บทที่ 81 ที่แท้ก็เค้านี่เอง!
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Apr 02,2021
เมื่อซุนเซียงเห็นว่าเย่อเทียนไม่ได้พูดอะไรเค้าก็เลยคิดว่าเป็นแค่พวกนักเลงคนหนึ่งเค้าเลยเอานิ้วชี้ๆไปที่หน้าของเย่อเทียนแล้วตะโกนด่า
"ไอ่เวรฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไงวะ?อยากจะเย็ดนังนี่ก็ออกไปต่อคิวข้างนอกไป๊ถ้าอยากตายมากนักหละก็ก็ไปกระโดดหน้าต่างซะไม่มีใครห้ามแกหรอก.........."
อย่างไรก็ตามเค้าที่ไม่ทันจะได้พูดจบเย่อเทียนก็ยื่นมืออกมาบีบคอของเค้าแล้วยกเค้าขึ้นมา!
"แอ๊กๆ!"
ซุนเซียงหน้าซีดไปหมดเค้าดิ้นอยู่อย่างต่อเนื่องแต่เค้าก็ไม่สามารถที่จะจจับมือของเย่อเทียนเอาไว้ได้เลย!
"แกคิดที่จะทำบ้าอะไรของแกกันแน่?ฉันขอสั่งให้แกปล่อยเค้าลง!"
เมื่อเถาเฉิงได้เห็นฉากนี้เค้าก็ทำน้ำเสียงดุดันขึ้นมามันดูเป็นเสียงแหลมๆยังไงอย่างงั้น!
สำหรับการตอบสนองเย่อเทียนก็มองไปที่เค้าอย่างแผ่วเบา!
แต่แววตาที่เย็นชาของเค้ามันดูราวกับความตายมันทำให้เถาเฉิงถึงกับหนาวสั่นขึ้นมาราวกับว่าตัวของเค้าตกลงไปในถังน้ำแข็ง!
"แกแกต้องการที่จะทำอะไรกันแน่?"ทันใดนั้นเองในใจของเถาเฉิงก็เกิดความสงสัยขึ้นมา
"เดี๋ยวแกก็จะได้รู้ในเร็วๆนี้แหละ!"
น้ำเสียงที่เยือกเย็นดูเหมือนบรรยากาศรอบๆจะเย็นลงมันบ่งบอกได้ถึงความโกรธในใจของเย่อเทียน!
จากนั้นเค้าก็ออกแรงเบาๆที่ข้อมือขวาแล้วร่างของซุนเซียงก็ถูกโยนออกไป
ตัวของเค้ากระแทกเข้าไปที่กระจกที่ระเบียงแล้วร่วงลงมาเหมือนกันหกปีกหัก!
"ไม่!"
น้ำเสียงของซุนเซียงที่สิ้นหวังและกล้วก็ดังขึ้นมาดูเหมือนว่าเสียงนั่นมันจะไกลออกไปเรื่อย!
จากนั้น!
ปัง!
ในใจเถาเฉิงก็ตัวสั่นไปหมดเช่นกัน!
"แกแก.........."
เค้าที่พึ่งจะพูดออกมาเค้าก็ตกใจมากจนเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปอยู่ที่พื้น
ที่นี่มันชั้นแปด！
ขัดขืนก็แค่โยนมันลงไป？
ปีศาจไอ่นี่มันต้องเป็นปีศาจอย่างแน่นอน!
แม้แต่ซูจิงจิงเองเธอก็ถึงกับผงะไปชั่วครูเธอไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นานเลย!
เมื่อคิดถึงภาพของซุนเซียงเมื่อครู่นี้
บวกกับเย่อเทียนที่ทำมันไปทุกอย่างก็เพื่อตัวเองเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจของเธอ!
ไม่ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นอย่างไรเธอยินดีที่จะร่วมมือกับเย่อเทียนเพื่อแบกรับมัน!
"บอกมาเถอะแกอยากจะตายยังไง!"
เย่อเทียนกำมือขวาของเค้าเบาๆ
เค้าจ้องมองไปที่เถาเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับมีมีดยังไงยังงั้นมีดแต่ละเล่มก็กำลังแทงเข้าไปตัวของเถาเฉิงทีละอัน!
