บทที่ 64 เป็นไปไม่ได้

"ไอ้บ้าบ้านตระกูลหลี่เป็นที่ๆแกจะบุกก็บุกหรือไง?ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!"

ชายหูอ้วนยืนขึ้นจากพื้นเต็มไปด้วยความมั่นใจดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและดูถูกเหยียดหยามเย่อเทียน

"อัดมันเอาให้ตายถ้ามันตายฉันรับผิดชอบเอง!"

เมื่อสิ้นเสียงลูกน้องสิบกว่าคนของเขาก็ทำท่าเช็ดหมัดแต่ละคนยิ้มอย่างเยือกเย็น

เรื่องแบบนี้ก่อนหน้านี้ทำมาไม่น้อยเขาไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว!

เมื่อเห็นเช่นนี้เย่อเทียนยังนิ่งมือไขว้หลังและยืนอยู่ตรงนั้น

"ฉันจะพูดอีกครั้งฉันต้องการหาหลี่ฉงหนิง!เวลาฉันมีจำกัดพวกแกเร็วๆหน่อยแล้วกัน!"

"โอ้โห้!"ชายอ้วยหูใหญ่รู้สึกขำ

"เวลานี้แล้วยังจะมาทำเท่อีกหรือ?พวกแกยังชะงักอยู่ทำไม?กระทืบมันให้แม่มันจำมันไม่ได้เลย!"อย่าให้มันได้พูดแบบนี้อีก!"

หลังจากพูดจบที่ลูกน้องกำลังวอมร่างกายระหว่างที่กำลังจะลงมือก็ได้เห็นมีชายวัยกลางคนรีบวิ่งเข้ามา!

"หยุดนะใครกล้าลงมืออีกครั้งสิ?"

เสียงที่คุ้นเคยทำให้ชายคนนั้นรู้สึกกระวนกระวายและวิ่งเข้ามาพร้อมกับไขมันในตัวแล้วยิ้มออกมาอย่างเลี่ยน

"ท่านผู้นำท่านมาได้ยังไง?จัดการไอ้ระยำนี่ไม่ต้องถึงมือของท่านหรอก?ให้พวกเราจัดการก็พอแล้ว!"

คนที่มาคือหลี่ฉงหนิงแต่ว่าตอนนี้หน้าของเขาดูแกกว่าหลายวันก่อนหลายสิบปี

มีริ้วรอยมากมายบนใบหน้าของเขาผมและหนวดเคราของฉันถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ถูกตัดมานานเขาเหมือนกับคนแกเก็บขยะและไม่เหมือนกับผู้นำตระกูลหลี่ผู้มีชื่อเสียงเลย

ชายอ้วยหูใหญ่ไม่เห็นถึงใบหน้าที่กังวลของหลี่ฉงหนิงเลยเขาคิดว่าโอกาสที่จะสร้างผลงานมาแล้วเขาตะโกนกับลูกน้องว่า

"เร็วเข้าโยนไอ้หมอนี่ออกไปฉันหลี่เซียงอยู่ที่นี้ใครก็บุกรุกตระกูลหลี่ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว!"

จะสร้างผลงานต่อหน้าท่านผู้นำเป็นโอกาสยากมากที่จะมี

หลี่เซียนกำลังจะตั้งท่าใบหน้าของเขาก็โดนตบไปเต็มๆแล้วถึงกลับเซเกือบจะล้มลงกับพื้น

"หลี่เซียงแกทำบ้าอะไร?"

หลี่เซียงถูกตบจนงงไปหมดยังไม่ทันดึงสติกลับมาจากนั้นหลี่ฉงหนิงก็ตะโกนด่าเขา!

"ท่านผู้นำผมผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..."

หลี่เซียงกลัวมากจนร่างกายของเขาสั่นสะท้านและงงไปหมด!

"แกแกยังพูดว่าไม่ได้ทำอะไร?ฉันจะตายเพราะแก!"

