่างแผ่วเบา

จงฮวยกู่ยืนตัวตรง:"ถ้ากล้าที่จะทำให้คุณขุ่นเคืองก็ต้องการที่จะแสดงตัวออกมา"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าจ้องมองไปที่จงอี้เหวินอย่างเย็นชา；"คุณท่านแม้มันจะเป็นการฆ่าถ้าคุณจะฆ่าเค้าผมก็จะไม่แม้แต่ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา"

หลังจากที่ประโยคนี้ถูกพูดออกมามันก็ทำให้จงอี้เหวินตกใจจนแทบจะฉี่ราด

พ่อของตัวเองเค้าย่อมรู้ดีที่สุดตราบใดที่พ่อกล้าที่จะพูดออกมาพ่อก็กล้าที่จะทำมันอย่างแน่นอน

คนอื่นๆต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าตัวตนที่แท้จริงของเย่อเทียนนั้นเค้าเป็นใครกันแน่?

เพื่อที่จะทำให้เค้าพึงพอใจแม้แต่จงฮวยกู่ก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าญาติของตัวเค้าเอง

สำหรับการตอบกลับเย่อเทียนส่ายหัวของเค้าเบาๆ:"นายโชคยังดีที่หลานสาวของฉันไม่ได้เป็นอะไร!มือของเค้าก็ได้รับการลงโทษไปแล้ว"

"ขอบคุณคุณท่านมากที่เมตตา"

จงฮวยกู่รีบโค้งคำนับและขอบคุณเมื่อได้ยินแบบนั้นในใจเค้าก็โล่งใจแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"เอาหละกลับไปที่ตำแหน่งของนายซะอย่าทำให้มันเสียหายเพราะเรื่องของฉันไม่งั้นฉันจะเล่นงานนาย!"เย่อเทียนโบกมือของเค้าเบาๆ!

"ครับ!"

จงฮวยกู่ขานรับเค้าหันกลับปล้วจากไปอย่างเรียบร้อย

"แกไอ่เด็กเวรฉันจะลงโทษแกด้วยการกักบริเวณสามเดือนแกจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาจากบ้านถ้าแกยังกล้าที่จะก่อปัญหาอีกหละก็ฉันจะถลกหนังของแกออกมาเอง!"

จงฮวยกู่โบกมือคนของเค้าก็เค้ามาจับจงอี้เหวินแล้วออกไปจากห้องโถง

"แล้วยังมีแกอีกไอ่ขยะนอนเป็นง่อยไตร่ตรองไปตลอดทั้งชีวิตซะเถอะ!"

ในตอนที่เค้าเดินผ่าอาเป้าเค้าก็อดไม่ได้ที่จะเตะอาเป้าด้วยความโกรธจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องโถง

ตั้งแต่ต้นจนจบเค้าไม่มองไปที่คนอื่นเลยนอกจากเย่อเทียน

นี่คือตระกูลจงที่น่าเกรงขามไม่ต้องพูดถึงเลยว่าพวกเค้ามีคุณสมบัติและความแข็งแกร่งขนาดไหน

"พวกเราก็ไปกันเถอะ!"

เย่อเทียนกันไปพูดกับเย่อจิงซานและครอบครัวในตอนที่เค้าเดินผ่านซูเฉินยุนเค้าก็เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับยิ้มให้เค้า

"ประธานซูวันนี้ต้องขอบคุณนายมากนะรอฉันจับเยนหล่อได้ค่อยมาขอโทษนายด้วยตัวเองนะ!"

หลังจากที่พูดจบเค้าก็พาเสี่ยวหยูเหมากับซูจิงจิงเดินตรงออกไปจากห้องโถง

ทิ้งไว้เพียงแค่ผู้คนที่ต่างตกตะลึงและซูเฉินยุนที่น่าสงสัยเท่านั้น!