"กะกะแกอย่าเข้ามานะ.........รปภรปภ!"
เถาเฉิงถูกทำให้กลัวเป็นอย่างมากเค้ากลัวจนน้ำเสียงของเค้าแตกสั่นไปหมดเค้าตะโกนอยู่สองสามครั้งแต่ที่ด้านนอกมันก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย
ด้วยความกังวลในใจเค้าก็เริ่มด่าด้วยความไม่พอใจ!
ไอ่ห่าเอร้ยไอ่พวกเหี้ยนี่หนิทีเวลาปกตินะก็คุยโม้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งแต่พอถึงเวลาแบบนี้แม้แต่เงาก็หาไม่เจอเลยด้วยซ้ำ!
เหมือนกับไปซุนเซียงเลยขยะจริงๆพวกเหี้ยนี่!
"ไม่ต้องเรียกหรอกพวกมันขาบรับแกไม่ได้หรอก!"
เย่อเทียนเดินก้าวเข้ามาหาเถาเฉิงทีละก้าวพร้อมกับสีหน้าที่ไร้การแสดงออกของเค้า
แต่ในสายตาของเถาเฉิงเค้าก็คือยมทูตนี่เอง!
ภายใต้ความกลับอย่างสุดขีดเค้าเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเค้าพยุงขาขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไปที่ด้านนอก!
เมื่อเห็นเช่นนี้เย่อเทียนก็ส่งเสียงออกมาอย่างเหยียดหยามแต่เค้าก็ยังไม่หยุด!
เถาเฉิงดีใจมากเค้าวิ่งออกไปแล้วรีบเพิ่มความเร็วขึ้นมาหน่อย
แต่ทันทีที่เค้ามาถึงที่ประตูการเคลื่อนไหวของเถาเฉิงก็ต้องหยุดลงในทันที
เค้ากวาดสายตามองไปที่ข้างนอกดวงตาของเค้าก็เปิดกว้างขึ้นมาในทันทีเหงื่อเม็ดโตก็ไหลลงมาจากหน้าผากของเค้าอย่างต่อเนื่อง!
ที่ด้านนอกของประตูมันมีคนเต็มไปหมด！
เป็นบอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนที่เค้าจ่ายค่าจ้างมาในราคาที่แพงลิบ
มันดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากพวกเค้าหมดลมหายใจกันไปตั้งแต่แรกแล้ว!
ก่อนหน้านี้พวกเค้าไม่เคยทำงานพลาดเลย
แต่ตอนนี้เย่อเทียนได้จัดการกับพวกเค้าไปแล้วอย่างเงียบๆ
"วิ่งสิวิ่งทำไมกัน?"
น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่อเทียนก็ดังขึ้นมา
พั๊ฟ!
เถาเฉิงคุกเข่าลงด้วยความสิ้นหวัง!
"ฉะฉะฉันเป็นรองประธานสมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิงนะนะนายทำอะไรฉันไม่ได้นะ!"
สมาคมหาการค้าเมืองหลงเฉิงคือสิ่งสุดท้ายที่เค้าพอที่จะเอาออกมาขู่ได้
หากว่าสิ่งนี้มันไม่สามารถช่วยชีวิตของเค้าได้งั้นมันก็ต้องจบแล้ว!
"สมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิง?"
เย่อเทียนตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหมิ่นและเหยียดหยาม
"นายจะโทรไปหาซูเฉินยุนก็ได้นะดูว่าเค้าจะช่วยนายได้ไหม!"
หลังจากที่พูดเล่นกันมาอย่างสนุกสนานเย่อเทียนก็ประคองซูจิงจิงที่กำลังตกใจอยู่ให้ลุกขึ้นมา!
เค้าขอให้เธอหลับตาก่อนแล้วค่อยเดินออกไปจากห้อง
เมื่อเค้าหันกลับมาเค้าก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองไปที่เถาเฉิงด้วยสายตาที่แผ่วเบา
"บอกซูเฉินยุนนะให้มาถึงที่นี่ภายในห้านาทีไม่อย่างงั้นหละก็สมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิงก็ไม่จำเป็นต้องมีอยู่อีกต่อไป!"
