บทที่ 60 คุณยังห่างชั้นจากพี่ชายคุณมาก
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Mar 28,2021
"หลงเฉินก็เมืองเล็กแค่นี้เธอจะหนีไปไหนได้?หาที่พักนอนก่อนดีกว่าฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว!"
ซุนหมิงรีบยิ้ม:"ไม่ต้องกังวลคุณชายเมิ้งฉันสืบมาแล้ววิลล่าเบอร์หนึ่งแห่งภูเขาเทียนเฉวี่ยคือวิลล่าที่ดีที่สุดในเมืองหลงเฉิงมีแค่ที่นั้นเท่านั้นที่คู่ควรกับสถานะของคุณ!"
เมิ้งไห่อืมด้วยความพึงพอใจ:"ข่าววงในของนายนี่มันรวดเร็วจริงๆทำงานกับฉันให้ดีถ้ากลับเมืองหลวงจะต้องตอบแทนนายเป็นอย่างดี!"
"ขอบคุณคุณชายเมิ้ง!"ซุนหมิงหรี่ตาลงคล้ายพระจันทร์เสี้ยว:"เป็นเกียรติของฉันที่ได้รับใช้คุณชายเมิ้ง!"
ไม่นานรถก็มาหยุดที่หน้าวิลล่าเบอร์หนึ่ง!
ซุนหมิงลงจากรถก่อนจากนั้นก็เปิดประตูรถให้เมิ่งไห่อย่างรวดเร็ว!
"คุณชายเมิ้งเรามาถึงแล้วครับ!"
เมิ้งไห่ลงจากรถเหลือบมองไปที่บ้านพักตรงหน้าและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
"ไม่เลวนายช่างเอาใจใส่จริงๆ!"
หลังจากได้รับคำชมซุนหมิงก็ยิ้มระหว่างที่กำลังจะเดินเมิ่งไห่เข้าไปถึงพบว่ามีใครบางคนอยู่ในวิลล่า
"เกิดอะไรขึ้น?นายบอกว่าได้เตรียมไว้แล้วไม่ใช่หรือ?"เมิ่งไห่พบว่ามีบางอย่างผิดปกติสีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม
"คุณชายเมิ่งนี่นี่มัน...."ซุนหมิงก็งงเหมือนกัน!
เขาเองก็มาพร้อมกับเมิ่งไห่จะเตรียมกันล่วงหน้าได้อย่างไร!
เขาแค่เคยได้ยินมาว่าวิลล่าเบอร์หนึ่งเขาเทียนเฉวี่ยในเมืองหลงเฉิงไม่มีใครมีสิทธิ์เข้าพักเขาเลยพาเมิ่งไห่มาที่นี้เตรียมที่จะประจบสอพลอเท่านั้นเอง
จะคาดการณ์ได้ยังไงว่าจะมีคนเข้ามาก่อนเขาแล้ว!
เมื่อเห็นสีหน้าของเมิ่งไห่ไม่ดีซุนหมิงก็กัดฟัน:"คุณชายเมิ่งวางใจได้เลยไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาในวิลล่าก่อนเราฉันก็จะให้มันย้ายออกมานอกจากคุณจะมีใครควรแกกันเข้าพักที่นี้อีก?!
พูดจบเขาก็เดินเข้าไปที่หน้าประตูวิลล่า
เพื่อเอาใจเมิ่งไห่เขาได้ก้าวออกไป!
ปังปังปัง!
เขาเคาะประตูอย่างแรงโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
เมื่อเห็นเช่นนี้เมิ่งไห่ก็ยังไม่โกรธและยืนรออยู่ข้างๆ
"เชี่ยข้างในมีแต่คนหูหนวกหรือไง?เสียงดังแบบนี้ยังไม่ได้ยินอีกหรือ?"
เมื่อเห็นว่าข้างในไม่มีการเคลื่อนไหวซุนหมิงก็เริ่มใจร้อนเล็กน้อย
กำลังจะเคาะอีกครั้งประตูก็ถูกเปิดออกทำให้เขาเกือบจะชนความว่างเปล่า!
"นายท่านพักผ่อนอยู่ข้างในเงียบๆหน่อย!"
หลินกุ้ยยื่นหัวออกมาแล้วเตือนอย่างเยือกเย็น!
