บทที่ 45 นี่ใครทำ

น้ำเสียงของเย่อเทียนนั้นดูเรียบง่ายเป็นอย่างมากหากไม่มีพวกเด็กๆที่อยู่ด้านข้างในตอนนี้เค้าก็คงระเบิดหัวของหลัวหยงฮุยไปแล้ว!

"แล้วก็ยังมีแก!"เย่อเทียนหันหน้าแล้วมองไปที่หลัวเซียนด้วยสายตาที่เย็นชา

"ฉันสามารถที่จะให้โอกาสแกได้ซักครั้งอธิบายทุกอย่างออกมาซะจากนั้นก็ยอมจำนน!บางทีมันก็อาจจะเลี่ยงความตายได้!"

หลัวเซียนขมวดคิ้วขึ้นมาเธอไม่สนใจในสิ่งที่เย่อเทียนพูดเลย!

ยอมจำนน?นั่นก็คือตาย!

ตัวเองทำอะไรเอาไว้ในใจหลัวเซียนรู้ตัวดีที่สุดเพียงแค่เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปเธอก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยอะไรเลย!

ดังนั้นมันต้องไม่ยอมจำนนทำได้แค่ลองเสี่ยงดูเท่านั้น!

เสี่ยงโชคกับความสามารถของเย่อเทียนมันก็จะเท่ากับดึงตัวเองให้จมน้ำ!

"แกบอกว่าแพ้ก็จะต้องยอมแพ้?แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?"หลัวเซียนกัดฟันของเธอเธอพยายามต่อสู้ของเธอเป็นครั้งสุดท้าย

"ที่นี่มันสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านะแกทำเกินไปแล้วนะ?แล้วก็ยังพูดแบบนั้นอีกอย่ามาแสหาเรื่องจะดีกว่า!"

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้เย่อเทียนก็ยิ้มขึ้นมาที่มุมปากของเค้ามันทำให้เค้าดูขี้เล่นเป็นอย่างมาก

"งั้นแกจะเอายังไงกัน?"

หลัวเซียนดูดีใจเป็นอย่างมากเธอมองเห็นความหวังอันริบหรี่

"แกสามารถเอาสวีฟานหยูไปได้แต่แกต้องแสร้งทำเป็นว่าแกไม่รู้ไม่เห็นอะไร!พวกเราจะจบเรื่องนี้กัน!"

สีหน้าของเย่อเทียนไม่เปลี่ยนแปลงอะไร:"ถ้าฉันปฎิเสธมันหละ?"

"ปฎิเสธ?"สีหน้าของหลัวเซียนตรึงเครียดขึ้นมาในทันที:"งั้นเราก็ต้องมาสู้กันจนตายกันไปข้างนึง!"

"เห่อ!"จู่ๆหลินกุ้ยก็หัวเราะขึ้นมาแววตาของเค้าดูเต็มไปด้วยความรังเกียจ!

กล้าที่จะมาพูดกับคุณชายว่าสู้กันจนตายกันไปข้างนึงบนโลกนี้มันไม่ได้ง่ายอย่างงั้นหรอกนะ

แต่การปฎิเสธมันก็ไม่นับรวมหลัวเซียนที่อยู่ตรงหน้า!

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะสู้กันจนตายกันไปข้างนึงเลยในความเป็นจริงแล้วตัวของหลัวเซียนเองก็ไม่มีความสามารถอะไรที่จะไปสู้กับคุณชายได้เลย

"นี่มันหมายความว่ายังไง?"หลัวเซียนจ้องไปที่หลินกุ้ย:"อย่าพึ่งรีบตัดสินใจไปสิอย่าคิดว่าฉันทำอะไรไม่ได้สิ!ฉันเองก็กล้าที่จะทำก็มีความมั่นใจที่จะถอยฉันดูท่าแล้วเมื่อถึงเวลาท้ายสุดใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายที่ได้หัวเราะ"

ด้วยการตอบสนองเย่อเทียนมองไปที่เธออย่างแผ่วเบาดวงตาของเค้าดูไม่แยแสอะไร

"แกบอกให้ฉันไม่สนใจแกงั้นฉันก็ไปหาคนที่พอที่จะจัดการกับแกได้มาแล้ว!"

ในตอนที่พูดอยู่นี้เอองเค้าก็โบกมือให้กับหลินกุ้ย!

จากนั้นเค้าก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในรถ!

หลินกุ้ยตอบครับจากนั้นเค้าก็หยิบมือถือออกมาเพื่อกดโทรออก

"หืมน้ำเสียงดุน่ากลัวมากเลยนะแล้วฉันจะรอดูว่าว่าแกจะเรียกใครมา!"