หลังจากที่พูดจบคำใบ้ที่อธิบายได้ยากก็ปรากฎขึ้นมาในแววตาของเค้า!
"แล้วก็ยังมีนี่ด้วยฉันชื่อเย่อเทียน!"
ตอนที่ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้เถาเฉิงก็ตกตะลึงเค้าคิดว่าน้ำเสียงของเด็กคนนี้น่าเกรงขามเกินไปแล้ว
แต่เมื่อได้คำว่าเย่อเทียนสองคำเถาเฉิงก็ตกตะลึงไปในทันที!
ที่แท้ก็เค้านี่เอง!
มิน่าเล่ามิน่าเล่า!
นี่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว!
เมื่อมองดูเงาร่างของเย่อเทียนที่ค่อยๆจางหายไปสีหน้าของเถาเฉิงก็ดูไม่ได้เลย!
วันนี้ก่อนออกมาไม่ได้เช็คดวงก่อนเหรอถึงได้ไปยั่วยุเทพเจ้าแห่งการทำลายล้างเช่นเค้า
ทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดของซุนเซียง!
เถาเฉิงไม่กล้าที่จะรอช้าเค้าหยิบโทรศัพท์ของเค้าขึ้นมาพร้อมกับมือที่สั่นแล้วค้นหาเบอร์ของซูเฉินยุนจากนั้นก็รีบโทรออก!
และในตอนที่เย่อเทียนกำลังวิ่งขึ้นมาที่ชัดแปดอย่างกระวนกระวายชายคนนั้นที่ชั้นหกคนที่ถือกล่อยใส่รหัสก็กำลังแอบที่จะหนีออกไปจากอาคารสำนักงาน
"ธุรกิจกลุ่มตระกูลสวีอะไรกันทำไมถึงได้เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหลงเฉิงไอ่บ้าเอร้ย!"
ชายคนนั้นเค้าถ่มน้ำลายใส่อาคารสำนักงานด้วยท่าทีที่ดูถูกและเหยียดหยามแววตาของเค้ามันดูเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
"กูทำงานอยู่ที่นี่มาก็ตั้งหลายปีคิดไม่ถึงเลยว่ายัยป้านั่นมันจะส่งมอบธุรกิจทั้งหมดของตระกูลสวีไปให้กับคนนอก?ไปลงนรกแล้วฉันก็จะจัดการกับมันเองนี่แหละ!"
หลังจากที่พูดจบชายคนนั้นเค้าก็ดูสบายใจขึ้นเยอะ!
"แต่ก็น่าเสียดายผู้หญิงที่ชื่อซูจิงจิงนั้นเธอเป็นคนที่หาได้ยากมากถ้าไม่ใช่เพราะไอ่เจ้าหมูอ้วนเถาเฉิงนั่นฉันละอยากจะจูบกับเธอซักฟอดจริงๆ!"
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้เค้าเองก็อยากจะดูฉากอีโรติกของเถาเฉิงที่ห้องทำงานอยากจะรู้จริงๆว่ามันเป็นยังไงบ้างเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาจริงๆ
น่าเสียดายจริงๆที่คนที่สวยราวกับนางฟ้าจะต้องมาถูกเจ้าหมูนั่นเล่นงานน่าเสียดายมากจริงๆ!
แต่ว่าเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เค้าก็รีบออกไปจากเมืองหลงเฉิงและก็เตรียมที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระที่รอคอยมานานเมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้เค้าก็ตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
ในตอนที่เค้ากำลังพึงพอใจอยู่นี้เองเค้าก็หันกับมาแล้วเจอเข้ากับชายที่มีรูปร่างกำยำที่มายืนอยู่ตรงหน้าของเค้า
"หมาที่ดีอย่ามาขวางทางไส่หัวไปให้พ้นจากหน้าฉันซะ!"
