บทที่ 70 เสียเปรียบเค้าซักครั้ง

เย่อเทียนขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมาหวังหูดูท่าไท่ได้ตั้งใจที่จะโกหกแต่อย่างใด!

"เค้ามาเอาของอะไรไปจากแก?"แววตาของเย่อเทียนลุกโชนขึ้นมา

"นี่........"สีหน้าของหวังหูหยุดนิ่งไปเมื่อเห็นความเย็นชาในแววตาของเย่อเทียนเค้าก็รีบหยิบเม็ดยาเม็ดเล็กๆขึ้นมา

"อะอะอันนี้ครับ........"

ปัป!

ทันทีที่เค้ามองเห็นเม็ดยาเย่อเทียนก็ตบเข้าไปที่หวังหูจนเค้าล้มลงไปกระแทกอยู่ที่พื้น

"แกมันสมควรตาย!"

น้ำเสียงที่เย็นชาของหวังหูมันดูเหมือนจะถูกส่งผ่านเข้าไปข้างในจิตวิญญาณของหวังหูจนเค้าถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว!

"คุณเย่อครับผะผะผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ!จ้าวรุยบังคับผมถ้าผมไม่เห้นด้วยกับเค้าเค้าจะขับไล่ผมออกไปจากเมืองหลงเฉิงผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ!"

หวังหูกลัวเป็นอย่างมากเค้ารีบร้องขอความเมตตา

"ใช่เหรอ?"เย่อเทียนจ้องมองไปที่เค้าด้วยท่าทีที่ไม่ได้จะลงไม้ลงมือต่อ!

"ครับผมจะไปกล้าโกหกคุณได้ยังไงกันหละครับ!"สีหน้าของหวังหูซีดเซียวน้ำเสียงของเค้าสั่นไปหมด!

"คุณสบายใจได้เลยครับรอจนของงหมดเค้าก็จะกลับมาหาผมเพื่อเอามันอีกเมื่อถึงเวลานั้นผมจะบอกคุณครับคุณปล่อยผมไปเถอะนะครับ!"

คนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่สี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลยด้วยซ้ำมันไม่ง่ายเลยที่เค้าจะหายไปจากโลกใบนี้

เย่อเทียนเงียบเค้าไม่ได้พูดอะไร

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้หวังหูยิ่งหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

ท้ายที่สุดแล้วคำพูดของเย่อเทียนมันก็สามารถที่จะกำหนดชีวิตและความเป็นความตายของเค้าได้!

"ลุกขึ้นมาเถอะ!"

เวลาสั้นๆเพียงแค่หนึ่งนาทีสำหรับหวังหูนั้นมันก็ยาวนานราวกับหนึ่งศตวรรษ

เมื่อรู้ว่าเย่อเทียนพูดมันออกมาเค้าก็ทรุดลงไปกับพื้นราวกับลูกบอลแบนเค้าหายใจหอบเหนื่อย

แววตาของเย่อเทียนมันทำให้เค้าแทบจะหยุดหายใจ

"ฉันจะเชื่อใจแกซักครั้งสามวันถ้าหากว่ายังหาจ้าวรุยไม่เจอแกจะได้รู้ถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา!"

ประโยคสั้นๆนั้นมันก็ทำให้หัวใจของหวังหูร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ใบหน้าของเค้ามันก็ซีดลงเรื่อยๆ!

สายตรงของตระกูลจ้าวกับจ้าวรุยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพวกเค้าดูราวกับหนูที่หนีลงไปอยู่ใต้ดินยังไงยังงั้น

มันจะหากันได้ง่ายๆยังงั้นเลยเหรอ?

อย่าว่าแต่สามวันเลยแม้แต่สิบวันหนึ่งเดือนเค้าเองก็ไม่มั่นใจว่าจะหาเจอหรือไม่

อย่างไรก็ตามเค้ารู้ว่าถ้าหากปฎิเสธไปจบจบมันก็จะแย่ไม่แพ้กัน

งั้นก็สู้มันดูน่าจะดีซะกว่า!

"ครับ!สามวันก็สามวัน！หลังจากสามวันถ้าในสามวันผมหาเค้าไม่เจอผมหวังหูจะให้คุณกำจัดผมซะ!"

หลังจากที่ผ่านความสิ้นหวังมาหวังหูก็ดูมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก

เมื่อความตายมาอยู่ที่ตรงหน้ามันก็มีแต่การสู้ดิ้นรนเท่านั้นที่จะทำได้!

