บทที่ 72 ตกเป็นเป้าให้สาธารณะชนโจมตี
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Mar 31,2021
เย่อเทียนชะลอตัวลงแล้วก็ถอดกางเกงออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
ซูจิงจิงพูดออกมาขนาดนี้แล้วถ้ายังจะมาเคอะเขินอะไรอยู่อีกนี่มันก็ไม่ใช่นิสัยของเค้าเลย!
ในตอนนี้เองเย่อเทียนก็เหลือเพียงแค่กางเกงในตัวเดียว
แสงไฟที่สลัวๆพร้อมกับซูจิงจิงที่อยู่ด้านข้างตัวของเค้า
ความรู้สึกที่คลุมเคลือมันก็ทำให้บรรยากาศรอบๆร้อนขึ้นมา
"ฉันฉันจะช่วยนายแต่งตัวเอง!"
ซูจิงจิงหน้าแดงไปจนถึงใบหู!
ในใจเธอก็ตั้งตาตั้งตารอแต่ก็ไม่กล้าที่จะเหลือบตาไปมองเพราะกลัวว่าจะได้เห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า!
เย่อเทียนไม่ขยับตัวเลยเค้าปล่อยให้ซูจิงจิงช่วยเค้าใส่เสื้อผ้าที่เธอพึ่งซื้อมาอย่างระมัดระวัง!
ชุดสูทสีดำกับเน็คไทสีน้ำเงินมันก็ขับให้ร่างของเย่อเทียนที่อยู่ตรงหน้าดูมีสัดส่วนรู้ร่างที่สมบูรณ์แบบ
ร้องเท้าหนังสีดำมันเป็นอะไรที่ช่างสง่างาม!
มันไม่ต้องบอกเลยว่าซูจิงจิงเธอจริงจังกับเย่อเทียนมากขนาดไหน
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือรองเท้าหนังทุกอย่างมันก็พอดีไปหมด
ชุดสีดำมันแสดงให้เห็นถึงความเป็นตัวตนของเย่อเทียนอย่างเต็มที่
เอาแต่ใจเย็นชาเชื่อมั่นในตัวเอง.....
มันทำให้ในแววตาของซูจิงจิงก็เต็มไปด้วยความสว่างไสว!
"เป็นไงบ้าง？ฉันเลือกมาได้ไม่เลวเลยใช่ไหม？"
ซูจิงจิงที่ดูอบอุ่นมันเป็นอะไรที่หาได้ยากมากมันดูราวกับภรรยาสาวที่พึ่งแต่งงานใหม่เธอดูแลแล้วก็ค่อยๆผูกเน็คไทอย่างระมัดระวัง
"ขอบคุณมากฉันชอบมันมาก!"
ดวงตาของเย่อเทียนก็เป็นประกายขึ้นมาไม่ได้ใช่เพราะเสื้อผ้า
แต่เป็นเพราะซูจิงจิงที่ดูและเอาใจใส่อย่างจริงจัง!
ความรู้สึกแบบนี้มันก็ทำให้เค้าชอบมาก!
"หึกับฉันจะต้องมามีมารยาทอะไรกัน?"
ซูจิงจิงกลอกตาของเธอเธอวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่เธอจะปิดประตูเธอก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้กับเค้า!
"เห่อๆคืนนี้นายจะต้องใส่ชุดนนี้นอนนะ!พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปดู!"
ในตอนที่พูดอยู่เธอก็ปิดประตูลงเบาๆ!
"ราตรีสวัสดิ์!"
เย่อเทียนยืนงุนงงอยู่ที่เดิมในใจเค้ารู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย!
ภารกิจที่สำคัญของเค้าก็คือการปกป้องประเทศชาติ!
สาวสวยคนนี้เธอก็สำคัญงั้นควรจะทำยังไงดี?
วันรุ่งขึ้นปกติซูจิงจิงเธอมักที่จะตื่นสายแต่เมื่อเธอมองไปที่เย่อเทียนที่ยังคงสวมชุดนี้อยู่ในใจเธอก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก!
