บทที่ 62 โยนพวกมันออกไป
by ฮั่นแซ่วคั้นไห่อย่าง
08:01,Mar 29,2021
"ซูจิงจิงคุณคุณทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดต่อคุณลุงซูเลยหรือ?ไม่รู้สึกผิดต่อฉันเลยหรือ?คุณคุณ......ฉันโมโหแล้วนะ!"
เมิ้งไห่ชี้ไปที่ซูจิงจิงแล้วตะโกนด่า
"คาดไม่ถึงเลยว่าคนที่ดูไร้เดียงสาอย่างคุณแต่กลับเป็นคนแบบนี้ฉันมันตาบอดจริงๆที่ตามตื้อคุณมาหลายปี!"
ยิ่งเขาพูดเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกโมโห
"สามปีเต็มๆแม้แต่มือคุณผมยังไม่เคยจับแต่คุณ....แต่คุณกลับมาทำเรื่องน่าละอายแบบนี้!"
เมิ้งไห่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแต่เขาไม่เห็นใบหน้าของเย่อเทียนค่อยๆเคร่งขรึมขึ้น
ซูจิงจิงทําปากจู๊ยิ่งขึ้น
"ไอ้คนแซ่เมิ้งคุณหมายความว่าไง?"
"ฉันจะทำอะไรเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?อีกอย่างฉันทำผิดต่อพ่อของฉันตรงไหน?"
ซูจิงจิงมองไปที่เมิ้งไห่อย่างโมโหเธอไม่เหมือนเย่อเทียนเธอโกรธมากจริงๆแล้ว!
"วันนี้ถ้าคุณไม่อธิบายให้ดีๆค่อยดูว่าฉันจะจัดการคุณยังไง!"
เมื่อคิดถึงวิธีการของซูจิงจิงเมิ้งไห่กลืนน้ำลายไปหนึ่งที
เมื่อเปรียบกับสิ่งเหล่านี้ในใจของเขายิ่งไม่รู้จะทำยังไง!
"ยังจะพูดว่าไม่อีก?เธอปิดบังคุณลุงซูแล้วแอบมีลูกกับชายคนนี้แล้วก็โตขนาดนี้แล้วด้วยเรื่องจริงอยู่ตรงหน้าแล้วคุณยังมีอะไรต้องพูดอีก?
หา!
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนเงียบ!
หลินกุ้ยขำออกมาจากนั้นก็หันหน้ากลับไปและอดขำไว้!
เย่อเทียนก็ถูกกับมึน!
ซุนหมิงสมองว่างเปล่า!
เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าสาวงามคนนี้ไม่เพียงเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้วแต่ลูกก็ได้โตขนาดนี้แล้ว
ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ในเมืองหลวง.
ทั้งเมืองหลวงต้องตกอยู่ในความโกลาหลอย่างแน่นอน!
ไม่รู้ว่าจะมาชายมากมายเท่าไหร่ที่หมายปองซูจิงจิงจะมาท้าทายกับเย่อเทียน!
"ฮ่าๆ!"
ซูจิงจิงนิ่งไปสักพักจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เขามองท่าทางของเมิ้งไห่ราวกับคนโง่
"คุณขำอะไร?ฉันพูดไม่ถูกหรือไง?"
เมิ้งไห่ตะคอกออกมามองตาของเย่อเทียนในตอนนี้สามารถจะกลืนกินคนได้เลย!
เขาตามจีบผู้หญิงคนนี้มาสามปีแต่กลับโดนไอ้หมอนี้คาบไปกินและยังได้มีลูกอีก!
ยิ่งคิดเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ
เขาเป็นคุณชายตระกูลเมิ้งผู้สง่ามองดูไอ้หมอนี้แล้วมันก็แค่ตัวสูงและหล่อเท่านั้น
อย่างอื่นจะเอาอะไรมาเทียบกับเขาได้?
"ยังจะถามว่าขำอะไรอีก?คุณบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของฉันกับเย่อเทียน?"
