บทที่ 59 เป็นข้อเสนอที่สร้างสรรค์มาก

"ครับคุณชาย!"

หลินกุ้ยขานรับเค้าก้าวไปข้างหน้าสองก้าวสีหน้าของสวีฟู่ก็ซีดไปหมดแล้วรีบเข้ามาขวางเค้าเอาไว้และร้องขอความเมตตา

"คุณเย่อคุณหลินผมพูดแล้วผมพูดไปหมดแล้วการตายของคุณนายก็ผ่านไปแล้วปล่อยให้เธอไปพักผ่อนอย่างสงบสุขเถอะครับ!"

เย่อเทียนเหลือบมองเบาๆไปที่เค้าจากนั้นเค้าก็ไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยตัวของเค้าเอง

"พูดมาเถอะฉันต้องการที่จะฟังความจริง!"

"ครับๆๆ!"

สวีฟู่รีบหยักหน้าอย่างรวดเร็วเค้ารีบเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาออกไป

แล้วเรื่องจริงมันก็คล้ายกับที่เย่อเทียนคาดเดาเอาไว้เลย

คุณนายสวีเดิมทีเธออาจจะมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน

แต่เยนหล่อก็เอาเงินฟาดหัวหมอเพื่อให้เค้าพูดว่าเธอจะอยู่ได้อีกเพียงแค่สามวันเท่านั้น!

หลังจากที่รู้ว่าสวีเทียนเฉิงยังมีลูกสาวอยู่เยนหล่อก็เข้ามาที่โรงพยาบาลเพื่อเล้าโลมและข่มขู่เธอเค้าพยายามที่จะเอาทรัพย์สินของตระกูลสวีไปจากคุณนายสวี!

แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เค้าคิดเอาไว้เลยคุณนายสวีก็ไม่ได้มองเค้าเลยไม่ว่าเค้าจะถามเธอมากมายแค่ไหนเค้าก็ไม่ได้สิ่งที่เค้าต้องการไป!

ด้วยความแค้นเยนหล่อจึงขอในคุณหมอฉีดยาให้คุณนายสวีเจ็บปวดจนตายไป

สิ่งเดียวที่ทำให้เย่อเทียนประหลาดใจก็คือก่อนที่คุณนายสวีจะตายไปเธอไว้วางใจสวีฟู่และได้มอบหมายให้เค้าส่งมอบทรัพย์สินของตระกูลสวีให้กับลูกสาวของสวีเทียนเฉิง

นี่มันคืออะไรกัน?คนกำลังจะตายก็เลยอยากที่จะทำดี？หรือว่ามันเป็นการชดเชยที่ล่าช้า?

ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้!

"คุณเย่อที่ผมพูดมาทั้งหมดมันเป็นความจริง!คุณเองก็ได้เห็นแล้วว่าคุณนายเธอพยายามอย่างจริงใจที่จะชดเชยทั้งหมดให้กับเทียนเฉิงคุณปล่อยตระกูลสวีไปเถอะนะครับ!"

สวีฟู่คุกเข้าลงพร้อมกับน้ำตาและขอร้องต่อหน้าเย่อเทียน

เมื่อมองไปที่ในมือของเค้ามันมีซองเอกสารอยู่ซองหนึ่งใบหน้าของเย่อเทียนก็ไร้การแสดงออก

"ลูกสาวของเทียนเฉิงไม่ต้องการการชดเชยจากตระกูลสวี!แต่เนื่องจากคนร้ายเองก็ตายไปหมดแล้วยกเว้นสวีเทียนหมิงกับหลินเสวี่ยกับคนอื่นๆก็ได้หนีออกไปจากเมืองหลงเฉิงแล้วคงไม่กลับมาอีกตลอดไป!"

"ครับขอบคุณมากครับคุณเย่อขอบคุณมากครับ!"

สวีฟู่ตื่นเต้นเป็นอย่างมากแม้ว่าตระกูลสวีจะถูกทำลายลงไปแล้วตราบใดที่เค้าสามารถที่จะรักษาชีวิตเอาไว้ได้มันก็ยังดี!

หลังจากที่ออกมาจากบ้านของตระกูลสวีเย่อเทียนก็มายืนอยู่ที่บนยอดเขาเทียนเฉวี่ยเค้ามองเห็นเมืองหลงเฉิงทั้งเมืองเค้ายืนมองอยู่ที่นั่นอยู่นาน!

"อากุ้ยนายคิดว่ายังไง?"

อากุ้ยครุ่นคิดซักพัก:"คุณชายครับเยนหล่อเค้ารู้ข่าวของพวกเราเร็วมากดูเหมือนว่าพวกสมาคมกระดูกขาวจะอยู่ใกล้ตัวพวกเรามาก"

เย่อเทียนพูดต่อว่า:"งั้นเยนหล่อหละ?"

เยนหล่อ?สีหน้าของหลลินกุ้ยหยุดนิ่งไป!