"โอ้ในที่สุดก็ออกมา!"
ซุนหมิงโล่งใจเมื่อเห็นร่างกายกำยำของกุ้ยหลินเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
"มีคนก็ดีแล้วฉันยังนึกว่ามีคนหูหนวกอยู่ข้างใน"
ซุนหมิงเหลือบมองหลินกุ้ยไปหนึ่งทีแล้วหยิบเงินก้อนใหญ่ออกมายัดเข้าไปในมือของหลินกุ้ยโดยไม่พูดอะไร
"ฟังให้ดีนะฉันจะขอใช้วิลล่าแห่งนี้!เอาเงินนี้ไปแล้วใสหัวไปรีบย้ายวิลล่าแห่งนี้มาให้เรา"
ซุนหมิงทำท่าหยิ่งผยองราวกับลืมไปว่าคนที่จะเข้าพักในวิลล่าแห่งงนี้ได้จะสนใจเงินแค่นี้หรือ??
แน่นอนกุ้ยหลินหรี่ตาลงแล้วมองซุนหมิงที่เป็นเหมือนไอ้โง่
เขาปิดประตูดังปังโดยไม่คิดอะไร!
ซุนหมิงรู้สึกงุนงงถือเงินไว้ในมือแล้วยืนโง่อยู่ตรงนั้น!
"นี่มันอะไรกัน?ดูถูกฉันอย่างนั้นหรือ?"
ซุนหมิงโกรธมากเก็บเงินเข้ากระเป๋าจากนั้นก็เคาะประตูอีกครั้ง
ถ้าก่อนหน้านี้คือการเลียขาเมิ่งไห่ตอนนี้เขาต้องเอาเกียรติกลับมา!
เขาเป็นคุณคุณชายแห่งตระกูลซุนต่อหน้าเมิ่งไห่ก็ต้องยอม
แต่เขาไม่คิดว่าในเมืองหลงเฉิงเล็กๆแห่งนี้จะมีใครกล้าดูหมิ่นเขา!
"ไอ้บ้าออกมาเดี๋ยวนี้นะวิลล่านี้กูจะขอเอาวันนี้!"
ซุนหมิงโกรธและเตะ!
ไม่นานรอบๆนี้ก็มีเสียงปังๆๆ!
ก๊อกแก๊ก!
เมื่อประตูวิลล่าเปิดออกอีกครั้งร่างของหลินกุ้ยก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูราวกับเป็นเทพเฝ้าประตูจ้องมองซุนหมิงราวจะกลืนกิน
"รีบใสหัวไปก่อนที่นายท่านจะโกรธไม่งั้นรบกวนในท่านพักผ่อนคือโทษตาย"
น้ำเสียงหลินกุ้ยเยือกเย็นและนี่ยังเป็นคำสั่งของเย่อเทียนที่บอกให้เขาถอมตัว
มิฉะนั้นซุนหมิงผู้นี้ก็กลายเป็นคนตายไปแล้ว
"โทษตาย?ตลกสิ้นดี"ซุนหมิงขำออกมา"แกคิดว่าแกเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้?ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งรีบย้ายออกจากวิลล่าแห่งนี้หรือไม่ฉันจะหาคนมาโยนแกออกไป!"
ซุนหมิงมองไปที่หลินกุ้ยอย่างหยิ่งผยองน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
"เวลาฉันมีจำกัดรีบเลือกเร็ว!"
เมื่อเห็นเขาเช่นนี้หลินกุ้ยก็ปล่อยเสียงเยือกเย็นก้าวไปข้างหน้าและทันใดนั้นก็บีบคอของเขาแล้วยกขึ้นมา
"ฝีมืออย่างแกหรือ?ไม่คู่ควร!"
พูดจบมือเขาก็ออกแรงเบาๆโยนร่างของซุนหมิงออกไปข้างนอกล้มลงอยูในท่าหมากินขี้!
"ใสหัวออกไปไม่งั้นครั้งหน้าแกจะไม่ได้โชคดีแบบนี้!"
