บทที่ 61 ลูกสาวนอกสมรส?

คำนี้ทำให้ซุนหมิงและเมิ่งไห่ขมวดคิ้ว

เมิ่งหยู่ฮ้าวเป็นพ่อของเมิ่งไห่เป็นผู้นำตระกูลในเมืองหลวง

ในอาณาจักรมังกรเขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างมาก

แต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้กลับกล้าเรียกชื่อเขาตรงๆ?

เมิ้งไห่อารมณ์เสียทันที!

"ไอ้หนูชื่อของพ่อฉันเป็นชื่อที่แกเรียกได้ง่ายๆหรือ?วันนี้ฉันคุณชายเมิ้งไม่มีอารมณ์ที่จะโต้เถียงกับแก"

เมิ้งไห่มองหลินกุ้ยด้วยความไม่พอใจ:"ไม่ก็ย้ายวิลล่าออกมาซ่ะดีๆหรือไม่ก็เหมือนที่ซุนหมิงพูดฉันคุณชายเมิ้งจะหาคนมาโยนแกออกไปเลือกเอาเองแล้วกัน

"ใช่!"ซุนหมิงหัวเราะเยาะและเห็นด้วย:"ไม่ดูสารรูปตัวเองเลยที่แห่งนี้คือที่ที่แกมีปัญญาเข้าพักได้หรือ?รีบใสหัวไปซ่ะ"!"

เมื่อเห็นว่าสองคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่จากไปแต่ยังพูดจาข่มขู่ไม่หยุดหลินกุ้ยไม่พูดอะไรเดินเข้าไปข้างหน้าแล้วบีบไปที่คอของเมิ้งไห่!

"เป็นแค่ตระกูลเหมิงเล็กๆคิดว่าไม่มีใครกล้าต่อกรด้วยแล้วหรือไง?ในเมื่อแกไม่ไปถ้างั้นฉันจะโยนแกลงจากเขาเทียนเฉวี่ยเอง!"

น้ำเสียงหลินกุ้ยเยือกเย็นพูดจบเขาลากหลินกุ้ยเองกับมือแล้วเดินไปจุดที่สูงที่สุดของเขาเทียนเฉวี่ย

"แค่กๆ..."

มือเท้าของเมิ้งไห่ดิ้นรนไม่หยุดแต่ก็ไม่สามารถหลุดจากมือของหลินกุ้ยได้ความรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจทำให้หน้าของเขาซีดเซียวถึงสุดขีด

"แกแกจะทำอะไรรีบปล่อยคุณชายเมิ้งเดี๋ยวนี้นะ!"ซุนหมิงรีบตะโกนเมื่อเขาเห็นแบบนี้

"ถ้าเมิ้งไห่ขนหลุดแม้แต่เส้นเดียวแกจะรับผลที่จะตามมาไม่ไหวแน่ๆ!"

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเมิ้งอยากว่าแต่หลินกุ้ยแม้แต่เขาก็ต้องจบแน่ๆ!

"ทำไมแกก็อยากจะลองด้วยใช่ไหม?"

หลินกุ้ยมองไปที่ซุนหมิงขาทั้งคู่ของเขายืนอยู่ขอบหน้าผ่ามือขวายืนออกไป

ร่างของเมิ้งไห่ห้อยอยู่กลางอากาศ!

ด้านล่างของเขาเป็นเนินสูงหลายร้อยเมตรแค่หลินกุ้ยปล่อยมือ

เมิ้งไห่แม้จะไปตกกระแทกจนตายร่างกายก็คงพิการไปตลอดชีวิตแน่ๆ

เมื่อเห็นแบบนี้ซุนหมิงก็กลืนน้ำลายขาของเขาอ่อนลงด้วยความตกใจ

"คุณชายเมิ้งใช่ไหมเมื่อกี้เก่งมากไม่ใช่หรือ?ตอนนี้ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ?"