ชายคนนั้นส่งเสียงหึออกมาเค้ากำลังที่จะเดินอ้อมไปแต่ชายรูปร่างกำยังคนนั้นก็ยืนมือของเค้าออกมาขวางไว้
"คุณชายของฉันสั่งว่าทุกคนที่อยู่ในอาคารสำนักงานธุรกิจกลุ่มตระกูลสวีไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปโปรดให้ความร่วมมือด้วยครับ!"
น้ำเสียงของหลินกุ้ยดูเย็นชาสีหน้าของเค้ามันดูไร้การแสดงออก!
"คุณชายของแก?คุณชายของแกใหญ่แค่ไหนกันกล้ามาขวางไม่ให้ฉันออกไป?รีบหลบไปซะ!"
ชายคนนั้นเริ่มที่จะหมดความอดทนเค้าต้องการที่จะผลักหลินกุ้ยออกไป
แต่ฝ่ามือของเค้าก็สัมผัสได้ถึงหุ่นที่แข็งราวกับเหล็กหลินกุ้ยไม่ได้ขยับแล้วแต่ก็ก้าวไปข้างหลังครึ่งก้าวปล่อยให้คนๆนั้นเซจบเกือบจะล้มลง
"ไอ่ห่านี่หนิแกคิดจะทำอะไรของแกกันแน่?การกักขังหน่วงเหนี่ยวเสรีภาพส่วนบุคคลมันถือเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมายนะ!"
ทันใดนั้นเองชายคนนั้นเค้าก็โกรธมากแล้วจ้องมองไปที่หลินกุ้ย
เมื่อเห็นเช่นนี้หลินกุ้ยก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ลงมืออะไรแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เค้าออกไป!
"แก................."
เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะพลาดเที่ยวบืนชายคนนี้เค้าก็ยิ่งคลั่งมากขึ้น
"ไอ่ห่านี่หนิแกอยากที่จะมีปัญหากับธุรกิจของตระกูลสวีเหรอเข้าไปหาบอสใหญ่ข้างในสิวะไปหาคนของตระกูลสวีสิมาหาเรื่องกับคนอย่างฉันทำไมกัน?รีบปล่อยให้ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย!"
"โหลๆๆ？"
หลินกุ้ยบ่นพึงพำแล้วจ้องมองไปที่ชายคนนั้นอย่างขี้เล่น!
"ไอ่เวรฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไงวะ?อยากจะเย็ดนังนี่ก็ออกไปต่อคิวข้างนอกไป๊ถ้าอยากตายมากนักหละก็ก็ไปกระโดดหน้าต่างซะไม่มีใครห้ามแกหรอก.........."
อย่างไรก็ตามเค้าที่ไม่ทันจะได้พูดจบเย่อเทียนก็ยื่นมืออกมาบีบคอของเค้าแล้วยกเค้าขึ้นมา!
"แอ๊กๆ!"
ซุนเซียงหน้าซีดไปหมดเค้าดิ้นอยู่อย่างต่อเนื่องแต่เค้าก็ไม่สามารถที่จะจจับมือของเย่อเทียนเอาไว้ได้เลย!
"แกคิดที่จะทำบ้าอะไรของแกกันแน่?ฉันขอสั่งให้แกปล่อยเค้าลง!"
เมื่อเถาเฉิงได้เห็นฉากนี้เค้าก็ทำน้ำเสียงดุดันขึ้นมามันดูเป็นเสียงแหลมๆยังไงอย่างงั้น!
สำหรับการตอบสนองเย่อเทียนก็มองไปที่เค้าอย่างแผ่วเบา!
แต่แววตาที่เย็นชาของเค้ามันดูราวกับความตายมันทำให้เถาเฉิงถึงกับหนาวสั่นขึ้นมาราวกับว่าตัวของเค้าตกลงไปในถังน้ำแข็ง!
"แกแกต้องการที่จะทำอะไรกันแน่?"ทันใดนั้นเองในใจของเถาเฉิงก็เกิดความสงสัยขึ้นมา
"เดี๋ยวแกก็จะได้รู้ในเร็วๆนี้แหละ!"
น้ำเสียงที่เยือกเย็นดูเหมือนบรรยากาศรอบๆจะเย็นลงมันบ่งบอกได้ถึงความโกรธในใจของเย่อเทียน!