ซูจิงจิงชี้ไปเสี่ยวหยูเหมาแล้วตากระพริบมองจนเมิ้งไห่ใจจะละลาย
"หรือว่าไม่ใช่?"
ซูจิงจิงไม่ตอบแต่เพียงแค่ลูบเย่อเทียนด้วยร่างกายของเธอ
"เฮ้ไหนๆคนอื่นเขาก็พูดแล้วหรือว่าเรายอมรับไปเลยดีกว่า!"
สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือดวงตาที่งงของเย่อเทียน
เมิ้งไห่มองดูฉากนี้มันคือการโชว์หวานชัดๆทำให้เขาโกรธจนหน้าเขียว!
ระหว่างที่กำลังจะด่าเขาเห็นซูจิงจิงหัวเราะฮิๆจับไปที่ใบหน้าของเสี่ยวหยูเหมา
"เสี่ยวหยูเหมาไอ้หมอนี่กำลังว่าเธอเรียกฉันให้เขาฟังสิว่าเธอควรเรียกฉันว่าอะไร"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวหยูเหมามองเมิ้งไห่ไปหนึ่งทีจากหน้าก็หอมแก้มของซูจิงจิงแล้วเรียกว่า
"แม่แม่บุญธรรม!"
เมื่อได้ยินเธอเรียกแบบนี้เมิ้งไห่ก็ถึงกับงง
แม่บุญธรรม?มีอะไรบางอย่างผิดไป!
เมิ้งไห่ถึงกับชะงักอยากที่จะตบหน้าตัวเองไปหนึ่งที
ให้ตายเถอะเด็กน้อยคนนี้ไม่ใช่ลูกสาวของซูจิงจิงแต่เป็นลูกบุญธรรมที่เธอรับมาเลี้ยง?
ซุนหมิงนิ่งเงียบไปชั่วขณะไม่รู้จะพูดอะไร!
สำหรับเมิ้งไห่ตอนนี้เขาแทบอยากจะบ้าตาย
ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ถามให้ชัดเจนก่อน?
ตอนนี้เอาไงต่อไม่ว่าซูจิงจิงจะเป็นอะไรกับเย่อเทียนแต่ตอนนี้เขาได้ทำผิดต่อซูจิงจิงแล้ว!
"จิงจิงที่จริงฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!"
เมิ้งไห่เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วเขาอยากจะขออภัย
"แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร?เป็นญาติของคุณหรือ?"
เมิ้งไห่คิดลองดูว่าเย่อเทียนคนนี้เป็นใครค่อยว่ากันอีกที
ไม่อยากจะให้เกิดความเข้าใจผิดอีกพูดมากเดี๋ยวจะพูดอะไรผิดอีก!
ซูจิงจิงเหลือบมองเขาทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นมา!
"เสี่ยวหยูเหมาเธอบอกเขาสิว่าชายคนนี้คือใคร!"
พูดจบก็อุ้มเสี่ยวหยูเหมาแล้วหันหน้าไปทางเย่อเทียน
เสี่ยวหยูเหมาอยากจะเรียกคุณอาแต่นึกถึงสิ่งที่ซูจิงจิงได้สอนเธอไว้
หลังจากที่คิดสักครู่ก็ได้เปิดปากพูดออกมาว่า!
"พ่อพ่อบุญธรรม!"
หา!
ทันทีที่พูดออกมาหลินกุ้ยถึงกับขำออกมา!
เมื่อเห็นหน้าเคร่งขรึมของเย่อเทียนเขาก็อดทนไม่ขำ
หลินกุ้ยคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวหยูเหมาจะพูดคำนี้ออกมา
ยิ่งคิดไม่ถึงว่าทหารหลินเทียนผู้สง่าจะต้องเจอกับวันที่ไปไม่เป็นอย่างวันนี้!
ใช่ไปไม่เป็นเลยจริงๆ!