"ว้าว!คุณลุงหล่อมากจริงๆ!ไม่น่าแปลกเลยเมื่อคืนแม่ทูลหัวไม่ได้นอนทั้งคืนเลยสิหนะ!"
เสี่ยวหยูเหมาพูดออกมาโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรคำพูดนั้นของเธอก็ทำให้ซูจิงจิงหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"เด็กคนนี้หนิเมื่อวานหน้าซื้อเสื้อให้เธอไปตั้งหลายตัวไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ!น่าโมโหมาก!"
เสี่ยวหยูเหมายิ้ม:"แม่ทูลหัวบอกว่าเด็กๆห้ามพูดโกหก!"
ซูจิงจิงทำอะไรไม่ถูกเลยใบหน้าของเธอแดงระเรื่อง!
เย่อเทียนเฝ้ามองดูฉากนี้แล้วรอยยิ้มจางๆก็ปรากฎขึ้นมาที่มุมปากของเค้า!
หลังจากที่กินอาหารเช้าที่หลินกุ้ยสั่งมาเป็นพิเศษแล้วเย่อเทียนกับซูจิงจิงก็พาเสี่ยวหยูเหมาลงมาจากภูเขาพวกเค้าพากันตรงไปที่สำนักงานใหญ่ของตระกูลสวีในเมืองหลงเฉิง!
ตามแผนที่ซูจิงจิงวางไว้วันนี้เธอจะเริ่มเข้าไปจัดการกับทรัพย์สินของตระกูลสวี!
ส่วนเย่อเทียนก็โดนเธอลากมาให้เป็นคนขับรถชั่วคราว!
"เห้นี่ฉันบอกแล้วนะว่าไม่ว่างเธอจะไม่กวนฉันตลอดจะได้ไหมห๊ะ?"
ที่ที่นั่งด้านหลังซูจิงจิงก็กำลังพูดโทรศัพท์น้ำเสียงของเธอดูทำอะไรไม่ถูก!
"เมิ้งไห่ฉันขอร้องนายหละเลิกรบกวนฉันซักทีจะได้ไหมเรื่องระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ!ถ้านายไม่หยุดกวนฉันหละก็ฉันจะให้พอของฉันจัดการนาย!"
หลังจากที่พูดจบซูจิงจิงก็กดตัดสายไปด้วยความโกรธ
"เห้เย่อเทียนเมิ้งไห่นั่นเค้ากวนฉันตลอดเลยอะหรือว่าจะให้นายไปสั่งสอนเค้าให้ฉันซะหน่อยดี!"
เย่อเทียนส่ายหัว:"จะให้ฉันไปสั่งสอนเค้าอย่างไม่มีเหตุผลหนะเหรอ?ครั้งก่อนมันยังไม่พอหรือยังไงกัน?"
ซูจิงจิงเม้มปากของเธอขึ้นมา:"หึนายคงจะไม่ได้กลัวตระกูลเมิ้งสินะ?"
มีคนมาวุ่นวายกับผู้หญิงของตัวเองขนาดนี้นายยังจะนิ่งเฉยอยู่อีกเหรอซูจิงจิงโกรธเค้ามากจริงๆ
สีหน้าของเย่อเทียนมันดูไม่มีการแสดงออกอะไรใดๆ
ตระกูลเมิ้ง？ก็แค่พวกมดตัวเล็กๆ!
"เธอนี่นะฉันว่าเธอกำลังกลัวซะแล้วแหละ!"
เมื่อเห็นว่าเย่อเทียนพูดออกมาแบบนี้ความโกรธในใจของซูจิงจิงก็ไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
"รอไปเถอะซักวันถ้าคนแซ่เมิ้งนั่นแย่งไปแล้วนายจะได้มานั่งร้องไห้!"
เมื่อได้ยินแบบนี้เย่อเทียนก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเค้าทำอะไรไม่ถูกเลย
เค้าพึ่งที่จะอ้าปากพูดเค้าก็หลี่ตาลงแล้วเหยียบเบรกไปสุดแรงเกิด!