"แค่กๆ!"ซุนหมิงไอสองครั้งเขาลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยความยากลำบากสีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด
แม้แต่เมิ่งไห่ที่อยู่ไม่ไกลก็ยังขมวดคิ้ว
"ไอ้บ้าแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?ฉันเป็นคุณชายตระกูลซุนในเมืองหลวงเชียวนะถ้ามีปัญญาก็ลองทำฉันอีกครั้งสิ?ต่อให้ที่นี่คือเมืองหลงเฉิงฉันก็สามารถทำให้แกตายทั้งเป็นได้!"
ด้วยความโกรธซุนหมิงจึงยกวงค์ตระกูลขึ้นมาขู่
แม้ว่าตระกูลซุนจะเป็นตระกูลกลางๆในเมืองหลวงแต่ในเมืองเล็กๆที่หลงเฉิงก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่เลยทีเดียว!
วิธีการนี้ก่อนหน้านี้เขาใช้ได้ผลมาตลอด!
แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้เขาได้พบกับหลินกุ้ย
"เป็นแค่ตระกูลซุนเล็กๆเก่งมากหรือไง?รีบใสหัวไปไม่งั้นฉันจะสั่งสอนแกแทนคนในตระกูลของแก!"
น้ำเสียงของกุ้ยหลินเหมือนกับอดทนไม่ไหวแล้วสำหรับเขาต่อให้ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงมาเขาก็ไม่กลัวเหมือนเดิม
อย่าว่าแต่เป็นแค่ตระกูลเล็กๆอย่างตระกูลซุน?
ถ้าหากเขารบกวนการพักผ่อนของนายท่านแค่คำสั่งเดียวก็สามารถทำให้ตระกูลซุนหายไปจากเมืองหลวงได้เลย!
"เชี่ยฉันว่าแกคงจะเบื่อกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว..."
นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนหมิงถูกดูถูกเช่นนี้เขารู้สึกอายและโกรธมากระหว่างที่เขาจะลงมือเขาเห็นเมิ่งไห่เดินเข้ามายิ้มและมองหน้ากุ้งหลิน
"พี่ชายท่านนี้พูดจาก้าวร้าวจริงๆ!เมื่อกี้เป็นเพราะน้องของฉันทำผิดฉันขอโทษแทนด้วย!"
เสียงของเมิ่งไห่ราบเรียบและไม่มีน้ำเสียงของความโกรธเลย
แต่คำพูดของเขาทำให้ซุนหมิงตะลึงไปชั่วขณะทำไมShaoMengถึงเปลี่ยนใจ?นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่นิสัยของเขาใช่มั้ย?
ระหว่างที่กำลังสงสัยก็ได้ยินเมิ้งไห่พูดขึ้นมาอีกครั้ง
"พี่ชายฉันชอบวิลล่านี้มากทำไมคุณไม่ยอมสละให้ฉันล่ะตระกูลเมิ้งแห่งเมืองหลวงซาบซึ้งไม่จบสิ้น!"
คำพูดฟังดูดีมากแต่หน้าของเมิ่งไห่ไม่ได้แสดงถึงการเจรจาเลยมันเหมือนกับเป็นคำสั่งมากกว่า
ไม่เพียงแค่นั้นเขายังตั้งใจยกชื่อของตระกูลเมิ่งออกมาเพื่อจะให้หลินกุ้ยรู้และถอยไป!
เพราะว่าเป็นถีงห้าตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงตระกูลเมิ้งในอาณาจักรมังกรถือว่ามีชื่อเสียงไม่น้อย
"อ้าวเรอะ?คุณเป็นคนตระกูลเมิ่งหรือ?"
หลินกุ้ยขมวดคิ้วทันที
"เมิ้งเทียนเป็นอะไรกับคุณ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ่งไห่ก็ยิ้มอย่างไม่แปลกใจในความคิดของเขาหลินกุ้ยเริ่มกลัวแล้ว!
"ใช่แล้วฉันเป็นคนตระกูลเมิ้งเมิ้งเทียนเป็นพี่ชายของฉันมีแม่คนเดียวกัน!"
ในขณะนี้เมิ้งไห่คิดว่าจะต้องได้วิลล่าแน่ๆ
ระหว่างที่กำลังจะพูดเขากลับเห็นหลินกุ้ยพูดออกมา
"พูดตามตรงนี้คุณยังห่างชั้นจากพี่ใช่คุณมากจริงๆ!"