หลัวเซียนดูท่าจะไม่เชื่อเธอจองมองไปที่เย่อเทียนด้วยสายตาที่ดุร้าย

จากนั้นเธอก็รีบช่วยหลัวหยงฮุยขึ้นมาในตอนนี้มือขวาของหลัวหลงฮุยก็แทบจะหักหมดแล้ว

ด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ร่างกายของเค้ายังคงสั่นเทาไปหมดความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้มันก็ได้หายไปตั้งนานแล้ว!

ในตอนที่จะพาเค้าไปโรงพยาบาลก่อนนี้เองหลินกุ้ยที่โทรศัพท์เสร็จก็เข้ามาขวางที่ด้านหน้าของพวกเค้า

"เรื่องยังไม่จบจะไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่ทั้งนั้น!รวมทั้งพวกแก!"

"แก........"สีหน้าของหลัวเซียนดูไม่ได้เลย:"จะเอาหลานของฉันไปโรงพยาบาลก่อนไม่ได้เลยหรือไง?พวกแกนี่มันช่างโหดร้ายกันเสียจริงๆจะต้องรอให้เค้าตายกันไปก่อนหรือยังไง?"

หลินกุ้ยไม่มีท่าทีที่จะแสดงออกอะไรใดๆเค้ายืนนิ่งราวกับรูปปั้นอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

ต้องรับผิดชอบจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!

"นี่มันเป็นความผิดของเค้าเอง!นี่ยังใจดีนะถ้าไม่อย่างงั้นหละก็เค้าได้ตายไปแล้ว！อย่าเหลิงให้มันมากนักนะ!"

น้ำเสียงของหลินกุ้ยเย็นชาเค้าไม่มีท่าทีที่จะประนีประนอมอะไรใดๆ

สีหน้าของหลัวเซียนกับหลัวหลงฮุยนั้นมันดูไม่ได้เลยพวกเค้าทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ที่นี่ตามคำสั้งและเผชิญหน้ากับหลินกุ้ย

เย่อเทียนที่เข้าไปข้างในรถเค้าก็เจอว่าเสี่ยวหยูเหมาก็นอนหลับไปแล้ว

ร่างที่ขดตัวเป็นลูกบอลนอนอยู่ที่เบาะหลังที่นุ่มมันทำให้คนที่มาเห็นถึงกับรู้สึกเจ็บใจ！

เย่อเทียนถอนหายใจออกมาเธออายุเพียงแค่สี่ขวบแต่ต้องมาเจอเข้ากับเรื่องต่างๆที่มันมากมายเกินไป

เด็กๆบ้านอื่นพวกเค้าต่างมีทั้งพ่อและแม่พวกเค้าไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องเสื้อผ้าและอาหารเลย!

แต่เสี่ยวหยูเหมาเธอไม่มีอะไรเลย

พึ่งจะอายุแค่สี่ขวบแต่ก็ถูกบังคับให้ไปเก็บขยะอาศัยอยู่ในหอพักที่ดูสภาพแล้วมันดูราวกับคอกหมูข้าวเย็นก็มีเพียงแค่ลูกแอปเปิ้ลครึ่งลูกที่กำลังจะเน่า........

โชคชะตามันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับเย่อเทียนที่จะจินตนาการว่าสี่ปีที่ผ่านมาเธอต้องเจออะไรมาบ้าง

รวมไปถึงพวกเด็กๆคนอื่นข้างนอกนั่นพวกเค้ามาที่นี่ได้อย่างไรกัน

มันยากยิ่งกว่าที่จะจินตนาการว่าคนที่สร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เค้าเป็นคนยังไงกัน?

สำหรับพวกเพื่อนๆตัวน้อยเหล่านี้ทั้งหมดนี้มันโหดร้ายมากเกินไป!

คนพวกนี้มันสมควรตายจริงๆ!

"เสี่ยวหยูเหมาลุงสัญญานะว่าต่อไปจะไม่มีใครมารังแกหนูได้อีก!"

น้ำเสียงของเย่อเทียนมันช่างอ่อนโยนเค้าจูบลงไปที่หน้าผากของเสี่ยวหยูเหมาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมา!

ที่มุมปากของเสี่ยวหยูเหมาโค้งงอขึ้นมาในตอนที่เธอหลับมันเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่น่ารักของเธอ

เดาว่าเธอคงกำลังฝันหวานอยู่!

ที่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหลัวหยงฮุยเจ็บมากจนเค้าร้องไห้หาพ่อหาแม่

การแสดงออกบนใบหน้าของหลัวเซียนมันน่าเกลียดมากเธอกำลังที่จะรีบออกไปแต่แล้วเธอก็เห็นรถBMWขับเข้ามา

รถยังไม่ทันที่จะจอดดีชายชรานั้นก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งด้านข้างคนขับด้วยท่าทีที่ตื่นตระหนก

"อธิบดีหลิว？อธิบดีหลิวคุณมาแล้ว!"