สำหรับเมิ้งไห่และซุนหมิงใบหน้าก็ถึงกับอึ้งอยู่กับที่!
โดยเฉพาะเมิ้งไห่!
หลังจากรู้ว่าเด็กไม่ใช่ลูกของเย่อเทียนและซูจิงจิงเขาถึงได้โล่งใจ!
เขากำลังเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปเมื่อกี้แต่คิดไม่ถึงว่าจะต้องเจอกับอะไรแบบนี้
คนหนึ่งคือพ่อบุญธรรมอีกคนคือแม่บุญธรรม
แล้วมันต่างจากพ่อกับแม่ตรงไหน?
เมื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของซูจิงจิงเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกโกรธ
"ไอ้เด็กบ้าอย่าพูดส่งเดชนะเดี๋ยวฉันจะฉีกปากของเธอ!"
ด้วยความโกรธเมิ้งไห่จึงพูดจาหยาบคาย
เขาพูดแบบนี้กับทารกตัวน้อยด้วย!
"บังอาจระวังปากด้วย!"
เย่อเทียนพูดอย่างเยือกเย็นยังไม่ทันที่เมิ้งไห่จะตั้งสติได้ก็โดนกุ้ยหลินตบเขาไปที่หน้าหนึ่งที!
เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าที่ดังฟังชัดดังขึ้นมาร่างกายของเมิ้งไห่กระเด็นออกไปแล้วร่วงลงตรงหน้าของซุนหมิง
"คุณชายเมิ้งคุณชายไม่เป็นไรใช่ไหม?"
ซุนหมิงพยุงเมิ้งไห่ขึ้นมาด้วยความกังวล!
"ไอ้บ้าแกรู้ไหมว่าคุณชายเมิ้งเป็นใคร?กล้าลงมือกับคุณชายเมิ้งแบบนี้แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม!"
ระหว่างที่ซุนหมิงกำลังดุด่าเมิ้งไห่ยืนขึ้นมาด้วยความมึนงง
เขาไม่เห็นว่าหลินกุ้ยขยับยังไงรู้สึกเพียงแต่ว่าใบหน้าแสบร้อน!
เขาเอามือจับไปที่ปากตอนนี้ปวมแล้ว!
"ไอ้บ้าเพราะแกหาที่ตายแล้ว!"ดวงตาของเมิ้งไห่แดงก่ำอย่างกะทันหันตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยโดนใครทำร้ายแบบนี้มาก่อนเลย!
"หือคุณยังมีหน้ามาพูดอีก"ซูจิงจิงมองเขาอย่างไม่พอใจ"เมิ้งไห่ใครใช้ให้คุณมาด่าลูกสาวบุญธรรมของฉัน?สมควรโดนแล้ว!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ้งไห่ก็โกรธขึ้นมาทันที
"จิงจิงหลายปีมาแล้วเธอยังไม่เข้าใจว่าฉันคิดกับคุณยังไงหรือ?คุณมองชายคนนี้สิมันคู่ควรกับคุณตรงไหน?ยังมีไอ้หนูนี่อีกสมควรเป็นลูฏบุญธรรมเธอตรงไหน?"
ต่อหน้าซูจิงจิงเมิ้งไห่ก็ยังเหมือนเด็กงอแง!
"ช่วยฉันกลับไปกับฉันเถอะไม่งั้นคุณลุงซูจะเป็นห่วง!"
แต่ใครจะรู้ซูจิงจิงกับจ้องมองเขาอย่างดุร้าย
"เมิ้งไห่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยอีกอย่างคุณกล้าด่าลูกบุญธรรมฉันอีกล่ะก็ฉันจะกระทืบคุณ!"
ซูจิงจิงวางมือบนสะโพกของเธอและนั่นก็ขบฟันเล็กน้อย
จะเห็นได้ว่าเธอโกรธมาก!
"จิงจิงคุณ..."