จากนั้นเค้าก็ออกแรงเบาๆที่ข้อมือขวาแล้วร่างของซุนเซียงก็ถูกโยนออกไป
ตัวของเค้ากระแทกเข้าไปที่กระจกที่ระเบียงแล้วร่วงลงมาเหมือนกันหกปีกหัก!
"ไม่!"
น้ำเสียงของซุนเซียงที่สิ้นหวังและกล้วก็ดังขึ้นมาดูเหมือนว่าเสียงนั่นมันจะไกลออกไปเรื่อย!
จากนั้น!
ปัง!
ในใจเถาเฉิงก็ตัวสั่นไปหมดเช่นกัน!
"แกแก.........."
เค้าที่พึ่งจะพูดออกมาเค้าก็ตกใจมากจนเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปอยู่ที่พื้น
ที่นี่มันชั้นแปด！
ขัดขืนก็แค่โยนมันลงไป？
ปีศาจไอ่นี่มันต้องเป็นปีศาจอย่างแน่นอน!
แม้แต่ซูจิงจิงเองเธอก็ถึงกับผงะไปชั่วครูเธอไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นานเลย!
เมื่อคิดถึงภาพของซุนเซียงเมื่อครู่นี้
บวกกับเย่อเทียนที่ทำมันไปทุกอย่างก็เพื่อตัวเองเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจของเธอ!
ไม่ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นอย่างไรเธอยินดีที่จะร่วมมือกับเย่อเทียนเพื่อแบกรับมัน!
"บอกมาเถอะแกอยากจะตายยังไง!"
เย่อเทียนกำมือขวาของเค้าเบาๆ
เค้าจ้องมองไปที่เถาเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับมีมีดยังไงยังงั้นมีดแต่ละเล่มก็กำลังแทงเข้าไปตัวของเถาเฉิงทีละอัน!
"กะกะแกอย่าเข้ามานะ.........รปภรปภ!"
เถาเฉิงถูกทำให้กลัวเป็นอย่างมากเค้ากลัวจนน้ำเสียงของเค้าแตกสั่นไปหมดเค้าตะโกนอยู่สองสามครั้งแต่ที่ด้านนอกมันก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย
ด้วยความกังวลในใจเค้าก็เริ่มด่าด้วยความไม่พอใจ!
ไอ่ห่าเอร้ยไอ่พวกเหี้ยนี่หนิทีเวลาปกตินะก็คุยโม้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งแต่พอถึงเวลาแบบนี้แม้แต่เงาก็หาไม่เจอเลยด้วยซ้ำ!
เหมือนกับไปซุนเซียงเลยขยะจริงๆพวกเหี้ยนี่!
"ไม่ต้องเรียกหรอกพวกมันขาบรับแกไม่ได้หรอก!"
เย่อเทียนเดินก้าวเข้ามาหาเถาเฉิงทีละก้าวพร้อมกับสีหน้าที่ไร้การแสดงออกของเค้า
แต่ในสายตาของเถาเฉิงเค้าก็คือยมทูตนี่เอง!
ภายใต้ความกลับอย่างสุดขีดเค้าเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเค้าพยุงขาขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไปที่ด้านนอก!
เมื่อเห็นเช่นนี้เย่อเทียนก็ส่งเสียงออกมาอย่างเหยียดหยามแต่เค้าก็ยังไม่หยุด!
เถาเฉิงดีใจมากเค้าวิ่งออกไปแล้วรีบเพิ่มความเร็วขึ้นมาหน่อย
แต่ทันทีที่เค้ามาถึงที่ประตูการเคลื่อนไหวของเถาเฉิงก็ต้องหยุดลงในทันที
เค้ากวาดสายตามองไปที่ข้างนอกดวงตาของเค้าก็เปิดกว้างขึ้นมาในทันทีเหงื่อเม็ดโตก็ไหลลงมาจากหน้าผากของเค้าอย่างต่อเนื่อง!