เสียงเบรกที่ดังเอี๊ยดมันดังมากรถไถลไปได้ระยะหนึ่งก่อนที่จะหยุดลงอย่างกระทันหัน
ด้วยแรงประทะขนาดนี้ซูจิงจิงกับเสี่ยวหยูเหมาที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเค้าก็โน้มศรีษะไปข้างหน้าแล้วชนเข้ากับเบาะ!
ซูจิงจิงกรีดร้องออกมาเธอเอาแขนของเธอเข้าไปโอบเสี่ยวหยูเหมาเอาไปเธอเอามือลูบไปที่หน้าผากที่เจ็บของเธอเธออยากที่จะถามเย่อเทียนแต่ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างที่ไม่ปกติ
ที่ด้านหน้ารถดูเหมือนว่าจะมีชายชราในวัยห้าสิบต้นๆนอนอยู่!
"เย่อเทียนนะนะนายชนคนเหรอ?"สีหน้าของซูจิงจิงดูไม่ได้เลยเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเค้าไม่ได้ลุกขึ้นมายืนหัวใจของเธอก็ร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
แต่ว่าเมื่อกี้มันก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าไม่ได้มีการชนอะไรเลยหนิ?
เย่อเทียนไม่ได้พูดอะไรเค้าลงไปจากรถด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า!
เค้าที่พึ่งจะเปิดประตูรถทันใดนั้นเองเค้าก็ได้ยินเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดจาดใต้ล้อรถ!
"โอ้ยยยขาของฉันมันหักแล้ว!จบแล้วจบแล้วฉันไม่มีขาแล้วฉันจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน!"
เย่อเทียนเดินไปที่ข้างหน้าก็เห็นชายชราที่นอนอยู่ข้างใตรถเค้าเอามือจับไปที่ขาของเค้าแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดราวกับพ่อแม่ตายยังไงยังงั้น!
"คุณครับคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"
เย่อเทียนถามออกไปหนึ่งประโยค!
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เค้าเห็นมันกับตา!
ชายชราคนนี้เห็นได้ชัดว่าเค้าเห็นว่ารถกำลังมาเค้าก็รีบวิ่งเข้ามาตัดหน้ารถ
ยิ่งไปกว่านั้นการตอบสนองของเย่อเทียนมันก็รวดเร้วมากเค้าเหยียบเบรกลงก่อนที่ชายชราคนนี้จะล้มลงไป
รถไม่ได้ชนตัวเค้าเลยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!
ถ้ามันเป็นจริงอย่างนั้นชายแก่คนนี้เค้าคงจะตายไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!
โอ้ยยยย!
ไม่ต้องสงสัยเลย!
"แกขับรถประสาอะไรของแก?ตั้งใจจะชนฉันให้ตายเลยใช่ไหม?ฉันอายุมากแล้วนะทำไมจิตใจของแกถึงได้ร้ายกาจมากขนาดนี้!"
เมื่อเห็นเย่อเทียนชายชราคนนั้นก็ตะคอกใส่เย่อเทียน
เย่อเทียนหลี่ตาของเค้าลง:"ลุงลืมตาแล้วมาพูดความจริงกัน!อย่ามาเสแสร้งถ้าผมขับรถชนจริงๆลุงนั่นแหละน่าจะเป็นคนที่รู้ดีกว่าใคร!"
น้ำเสียงของเย่อเทียนมันดูไร้อารมณ์และความรู้สึก
"อย่ามาหาว่าผมไม่เตือนลุงนะถ้าอยากจะมาไถเงินลุงมาผิดที่แล้ว!"
"แกพูดอะไรของแก?ตามที่แกพูดแกคิดจะล้อมกรอบเอาผิดฉันใช่ไหม?"
ชายชรากระพริบตาของเค้าในตอนนี้เองเค้าก็พยุงตัวเองขึ้นมา!