ใบหน้าของเมิ้งไห่ซีดลงเขากำลังจะพูดแต่เขาเห็นเย่อเทียนหันกลับมาอย่างกะทันหัน
"หลินกุ้ยยังยืนงงอะไรโยนพวกมันออกไป!"
เมิ้งไห่ชี้ไปที่ซูจิงจิงแล้วตะโกนด่า
"คาดไม่ถึงเลยว่าคนที่ดูไร้เดียงสาอย่างคุณแต่กลับเป็นคนแบบนี้ฉันมันตาบอดจริงๆที่ตามตื้อคุณมาหลายปี!"
ยิ่งเขาพูดเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกโมโห
"สามปีเต็มๆแม้แต่มือคุณผมยังไม่เคยจับแต่คุณ....แต่คุณกลับมาทำเรื่องน่าละอายแบบนี้!"
เมิ้งไห่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแต่เขาไม่เห็นใบหน้าของเย่อเทียนค่อยๆเคร่งขรึมขึ้น
ซูจิงจิงทําปากจู๊ยิ่งขึ้น
"ไอ้คนแซ่เมิ้งคุณหมายความว่าไง?"
"ฉันจะทำอะไรเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?อีกอย่างฉันทำผิดต่อพ่อของฉันตรงไหน?"
ซูจิงจิงมองไปที่เมิ้งไห่อย่างโมโหเธอไม่เหมือนเย่อเทียนเธอโกรธมากจริงๆแล้ว!
"วันนี้ถ้าคุณไม่อธิบายให้ดีๆค่อยดูว่าฉันจะจัดการคุณยังไง!"
เมื่อคิดถึงวิธีการของซูจิงจิงเมิ้งไห่กลืนน้ำลายไปหนึ่งที
เมื่อเปรียบกับสิ่งเหล่านี้ในใจของเขายิ่งไม่รู้จะทำยังไง!
"ยังจะพูดว่าไม่อีก?เธอปิดบังคุณลุงซูแล้วแอบมีลูกกับชายคนนี้แล้วก็โตขนาดนี้แล้วด้วยเรื่องจริงอยู่ตรงหน้าแล้วคุณยังมีอะไรต้องพูดอีก?
หา!
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนเงียบ!
หลินกุ้ยขำออกมาจากนั้นก็หันหน้ากลับไปและอดขำไว้!
เย่อเทียนก็ถูกกับมึน!
ซุนหมิงสมองว่างเปล่า!
เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าสาวงามคนนี้ไม่เพียงเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้วแต่ลูกก็ได้โตขนาดนี้แล้ว
ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ในเมืองหลวง.
ทั้งเมืองหลวงต้องตกอยู่ในความโกลาหลอย่างแน่นอน!
ไม่รู้ว่าจะมาชายมากมายเท่าไหร่ที่หมายปองซูจิงจิงจะมาท้าทายกับเย่อเทียน!
"ฮ่าๆ!"
ซูจิงจิงนิ่งไปสักพักจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เขามองท่าทางของเมิ้งไห่ราวกับคนโง่
"คุณขำอะไร?ฉันพูดไม่ถูกหรือไง?"
เมิ้งไห่ตะคอกออกมามองตาของเย่อเทียนในตอนนี้สามารถจะกลืนกินคนได้เลย!
เขาตามจีบผู้หญิงคนนี้มาสามปีแต่กลับโดนไอ้หมอนี้คาบไปกินและยังได้มีลูกอีก!
ยิ่งคิดเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ
เขาเป็นคุณชายตระกูลเมิ้งผู้สง่ามองดูไอ้หมอนี้แล้วมันก็แค่ตัวสูงและหล่อเท่านั้น
อย่างอื่นจะเอาอะไรมาเทียบกับเขาได้?
"ยังจะถามว่าขำอะไรอีก?คุณบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของฉันกับเย่อเทียน?"
ซูจิงจิงชี้ไปเสี่ยวหยูเหมาแล้วตากระพริบมองจนเมิ้งไห่ใจจะละลาย
"หรือว่าไม่ใช่?"