ที่ด้านนอกของประตูมันมีคนเต็มไปหมด！
เป็นบอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนที่เค้าจ่ายค่าจ้างมาในราคาที่แพงลิบ
มันดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากพวกเค้าหมดลมหายใจกันไปตั้งแต่แรกแล้ว!
ก่อนหน้านี้พวกเค้าไม่เคยทำงานพลาดเลย
แต่ตอนนี้เย่อเทียนได้จัดการกับพวกเค้าไปแล้วอย่างเงียบๆ
"วิ่งสิวิ่งทำไมกัน?"
น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่อเทียนก็ดังขึ้นมา
พั๊ฟ!
เถาเฉิงคุกเข่าลงด้วยความสิ้นหวัง!
"ฉะฉะฉันเป็นรองประธานสมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิงนะนะนายทำอะไรฉันไม่ได้นะ!"
สมาคมหาการค้าเมืองหลงเฉิงคือสิ่งสุดท้ายที่เค้าพอที่จะเอาออกมาขู่ได้
หากว่าสิ่งนี้มันไม่สามารถช่วยชีวิตของเค้าได้งั้นมันก็ต้องจบแล้ว!
"สมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิง?"
เย่อเทียนตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหมิ่นและเหยียดหยาม
"นายจะโทรไปหาซูเฉินยุนก็ได้นะดูว่าเค้าจะช่วยนายได้ไหม!"
หลังจากที่พูดเล่นกันมาอย่างสนุกสนานเย่อเทียนก็ประคองซูจิงจิงที่กำลังตกใจอยู่ให้ลุกขึ้นมา!
เค้าขอให้เธอหลับตาก่อนแล้วค่อยเดินออกไปจากห้อง
เมื่อเค้าหันกลับมาเค้าก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองไปที่เถาเฉิงด้วยสายตาที่แผ่วเบา
"บอกซูเฉินยุนนะให้มาถึงที่นี่ภายในห้านาทีไม่อย่างงั้นหละก็สมาคมหอการค้าเมืองหลงเฉิงก็ไม่จำเป็นต้องมีอยู่อีกต่อไป!"
หลังจากที่พูดจบคำใบ้ที่อธิบายได้ยากก็ปรากฎขึ้นมาในแววตาของเค้า!
"แล้วก็ยังมีนี่ด้วยฉันชื่อเย่อเทียน!"
ตอนที่ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้เถาเฉิงก็ตกตะลึงเค้าคิดว่าน้ำเสียงของเด็กคนนี้น่าเกรงขามเกินไปแล้ว
แต่เมื่อได้คำว่าเย่อเทียนสองคำเถาเฉิงก็ตกตะลึงไปในทันที!
ที่แท้ก็เค้านี่เอง!
มิน่าเล่ามิน่าเล่า!
นี่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว!
เมื่อมองดูเงาร่างของเย่อเทียนที่ค่อยๆจางหายไปสีหน้าของเถาเฉิงก็ดูไม่ได้เลย!
วันนี้ก่อนออกมาไม่ได้เช็คดวงก่อนเหรอถึงได้ไปยั่วยุเทพเจ้าแห่งการทำลายล้างเช่นเค้า
ทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดของซุนเซียง!
เถาเฉิงไม่กล้าที่จะรอช้าเค้าหยิบโทรศัพท์ของเค้าขึ้นมาพร้อมกับมือที่สั่นแล้วค้นหาเบอร์ของซูเฉินยุนจากนั้นก็รีบโทรออก!
และในตอนที่เย่อเทียนกำลังวิ่งขึ้นมาที่ชัดแปดอย่างกระวนกระวายชายคนนั้นที่ชั้นหกคนที่ถือกล่อยใส่รหัสก็กำลังแอบที่จะหนีออกไปจากอาคารสำนักงาน
"ธุรกิจกลุ่มตระกูลสวีอะไรกันทำไมถึงได้เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหลงเฉิงไอ่บ้าเอร้ย!"