"คุณชายอันที่จริงต้องขอโทษด้วยนะครับผมปล่อยให้เยนหล่อมันหลุดมือไปได้อีกแล้ว！"

หลินกุ้ยเองก็คิดไม่ถึงว่าคุณนายสวีจะถูกเยนหล่อคุมได้ได้นานแล้วแม้ว่าคืนนี้เค้าจะเข้าไปที่ข้างในสมาคนการค้าแต่เยนหล่อก็อยู่ในโรงพยาบาลที่ไม่ได้ไกลออกไปเลย!

"ไม่เป็นไรตราบใดที่เค้ายังอยู่ในเมืองหลงเฉิงเค้าก็จะไม่มีทางหนีไปไหนได้!"

"โทรหาเหลียงเทียนให้เค้าเอาคนมา!จะจับหนูมันก็ต้องคึกคักซักหน่อยถึงจะมีชีวิตชีวา!"

"ครับ!"

แววตาของหลินกุ้ยหลี่ลงเค้ารู้ว่าคุณชายกำลังที่จะลงมือแล้วจริงๆ!

เย่อเทียนเผลอหลับไปบนโซฟาด้วยความงุนงงเช้าวันรุ่งขึ้นเย่อเทียนก็ถูกเสี่ยวหยูเหมาเรียกให้ตื่นขึ้นมา!

"คุณลุงได้เวลาตื่นแล้วคุณน้าบอกว่าพระอาทิตย์กำลังจะเลียตูดอยู่แล้วไอ่เจ้าขี้เซา!"

เย่อเทียนยิ้มแล้วลุกขึ้นมาเค้าอุ้มเสี่ยวหยูเหมาเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเค้า!

"เอาหละๆๆลุงจะเชื่อฟังพวกหนูนะ!"

"หึเป็นถึงทหารนะไม่ละลายเลย!"

ซูจิงจิงเดินออกมาจากห้องเธอสวมเพียงแค่ชุดนอนเรื่องร่างที่งดงามของเธอก็ปรากฎขึ้นมา

เย่อเทียนยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นและส่ายหัวเค้าเอาเสี่ยวหยูเหมานั่งลงไปที่อ่างล้างหน้าซูจิงจิงก็เดินเข้ามาหาเค้าด้วยความไม่พอใจ

"เห้ฉันถามนายเมื่อคืนนายไปทำอะไรที่ไหนมา?ทำไมถึงได้กลับมาช้านักคงจะไม่ได้ไปอะไรแบบนั้นใช่ไหม?"

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่พอใจของเธอเย่อเทียนก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"

ซูจิงจิงเม้มที่ปากกของเธอเธอตะคิกออกมา:"ก็พูดอยาก!ฉันถามนายเสี่ยวหยูเหมานี่มันเรื่องอะไรกัน?อย่าบอกนะว่าเธอเป็นหลานสาวของนายจริงๆ!"

ทันใดนั้นเย่อเทียนกูถูกปกคลุมไปด้วยสีดำเค้าอยากที่จะเปิดหัวเล็กๆของเธอออกมามาเขี่ยดูซะจริงๆว่าข้างในนั้นมันมีอะไรอยู่

"เธอคิดอะไรของเธอ?เสี่ยวหยูเหมาเธอเป็นลูกสาวของพี่น้องร่วมสาบานของฉันสวีเทียนเฉิงเธอเองก็เคยเจอเค้า!"

หลังจากที่พูดจบเค้าก็เล่าเรื่องราวที่เสี่ยวหยูเหมาต้องเจอมา

ยังไม่ทันจะเล่าจบซูจิงจิงก็ถึงกับน้ำตาไหลออกมา!

ตั้งแต่เล็กจนโจเธอเกิดมาท่ามกลางบริวารเธอไม่รู้เลยว่าเธอได้รับความรักมากมายแค่ไหนดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยต้องเจอกับอะไรที่ผิดพลาดมาก่อนเลย

อันที่จริงมันก็ยากที่จะจินตนาการได้ว่าเสี่ยวหยูเหมาเธออายุเพียงแค่สามขวบแต่เธอจะต้องมาเจอเรื่องราวอะไรมากมายขนาดนี้

"เย่อเทียนเสี่ยวหยูเหมาน่าสงสารมากจริงๆ!อย่างงี้ไหมพวกเรามาเป็นพ่อแม่ของเธอกันเถอะ!"

เพียงแค่คำพูดนี้มันก็ทำให้เย่อเทียนถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาในทันที!

"เธอจะทำอะไรฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกนะแต่อย่ามายุ่งกับฉัน!"

ซูจิงจิงก็ไม่พอใจขึ้นมาในทันที:"ไม่สนใจอะไรฉัน?หรือว่านายไม่อยากที่จะรับผิดชอบฉัน?"

เย่อเทียนถึงกับพูดไม่ออกอีกครั้ง:"ฉันยังไง?ต้องไปรับผิดชอบอะไรเธอ?"