"ถ้าแกไม่ได้ขับชนฉันฉันจะล้มนอนอยู่กับพื้นได้ยังไงกัน?ขาของฉันจะหักได้ยังไงกัน?มันก็เห็นกันอยู่ชัดๆมันชัดเจนมากยังจะมาปฎิเสธอะไรอีก?เห็นได้ชัดเลยว่าแกกำลังจะหนีจากความผิดของตัวแกเอง!"
ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับน้ำหูน้ำตาของเค้า
"ทุกคนมาดูผู้ชายคนนี้สิคนนี้เค้าทำขาฉันหักแล้วยังจะไม่รับผิดชอบอีกแล้วก็ยังจะมาด่าคนแก่อย่างฉันอีกนีมันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย?"
"ฉันเองก็แก่เฒ่ามากขนาดนี้แล้วขาฉันก็มาหักแบบนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน!เมียของฉันก็ยังคงรอฉันที่ออกมาหาซื้อยาอยู่ที่บ้านมันจบแล้ว!ตายซะยังดีกว่า!"
.......
น้ำหูน้ำตาของชายชราก็ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากให้เค้ามามุงดูกันด้วยความตื่นเต้น
ทุกคนมองไปที่จุดเกิดเหตุจากนั้นก็มองไปที่ท่าทีของชายชรา
พวกเค้าทุกคนต่างมองไปที่เย่อเทียนด้วยความไม่พอใจ!
"ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้กันขับรถชนคนแล้วยังไม่มีเหตุผลอีก?นี่มันไร้กฎหมายเสียจริงๆ!"
"ใช่สิขับถึงLandRover?คิดว่าตัวเองวิเศษกว่าคนอื่นงั้นเหรอ?รีบไปส่งโรงพยาบาลแล้วเตรียมจ่ายค่าเสียหายได้เลย!"
"คนสมัยนี้นะคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ดูท่าแล้วนิสัยแย่กว่าหมาเสียอีก!"
ในเวลาเพียงแค่ชั่วครู่ผู้คนต่างก็จ้องมองด้วยความโกรธเคือง!
ประโยคสั้นๆของชายชราสองสามประโยคก็ทำให้เย่อเทียนตกเป็นเป้าของการโจมตีโดยสาธารณะชน
ซูจิงจิงพูดออกมาขนาดนี้แล้วถ้ายังจะมาเคอะเขินอะไรอยู่อีกนี่มันก็ไม่ใช่นิสัยของเค้าเลย!
ในตอนนี้เองเย่อเทียนก็เหลือเพียงแค่กางเกงในตัวเดียว
แสงไฟที่สลัวๆพร้อมกับซูจิงจิงที่อยู่ด้านข้างตัวของเค้า
ความรู้สึกที่คลุมเคลือมันก็ทำให้บรรยากาศรอบๆร้อนขึ้นมา
"ฉันฉันจะช่วยนายแต่งตัวเอง!"
ซูจิงจิงหน้าแดงไปจนถึงใบหู!
ในใจเธอก็ตั้งตาตั้งตารอแต่ก็ไม่กล้าที่จะเหลือบตาไปมองเพราะกลัวว่าจะได้เห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า!
เย่อเทียนไม่ขยับตัวเลยเค้าปล่อยให้ซูจิงจิงช่วยเค้าใส่เสื้อผ้าที่เธอพึ่งซื้อมาอย่างระมัดระวัง!
ชุดสูทสีดำกับเน็คไทสีน้ำเงินมันก็ขับให้ร่างของเย่อเทียนที่อยู่ตรงหน้าดูมีสัดส่วนรู้ร่างที่สมบูรณ์แบบ
ร้องเท้าหนังสีดำมันเป็นอะไรที่ช่างสง่างาม!
มันไม่ต้องบอกเลยว่าซูจิงจิงเธอจริงจังกับเย่อเทียนมากขนาดไหน
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือรองเท้าหนังทุกอย่างมันก็พอดีไปหมด
ชุดสีดำมันแสดงให้เห็นถึงความเป็นตัวตนของเย่อเทียนอย่างเต็มที่
เอาแต่ใจเย็นชาเชื่อมั่นในตัวเอง.....