หลินกุ้ยมองไปที่เมิ้งไห่เบามือเล็กน้อยร่างกายของเมิ้งไห่ก็ไหลลงไปเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะถูกหลินกุ้ยจับได้จับไว้แต่ความรู้สึกที่มาอย่างฉับพลันทำให้เมิ่งไห่ถึงกับร้องไห้

เขาจะขอความเมตตาแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ซุนหมิงกลัวมากจนล้มลงกับพื้นในขณะนั้นเขาคิดว่าเมิ่งไห่ถูกโยนลงไปจริงๆและเขาก็กลัวแทบตาย

"ตอนนี้แกรู้สึกกลัวแล้วใช่ไหม?"

หลินกุ้ยตะคอกและโบกมือร่างของเมิ้งไห่ก็ถูกเหวี่ยงไปตรงหน้าซุนหมิง

เขาหอบอย่างหนักใบหน้าของเขาซีดเซียวและสั่นสะท้านทั้งตัว!

"ไอ้บ้าแกรอก่อนกล้าข่มขู่ฉัน?ถ้าฉันไม่เอาแกให้ตายฉันจะไม่แซ่เมิ้งอีก!"

เมิ้งไห่พูดออกมาอย่างไม่พอใจกุ้ยหลินขนวดคิ้วระหว่างที่กำลังจะสั่งสอนเขาประตูวิลล่าก็เปิดออกมา

"อากุ้ยทำไมเสียงดังขนาดนี้?"

เย่อเทียนเดินออกจากบ้านพักโดยไม่แสดงใดๆมือไขว้หลังแล้วมองดูพวกเขา

"ท่านครับ!"

กุ้ยหลินได้เดินกลับไปยืนหลังของเย่อเทียนยังไม่ทันได้อธิบายเมิ้งไห่ก็กัดฟังตัวเองแล้วพูดออกมา

"ไอ้หนูแกเป็นลูกพี่มันใช่ไหม?คนของแกทำร้ายฉันคุณชายเมิ้งแกพูดสิจะจัดการเรื่องนี้ยังไง!"

ในสายตาของเมิ้งไห่หลินกุ้ยร่างใหญ่และหยาบคายเป็นคนที่หัวดื้อสุดๆ

ในฐานะต้นเหตุของเรื่องนี้เขาน่าจะรู้ชื่อเสียงของตระกูลเมิ้งและเข้าใจความน่ากลัวของตระกูลเมิ้ง

ซุนหมิงก็เสริมอีกว่า"ใช่แล้วครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่พวกแกจะย้ายออกจากวิลล่าแล้วทำให้คุณชายเมิ้งไม่พอใจฉันจะให้พวกแกล้มและตายไปทั้งตระกูล!"

เย่อเทียนเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการคุกคามและการข่มขู่ของทั้งสองแต่เขาได้มองเมิ้งไห่ไปหลายครั้ง

"คนตระกูลเมิ้ง?น่าสนใจ!"

"รู้ก็ดีแล้วรีบบอกมาว่าจะเอายังไงความอดทนฉันมีจำกัด!"

เมิ้งไห่ยังคิดว่าเย่อเทียนจะกลัวเชิดหน้าอย่างแรง

อย่างไรก็ตามเย่อเทียนส่ายหัวเบาๆแล้วก็หันหน้ากลับไป

"คนของตระกูลเมิ้งมารยาทแค่เนี้ยหรือเห็นแก่หน้าเมิ้งเทียนใสหัวไปซ่ะ!"

"อะไรนะ?"

"ไอ้ร่างใหญ่นั้นพูดแบบนั้นก็ช่างแล้วนี่แกยังจะพูดแบบนี้อีกหรือ?"

"เมิ้งเทียนเป็นเกียรติยศของตระกูลเมิ้งแ่ละเป็นไอดอลของเมิ้งไห่จะทนต่อการดูถูกแบบนี้ได้ยังไง?"

ยิ่งไปกว่าเย่อเทียนกล้าดูหมิ่นคนตระกูลเมิ้งแบบนี้เขาได้ทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเมิ้งไห่!

แค่คนตัวเล็กๆในเมืองหลงเฉิงต่อให้จะมีอำนาจแต่อยู่ต่อหน้าตระกูลเมิ้งกูเป็นเพียงฝุ่นแค่นั้นเอง!