ซูจิงจิงยิ้มเขินขึ้นมาพร้อมกับหน้าแดงมันไม่ต้องบอกเลยว่าเธอดูน่ารักมากแค่ไหน

"นายๆนายเห็นตอนที่ฉันเปลือยแล้วยังจะมาไม่รับผิดชอบฉันอีกเหรอ?คุณย่าเคยบอกฉันเอาไว้นะว่าถ้าโดนใครเห้นมาหมดแล้วทั้งตัวก็จะต้องรับผิดชอบนายอย่ามาหลอกฉัน!"

ทั้งหมดนี่มันเกี่ยวอะไรกัน?

เย่อเทียนพูดไม่ออกเลยจริงๆ!

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับกองทัพอันเกียงไกรนับล้านของชาติศัตรูเย่อเทียนก็ไม่เคยต้องขมวดคิ้วเลย!

แต่กับซูจิงจิงเค้าเองก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงกับเธอจริงๆ

ฮีโร่ทำให้สาวงามเสียใจคนโบราณไม่ได้หลอกฉันเลยจริง!

เมื่อเห็นแบบนี้ซูจิงจิงก็ยิ่งเข้าไปตีเหล็กในตอนที่มันยังร้อนอยู่เธอที่สวมเพียงแค่ชุดนอนก็เอาตัวเข้าไปแนบชิดติดเย่อเทียน

"ฉันไม่สนยังไงเสียชีวิตนี้ฉันก็จะไม่มีทางที่จะไม่แต่งงานกับนาย!ยิ่งไปกว่านั้นเดือนหน้าฉันก็จะอายุ22ปีเต็มแล้วยังงั้นหละก็เราไปขอใบหมั้นกันก่อนไหม?"

สีหน้าของซูจิงจิงบิดเบี้ยวไปหมดขอเสนอที่เธอพูดขึ้นมามันช่างสร้างสรรค์เป็นอย่างมาก

เย่อเทียนรู้สึกไม่ดีเลยเค้าไม่อยากที่จะคิดอะไรอยากที่จะวิ่งหนีไปเลย!

"หึผู้ชาย！ที่คุณย่าพูดมามันไม่ผิดเลยจริงๆ!ผู้ชายทุกคนมันไร้หัวใจ!"

ซูจิงจิงบ่นแล้วเชิดปากของเธอขึ้นมา!

จากนั้นเธอก็ไม่สนใจแล้วไปหาเสี่ยวหยูเหมา!

ที่เชิงเขาเทียนเฉวี่ยก็มีรถเบนท์ลี่ย์ป้ายแดงที่กำลังวิ่งขึ้นไปบนภูเขา

"คุณชายเมิ้งจงอี้เหวินนั่นเค้ากล้าที่จะไม่รับสายคุณกล้าดีจริงๆ!จะให้ฉันไปจัดการกับเค้าเลยไหม?"

ในที่นั่งฝั่งคนขับชายหนุ่มหน้าเหลี่ยมก็อ้าปากค้างอย่างโกรธขึ้นมาในขณะที่ขับรถไป

"จะพึ่งนายซุนหมิงนะเหรอ?ช่างมันเถอะที่นี่มันเขตอิทธิพลของลุงของมันไม่มีใครจัดการได้หรอกจัดการตัวเองก่อนหละกัน!"

ในที่นั่งด้านข้างคนขับเมิ้งไห่ก็จ้องมองไปกับดวงตาที่คล้ำทั้งสองพร้อมกับความอารมณ์ไม่ดี!

"เห่อๆฉันก็แค่พูดเล่นเฉยๆ!"ซุนหมิงยิ้มขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วมให้เค้าไปจัดการกับหลายชายของนายพลซวนอู่ในเขตพื่นที่ของนายพลซวนอู่?เค้าไม่กล้าเลยซักนิด!

"จะว่าไปเมื่อคืนที่พี่สะใภ้ทิ้งพวกเราไว้ที่สนามบินทำให้พวกเราเดินวนอยู่ที่สนามบินซะตั้งนานมันเลวร้ายมากจริงๆ!"

พึ่งที่จะบ่นๆไปก็โดนตบเข้ามาที่หลังหัวในทันที!

"ไม่ว่าซูจิงจิงจะทำอะไรมันก็ถูกหมดถ้ายังไม่ระวังคำพูดอีกฉันจะตบแกให้ตายเลย！"

"ครับๆ!"ซุนหมิงหดหัว:"แต่คุณชายเมิ้งจากเมืองหลวงมาที่เมืองหลงเฉิงนี่ถ้าไม่ได้เจอหน้ากันเลยมันจะถือว่าพลาดมากเลยไหมอะ？"

เมื่อได้ยินแบบนี้เมิ้งไห่ก็โกรธมาก

ทันทีที่เค้าได้ยินว่าซูจิงจิงต้องการที่จะมาเมืองหลงเฉิงเค้าก็รีบซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วรีบตามมาเลย

ยังที่จะไม่ทันลงจากเครื่องก็โดนซูจิงจิงเทซะแล้ว

ชายหนุ่มสองคนก็ต้องเดินเตร่ไปทั่วสนามบินทั้งคืน

คนยังตามไม่เจอเลยมันก็เหนื่อยเกือบตายไปครึ่งๆแล้ว！