มันทำให้ในแววตาของซูจิงจิงก็เต็มไปด้วยความสว่างไสว!
"เป็นไงบ้าง？ฉันเลือกมาได้ไม่เลวเลยใช่ไหม？"
ซูจิงจิงที่ดูอบอุ่นมันเป็นอะไรที่หาได้ยากมากมันดูราวกับภรรยาสาวที่พึ่งแต่งงานใหม่เธอดูแลแล้วก็ค่อยๆผูกเน็คไทอย่างระมัดระวัง
"ขอบคุณมากฉันชอบมันมาก!"
ดวงตาของเย่อเทียนก็เป็นประกายขึ้นมาไม่ได้ใช่เพราะเสื้อผ้า
แต่เป็นเพราะซูจิงจิงที่ดูและเอาใจใส่อย่างจริงจัง!
ความรู้สึกแบบนี้มันก็ทำให้เค้าชอบมาก!
"หึกับฉันจะต้องมามีมารยาทอะไรกัน?"
ซูจิงจิงกลอกตาของเธอเธอวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่เธอจะปิดประตูเธอก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้กับเค้า!
"เห่อๆคืนนี้นายจะต้องใส่ชุดนนี้นอนนะ!พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปดู!"
ในตอนที่พูดอยู่เธอก็ปิดประตูลงเบาๆ!
"ราตรีสวัสดิ์!"
เย่อเทียนยืนงุนงงอยู่ที่เดิมในใจเค้ารู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย!
ภารกิจที่สำคัญของเค้าก็คือการปกป้องประเทศชาติ!
สาวสวยคนนี้เธอก็สำคัญงั้นควรจะทำยังไงดี?
วันรุ่งขึ้นปกติซูจิงจิงเธอมักที่จะตื่นสายแต่เมื่อเธอมองไปที่เย่อเทียนที่ยังคงสวมชุดนี้อยู่ในใจเธอก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก!
"ว้าว!คุณลุงหล่อมากจริงๆ!ไม่น่าแปลกเลยเมื่อคืนแม่ทูลหัวไม่ได้นอนทั้งคืนเลยสิหนะ!"
เสี่ยวหยูเหมาพูดออกมาโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรคำพูดนั้นของเธอก็ทำให้ซูจิงจิงหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"เด็กคนนี้หนิเมื่อวานหน้าซื้อเสื้อให้เธอไปตั้งหลายตัวไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ!น่าโมโหมาก!"
เสี่ยวหยูเหมายิ้ม:"แม่ทูลหัวบอกว่าเด็กๆห้ามพูดโกหก!"
ซูจิงจิงทำอะไรไม่ถูกเลยใบหน้าของเธอแดงระเรื่อง!
เย่อเทียนเฝ้ามองดูฉากนี้แล้วรอยยิ้มจางๆก็ปรากฎขึ้นมาที่มุมปากของเค้า!
หลังจากที่กินอาหารเช้าที่หลินกุ้ยสั่งมาเป็นพิเศษแล้วเย่อเทียนกับซูจิงจิงก็พาเสี่ยวหยูเหมาลงมาจากภูเขาพวกเค้าพากันตรงไปที่สำนักงานใหญ่ของตระกูลสวีในเมืองหลงเฉิง!
ตามแผนที่ซูจิงจิงวางไว้วันนี้เธอจะเริ่มเข้าไปจัดการกับทรัพย์สินของตระกูลสวี!
ส่วนเย่อเทียนก็โดนเธอลากมาให้เป็นคนขับรถชั่วคราว!
"เห้นี่ฉันบอกแล้วนะว่าไม่ว่างเธอจะไม่กวนฉันตลอดจะได้ไหมห๊ะ?"
ที่ที่นั่งด้านหลังซูจิงจิงก็กำลังพูดโทรศัพท์น้ำเสียงของเธอดูทำอะไรไม่ถูก!
"เมิ้งไห่ฉันขอร้องนายหละเลิกรบกวนฉันซักทีจะได้ไหมเรื่องระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ!ถ้านายไม่หยุดกวนฉันหละก็ฉันจะให้พอของฉันจัดการนาย!"