เมิ้งไห่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธกัดฟังหยิบโทรศัพท์ก็จะเรียกคน

ในตอนนี้ฉันเห็นหัวสองหัวโผล่ออกมาจากประตูด้านหลังเย่อเทียน!

เมื่อเห็นหนึ่งในนั้นใบหน้าของเมิ่งไห่และซุนหมิงก็ดูตื่นเต้น

"จิงจิงจิง?ทำไมคุณมาที่นี่?"

เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามของซูจิงจิงเมิ้งไห่ก็ถึงกับงง!

แม้แต่ซุนหมิงก็งงไปหมด!

เมื่อเห็นว่ามีคนจำได้ซูจิงจิงก็กัดริมฝีปากของเธอและเดินออกไปพร้อมกับผ้าขนนก

เธอรู้ว่าเป็นเสียงของเมิ้งไห่ตั้งแต่แรกแล้วตอนแรกเขาไม่อยากออกมาแต่เธอแค่มองออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่ไม่แค่ว่าสองคนที่น่ารังเกียจเช่นนี้จะมองเธอออก

"ทำไมฉันจะอยู่ที่นี้ไม่ได้?ฉันอยู่ที่นี้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกคุณ?"ซูจิงจิงเบะปากเหมือนสาวแก่ยืนอยู่ข้างๆเย่อเทียนอย่างใกล้ชิด!

เธอได้กอดหน้าอกเบิกตากว้างและมองเมิ้งไห่และซุนหมิงอย่างสงสัย!

"คุณคุณนี่..."

เมิ้งไห่มองไปที่เย่อเทียนและซูจิงจิงใบหน้าของเขาน่าเกลียดราวกับว่าเขากินแมลงวันเข้าไป!

หรือว่าไอ้หมอนี้คือคนที่ซูจิงจิไม่เคยลืม?

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคืนพวกเขานอนด้วยกันหรือ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ดวงตาของเมิ้งไห่แดงก่ำและร่างกายของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

"ซูจิงจิงพวกเธอนอนด้วยกันหรือ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่อเทียนก็ขมวดคิ้วทันทีก่อนที่จะพูดซูจิงจิงที่อยู่ข้างๆเธอพยักหน้าอย่างมึนๆเธอยื่นมือออกมาและกอดแขนของเย่อเทียน!

มุมปากของเขาทำให้เกิดรอยยิ้มที่น่าหลงใหล

"ทำไม?ไม่ได้หรือ?เรื่องของฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณมั้ง?"

พูดจบเธอยังแลบลิ้นให้กับเมิ้งไห่อย่างได้ใจ

"คุณ……"

เมิ้งไห่โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดเขาได้ติดตามตั้งไกลจากเมืองหลวง

เขาถูกหลอกให้วนอยู่สนามบินคืนเดียวไม่พอคิดไม่ถึงว่าซูจิงจิงจะอยู่กับคนอื่นแบบนี้?

เขารับสถานการณ์นี้ไม่ได้

แม้แต่ใบหน้าของซุนหมิงก็ยังตกตะลึง

เขาไม่คาดคิดมาก่อนหนึ่งในสี่สาวงามแห่งเมืองหลวงฉายานางมารน้อยซูจิงจิงที่คุณชายจากตระกูลต่างๆเฝ้ารอจะมีความอบอุ่นแบบนี้?

ไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม?

ใบหน้าของเมิ้งไห่ย่นจนบีบน้ำออกมาได้ระหว่างที่กำลังจะถามเขามองไปที่เสื้อแบบอกของซูจิงจิง

ทันใดนั้นสมองก็เหมือนโดนกระแทกแล้วก็ว่างเปล่า!

ไม่น่าแปลกใจที่ซูจิงจิงลืมชายคนนี้ไม่ได้

ไม่น่าแปลกใจที่เพิ่งเรียนจบก็รีบบินมาหลวเฉิง!

ที่แท้ลูกสาวนอกสมรสของเธอและเขาจะโตขนาดนี้แล้ว?