"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น!"

เย่อเทียนพูดทิ้งท้ายไว้สั้นๆจากนั้นเค้าก็หันแล้วเดินจากไป

หวังหูรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อเม็ดโตที่ไหลลงมาจากหน้าผากของเค้า

ที่ทางเข้าของห้องVIPเมื่อมองเห็นเย่อเทียนที่เดินออกมาพวกลูกน้องต่างก็พากันมองหน้ากันในทันทีเมื่อมองไปที่ลูกพี่เสือที่อยู่ที่ด้านหลังของเค้าพวกเค้าก็แหวกทางให้เย่อเทียนและมองดูเค้าที่เดินจากไป

ในบาร์ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ยังไม่ได้ออกไปทุกคนต่างอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเด็กคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั้นตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้าง

แน่นอนว่ามันยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง!

ซูยุนเอ๋อยังไม่ได้จากไป!

ตอนนี้เธอนั่งไขว้ห้างอยู่ที่โซฟากระโปรงของเธอก็ถูกยกขึ้นมาอีกครั้งมันเผยให้เห็นถึงต้นขาที่ขาวเนียนของเธอไม่ต้องบอกเลยว่ามันยั่วยวนมากแค่ไหน!

แม้ว่าจะไม่มีการแสดงออกอะไรบนใบหน้าของเธอแม้ว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรใดๆแต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกผู้ชายพวกนั้นหลงไหล

ในที่สุดเย่อเทียนก็ก้าวเดินออกมาอย่างสง่างาม!

ทุกคนต่างมองเค้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าในใจพวกเค้าต่างก็ไม่มีคำอธิบายใดๆ

เด็กคนนี้จัดการลูกน้องมือโหดของลูกพี่เสือแล้วยังไปยั่วโมโหลูกพี่เสืออีกเค้าเดินออกมาโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยได้ยังไงกัน?

มันน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก!

เมื่อมองไปที่หวังหูทุกคนต่างก็รีบหลบสายตาไม่กล้าที่จะจ้องมองไปที่เค้าเลย!

มันเห็นได้ชัดเลยว่าหวังหูถูกเด็กหนุ่มคนนี้เล่นงานเข้าซะแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นเค้ายังถูกบดขยี้อย่างแรงในตอนนี้หากได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะได้เห็นมันก็จะเป็นปัญหากับตัวเองอย่างมาก

เมื่อซูยุนเอ๋อที่นั่งอยู่บนโซฟาได้เห็นฉากนี้ในที่สุดมุมปากที่บึ้งตึงของเธอก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่สวยงาม!

"คุณเย่อคุณวางใจได้ถ้ามีข่าวอะไรหละก็ผมจะรีบแจ้งให้คุณทราบในทันที!"

หลังจากที่มาส่งที่ด้านนอกของบาร์หวังหูก็เปิดปากพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตามเย่อเทียนไม่ได้ตอบกลับอะไรเค้าเดินไปแล้วในไม่ช้าเงาของเค้าก็หายเข้าไปในคืนที่มืดมิด

"ไอ่เด็กห่านี้ไม่รู้จะหยิ่งผยองอะไรนักหนา!ลูกพี่หูจะให้ส่งคนตามไปฆ่ามันเลยไหมครับ?"

ลูกน้องคนหนึ่งที่พึ่งจะพูดจบเค้าก็โดนตบเข้าไปที่หัวอย่างแรง!

"หุบปากไปซะ!"

หวังหูด่าเย่อเทียนอยู่เบาๆเค้ามองออกไปที่ด้านหน้าอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วเค้าก็โล่งอกแล้วเค้าก็หน้าบึ้งแล้วจ้องมองไปที่พวกลูกน้องพวกนั้น

"ต่อไปดูให้มันดีๆหน่อยถ้าหากว่าบังเอิญเจอคุณเย่อรีบเข้ามาบอกฉันก่อนได้ยินกันแล้วใช่ไหม?"

เห็นพวกลูกน้องที่ดูสับสนหวังหูก็โกรธมากจนตีเค้าไม่ลง

"ไอ่ห่านี่หนิทำไมถึงได้โง่กันไปหมด!ทำตามก็พอแล้ว!ถ้าไม่อยากตายก็อย่ามาทำให้ฉันมีปัญหา!"

เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของหวังหูพวกลูกน้องต่างก็พากันตกตะลึง

แต่ไหนแต่ไรมาชายหนุ่มคนนั้นเค้าเป็นคนที่ไม่ควรจะไปทำให้เค้าขุ่นเคืองเลย

แต่ต่อให้พวกเค้าพากันคิดจนหัวระเบิดก็คิดไม่ออกเลยจริงๆว่าเย่อเทียนนั้นมีอำนาจมากแค่ไหน!

ในค่ำคืนที่มืดมิดแม้ว่าพวกเค้าจะมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วทั้งห้าของตัวเองแต่เย่อเทียนก็ยังคงเดินไปราวกับลอย!

ดูเหมือนว่าค่ำคืนที่มืดมิดมันจะไม่ได้มีผลอะไรกับเค้าเลย!

"เห้พี่สุดหล่อฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันเป็นของพี่ใจคอพี่จะทิ้งฉันไปอย่างนี้ได้ลงคอจริงๆเหรอ?"

น้ำเสียงที่ดูขุ่นเคืองเบาดังขึ้นมาไม่ต้องมองไปดูเลยเย่อเทียนก็รู้ได้เลยว่ามันคือเสียงของซูยุนเอ๋อ!

แต่เค้าก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรเค้ายังคงก้าวเดินต่อไปอย่างต่อเนื่อง!

"เห้พี่นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?"

ซูยุนเอ๋อดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อยเธอวิ่งเข้าไปที่หน้าของเย่อเทียนแล้วยื่นมือเข้าไปขวางทางของเค้าเอาไว้

"เย่อเทียนนี่นายทำเหรอ?"

ในค่ำคืนที่มืดมิดซูยุนเอ๋อก็มุ่ยปากเล็กๆของเธอเธอยืนเท้าเอวไม่ต้องบอกเลยว่าเธอโกรธมากแค่ไหน

ใบหน้าที่สวยงามของเธอท่ามกลางแสงไปสลัวๆพร้อมกับความงานที่เลือนลาง

"มีปัญหาอะไร?"

เย่อเทียนหยุดเดินใบหน้าของเค้ามันไม่มีการแสดงออกอะไรทั้งนั้น

ท่าทีของซูยุนเอ๋อผ่อนลงร่างที่บอบบางของเธอก็สวมเข้าไปกอดอยู่ในอ้อมแขนของเย่อเทียน

"พี่สุดหล่อฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันเป็นของพี่แล้วพี่จะทอดทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆเหรอ?"

ซูยุนเอ๋อเงยหน้าของเธอขึ้นมาเธอจ้องมองไปที่ดวงตาของเย่อเทียนใบหน้าของเธอร้อนเผ่าไปหมดมันดูเต็มไปด้วยความยั่วยวนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เย่อเทียนยิ้มขึ้นมาจางๆแล้วก็ยื่นมือขวาออกไปเพื่อโอบกอดเข้าไปที่เอวของซูยุนเอ๋อ!

"งั้นเธอต้องการอะไร?"

รอยยิ้มที่มุมปากของซูยุนเอ๋อก็ยิ่งโค้งมากขึ้น

"บ้านของฉันอยู่ไม่ห่างจากที่นี่มากนักไปอาบน้ำร้อนซักหน่อยไหม?"

"หลังจากนั้นหละ?"

"หลังจากนั้น........"ซูยุนเอ๋อก็ยืนมือของเธอไปโอบที่คอของเย่อเทียนแล้วบดร่างของเธอเข้าไปหาร่างของเค้า

"หลังจากนั้นนายจะทำอะไรก็แล้วแต่นาย!"

เย่อเทียนยิ้มขึ้นมาที่มุมปากแล้วมองจ้องไปที่เธอ

"อย่างงั้นเหรอ?งั้นก็ไม่ได้ลำบากอะไร?งั้นจะเอากับตรงนี้เลยไหม?"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก็เอนหัวของเค้าลงมาเล็กน้อยแล้วจูบซูยุนเอ๋อ!

"ที่นี่?"ซูยุนเอ๋อนิ่งไปในทันทีหารเคลื่อนไหวของเธอเทียนก็ทำให้เธอเสียสูญ!

ร่างกายของเธอแข็งทื่อเธอพยายามที่จะหลีกเลี้ยงแต่ก็อดไม่ไหวที่จะคิดถึงมัน

เธอกัดฟันแล้วหลับตาของเธอลง!

แย่หละเสียเปรียบมากเกินไปแล้วครั้งนี้!