เมื่อเห็นชายคนที่กำลังเข้ามาหลัวเซียนกับหลัวหยงฮุยก็มองไปราวกับอัศวินม้าขาวเข้ามาช่วยชีวิจของพวกเค้า!

"อธิบดีหลิวคุณต้องจัดการมันให้เรานะ!ไอ่เจ้าสองคนนี้มันเข้ามาสร้างปัญหาแล้วยังมาทำให้เสี่ยวฮุยได้รับบาดเจ็บอีกด้วยคุณต้องไม่ปล่อยพวกเค้าไปนะ"

หลิวซินหลงเค้าเป็นอธิบดีของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่ามองข้ามความสามารถของเค้าไปในเมืองหลงเฉิงมันเต็มไปด้วยหูตาของเค้า

ด้วยเหตุนี้เองสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้จึงกล้าที่จะทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้!

ในความคิดของเธอตราบใดที่หลิวซินหลงเข้ามาหลินกุ้ยกับเย่อเทียนพวกเค้าได้ตายกันแน่นอน

ใครจะไปรู้ว่าหลิวซินหลงทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของเธอท่าทีของเค้ามันดูตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

"อย่าพูดถึงพวกนั้นมันไร้ประโยชน์ผู้ว่าจะมาถึงที่นี่ในอีกสิบนาทีอะไรที่ต้องเก็บก็ไปเก็บให้เรียบร้อยอย่าให้ผู้ว่าได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรได้เห็น!"

อะไรนะ?ผู้ว่าจะมา?

หลัวเซียนผงะขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นสีหน้าของเธอก็ซีดลง

คนอย่างผู้ว่าเค้าไม่ได้เข้ามาที่นี่เลยสิบปีมาแล้วที่เค้าไม่เข้ามาเลย

วันนี้มันคลื่นลมอะไรกันบอกว่าจะมาก็มาไม่มีการบอกกล่าวอะไรกันเลย

ถ้าผู้ว่าได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรจะได้เห็นหละก็ทุกอย่างมันจะได้จบลงอย่างแน่นอน!

"มัวทำอะไรอยู่?รีบไปเก็บให้เรียบร้อยสิ!"

หลิวซินหลงเร่งผู้ว่ากำลังจะมาเค้าดูท่าจะกังวลมากกว่าหลัวเซียนเสียอีก

"ต้าจุนหละ?ไปตายอยู่ไหน?มีเรื่องแบบนี้หละหายหัวไปเลยพรุ่งนี้ให้มันไสหัวไปให้พ้นหน้ากูเลยนะ"

หลิวซินหลงตะโกนด่าพร้อมกับความเป็นกังวลในตอนที่เค้ากำลังจะซ่อนเรื่องพวกนี้อยู่นั่นเองหลินกุ้ยก็ส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชาแล้วเข้ามายืนอยู่ที่ตรงหน้าของทั้งสามคนอีกครั้ง

"พอเถอะแล้วสารภาพทุกอย่างๆตรงไปตรงมาจากนั้นก็ยอมจำนนซะ!นี่คือทางออกเดียวของพวกคุณ!"

เมื่อได้ยินแบบนี้หลิวซินหลงที่กำลังวิตกกังวลอยู่ก็โกรธจัดขึ้นมา

"ตรงไปตรงมา?ตรงไปตรงมาบ้านมึงสิ!บอกมาแกเป็นใคร?ที่นี่มันเกี่ยวอะไรกับแก?ไสหัวออกไปให้พ้นอย่ามาสร้างปัญหาที่นี่!"

"ต้าจุนถ้ายังไม่ตายก็รีบโผล่หัวออกมาแล้วลากไปคนที่พูดจาส่งเดจนี่ออกไปซะ"

เมื่อเห็นว่าหลิวหลงโกรธต้าจนก็เดินกระเผลกออกมาจากป้อมรปภ

ใบหน้าของเค้าเต็มไปด้วยเหงื่อแม้แต่เท้าของเค้าเองยังชุ่ม!

ตอนนี้แม้ว่าเค้าจะกล้ากว่าเดิมสิบเท่าแต่เค้าก็ไม่กล้าพอที่จะลงไม้ลงมือกับหลินกุ้ยแล้ว

"หืม?แกเป็นอะไรของแก?"เมื่อมองไปที่ต้าจุนหลิวซินหลงก็เห็นว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อเห็นเพียงแค่แวบเดียวเค้าก็ตกใจกับท่าทีที่ดูน่าเศร้าของต้าจุน

"นี่ใครทำกัน?กล้ามากที่มาทำกับคนของฉันกล้ามาก!"

"เป็นเค้าที่เป็นคนทำ!"หลัวเซียนรีบพูดออกมา!

"แล้วก็ยังมีคนที่อยู่บนรถนั่น!อธิบดีหลิวคุณจะปล่อยพวกเค้าไปไม่ได้นะ"