หลังจากที่ออกมาจากห้องโถงหลินกุ้ยก็เอารถLandRoverมารอรับอยู่แล้วเมื่อเห็นว่าเย่อเทียนอุ้มเสี่ยวหยูเหมาที่กำลังหลับปุ๋ยมาเค้าก็รีบเปิดประตูให้กับเย่อเทียน

เย่อเทียนพึ่งที่จะอุ้มเสี่ยวหยูเหมาเข้ารถมาคิดไม่ถึงเลยว่าซูจิงจิงจะเบียดตัวเข้ามาด้วย

"เธอไม่ใช่ว่ามีรถหรอกเหรอ?"เย่อเทียนทำอะไรไม่ถูก

รถปอร์เช่คันใหม่เอี่ยมบอกมาว่ายังจะเอามันอยู่ไหม?

"ฉันเหนื่อยอะไม่อยากขับแล้วไม่ได้เหรอ?เห้นี่นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกันรังเกียจฉัน?"

ซูจิงจิงจ้องไปที่เย่อเทียนอย่างดุร้ายแล้วตัวของเธอก็เบียดเค้าเข้าไปต่อ!

กลิ่นหอมจากๆของเธอลอยเข้าไปในจมูกของเย่อเทียนมันทำให้เย่อเทียนเสียศูนย์ไปชั่วขณะ

เค้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขยับตัวไปข้างๆ!

"หึแซ่เย่อตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอย่างคิดว่าจะหนีรอดไปจากผู้หญิงคนนี้ได้!"ซูจิงจิงจัดท่านั่งของเธอสบายๆน้ำเสียงของเธอพูดขึ้นมาราวกับมีชัยชนะแล้ว

ส่วนเย่อเทียนก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเค้าเลยให้หลินกุ้ยไปนั่งด้านหน้าอย่างช่วยไม่ได้!

"เฮ้นายตัวโตนายหัวเราะอะไรของนายหนะ?ถ้ายังจะหัวเราะอีกระวังคุณผู้หญิงคนนี้จะเก็บแกนะ!รีบไปขับรถฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอยากจะรีบกลับไปอาบน้ำ!"ซูจิงจิงมองไปที่หลินกุ้ยด้วยท่าทีที่บึ้งตึง

หลินกุ้ยหยุดหัวเราะอย่างไวแล้วรีบขับรถไปที่ถูเขาเทียนเฉวี่ย

ผู้หญิงคนนี้แม้แต่คุณชายเองยังไม่กล้าที่จะทำให้เธอโกรธเลยแล้วนับประสาอะไรกับเค้า

ซูจิงจิงเธอดูเหมือนจะเหนื่อยมากหลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลับไปบนไหล่ของเย่อเทียน

เมื่อเห็นภาพที่น่ารักและมีเสน่ห์ของซูจิงจิงเย่อเทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา!

ซูเว่ยกั๋วพ่อของซูจิงจิงเป็นนายพลระดับสูงคงหนึ่งในเขตรบเป่ยเย่และก็เป็นมือขวาของเย่อเทียน

กระดูกเหล็กเป็นหนึ่งในวีรบุรุษคนสำคัญของชัยชนะของอาณาจักรมังกรเค้ามีชื่อเสียงมากในกองทัพ

และครั้งแรกที่เย่อเทียนกับซูจิงจิงได้บังเอิญเจอกันนั้นมันก็เป็นช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ซูจิงจิงสอบเข้ามหาลัยได้เมื่อสี่ปีก่อน!

พูดกันตามจริงมันก็คือที่โรงอาบน้ำในเขตรบตอนเที่ยงคืน

ในคืนนั้นคนจากสมาคมกระดูกขาวได้แฝงตัวเข้ามาในเขตรบแล้วเย่อเทียนก็ได้นำกองกำลังเข้าไปปราบปราม

แต่เค้าก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านี่มันก็เที่ยงคืนแล้วยังจะมีคนมาอาบน้ำในโรงอาบน้ำอยู่อีก

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เย่อเทียนจะไปเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของซูจิงจิงเข้า!

จากวันนั้นเองทั้งสองก็ได้กลายมาเป็นศัตรูกัน!

ซูจิงจิงไม่รู้ว่าอันที่จริงเย่อเทียนเป็นใครเธอพยายามที่จะหาเรื่องกับเย่อเทียนแต่มันก็ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้นเธอก็คอยเริ่มใหม่มาตลอด!