หลังจากที่พูดจบซูจิงจิงก็กดตัดสายไปด้วยความโกรธ
"เห้เย่อเทียนเมิ้งไห่นั่นเค้ากวนฉันตลอดเลยอะหรือว่าจะให้นายไปสั่งสอนเค้าให้ฉันซะหน่อยดี!"
เย่อเทียนส่ายหัว:"จะให้ฉันไปสั่งสอนเค้าอย่างไม่มีเหตุผลหนะเหรอ?ครั้งก่อนมันยังไม่พอหรือยังไงกัน?"
ซูจิงจิงเม้มปากของเธอขึ้นมา:"หึนายคงจะไม่ได้กลัวตระกูลเมิ้งสินะ?"
มีคนมาวุ่นวายกับผู้หญิงของตัวเองขนาดนี้นายยังจะนิ่งเฉยอยู่อีกเหรอซูจิงจิงโกรธเค้ามากจริงๆ
สีหน้าของเย่อเทียนมันดูไม่มีการแสดงออกอะไรใดๆ
ตระกูลเมิ้ง？ก็แค่พวกมดตัวเล็กๆ!
"เธอนี่นะฉันว่าเธอกำลังกลัวซะแล้วแหละ!"
เมื่อเห็นว่าเย่อเทียนพูดออกมาแบบนี้ความโกรธในใจของซูจิงจิงก็ไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
"รอไปเถอะซักวันถ้าคนแซ่เมิ้งนั่นแย่งไปแล้วนายจะได้มานั่งร้องไห้!"
เมื่อได้ยินแบบนี้เย่อเทียนก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเค้าทำอะไรไม่ถูกเลย
เค้าพึ่งที่จะอ้าปากพูดเค้าก็หลี่ตาลงแล้วเหยียบเบรกไปสุดแรงเกิด!
เสียงเบรกที่ดังเอี๊ยดมันดังมากรถไถลไปได้ระยะหนึ่งก่อนที่จะหยุดลงอย่างกระทันหัน
ด้วยแรงประทะขนาดนี้ซูจิงจิงกับเสี่ยวหยูเหมาที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเค้าก็โน้มศรีษะไปข้างหน้าแล้วชนเข้ากับเบาะ!
ซูจิงจิงกรีดร้องออกมาเธอเอาแขนของเธอเข้าไปโอบเสี่ยวหยูเหมาเอาไปเธอเอามือลูบไปที่หน้าผากที่เจ็บของเธอเธออยากที่จะถามเย่อเทียนแต่ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างที่ไม่ปกติ
ที่ด้านหน้ารถดูเหมือนว่าจะมีชายชราในวัยห้าสิบต้นๆนอนอยู่!
"เย่อเทียนนะนะนายชนคนเหรอ?"สีหน้าของซูจิงจิงดูไม่ได้เลยเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเค้าไม่ได้ลุกขึ้นมายืนหัวใจของเธอก็ร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
แต่ว่าเมื่อกี้มันก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าไม่ได้มีการชนอะไรเลยหนิ?
เย่อเทียนไม่ได้พูดอะไรเค้าลงไปจากรถด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า!
เค้าที่พึ่งจะเปิดประตูรถทันใดนั้นเองเค้าก็ได้ยินเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดจาดใต้ล้อรถ!
"โอ้ยยยขาของฉันมันหักแล้ว!จบแล้วจบแล้วฉันไม่มีขาแล้วฉันจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน!"
เย่อเทียนเดินไปที่ข้างหน้าก็เห็นชายชราที่นอนอยู่ข้างใตรถเค้าเอามือจับไปที่ขาของเค้าแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดราวกับพ่อแม่ตายยังไงยังงั้น!
"คุณครับคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"
เย่อเทียนถามออกไปหนึ่งประโยค!
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เค้าเห็นมันกับตา!