"ระหว่างที่ยังไม่ได้รบกวนนายท่านรีบออกไปเถอะไม่งั้นต่อให้เมิ่งหยู่ฮ้าวมาก็ช่วยคุณไว้ไม่ได้!"
ซุนหมิงรีบยิ้ม:"ไม่ต้องกังวลคุณชายเมิ้งฉันสืบมาแล้ววิลล่าเบอร์หนึ่งแห่งภูเขาเทียนเฉวี่ยคือวิลล่าที่ดีที่สุดในเมืองหลงเฉิงมีแค่ที่นั้นเท่านั้นที่คู่ควรกับสถานะของคุณ!"
เมิ้งไห่อืมด้วยความพึงพอใจ:"ข่าววงในของนายนี่มันรวดเร็วจริงๆทำงานกับฉันให้ดีถ้ากลับเมืองหลวงจะต้องตอบแทนนายเป็นอย่างดี!"
"ขอบคุณคุณชายเมิ้ง!"ซุนหมิงหรี่ตาลงคล้ายพระจันทร์เสี้ยว:"เป็นเกียรติของฉันที่ได้รับใช้คุณชายเมิ้ง!"
ไม่นานรถก็มาหยุดที่หน้าวิลล่าเบอร์หนึ่ง!
ซุนหมิงลงจากรถก่อนจากนั้นก็เปิดประตูรถให้เมิ่งไห่อย่างรวดเร็ว!
"คุณชายเมิ้งเรามาถึงแล้วครับ!"
เมิ้งไห่ลงจากรถเหลือบมองไปที่บ้านพักตรงหน้าและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
"ไม่เลวนายช่างเอาใจใส่จริงๆ!"
หลังจากได้รับคำชมซุนหมิงก็ยิ้มระหว่างที่กำลังจะเดินเมิ่งไห่เข้าไปถึงพบว่ามีใครบางคนอยู่ในวิลล่า
"เกิดอะไรขึ้น?นายบอกว่าได้เตรียมไว้แล้วไม่ใช่หรือ?"เมิ่งไห่พบว่ามีบางอย่างผิดปกติสีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม
"คุณชายเมิ่งนี่นี่มัน...."ซุนหมิงก็งงเหมือนกัน!
เขาเองก็มาพร้อมกับเมิ่งไห่จะเตรียมกันล่วงหน้าได้อย่างไร!
เขาแค่เคยได้ยินมาว่าวิลล่าเบอร์หนึ่งเขาเทียนเฉวี่ยในเมืองหลงเฉิงไม่มีใครมีสิทธิ์เข้าพักเขาเลยพาเมิ่งไห่มาที่นี้เตรียมที่จะประจบสอพลอเท่านั้นเอง
จะคาดการณ์ได้ยังไงว่าจะมีคนเข้ามาก่อนเขาแล้ว!
เมื่อเห็นสีหน้าของเมิ่งไห่ไม่ดีซุนหมิงก็กัดฟัน:"คุณชายเมิ่งวางใจได้เลยไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาในวิลล่าก่อนเราฉันก็จะให้มันย้ายออกมานอกจากคุณจะมีใครควรแกกันเข้าพักที่นี้อีก?!
พูดจบเขาก็เดินเข้าไปที่หน้าประตูวิลล่า
เพื่อเอาใจเมิ่งไห่เขาได้ก้าวออกไป!
ปังปังปัง!
เขาเคาะประตูอย่างแรงโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
เมื่อเห็นเช่นนี้เมิ่งไห่ก็ยังไม่โกรธและยืนรออยู่ข้างๆ
"เชี่ยข้างในมีแต่คนหูหนวกหรือไง?เสียงดังแบบนี้ยังไม่ได้ยินอีกหรือ?"
เมื่อเห็นว่าข้างในไม่มีการเคลื่อนไหวซุนหมิงก็เริ่มใจร้อนเล็กน้อย
กำลังจะเคาะอีกครั้งประตูก็ถูกเปิดออกทำให้เขาเกือบจะชนความว่างเปล่า!
"นายท่านพักผ่อนอยู่ข้างในเงียบๆหน่อย!"
หลินกุ้ยยื่นหัวออกมาแล้วเตือนอย่างเยือกเย็น!
"โอ้ในที่สุดก็ออกมา!"