หลี่ชงหนิงตัวสั่นด้วยความโกรธและเตะหลี่เซียงด้วยความโมโห

จากนั้นเขาก็หันกลับมาหาเย่อเทียนอย่างใจจดใจจ่อ

"คุณ...คุณเย่อคุณมาได้ยังไงครับ?"

หลี่ชงหนิงก้มหน้าลงเสียงของเขาสั่นเทา

ในใจเขาทั้งกลัวและสิ้นหวังแน่นอนสิ่งที่ควรมาก็ต้องมา!

คุณเย่อ?

เมื่อหลี่เซียงเห็นแบบนี้เขาก็ถึงกับชะงักจากนั้นสมองของเขาก็ว่างเปล่า

ในใจเขาก็ได้มีชื่อๆหนึ่งลอยขึ้นมา-เย่อเทียน!

หา!

ทันใดนั้นร่างกายที่อ้วนๆของเขาก็อ่อนลงราวกับก้อนเนื้อชิ้นใหญ่และเขาก็หมอบลงไปกองกับพื้น

ชายหนุ่มคนนี้ใช้แค่แรงเล็กน้อยสี่ตระกูลใหญ่ในหลงเฉิงตกอยู่ในกำมือของเขาและได้ทำลายล้างตระกูลสวีเย่อเทียน?

เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากร่างที่เต็มไปด้วยไขมันของเขาตอนนี้เขาแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด!

สาเหตุที่ตระกูลหลี่ตกอยู่ในสถานะครึ่งเป็นครึ่งตายก็เพราะเย่อเทียน

แต่คนตัวเล็กๆอย่างเขากล้าที่จะลงไม้ลงมือกับเย่อเทียน?

เขาโชคดีมากที่เขายังมีชีวิตอยู่!

หลี่เซียงรู้สึกว่ายมทูตกำลังกวักมือเรียกเขาเขาอยากจะฝังใบหน้าของเขาลงบนพื้นเลย

แม้แต่สิทธิ์ที่จะของความเมตตาก็ยังไม่มี

สำหรับลูกน้องพวกนั้นตอนที่หลี่ฉงหนิงกำลังโกรธพวกเขาก็ได้แอบหนีไปนานแล้ว!

"ผู้นำหลี่คุณไม่มาพูดคุยกับผมเลยผมจะมาหาคุณเองไม่ได้เลยหรือ?"

เย่เทียนเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบาและน้ำเสียงเรียบๆของเขาทำให้หลี่ชงหนิงเหงื่อตกทันที!

"คุณเย่ออยากพูดแบบนั้นเลยครับเชิญข้างในเลยครับ!"

ท่าทางของหลี่ฉงหนิงลดลงจนต่ำสุดแต่เย่เทียนโบกมือเบาๆ!

"ไม่จำเป็น!เวลาฉันมีจำกัดไม่ก็พูดออกมาให้หมดไม่ก็ตระกูลหลี่ล่มสลาย!"

ในขณะที่เขาพูดน้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็นเข้าไปอีก

"คุณมีเวลาเพียงหนึ่งนาทีคิดให้ดี!"

หา!

หลี่ชงหนิงและหลี่เซียงหายใจเข้าด้วยความตกตะลึงเย่อเทียนคนนี้ก็ยังโหดเหมือนเดิม!

ตระกูลหลี่ที่ยิ่งใหญ่จะให้ล้มก็ล้มเลยหรือ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่เซียงแม้ว่าเย่เทียนจะไม่เอาเรื่องแต่แค่เห็นหน้าและราศีของเย่อเทียนก็ทำให้เขากลัวจนตัวสั่น!

"ยังจะขอให้คุณเย่อยอมออมมือบ้าง!"

ใบหน้าของหลี่ชงหนิงย่นจนน้ำจะบีบออกมาในใจของเขาหมดหวังและได้แต่ยอม!

"ขอเชิญคุณเย่อหลี่ฉงหนิงรู้อะไรจะพูดให้หมดเลย!"