ชายชราคนนี้เห็นได้ชัดว่าเค้าเห็นว่ารถกำลังมาเค้าก็รีบวิ่งเข้ามาตัดหน้ารถ
ยิ่งไปกว่านั้นการตอบสนองของเย่อเทียนมันก็รวดเร้วมากเค้าเหยียบเบรกลงก่อนที่ชายชราคนนี้จะล้มลงไป
รถไม่ได้ชนตัวเค้าเลยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!
ถ้ามันเป็นจริงอย่างนั้นชายแก่คนนี้เค้าคงจะตายไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!
โอ้ยยยย!
ไม่ต้องสงสัยเลย!
"แกขับรถประสาอะไรของแก?ตั้งใจจะชนฉันให้ตายเลยใช่ไหม?ฉันอายุมากแล้วนะทำไมจิตใจของแกถึงได้ร้ายกาจมากขนาดนี้!"
เมื่อเห็นเย่อเทียนชายชราคนนั้นก็ตะคอกใส่เย่อเทียน
เย่อเทียนหลี่ตาของเค้าลง:"ลุงลืมตาแล้วมาพูดความจริงกัน!อย่ามาเสแสร้งถ้าผมขับรถชนจริงๆลุงนั่นแหละน่าจะเป็นคนที่รู้ดีกว่าใคร!"
น้ำเสียงของเย่อเทียนมันดูไร้อารมณ์และความรู้สึก
"อย่ามาหาว่าผมไม่เตือนลุงนะถ้าอยากจะมาไถเงินลุงมาผิดที่แล้ว!"
"แกพูดอะไรของแก?ตามที่แกพูดแกคิดจะล้อมกรอบเอาผิดฉันใช่ไหม?"
ชายชรากระพริบตาของเค้าในตอนนี้เองเค้าก็พยุงตัวเองขึ้นมา!
"ถ้าแกไม่ได้ขับชนฉันฉันจะล้มนอนอยู่กับพื้นได้ยังไงกัน?ขาของฉันจะหักได้ยังไงกัน?มันก็เห็นกันอยู่ชัดๆมันชัดเจนมากยังจะมาปฎิเสธอะไรอีก?เห็นได้ชัดเลยว่าแกกำลังจะหนีจากความผิดของตัวแกเอง!"
ในตอนที่พูดอยู่นี้เองเค้าก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับน้ำหูน้ำตาของเค้า
"ทุกคนมาดูผู้ชายคนนี้สิคนนี้เค้าทำขาฉันหักแล้วยังจะไม่รับผิดชอบอีกแล้วก็ยังจะมาด่าคนแก่อย่างฉันอีกนีมันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย?"
"ฉันเองก็แก่เฒ่ามากขนาดนี้แล้วขาฉันก็มาหักแบบนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน!เมียของฉันก็ยังคงรอฉันที่ออกมาหาซื้อยาอยู่ที่บ้านมันจบแล้ว!ตายซะยังดีกว่า!"
.......
น้ำหูน้ำตาของชายชราก็ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากให้เค้ามามุงดูกันด้วยความตื่นเต้น
ทุกคนมองไปที่จุดเกิดเหตุจากนั้นก็มองไปที่ท่าทีของชายชรา
พวกเค้าทุกคนต่างมองไปที่เย่อเทียนด้วยความไม่พอใจ!
"ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้กันขับรถชนคนแล้วยังไม่มีเหตุผลอีก?นี่มันไร้กฎหมายเสียจริงๆ!"
"ใช่สิขับถึงLandRover?คิดว่าตัวเองวิเศษกว่าคนอื่นงั้นเหรอ?รีบไปส่งโรงพยาบาลแล้วเตรียมจ่ายค่าเสียหายได้เลย!"
"คนสมัยนี้นะคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ดูท่าแล้วนิสัยแย่กว่าหมาเสียอีก!"
ในเวลาเพียงแค่ชั่วครู่ผู้คนต่างก็จ้องมองด้วยความโกรธเคือง!
ประโยคสั้นๆของชายชราสองสามประโยคก็ทำให้เย่อเทียนตกเป็นเป้าของการโจมตีโดยสาธารณะชน
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