ซุนหมิงโล่งใจเมื่อเห็นร่างกายกำยำของกุ้ยหลินเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
"มีคนก็ดีแล้วฉันยังนึกว่ามีคนหูหนวกอยู่ข้างใน"
ซุนหมิงเหลือบมองหลินกุ้ยไปหนึ่งทีแล้วหยิบเงินก้อนใหญ่ออกมายัดเข้าไปในมือของหลินกุ้ยโดยไม่พูดอะไร
"ฟังให้ดีนะฉันจะขอใช้วิลล่าแห่งนี้!เอาเงินนี้ไปแล้วใสหัวไปรีบย้ายวิลล่าแห่งนี้มาให้เรา"
ซุนหมิงทำท่าหยิ่งผยองราวกับลืมไปว่าคนที่จะเข้าพักในวิลล่าแห่งงนี้ได้จะสนใจเงินแค่นี้หรือ??
แน่นอนกุ้ยหลินหรี่ตาลงแล้วมองซุนหมิงที่เป็นเหมือนไอ้โง่
เขาปิดประตูดังปังโดยไม่คิดอะไร!
ซุนหมิงรู้สึกงุนงงถือเงินไว้ในมือแล้วยืนโง่อยู่ตรงนั้น!
"นี่มันอะไรกัน?ดูถูกฉันอย่างนั้นหรือ?"
ซุนหมิงโกรธมากเก็บเงินเข้ากระเป๋าจากนั้นก็เคาะประตูอีกครั้ง
ถ้าก่อนหน้านี้คือการเลียขาเมิ่งไห่ตอนนี้เขาต้องเอาเกียรติกลับมา!
เขาเป็นคุณคุณชายแห่งตระกูลซุนต่อหน้าเมิ่งไห่ก็ต้องยอม
แต่เขาไม่คิดว่าในเมืองหลงเฉิงเล็กๆแห่งนี้จะมีใครกล้าดูหมิ่นเขา!
"ไอ้บ้าออกมาเดี๋ยวนี้นะวิลล่านี้กูจะขอเอาวันนี้!"
ซุนหมิงโกรธและเตะ!
ไม่นานรอบๆนี้ก็มีเสียงปังๆๆ!
ก๊อกแก๊ก!
เมื่อประตูวิลล่าเปิดออกอีกครั้งร่างของหลินกุ้ยก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูราวกับเป็นเทพเฝ้าประตูจ้องมองซุนหมิงราวจะกลืนกิน
"รีบใสหัวไปก่อนที่นายท่านจะโกรธไม่งั้นรบกวนในท่านพักผ่อนคือโทษตาย"
น้ำเสียงหลินกุ้ยเยือกเย็นและนี่ยังเป็นคำสั่งของเย่อเทียนที่บอกให้เขาถอมตัว
มิฉะนั้นซุนหมิงผู้นี้ก็กลายเป็นคนตายไปแล้ว
"โทษตาย?ตลกสิ้นดี"ซุนหมิงขำออกมา"แกคิดว่าแกเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้?ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งรีบย้ายออกจากวิลล่าแห่งนี้หรือไม่ฉันจะหาคนมาโยนแกออกไป!"
ซุนหมิงมองไปที่หลินกุ้ยอย่างหยิ่งผยองน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
"เวลาฉันมีจำกัดรีบเลือกเร็ว!"
เมื่อเห็นเขาเช่นนี้หลินกุ้ยก็ปล่อยเสียงเยือกเย็นก้าวไปข้างหน้าและทันใดนั้นก็บีบคอของเขาแล้วยกขึ้นมา
"ฝีมืออย่างแกหรือ?ไม่คู่ควร!"
พูดจบมือเขาก็ออกแรงเบาๆโยนร่างของซุนหมิงออกไปข้างนอกล้มลงอยูในท่าหมากินขี้!
"ใสหัวออกไปไม่งั้นครั้งหน้าแกจะไม่ได้โชคดีแบบนี้!"
"แค่กๆ!"ซุนหมิงไอสองครั้งเขาลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยความยากลำบากสีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด
แม้แต่เมิ่งไห่ที่อยู่ไม่ไกลก็ยังขมวดคิ้ว
"ไอ้บ้าแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?ฉันเป็นคุณชายตระกูลซุนในเมืองหลวงเชียวนะถ้ามีปัญญาก็ลองทำฉันอีกครั้งสิ?ต่อให้ที่นี่คือเมืองหลงเฉิงฉันก็สามารถทำให้แกตายทั้งเป็นได้!"