ชายคนนั้นเค้าถ่มน้ำลายใส่อาคารสำนักงานด้วยท่าทีที่ดูถูกและเหยียดหยามแววตาของเค้ามันดูเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
"กูทำงานอยู่ที่นี่มาก็ตั้งหลายปีคิดไม่ถึงเลยว่ายัยป้านั่นมันจะส่งมอบธุรกิจทั้งหมดของตระกูลสวีไปให้กับคนนอก?ไปลงนรกแล้วฉันก็จะจัดการกับมันเองนี่แหละ!"
หลังจากที่พูดจบชายคนนั้นเค้าก็ดูสบายใจขึ้นเยอะ!
"แต่ก็น่าเสียดายผู้หญิงที่ชื่อซูจิงจิงนั้นเธอเป็นคนที่หาได้ยากมากถ้าไม่ใช่เพราะไอ่เจ้าหมูอ้วนเถาเฉิงนั่นฉันละอยากจะจูบกับเธอซักฟอดจริงๆ!"
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้เค้าเองก็อยากจะดูฉากอีโรติกของเถาเฉิงที่ห้องทำงานอยากจะรู้จริงๆว่ามันเป็นยังไงบ้างเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาจริงๆ
น่าเสียดายจริงๆที่คนที่สวยราวกับนางฟ้าจะต้องมาถูกเจ้าหมูนั่นเล่นงานน่าเสียดายมากจริงๆ!
แต่ว่าเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เค้าก็รีบออกไปจากเมืองหลงเฉิงและก็เตรียมที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระที่รอคอยมานานเมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้เค้าก็ตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
ในตอนที่เค้ากำลังพึงพอใจอยู่นี้เองเค้าก็หันกับมาแล้วเจอเข้ากับชายที่มีรูปร่างกำยำที่มายืนอยู่ตรงหน้าของเค้า
"หมาที่ดีอย่ามาขวางทางไส่หัวไปให้พ้นจากหน้าฉันซะ!"
ชายคนนั้นส่งเสียงหึออกมาเค้ากำลังที่จะเดินอ้อมไปแต่ชายรูปร่างกำยังคนนั้นก็ยืนมือของเค้าออกมาขวางไว้
"คุณชายของฉันสั่งว่าทุกคนที่อยู่ในอาคารสำนักงานธุรกิจกลุ่มตระกูลสวีไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปโปรดให้ความร่วมมือด้วยครับ!"
น้ำเสียงของหลินกุ้ยดูเย็นชาสีหน้าของเค้ามันดูไร้การแสดงออก!
"คุณชายของแก?คุณชายของแกใหญ่แค่ไหนกันกล้ามาขวางไม่ให้ฉันออกไป?รีบหลบไปซะ!"
ชายคนนั้นเริ่มที่จะหมดความอดทนเค้าต้องการที่จะผลักหลินกุ้ยออกไป
แต่ฝ่ามือของเค้าก็สัมผัสได้ถึงหุ่นที่แข็งราวกับเหล็กหลินกุ้ยไม่ได้ขยับแล้วแต่ก็ก้าวไปข้างหลังครึ่งก้าวปล่อยให้คนๆนั้นเซจบเกือบจะล้มลง
"ไอ่ห่านี่หนิแกคิดจะทำอะไรของแกกันแน่?การกักขังหน่วงเหนี่ยวเสรีภาพส่วนบุคคลมันถือเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมายนะ!"
ทันใดนั้นเองชายคนนั้นเค้าก็โกรธมากแล้วจ้องมองไปที่หลินกุ้ย
เมื่อเห็นเช่นนี้หลินกุ้ยก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ลงมืออะไรแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เค้าออกไป!
"แก................."
เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะพลาดเที่ยวบืนชายคนนี้เค้าก็ยิ่งคลั่งมากขึ้น
"ไอ่ห่านี่หนิแกอยากที่จะมีปัญหากับธุรกิจของตระกูลสวีเหรอเข้าไปหาบอสใหญ่ข้างในสิวะไปหาคนของตระกูลสวีสิมาหาเรื่องกับคนอย่างฉันทำไมกัน?รีบปล่อยให้ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย!"
"โหลๆๆ？"
หลินกุ้ยบ่นพึงพำแล้วจ้องมองไปที่ชายคนนั้นอย่างขี้เล่น!
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