หลี่ชงหนิงถอนหายใจและทำท่าเชิญ

เย่อเทียนก็ไม่ได้คิดอะไรก้าวขาก็เดินเข้าไป

สำหรับหลี่เซียงเขาไม่ได้สนใจเลย

หลี่ชงหนิงเดินตามอย่างรวดเร็วและพาเย่อเทียนในห้องรับรอง!

แม้ว่าทั้งสองจะจากไปแล้วหลี่เซียงก็ยังกองอยู่บนพื้น

ในขณะนี้ร่างกายของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อแล้วและมันอึดอัดมาก

แต่ตราบใดที่เย่อเทียนยังอยู่ในบ้านตระกูลหลี่เขาไม่กล้าลุกขึ้นอย่างแน่นอน!

ในห้องรับรองหลี่ฉงหนิงได้เชิญให้เย่อเทียนนั่งลง

"บอกฉันสิหลินรูซานตายด้วยฝีมือใคร?"

คำพูดแรกของเย่อเทียนทำให้หลี่ฉงหนิงตกใจจนเกือบนั่งกองลงไปกับพื้น

"คุณคุณรู้ชื่อหลินรูซานนี้ได้ยังไง?"

ใบหน้าของหลี่ฉงหนิงถึงกับอึ้งชื่อนี้ก่อนหน้านี้สามปีหลี่ฉงหนิงก็ไม่รู้

ในตอนนี้ต่อให้คนในเมืองหลงเฉิงทั้งหมดคนที่รู้ชื่อนี้คงไม่เกินฝ่ามือ!

สามเป็นก่อนตระกูลหลิวใหญ่คับฟ้าคนอื่นรู้จักแต่ผู้นำตระกูลหลิวรูไห่ในเมืองหลงเฉิง

แต่ไม่มีใครรู้ว่าหลิวรูไห่ยังมีพี่ชายที่อายุมากกว่าเขายี่สิบปีและเป็นพี่น้องต่างมารดาอย่างหลินรูซาน!

ว่ากันว่าเมื่อสิบปีก่อนหลิวรูซานได้พาหลิวรูไห่ที่ไม่มีอะไรจากเมืองหลวงมาถึงหลงเฉิงจากนั้นก็เริ่มสร้างตระกูลหลิวแล้วพยุงทุกอย่างจนเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองหลงเฉิง

ตั้งแต่ต้นจนจบหลิวรูซานไม่เคยปรากฏตัวเขาเหมือนคนเบื้องหลังและกำกับทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆ!

พูดตามตรงหลิวรูซานคือคนที่เก่งที่สุดในเมืองหลงเฉิง!

"คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้!"เย่อเทียนเหลือบมองเขาเบาๆ:"คุณแค่ต้องบอกคำตอบให้ฉัน!"

หลี่ชงหนิงนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว!

"ใช่ๆๆตอนนี้คนที่ฆ่าหลิวรูซานคือเยนหล่อ!"

"เป็นไปไม่ได้!"ทันทีที่หลี่ฉงหนิงพูดจบเย่อเทียนก็ถามขึ้น:"ด้วยฝีมือของเยนหล่อไม่มีทางฆ่าหลิวรูซานไ้ดอย่างแน่นอนต่อให้รวมกับไอ้สวะสี่ตระกูลนั้นก็ไม่มีทางเป็นไปได้

เย่อเทียนกล่าวด้วยความมั่งใจเขาเคยเห็นเอกสารลับสุดยอดในค่ายมาแล้ว!

หลิวรูซานผู้มีชื่อเสียงในเขตสงครามชิงหลงเกือบจะกลายเป็นนักรบในเขตสงครามชิงหลงแต่ด้วยความภารกิจบางอย่างเขาจึงต้องกลับไปที่เมืองหลงเฉิง!

แม้แต่หลินกุ้ยก็ไม่อาจเอาชนะเขาได้เพียงแค่เยนหล่อจะทำอะไรเขาได้?