ซูจิงจิงไม่ตอบแต่เพียงแค่ลูบเย่อเทียนด้วยร่างกายของเธอ
"เฮ้ไหนๆคนอื่นเขาก็พูดแล้วหรือว่าเรายอมรับไปเลยดีกว่า!"
สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือดวงตาที่งงของเย่อเทียน
เมิ้งไห่มองดูฉากนี้มันคือการโชว์หวานชัดๆทำให้เขาโกรธจนหน้าเขียว!
ระหว่างที่กำลังจะด่าเขาเห็นซูจิงจิงหัวเราะฮิๆจับไปที่ใบหน้าของเสี่ยวหยูเหมา
"เสี่ยวหยูเหมาไอ้หมอนี่กำลังว่าเธอเรียกฉันให้เขาฟังสิว่าเธอควรเรียกฉันว่าอะไร"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวหยูเหมามองเมิ้งไห่ไปหนึ่งทีจากหน้าก็หอมแก้มของซูจิงจิงแล้วเรียกว่า
"แม่แม่บุญธรรม!"
เมื่อได้ยินเธอเรียกแบบนี้เมิ้งไห่ก็ถึงกับงง
แม่บุญธรรม?มีอะไรบางอย่างผิดไป!
เมิ้งไห่ถึงกับชะงักอยากที่จะตบหน้าตัวเองไปหนึ่งที
ให้ตายเถอะเด็กน้อยคนนี้ไม่ใช่ลูกสาวของซูจิงจิงแต่เป็นลูกบุญธรรมที่เธอรับมาเลี้ยง?
ซุนหมิงนิ่งเงียบไปชั่วขณะไม่รู้จะพูดอะไร!
สำหรับเมิ้งไห่ตอนนี้เขาแทบอยากจะบ้าตาย
ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ถามให้ชัดเจนก่อน?
ตอนนี้เอาไงต่อไม่ว่าซูจิงจิงจะเป็นอะไรกับเย่อเทียนแต่ตอนนี้เขาได้ทำผิดต่อซูจิงจิงแล้ว!
"จิงจิงที่จริงฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!"
เมิ้งไห่เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วเขาอยากจะขออภัย
"แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร?เป็นญาติของคุณหรือ?"
เมิ้งไห่คิดลองดูว่าเย่อเทียนคนนี้เป็นใครค่อยว่ากันอีกที
ไม่อยากจะให้เกิดความเข้าใจผิดอีกพูดมากเดี๋ยวจะพูดอะไรผิดอีก!
ซูจิงจิงเหลือบมองเขาทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นมา!
"เสี่ยวหยูเหมาเธอบอกเขาสิว่าชายคนนี้คือใคร!"
พูดจบก็อุ้มเสี่ยวหยูเหมาแล้วหันหน้าไปทางเย่อเทียน
เสี่ยวหยูเหมาอยากจะเรียกคุณอาแต่นึกถึงสิ่งที่ซูจิงจิงได้สอนเธอไว้
หลังจากที่คิดสักครู่ก็ได้เปิดปากพูดออกมาว่า!
"พ่อพ่อบุญธรรม!"
หา!
ทันทีที่พูดออกมาหลินกุ้ยถึงกับขำออกมา!
เมื่อเห็นหน้าเคร่งขรึมของเย่อเทียนเขาก็อดทนไม่ขำ
หลินกุ้ยคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวหยูเหมาจะพูดคำนี้ออกมา
ยิ่งคิดไม่ถึงว่าทหารหลินเทียนผู้สง่าจะต้องเจอกับวันที่ไปไม่เป็นอย่างวันนี้!
ใช่ไปไม่เป็นเลยจริงๆ!
สำหรับเมิ้งไห่และซุนหมิงใบหน้าก็ถึงกับอึ้งอยู่กับที่!
โดยเฉพาะเมิ้งไห่!
หลังจากรู้ว่าเด็กไม่ใช่ลูกของเย่อเทียนและซูจิงจิงเขาถึงได้โล่งใจ!
เขากำลังเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปเมื่อกี้แต่คิดไม่ถึงว่าจะต้องเจอกับอะไรแบบนี้
คนหนึ่งคือพ่อบุญธรรมอีกคนคือแม่บุญธรรม
แล้วมันต่างจากพ่อกับแม่ตรงไหน?
เมื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของซูจิงจิงเมิ้งไห่ก็ยิ่งรู้สึกโกรธ
"ไอ้เด็กบ้าอย่าพูดส่งเดชนะเดี๋ยวฉันจะฉีกปากของเธอ!"
ด้วยความโกรธเมิ้งไห่จึงพูดจาหยาบคาย
เขาพูดแบบนี้กับทารกตัวน้อยด้วย!
"บังอาจระวังปากด้วย!"
เย่อเทียนพูดอย่างเยือกเย็นยังไม่ทันที่เมิ้งไห่จะตั้งสติได้ก็โดนกุ้ยหลินตบเขาไปที่หน้าหนึ่งที!
เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าที่ดังฟังชัดดังขึ้นมาร่างกายของเมิ้งไห่กระเด็นออกไปแล้วร่วงลงตรงหน้าของซุนหมิง
"คุณชายเมิ้งคุณชายไม่เป็นไรใช่ไหม?"
ซุนหมิงพยุงเมิ้งไห่ขึ้นมาด้วยความกังวล!
"ไอ้บ้าแกรู้ไหมว่าคุณชายเมิ้งเป็นใคร?กล้าลงมือกับคุณชายเมิ้งแบบนี้แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม!"
ระหว่างที่ซุนหมิงกำลังดุด่าเมิ้งไห่ยืนขึ้นมาด้วยความมึนงง
เขาไม่เห็นว่าหลินกุ้ยขยับยังไงรู้สึกเพียงแต่ว่าใบหน้าแสบร้อน!
เขาเอามือจับไปที่ปากตอนนี้ปวมแล้ว!
"ไอ้บ้าเพราะแกหาที่ตายแล้ว!"ดวงตาของเมิ้งไห่แดงก่ำอย่างกะทันหันตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยโดนใครทำร้ายแบบนี้มาก่อนเลย!
"หือคุณยังมีหน้ามาพูดอีก"ซูจิงจิงมองเขาอย่างไม่พอใจ"เมิ้งไห่ใครใช้ให้คุณมาด่าลูกสาวบุญธรรมของฉัน?สมควรโดนแล้ว!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ้งไห่ก็โกรธขึ้นมาทันที
"จิงจิงหลายปีมาแล้วเธอยังไม่เข้าใจว่าฉันคิดกับคุณยังไงหรือ?คุณมองชายคนนี้สิมันคู่ควรกับคุณตรงไหน?ยังมีไอ้หนูนี่อีกสมควรเป็นลูฏบุญธรรมเธอตรงไหน?"
ต่อหน้าซูจิงจิงเมิ้งไห่ก็ยังเหมือนเด็กงอแง!
"ช่วยฉันกลับไปกับฉันเถอะไม่งั้นคุณลุงซูจะเป็นห่วง!"
แต่ใครจะรู้ซูจิงจิงกับจ้องมองเขาอย่างดุร้าย
"เมิ้งไห่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยอีกอย่างคุณกล้าด่าลูกบุญธรรมฉันอีกล่ะก็ฉันจะกระทืบคุณ!"
ซูจิงจิงวางมือบนสะโพกของเธอและนั่นก็ขบฟันเล็กน้อย
จะเห็นได้ว่าเธอโกรธมาก!
"จิงจิงคุณ..."
ใบหน้าของเมิ้งไห่ซีดลงเขากำลังจะพูดแต่เขาเห็นเย่อเทียนหันกลับมาอย่างกะทันหัน
"หลินกุ้ยยังยืนงงอะไรโยนพวกมันออกไป!"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