ด้วยความโกรธซุนหมิงจึงยกวงค์ตระกูลขึ้นมาขู่
แม้ว่าตระกูลซุนจะเป็นตระกูลกลางๆในเมืองหลวงแต่ในเมืองเล็กๆที่หลงเฉิงก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่เลยทีเดียว!
วิธีการนี้ก่อนหน้านี้เขาใช้ได้ผลมาตลอด!
แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้เขาได้พบกับหลินกุ้ย
"เป็นแค่ตระกูลซุนเล็กๆเก่งมากหรือไง?รีบใสหัวไปไม่งั้นฉันจะสั่งสอนแกแทนคนในตระกูลของแก!"
น้ำเสียงของกุ้ยหลินเหมือนกับอดทนไม่ไหวแล้วสำหรับเขาต่อให้ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงมาเขาก็ไม่กลัวเหมือนเดิม
อย่าว่าแต่เป็นแค่ตระกูลเล็กๆอย่างตระกูลซุน?
ถ้าหากเขารบกวนการพักผ่อนของนายท่านแค่คำสั่งเดียวก็สามารถทำให้ตระกูลซุนหายไปจากเมืองหลวงได้เลย!
"เชี่ยฉันว่าแกคงจะเบื่อกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว..."
นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนหมิงถูกดูถูกเช่นนี้เขารู้สึกอายและโกรธมากระหว่างที่เขาจะลงมือเขาเห็นเมิ่งไห่เดินเข้ามายิ้มและมองหน้ากุ้งหลิน
"พี่ชายท่านนี้พูดจาก้าวร้าวจริงๆ!เมื่อกี้เป็นเพราะน้องของฉันทำผิดฉันขอโทษแทนด้วย!"
เสียงของเมิ่งไห่ราบเรียบและไม่มีน้ำเสียงของความโกรธเลย
แต่คำพูดของเขาทำให้ซุนหมิงตะลึงไปชั่วขณะทำไมShaoMengถึงเปลี่ยนใจ?นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่นิสัยของเขาใช่มั้ย?
ระหว่างที่กำลังสงสัยก็ได้ยินเมิ้งไห่พูดขึ้นมาอีกครั้ง
"พี่ชายฉันชอบวิลล่านี้มากทำไมคุณไม่ยอมสละให้ฉันล่ะตระกูลเมิ้งแห่งเมืองหลวงซาบซึ้งไม่จบสิ้น!"
คำพูดฟังดูดีมากแต่หน้าของเมิ่งไห่ไม่ได้แสดงถึงการเจรจาเลยมันเหมือนกับเป็นคำสั่งมากกว่า
ไม่เพียงแค่นั้นเขายังตั้งใจยกชื่อของตระกูลเมิ่งออกมาเพื่อจะให้หลินกุ้ยรู้และถอยไป!
เพราะว่าเป็นถีงห้าตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงตระกูลเมิ้งในอาณาจักรมังกรถือว่ามีชื่อเสียงไม่น้อย
"อ้าวเรอะ?คุณเป็นคนตระกูลเมิ่งหรือ?"
หลินกุ้ยขมวดคิ้วทันที
"เมิ้งเทียนเป็นอะไรกับคุณ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ่งไห่ก็ยิ้มอย่างไม่แปลกใจในความคิดของเขาหลินกุ้ยเริ่มกลัวแล้ว!
"ใช่แล้วฉันเป็นคนตระกูลเมิ้งเมิ้งเทียนเป็นพี่ชายของฉันมีแม่คนเดียวกัน!"
ในขณะนี้เมิ้งไห่คิดว่าจะต้องได้วิลล่าแน่ๆ
ระหว่างที่กำลังจะพูดเขากลับเห็นหลินกุ้ยพูดออกมา
"พูดตามตรงนี้คุณยังห่างชั้นจากพี่ใช่คุณมากจริงๆ!"
"ระหว่างที่ยังไม่ได้รบกวนนายท่านรีบออกไปเถอะไม่งั้นต่อให้เมิ่งหยู่ฮ้าวมาก็ช่วยคุณไว้ไม่ได้!"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