เย่อเทียนเองก็มองว่าผู้หญิงคนนี้เธอน่ารักมาไม่ต้องพูดถึงเลยว่าทำไมเค้าถึงไม่เปิดเผยตัวตนเค้าสั่งให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

เมื่อเวลาผ่านไปไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นมาตอนไหนเดิมทีซูจิงจิงก็เอาแต่แกล้งเย่อเทียนพอเห็นว่าชุดของเย่อเทียนสกปรกเธอก็อาสาเอาเสื้อของเค้าไปซักให้

เมื่อเห็นของกินอร่อยๆเธอก็จะเอามาให้เย่อเทียน

ทุกปีในช่วงวันหยุดเธอจะเอาขนมกับเสื้อผ้ามากมายมาให้เย่อเทียนแม้ว่าเย่อเทียนจะไม่เคยเอามาใส่เลยก็ตาม

เป็นตามที่ซูเว่ยกั๋วพูดไว้คนหนึ่งเลอะเทอะอีกคนหนึ่งเงียบขรึม

มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะได้เห็นพวกเค้าคบกัน

จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนในตอนที่สงครามเข้าสู่ช่วงวิกฤตเย่อเทียนก็เกือบที่เข้าไปอยู่แนวหน้า

กับซูจิงจิงก็ไม่ได้เจอกันมาแล้วกว่าสองปีแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่ได้โทรหรือส่งข้อความหากันเลย

ในตอนที่เย่อเทียนไปอยู่แนวหน้านั้นเย่อเทียนจะส่งเสียงเรียกสาวน้อยคนนี้เป็นครั้งคราวการที่เค้าไม่ได้มาจู้จี้และยุ่งกับเธอเธอไม่ชินกับมันเลย

แต่มันก็ไม่มีเพลงรักในสนามรบเย่อเทียนก็ยังจะต้องอดทนที่จะไม่ติดต่อกับซูจิงจิง

เดิมทีเค้าเองก็คิดดว่าสาวน้อยคนนี้จะลืมตัวเองไปแล้ว!

แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าเดือนก่อนที่เรียนจบตอนนี้เธอก็จะมาหาถึงเมืองหลงเฉิง

เย่อเทียนเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไล่เธอไป?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เค้าก็เอื้อมมือของเค้าออกมาแล้วเอาเธอมาอยู่ในอ้อมแขนของเค้า

"พวกเรามาถึงแล้วตื่นๆ!"

เมื่อมาถึงที่วิลล่าเย่อเทียนก็เขย่าให้ซูจิงจิงตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าตัวเธอเองนอนซบไหล่ของเย่อเทียนใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่องขึ้นมา

"เห้นายแอบฉวยโอกาสตอนฉันหลับรึเปล่าเนี่ย?"

ปากของเย่อเทียนกระตุก:"ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"

ในตอนที่พูดอยู่เค้าก็อุ้มเสี่ยวหยูเหมาลงมาจากรถในใจเค้าก็แปลกใจเล็กน้อยเธอคงไม่ได้แกล้งหลับใช่ไหม?

"หึนายบ้าเอร้ย!"ซูจิงจิงเหลือบมองไปที่เค้าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความแค้น!

"อืมที่นี่ก็ไม่เลวนี่!ห้องนายอยู่ไหนหละ?"หลังจากที่เข้าไปข้างในซูจิงจิงก็มองซ้ายมองขวาราวกับว่าเธอกำลังมองว่าเย่อเทียนมีสาวๆซุกไว้หรือไม่

เย่อเทียนวางเสี่ยวหยูเหมาลงบนเตียงอย่างระมัดระวังแล้วชี้ไปที่ชั้นบนอย่างไม่รู้จะทำยังไง

ซูจิงจิงยิ้มขึ้นมาเธอยกเท้าขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน:"เอาหละห้องของนายโดนฉันยึดแล้วคุณผู้หญิงต้องการที่จะอาบน้ำถ้ากล้ามาแอบดูหละก็นายได้ตายแน่"

ทันใดนั้นใบหน้าของเย่อเทียนก็หมองหม่นขึ้นมาในทันที!

"ผู้หญิงคนนี้หนิ!"

เค้าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วมองไปที่หลินกุ้ย

"ฉันทำอะไรได้บ้างเนี่ย?"